ใช้เวลาไม่นานทั้งคู่ก็มาถึงห้องพักวีไอพีที่วัชระเป็นคนจัดการจองเอาไว้ให้ จันทริกาเดินตรงไปล้มตัวนอนที่เตียงทันทีที่มาถึง เธอยังไม่อยากพูดหรือเผชิญหน้ากับคนใจร้ายที่เอาแต่ลากกันจนมาถึงที่นี่ในตอนนี้ อยากใช้เวลาเงียบๆ เพื่อทบทวนตัวเองถึงสิ่งต่างๆ มากมายที่กำลังรู้สึกอยู่ แต่เหมือนว่าอนาคินจะไม่อยากให้เธอทำตามใจตัวเองสักเท่าไหร่ เพราะทิ้งตัวลงนอนได้ไม่กี่นาทีเธอก็ต้องสะดุ้งเมื่อจู่ๆ เขาก็เดินตามมาทิ้งตัวนอนลงข้างๆกัน
“คุณคินนี่มันเตียงคนไข้นะคะ!” หญิงสาวตวาดคนตรงหน้าอย่างลืมตัว เขามันหน้ามึน! คิดจะกระโดดขึ้นมานอนบนเตียงนี่ก็ทำเลยรึไง เคยคิดจะบอกหรือขออนุญาตใครเขาบ้างไหม!
“แล้วไง ก็ผมจะนอนตรงนี้ใครหน้าไหนจะกล้ามีปัญหา!”
“ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยค่ะ ลูกจันทร์จะไปนอนที่โซฟาเอง!” เธอว่าก่อนจะนึกคาดโทษคนเอาแต่ใจตัวเอง อยากจะรู้เหลือเกินว่าเขาเคยถูกขัดใจบ้างรึเปล่า ทำไมถึงได้มีนิสัยเอาแต่ใจตัวเองแบบน
