Episode 3
1284 Words
Episode 3
"อัศวิน! ไปก่อเรื่องที่ไหนมาอีกห๊ะ" เสียงทุ้มเข้มดุดันของผู้เป็นพ่อเอ่ยดังขึ้นอย่างหัวเสียเมื่อเห็นลูกชายตัวดีของตัวเองไปโดนใครตบมา
"เดี๋ยวนี้พ่อชอบชวนคนจนๆมางานเลี้ยงแล้วเหรอวะ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าพ่อมาตรฐานต่ำขนาดนี้" อัศวินเอ่ยเถียงสู้อย่างไม่ยอมแพ้
"ปากดีนักนะแก... ฉันก็แค่อยากจะรู้จักเศรษฐีหน้าใหม่ไฟแรงที่กำลังมาแรงต่างหาก แถมถ้าได้ทำธุรกิจร่วมด้วยคงจะไปได้ไกลกว่านี้แน่ๆ" พ่อของอัศวินเอ่ยขึ้นอย่างคิดวิเคราะห์ ลูกชายของเขาได้แต่เบ้ปากเบาๆให้
"เหอะ... สุดท้ายก็เห็นแก่เงิน"
"ถ้าฉันไม่เห็นแก่เงิน แกก็ไม่มีทางมีเงินจนถึงทุกวันนี้หรอก"
"สักวันผมจะยึดทุกอย่างของพ่อให้เป็นของผม"
"แกนี่มันลูกเนรคุณจริงๆ ฉันคิดผิดจริงๆที่ทำให้คนอย่างแกเกิดมา" พ่อของอัศวินส่ายหน้าเบาๆอย่างเซ็งๆเมื่อมองลูกชายของตัวเองก็รู้สึกท้อใจทุกครั้งและคิดเสมอว่าทำไมลูกชายของเขาถึงได้เปลี่ยนไปจากตอนเด็กๆมากขนาดนี้ หรือเขาควรจะดัดนิสัยสุดแสนเอาแต่ใจของลูกชายตัวเองดี
"ใจเย็นน่าคุณ อย่าว่าลูกเลย ลูกก็ซนตามวันแบบนี้เนี่ยแหละ แล้ววินไปโดนใครตบมาละจ๊ะเนี่ย" แม่ของอัศวินเอ่ยขัดพลางทำให้พ่อลูกใจเย็นลง
"คุณก็โอ๋ลูกตลอด ให้ตายสิ! จะกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจแบบนี้ก็ไม่แปลก"
"เงียบปากไปเลยคุณ! ถ้าคุณกับลูกทะเลาะกันอีก วันนี้ฉันจะไม่ให้คุณนอนด้วยแน่ๆ แล้วสรุปวินไปโดนใครตบมาจ๊ะ เป็นรอยแดงเลย"
"เด็กผู้หญิง... คนนั้นที่น่ารักๆ..."
"หือ?" แม่ของอัศวินถึงกับเลิกคิ้วพลางเหลือบมองไปตามสายตาของลูกชายตัวเองและพอเธอมองหน้าลูกตัวเองก็พอเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมา
"ลูกชายแม่เริ่มจะโตเป็นหนุ่มซะแล้วสิ ชอบใช่ไหมละเด็กคนนั้น?"
"อะ...อะไร แม่อย่ามามั่ว ผมไม่ได้ชอบสักหน่อย แค่เห็นเธอแล้วมันรู้สึกหงุดหงิดจนอยากจะแกล้งเฉยๆ!!!"
"ผู้หญิงนะ... ถ้ายิ่งโดนแกล้งจะยิ่งโดนเกลียดนะ ระวังไว้ละลูกวิน" แม่ของอัศวินฉีกยิ้มบางให้เมื่อรู้ความคิดของลูกชายว่าเขากำลังตกหลุมรักเด็กสาวคนนั้นอย่างไม่รู้ตัว
"แล้วไง ผมไม่แคร์หรอก ใครจะคิดยังไงกับผมก็ช่าง!!!"
วันรุ่งขึ้น...
"เฟย์! ลุกออกไปจากตรงนี้ ฉันจะนั่งข้างๆยัยนี่" เสียงทุ้มเข้มของอัศวินเอ่ยดังขึ้นอย่างก้าวร้าวพร้อมกับขับไล่เฟย์เพื่อนรักของฉันให้ย้ายโต๊ะเรียนไปนั่งที่อื่น
เคราะห์ร้ายกรรมซ้ำสุดๆ ฉันเพิ่งจะรู้ว่าอัศวินกับฉันเรียนห้องเดียวกัน เพราะก่อนหน้านี้เขาขาดเรียนไปทำให้ฉันไม่รู้ และเฟย์ก็เพิ่งจะมาบอกฉันก่อนหน้านี้เองว่าอัศวินเรียนห้องเดียวกัน ให้ฉันระวังเขาเอาไว้
แต่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอัศวินที่เฟย์พูดถึงจะหมายถึงผู้ชายที่ฉันเคยตบหน้าเขามาเมื่อวานนี้... ฉันเผลอไปยุ่งกับคนอันตรายซะได้แล้ว
"แต่ฉันนั่งตรงนี้มานานแล้วนะ แถมลูกพีชก็เพิ่งเป็นเด็กใหม่ด้วย จะให้นั่งข้างๆนายมันก็..."
"นั่งกับฉันแล้วมันทำไม มีปัญหาอะไรรึไง!!!" อัศวินเอ่ยขึ้นเสียงอย่างหัวเสียทำให้นักเรียนคนอื่นมองกันอย่างหวาดหวั่น ส่วนฉันเองก็ได้แต่นั่งตัวสั่น
จริงๆแล้วฉันเป็นคนที่ไม่ค่อยจะสู้คนหรอก แต่ที่ฉันตบอัศวินไปก็เพราะว่าฉันโกรธที่เขาดูถูกพ่อแม่ของฉัน
"ฉันแค่กลัวนายจะทำอะไรลูกพีช..."
