7
1268 Words
“คุณบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับน้องสาวผม แสดงว่าคุณรู้จักตา แต่ผมไม่เคยเห็นหน้าคุณมาก่อน คุณเป็นเพื่อนของตาหรือครับ”
โคล์รู้สึกดีขึ้นมาส่วนหนึ่ง เมื่อผู้ชายบุคลิกดีตรงหน้าพูดชัดว่าเป็นพี่ชายของอนันตา
“ผมเอ่อ...” จะเรียกว่าเพื่อนก็ไม่ใช่ เขาจะเรียกตัวเองว่าเป็นอะไรดี
“ผมไม่ใช่เพื่อนของอนันตา”
“ถ้างั้นเป็นอะไรกับน้องสาวผม”
ชาคริตเริ่มสังหรณ์ใจเมื่อเขามองหน้าผู้ชายตรงหน้า แล้วหันกลับมามองหน้าตาหลานๆ ทั้งสองคน
“เป็น...” โคล์ไม่เคยรู้สึกอึดอัดในการตอบคำถามใคร เขายกมุมปากขึ้นเหยียดยิ้มสบายๆ “ไว้รออนันตาตื่น คุณถามน้องสาวคุณเองดีกว่า ว่าผมเป็นใคร”
เป็นเวลาเดียวกับประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก คุณหมอสูงวัยแต่ยังไม่ทิ้งความหล่อเดินออกมา ทั้งหมดจึงออกจากห้องรับรองตรงไปที่คุณหมอ แล้วแทบจะถามเป็นเสียงเดียวกัน
“คนไข้เป็นยังไงบ้างครับ” โคล์ถามเสียงเครียด
“น้องสาวผมเป็นอะไรครับหมอ” ชาคริตถามต่อ
“แม่ตาขา อิ่มอุ่นอยากหาแม่ตา”
อิ่มอุ่นถลันจะวิ่งไปหาแม่ แต่โคล์รวบร่างเล็กไว้ “ใจเย็นสาวน้อย ฉันจะให้เธอไปหาแม่แน่ แต่ต้องรอหมออนุญาตก่อน” เขาอุ้มเธอลอยละลิ่วขึ้นมาแนบอก
ไอรักไม่เข้าใจว่าคนแปลกหน้าอุ้มน้องสาวของเขาทำไม
“จะหาแม่ คิดถึงแม่ สงสารแม่” อิ่มอุ่นร้องอีก
คุณหมอยิ้มกว้าง ประสบการณ์ยาวนานทำให้คุ้นชินกับญาติผู้ป่วยที่เป็นห่วงคนไข้ แต่ที่ไม่เข้าใจคือท่านประธานคนใหม่รู้จักคนไข้รายนี้ด้วยหรือ ท่าทางสีหน้าของท่านประธานดูวิตกราวกับเป็นญาติสนิทของคนไข้
“คุณอนันตาไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ ทำงานหนัก พักผ่อนน้อย ร่างกายจึงอ่อนเพลีย พักผ่อนสักสองถึงสามวัน รับประทานยาตามที่หมอสั่ง อาการก็จะดีขึ้นเอง”
ทุกคนมีท่าทีสบายใจขึ้นหลังจากฟังหมอบอก เพียงแต่คนไข้ที่ถูกบุรุษพยาบาลพานั่งรถเข็นออกมา เพราะเวลานี้ได้สติดีแล้ว รู้สึกว่ากำลังหายใจไม่สะดวก การหมดสติไปไม่น่ากลัวเท่ากับสิ่งที่เธอกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้
“แม่ตามาแล้ว” อิ่มอุ่นชี้และดิ้นเร่าๆ จะลงไปหาแม่ให้ได้
ส่วนอนันตามองคนที่เธอไม่เคยลืมได้เลย เพราะเห็นหน้าของลูกทำให้นึกถึงตลอด “คุณ! ยังอยู่อีกเหรอคะ”
สีหน้าเขายังคงไม่แปรเปลี่ยน แต่กลับทำให้อนันตารู้สึกเย็นยะเยือกเข้าไปถึงกระดูก “ไม่คิดว่าจะได้พบเธอกับลูกที่นี่ อนันตา เราคงมีเรื่องต้องคุยกันยาว”
แน่นอน ประเด็นเรื่องพ่อของเด็กลูกครึ่งสองคนนี้ที่ชื่อ จอนห์นี วอล์กเกอร์ ตายอย่างอนาถ เพราะข้าวติดคอตาย ไม่อาจทำให้เขามองผ่านไปได้
โคล์หันไปมองคุณหมอเจ้าของไข้ “คนไข้รายนี้ผมรับเป็นเจ้าของไข้ คุณหมอช่วยส่งเธอไปพักฟื้นต่อที่ห้องพักผู้ป่วยวีไอพีให้ด้วยนะครับ”
“คุณกลับไปเถอะค่ะ” อนันตาตัดบทแล้วหลบสายตาไม่อยากมองหน้าเขา
ร้อยตรีชาคริตมองคนทั้งคู่อย่างสงสัย หรือสิ่งที่เขาคาใจมาตลอดว่ามันคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง วันนี้จะมีคำตอบ เพราะใบหน้าของหลานสาวและหลานชายมันมีเค้าลางว่าจะมีดีเอ็นเอของผู้ชายฝรั่งคนนั้นปรากฏอยู่
ร้อยตรีชาคริตกำหมัดเข้าหากันดังกร๊อบ เมื่อคุณหมอเดินผ่านหน้าเขาไปเพื่อกลับไปที่ห้องตรวจ ร้อยตรีชาคริต สะกิดอิ่มอุ่นและไอรัก
