จอมวายร้ายคุ้มครองรัก

สหรัฐอเมริกา มือหนาของใครบางคนกำลังลงสีวาดภาพบนผ้าใบอย่างตั้งอกตั้งใจ การวาดภาพเป็นงานอดิเรกของมหาเศรษฐีหนุ่มหล่อนามว่า ‘โคล์ อิเมอร์สัน’ นอกจากสมองอันปราดเปรื่องเรื่องการบริหารธุรกิจที่มีทั้งโรงพยาบาล ซอฟท์แวร์ ฟาร์มม้า เขายังมีฝีแปรงที่เยี่ยมยอดไม่แพ้จิตรกรชื่อดังเขาเกิดมาพร้อมพรสวรรค์ทุกด้าน แต่ก็ใช่ว่าจะได้รับพรให้มีความสุขไปเสียทุกเรื่อง ทุ่งดอกเวอร์บีน่าสีม่วงหวานราวกับกำมะหยี่กำลังเบ่งบานท่ามกลางไอหมอกของฤดูหนาว แสงแดดทออ่อน ทาบทับลงบนกลีบดอกสีม่วงหนานุ่ม มือหนาของโคล์สะบัดฝีพู่กันอย่างรวดเร็วด้วยความชำนาญไม่นานทุ่งดอกเวอร์บีน่าสีม่วงก็สะพรั่งเต็มผ้าใบสีขาว มือหนายังไม่หยุดสะบัดพู่กัน นอกจากดอกไม้สวยๆ พระอาทิตย์กำลังลอยตัวขึ้นที่เหลี่ยมเขา ยังมีภาพของหญิงสาวในชุดเดรสขาว ผมยาวสีดำสลวย ผิวขาวเหลืองแบบเอเซียกำลังวิ่งเริงร่าอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้เพียงแต่ผู้วาดตั้งใจจะวาดเพียงด้านหลังของเธอ โคล์ยิ้มให้กับภาพนี้แต่อีกขณะหนึ่งรอยยิ้มก็หุบลง “อนันตา” “ทุ่งดอกเวอร์บีน่าของ...” เสียงนั้นหายไป กลายเป็นความรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจขึ้นมา มือหนาหยุดชะงักราวกับรถยนต์ที่ถูกเหยียบเบรคกะทันหัน ดวงตาคมเข้มมองภาพหญิงสาวเรือนร่างเล็กบางในภาพด้วยสายตาผิดหวัง ชิงชัง “ทำไมเธอยังตามหลอกหลอนฉันไม่เลิก ออกไปจากชีวิตฉันแล้ว ทำไมถึงไม่ออกไปจากใจฉันด้วย” โคล์ตวาดใส่ภาพ เขาหลับตาแน่น ข่มความรู้สึกเจ็บที่ใจ แต่แล้วคิ้วเข้มต้องขมวดเข้าหากันเมื่อรู้สึกว่าข้างแก้มมีริมฝีปากของใครมาคลอเคลีย ส่วนที่แผ่นหลังก็เหมือนมีหน้าอกมหึมาถูไถอยู่ “คุณโคล์คะ ทำอะไรอยู่ตรงนี้ ทำไมทิ้งฉันให้อยู่คนเดียว” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาถอนใจยาวเมื่อได้ยินเสียงว่าเป็นใคร เขาหันสายตานิ่งๆ ไปมอง แสดงสีหน้าเบื่อหน่ายแกมรำคาญออกมาอย่างไม่ปิดบัง “ลอร่า ใครใช้ให้เธอตามมา” โคล์ อิเมอร์สัน เลือกหนีความวุ่นวายจากนิวยอร์กมาที่คฤหาสน์ชนบทเพราะอยากมาพักผ่อนที่ฟาร์มแห่งนี้ อันที่จริงเขามาก็เพื่อต้องการลืมใครบางคนต่างหากที่เวลาผ่านมานานเท่าไหร่ก็ยังสลัดเธอไม่ออกสักที “โคล์คะ ฉันรักคุณนะคะ คุณอยู่ที่ไหนฉันก็ต้องตามคุณไปที่นั่น” เจ้าของเสียงหวานออดอ้อน พร้อมกับปากก็พรมจูบไปทั่วใบหน้าหล่อเหลา ลอร่าเอาหน้าอกถูไถคนหล่อที่แอบรักมานาน แต่ว่าสายตาที่ปัดแต่งมาอย่างสวยเฉียบเหลือบไปเห็นภาพวาดเข้าอย่างบังเอิญ คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น ภาพทุ่งดอกเวอร์บีน่าสีม่วงกับผู้หญิง ลอร่ากำมือแน่นคนในภาพนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้เลย ลอร่ารู้โดยอัตโนมัติทันที ‘อนันตา’ “โคล์คะ นี่คุณยังไม่ลืมผู้หญิงไทยที่ชื่ออนันตาอีกหรือคะ เธอเป็นพวกหลอกลวงต้มตุ๋น คุณก็รู้ดีนี่คะ คุณยังไปคิดถึงคนพรรค์นั้นอีกทำไมกัน ทำไมไม่ลืมเธอไปเสียที” สิ้นเสียงหวาน โคล์ผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็วจนลอร่าตกใจ โคล์คำรามต่ำ “ลอร่า หยุดพูดชื่อนี้ ถ้าคิดจะอยู่ใกล้ฉันห้ามพูดถึงชื่อผู้หญิงคนนั้นให้ฉันได้ยินอีกเด็ดขาด ฉันเกลียดคนโกหก หลอกลวงเธอก็รู้นี่” เสียงเข้มตวาดพร้อมกับดวงตาดุดันแข็งกร้าว ลอร่าตกใจในแวบแรกแต่แล้วก็ลอบยิ้มดีใจออกมา “ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ต่อไปฉันจะไม่พูดถึงชื่อผู้หญิงคนนั้นอีก คุณไว้ใจฉันได้ค่ะโคล์ ฉันรักคุณ ภักดีต่อคุณคนเดียวเท่านั้น ฉันจะทำให้คุณมีความสุขมากที่สุด” ลอร่ายิ้มประจบ พาเรือนร่างอวบอัดเข้าบดเบียดแผงอกกำยำ มือเรียวยาวที่ทาสีแดงสดบนเล็บมือคล้องคอแกร่งเอาไว้ ดวงตาสวยเฉี่ยวจ้องสบอย่างสื่อความหมาย เธอรักเขามานาน ในเมื่อเขาเลิกกับนังแพศยานั่นไปแล้ว เธอก็จะยืนหนึ่งเป็นตัวจริงของเขาเสียที “เธอจะทำอะไรลอร่านี่มันกลางทุ่ง” โคล์ถามอย่างรำคาญ “ชวนคุณวิ่งเล่นในทุ่งเวอร์บีนามั้งคะ” แววตาของเธอฉายความต้องการอย่างเด่นชัด พลางแกะมือเรียวยาวออก ลอร่ายิ้มหวาน ยักไหล่ ยอมปล่อยเพื่อถอยหนักกว่าเดิม ร่างอวบอัดถอยออกมาหนึ่งก้าวแล้วค่อยๆ ปลดเสื้อคลุมสีงาช้างที่สวมทับชุดนอนบางเบาออก “ใส่ชุดแบบนี้ลงมาเดินในทุ่งดอกไม้ ต้องการเดินเล่นเฉยๆ จริงเหรอ” โคล์หรี่ตามอง ทันทีที่เสื้อคลุมหลุดไปกองที่พื้น เรือนร่างอวบอัดก็ปรากฎแก่สายตา โคล์จ้องด้วยสายตานิ่งขรึม ขณะที่ลอร่ายิ้มหวาน แล้วปลดสายชุดนอนซีทรูสีเนื้อที่สวมอยู่ออกทีละข้าง จนมันหล่นกรอมเท้า “นี่มันทุ่งดอกเวอร์บีนานะ กลับเข้าไปเถอะ” “ต่อไปถ้าคุณเห็นทุ่งเวอร์บีน่าคุณต้องเห็นแต่ภาพของฉัน ไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น” ลอร่ายิ้มมั่นใจ ค่อยๆ พาร่างเปล่าเปลือยท้าลมหนาวไปหาคนหล่อจัด โคล์กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ แล้วเดินอาดๆ เข้าไปช้อนอุ้มร่างอวบอิ่มขึ้นแนบอก “เธอคงจะหนาวแย่ ฉันจะทำให้เธอร้อนจนต้องรอขอชีวิต” โคล์ยิ้มมีแผนวางมือจากพู่กันมือหนาคว้ามับที่ต้นแขนของลอร่าอย่างแรง ลอร่ายิ้มเขิน เธอกอดคอเขาไว้แน่น “รุนแรงจังค่ะ” ดวงตาที่ตกแต่งอย่างสวยงามช้อนมองคนหล่ออุ้มเข้าไปในบ้านพักสไตล์เก๋ที่ปลูกอยู่ใกล้ๆ อย่างสมใจ ผ่านไปสักพักหนึ่งลอร่ากรีดร้องอย่างมีความสุข เมื่อปากร้อนผ่าวจูบดูดดึงไปทั่วใบหน้า และลำตัว หน้าอกอวบอิ่มถูกครอบครอง ปาดป่ายครั้งแล้วครั้งเล่า ลิ้นร้ายตวัดชิมไม่หยุด จนลอร่าสุขสมไม่รู้กี่ยกต่อกี่ยก แต่เท่าไรก็เหมือนไม่รู้จักพอ มือเรียวยาวกรีดลงบนแผ่นหลังกำยำที่กำลังคร่อมทับ ขยับโยกเป็นจังหวะบนกายเธอ ยิ่งเขาส่งแรงกระแทกกระทั้นลงมา ลอร่าก็ยิ่งกรีดร้องดังเป็นทวีคูณ รสรักของเขาทำให้เธอแทบสำลักความสุข ตัวตนใหญ่โตไม่เคยทำให้ลอร่าผิดหวังเลยสักนิด “ไม่คิดเลยว่าคุณจะทำมันได้เยี่ยมยอดขนาดนี้” “เงียบเถอะไม่ต้องพูดมาก ฉันช่วยเธอได้เท่านี้แหละ” เขาแข็งแรง ร่วมรักกับเธอได้ครั้งละหลายชั่วโมงไม่ได้เป็นเหมือนที่เธอคิดเอาไว้เลย ตัวตนร้อนผ่าวเข้าออกในกายเธอจนร้อนแสบแต่นั่นทำให้ลอร่ายิ่งกอดรัดร่างใหญ่ไว้แน่น “ฉันมองคุณผิดไปจริงๆ ทีแรกคิดว่าเป็น...” “ว่าเป็นอะไร” “ไม่บอกค่ะ” ลอร่าไม่กล้าพูดมาก เขาช่วยส่งเธอถึงสวรรค์ก็ดีแล้ว ไม่งั้นเธอคงแย่ ร่างขาวอวบพลิกกายเป็นฝ่ายขึ้นคร่อมทับ เธอปล่อยให้เขาคุมเกมนานแล้ว คราวนี้เธอขอบ้างเถอะ อาการที่เป็นจะได้หายเสียที “ไหนๆ ช่วยฉันแล้ว ก็ช่วยให้สุดละกันนะคะ” “เจอขาวๆ อวบๆ ก็แปลกหน่อย แต่จะช่วยให้สุดก็แล้วกัน” เสียงเข้มคำรามต่ำอย่างสุขสม ก่อนจะส่งฝ่ามือร้อนผ่าวขึ้นไปขยี้ขยำหน้าอกอวบใหญ่อย่างเมามัน ลอร่ายิ่งกรีดร้องด้วยความเสียวซ่าน ควบขี่ไม่หยุดจนทั้งคู่เหงื่อผุดพรายทั่วตัว ก่อนจะจับมือพากันไปถึงจุดสุดยอดอย่างรุนแรงท่ามกลางพระอาทิตย์ยามบ่ายในหน้าหนาวจากนั้นหันหลังไปคนละทาง