อนาคินลงมือทำอาหารค่ำให้คนป่วยทานด้วยตัวเองเมื่อกลับมาถึงคอนโด ภาพของเขาอยู่ในสายตาอีกคนที่ถูกสั่งให้นั่งรอตลอดเวลา จันทริกาจ้องมองภาพนั้นอย่างเพลิดเพลิน ใจอยากจะถ่ายรูปเอาไว้ดูเล่นเพราะคงไม่ได้มีโอกาสที่คนระดับเขาจะเที่ยวมาทำอะไรแบบนี้
หญิงสาวคิดก่อนจะหุบยิ้มเมื่อคนที่เธอกำลังนินทาอยู่ในใจหมุนตัวกลับมาหากันพร้อมข้าวต้มหมูสับในมือ
“ร้อนนะ ค่อยๆ ทาน” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเอาใจใส่ทำให้หญิงสาวพยักหน้ารับก่อนจะลองตักข้าวต้มตรงหน้าขึ้นมาชิมในขณะที่พ่อครัวจำเป็นได้แต่ยืนลุ้นด้วยไม่รู้ว่าข้าวต้มที่ลงทุนเข้าครัวทำให้เองนั้นจะถูกปากเธอรึเปล่า เขาไม่เคยทำอาหารมาก่อน แต่ก็ไม่คิดว่าแค่ข้าวต้มธรรมดาจะยากเย็นอะไร และแม้ว่าหน้าตาของมันจะน่าทาน แต่เรื่องรสชาตินั้นเขาเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่ามันจะออกไปในทางทิศไหนกันแน่
“เป็นยังไงบ้าง พอทานได้ไหม”
“อร่อยม