“เด็กๆ แม่ตาคงคอแห้งหิวน้ำ ไปซื้อน้ำให้แม่ตาดื่มหน่อย” เขาบอกพร้อมกับเอาธนบัตรยัดใส่มือหลาน “ตรงทางเดินก่อนที่จะเลี้ยวมาลุงคริตเห็นมีตู้กดน้ำอัตโนมัติ ไปกดน้ำหวานๆ มาให้แม่ตากินหน่อย ส่วนที่เหลือลุงให้”
เรื่องแบบนี้อิ่มอุ่นไวนัก มือป้อมรีบคว้าธนบัตรในมือลุงแล้ววิ่งเร็วปร๋อ “อิ่มได้ก่อน”
“ยัยอิ่มขี้โกง ต้องหารสองสิ” ไอรักวิ่งตามหลังอิ่มอุ่นไปติดๆ
ชาคริตหันกลับมามองฝรั่งตัวโตด้วยแววตาวาวโรจน์ แล้วชี้หน้าผู้บริหารหนุ่ม “ตา มันใช่ไหม ที่น้องบอกว่าสำลักข้าวตาย”
อนันตามองสายตาดุดันน่าสะพรึงของนายทหารหนุ่มแล้วรีบลุกขึ้นยืนจากรถเข็น “อย่าค่ะ”
แต่สายเกินไป หมัดหนักๆ ของครูฝึกพลทหารใหม่ชกอย่างจงใจลงบนใบหน้าเรียบเฉย โคล์ไม่ได้ตั้งหลักทำให้เขาถูกหมัดอัดเข้าใบหน้าไปเต็มๆ ใบหน้าคมเบี่ยงไป แล้วยกมือลูบโหนกแก้ม
“แกใช่ไหมที่ทำให้ตาท้องแล้วทิ้งไป ปล่อยให้ตาต้องลำบาก หมดอนาคต แล้วยังถูกคนครหาว่าท้องไม่มีพ่อ”
โคล์หันกลับมามองร้อยตรีหนุ่ม เขากำหมัดแน่นแต่ไม่ได้ชกกลับ ขณะที่ร้อยตรีชาคริตกัดฟันดังกรอดๆ เหลียวกลับไปมองหน้าอนันตาที่หน้าซีดหนักไม่ยอมพูดอะไร
โคล์หรี่ตามองคนปากแข็ง “อนันตา เด็กลูกครึ่งสองคนนั้น เป็นสายเลือดอิเมอร์สันหรือเปล่า”
ใบหน้าที่ขาวซีดเวลานี้ซีดยิ่งกว่ากระดาษไร้หมึกพิมพ์ ความกดดันอันไร้รูปร่างปกคลุมไปทั่วทำให้อนันตาหายใจแทบไม่ออก
“มะ ไม่ใช่ พวกเขาเป็นลูกของฉันคนเดียว” แล้วหลุบตาต่ำ
เพียงแต่ว่าความลับไม่มีในโลก บอดีการ์ดของโคล์กลับมาพร้อมหลักฐานที่เขาสั่งให้ไปหามาให้ได้ภายในครึ่งชั่วโมง โคล์ขยับสายตากวาดมองลูกน้อง แล้วส่งสัญญาณให้เข้ามาได้
“ได้มาไหม”
“ได้ครับคุณโคล์”
การมาเมืองไทยครั้งนี้เขาให้เอ็ดเวริ์ดติดตามเขาแทนนาธานเพราะเอ็ดเวิร์ดทำงานไวถูกใจมากกว่า และครั้งนี้เอ็ดเวิร์ดทำให้เขาพอใจอีกครั้ง โคล์ไม่พูดอะไรพลางจ้องมองไปในใบเกิด เขาอ่านภาษาไทยได้สบายมาก สำเนาสูติบัตรของเด็กทั้งสองระบุว่า ไม่ปรากฏบิดา ระบุชื่อมารดาคือ อนันตา เพียงคนเดียว เธอคิดจะเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวตั้งแต่ลูกเกิด
โคล์ขยำสำเนาสูติบัตรแล้วปาใส่อนันตา “เธอหลอกฉัน เธอท้องกับฉัน ใช่ไหมอนันตา ทำไมไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับฉัน” แล้วหันไปสั่งลูกน้องเสียงเครียด “ฉันต้องการตรวจดีเอ็นเอวันนี้ บอกทีมแพทย์ที่นี่ว่าทำยังไงก็ได้ แต่ฉันต้องได้ผลการตรวจดีเอ็นเอเร็วที่สุด”
“ไม่” อนันตาตกใจ หวีดร้องออกมาคำหนึ่งแล้วเซลงไป บุรุษพยาบาลที่ยืนอึ้งมาหลายนาทีเพิ่งได้สติแล้วตรงเข้าประคองร่างของคนไข้ พอดีกับพยาบาลที่อยู่บริเวณนั้นวิ่งเข้ามาช่วยดูอาการ
ในขณะที่ร่างของโคล์ถูกกระชากกลับไปอย่างแรง ร้อยตรีชาคริตวาดหมัดสุดแรง แล้วชกไปที่ใบหน้าหล่อ แต่ครั้งนี้ โคล์ อิเมอร์สันเบี่ยงหน้าหลบทัน เขาเองก็ผ่านการเป็นทหารมาก่อน และได้เปรียบด้วยรูปร่างที่สูงใหญ่ โคล์ผลักร้อยตรี ชาคริตเต็มแรง แล้วชี้หน้า
“ก่อนจะมาบ้ากับผม ถามน้องสาวคุณก่อน ว่าเคยทำอะไรกับผมไว้บ้าง แล้วคุณจะรู้ว่าผมสมควรโกรธเขาไหม”
“คนอย่างตานั่นเหรอจะทำร้ายคนอื่น ไม่มีทาง”
- Writer
