“พี่จันทร์เป็นอะไรคะ! ทำไมคุณคินต้องอุ้มกลับมาด้วย” เป็นมิ่งขวัญที่เอ่ยถามขึ้นเป็นคนแรก เมื่อได้เห็นอาการผิดปกติของจันทริกาเข้า
“ลูกจันทร์ขาแพลง ไปหาผ้าชุบน้ำมาให้ฉันหน่อย” เด็กสาวรีบพยักหน้าอย่างรู้งานก่อนจะเดินตรงเข้าไปในบ้านล่วงหน้าทุกๆ คนที่ต่างก็อดห่วงอาการของจันทริกากันไม่ไหว
“โอ้ย! เบาๆ หน่อยสิคะ เจ็บนะ” เธอร้องประท้วงขึ้นเมื่อคนมือหนักเริ่มต้นบีบนวดฝ่าเท้าให้เธออย่างไม่นึกรังเกียจ แรงของเขาเป็นที่รู้ดีแก่ใจว่ามันเยอะแค่ไหน แค่เขาสัมผัสมันก็ทำให้เธอเจ็บได้แล้ว แต่ความเจ็บเหล่านั้นมันกลับเทียบไม่ได้เลยเมื่อได้เห็นสายตาอ่อนโยนที่เขากำลังทอดมองกัน นั่นต่างหากที่เป็นยาดีให้กับเธอ
“อดทนหน่อย เดี๋ยวก็หายเจ็บแล้ว” อนาคินขานรับเพียงสั้นๆ สายตาเป็นห่วงเป็นใยยามที่เขาใช้มันทอดมองอีกคนนั้นอยู่ในสายตาของสามแม่ลูกตลอดเวลา
ทุกคนต่างไม่คลายความสงสัยที่เคย