"เหอะ! ฉันไม่ทำอะไรยัยนั่นหรอก คนที่ฉันจะทำคือเธอต่างหาก อยากให้ฉันทำเรื่องน่ากลัวๆมั้ย อย่างไอ้ให้ธีมไปข่มขืนเธออ่ะ" สิ้นเสียงของอัศวิน เฟย์ก็ลุกขึ้นทันที
"แกมันไอ้สารเลว!"
"หึ ก็แค่นี้ ไม่เห็นจะต้องให้ขู่เลย" อัศวินยักไหล่อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวพร้อมกับจ้องสายตาคมเข้มมาทางฉันทำให้ฉันหวาดกลัว
"มองไรว๊ะ!!!? ไม่เคยเห็นคนหล่อรึไง! เมื่อวานที่เธอตบหน้าฉันฉันยังเเค้นไม่หายเลยนะ"
"ฉันไม่ขอโทษหรอกนะ เพราะฉันตั้งใจตบ" ฉันเอ่ยขึ้นอย่างใจดีสู้เสือก่อนจะทำหน้านิ่งและเหลือบมองไปทางอื่น มิหนำซ้ำตอนนี้เฟย์ก็ยอมแลกที่นั่งกับอัศวินแล้วด้วย เธอนั่งใกล้ๆธีมคนที่เธอเกลียดขี้หน้า
"โอ๊ย!!! เจ็บนะ ทำอะไรของนาย" ฉันถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆเขาก็จับปลายผมเปียทั้งสองข้างของฉันและกระตุกมันอย่างแรง
"แค่นี้ทำเป็นเจ็บ ฉันไม่ตบหน้าเธอคืนเท่าไหร่ก็บุญแล้ว!"
"นายแม่งโคตรขี้ขลาดเลยวะ เอาคืนผู้หญิง"
"แล้วไง? คิดจะใช้สิทธิ์เป็นผู้หญิงแล้วคิดว่าจะทำอะไรผู้ชายก็ได้งั้นแหละ เห็นแก่ตัวชิบหาย" อัศวินกระตุกยิ้มที่มุมปากเบาๆพร้อมกับหัวเราะร่าอย่างบ้าคลั่ง เขานี่มันจอมวายร้ายจริงๆ!
"..." ฉันเงียบไม่ตอบอะไรพร้อมกับเบือนหน้าหนีเขา ในสายตาของฉันอัศวินก็ดูเหมือนเป็นพวกเรียกร้องความสนใจ ถ้าฉันเฉยเมยเขาเขาก็อาจจะเบื่อและเลิกยุ่งกับฉันไปเอง
"คิดจะทำเมินฉันเหรอลูกพีช"
"นายมายุ่งกับฉันทำไม ฉันกับนายไม่เคยรู้จักกันมาก่อน" ฉันบอกออกมาตามตรงพลางเหลือบมองเขาด้วยหางตา และมื่อฉันมองอัศวินแบบนี้นเขาก็ดูโคตรจะไม่พอใจเอามากๆ
ปัง!!!
"อะ...โอ๊ย" ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อจู่ๆอัศวินก็ใช้แรงขาแตะเก้าอี้ของฉันจนมันล้มลงและฉันก็ล้มลงไปนอนกับพื้นด้วยความเจ็บแม้ว่ามันจะไม่มากแต่ก็เจ็บอยู่ดี
"อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น!!!"
"เห้ย! ไอ้วิน มึงใจเย็นดิ นี่มึงกำลังทำร้ายผู้หญิงนะเว้ย" ธีม เพื่อนของเขาเอ่ยขัดขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นทีท่าไม่ดีของอัศวิน
"แล้วไงวะ... กูไม่ชอบให้มันมองแบบนั้น มันเป็นใครวะกล้ามองหน้าหาเรื่องกู!!!"
"เธอคงจะไม่ได้ตั้งใจมองมันแบบนั้นใช่ไหม?" พอร์ช เพื่อนอีกคนของอัศวินเอ่ยถามพลางห้ามปรามเพื่อนของเขาเอง
"อืม..." ฉันตอบรับเบาๆในลำคอก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมาและเฟย์ก็รีบพยุงฉันขึ้นทันที
"ลูกพีช เจ็บตรงไหนรึเปล่า ไปห้องพยาบาลไหม"
"มะ...ไม่เป็นไรเฟย์ ไม่ต้องห่วงเรานะ"
"เฟย์! มึงออกไปเลย อยู่ให้ห่างจากลูกพีช ถ้ากูเห็นมึงเข้าใกล้อีก ที่กูพูดเมื่อกี้กูทำจริงอีกแน่!!!" เมื่อสิ้นเสียงของอัศวิน เฟย์ถึงกับถอยหลังห่างจากฉัน ใบหน้าของเธอเเสดงถึงความรู้สึกผิด และฉันเองก็เข้าใจเฟย์
หมอนี่มันก้าวร้าวเกินวัยไปแล้ว... พ่อแม่ของเขาคงจะเลี้ยงดูอย่างเอาอกเอาใจจนทำให้กลายเป็นเด็กเอาแต่ใจและเอาแต่ข่มแหงคนอื่นแบบนี้แน่ๆ
"ลูกพีช จำใส่สมองมึงไว้ซะ ถ้ามึงมองกูด้วยสายตาแบบนั้นอีก กูกระทืบมึงแน่ๆคอยดู!!!"
- Writer
