I'm here ภารกิจง้อเมีย

ตอนที่ 12

ไม่นานมีนก็หลับไปเหลือเพียงอีกคนที่เข้ามาในห้องและหลบสายตาแทบไม่ทัน คริสแอบมองจนมั่นใจว่าหลับแล้วถึงได้เดินออกมาจากที่หลบ เขานั่งบนเตียงเกลี่ยผมที่ปิดหน้าออก แล้วก้มลงไปหอมแก้มด้วยความคิดถึงมากมาย

“คงจะเหนื่อยถึงหลับสนิทขนาดนี้” เขาแอบขำตัวเองนะที่มาทำตัวเป็นโรคจิตคอยแอบมองแอบตามเธอแบบนี้ แต่พอมีเวลาว่างเขาก็คิดถึงแค่เรื่องเธอจนทนไม่ไหวเลย

ทำไมเขาถึงโง่ขนาดนี้นะ เวลาที่ผ่านมาแค่ได้อยู่ด้วยกันมันก็โคตรจะมีความสุข แต่เขาดันไปหลงกับความสุขนอกบ้านมากกว่าการอยู่กับเธอ เมื่อก่อนหนึ่งวันเจอกันแค่ตอนตื่นนอนเพราะเขาออกเที่ยวเกือบทุกคืน เขาติดเพื่อนมากจนลืมใส่ใจคนข้างกาย แม่งโง่แบบไม่มีคำบรรยายเลย

“คิดถึงมีนนะ” เขามาแค่นี้แล้วก็จะกลับ มันอาจจฟังดูเลวไปหน่อยที่เขาแอบเอากุญแจห้องรวมถึงคีย์การ์ดสำรองมาหมดโดยที่เธอไม่รู้เรื่องเลย

คริสเดินสำรวจห้องพักหรูของเธออย่างเงียบเชียบ เขาอยากมั่นใจว่าเธออยู่ที่นี่มีความสุขจริงๆ ซึ่งเธอก็ดูจะมีความสุขมากกว่าที่ต้องมาอยู่ด้วยกันซะอีก

ในช่วงสายของวันมีนเดินทางไปทำงานตามปรกติ คิดว่าเขาคงไม่มาตามอย่างที่บอกไว้หรอกเพราะไม่รู้ว่าเธอจะไปที่ไหน วันนี้เธอมาร้านเครื่องสำอางสาขาใหม่ก่อนเพื่อดูความเรียบร้อยแต่ก็ไม่ได้เร่งรีบเข้าไปเพราะอย่างดูภาพรวม

เธอไม่ได้ว่าถ้าพนักงานจะหยุดนั่งพักหรือว่าเล่นโทรศัพท์ แต่ที่ต้องการคือวางทุกอย่างเมื่อมีลูกค้าเข้าร้าน อาจไม่ต้องเข้าไปตอแยอะไรมากมายให้รู้สึกอึดอัด แล้วก็จัดของให้สะอาดเพราะเธอเชื่อว่าความสะอาดทำให้ลูกค้ามั่นใจได้บ้าง

“ใจคอจะไม่เข้าร้านเหรอมีน” เสียงนี้มันคุ้นๆ อีกแล้ว

“คริสมาได้ไง!?” นี่เขาแอบตามเธอมาหรือว่าอะไรกันแน่ เธอไม่ได้บอกเพื่อนหรือบอกเด็กในร้านว่าจะมาที่นี่ด้วยนะ

“นี่ผัวไม่ใช่ผีอย่าพึ่งตกใจดิ แล้วไม่เข้าร้านเหรอ?” ดูหน้ามีนตอนนี้มันโคตรจะน่าจูบมากๆเลยรู้ตัวบ้างไหมเนี่ย

“เราเลิกกันแล้วเปลี่ยนคำพูดด้วย”

“ข้าวเมื่อวานอร่อยไหม?” เมื่อวานเขาสั่งจากร้านของไอ้โตแล้วมันเอาเด็กไปส่งให้ ซึ่งเมื่อวานเกือบพลาดสั่งปูทะเลไปให้แล้ว แต่เพื่อนมันตบหัวเรียกสติบอกว่ามีนแพ้รุนแรง เขาพึ่งจะรู้ว่าเธอแพ้ปูทั้งที่เพื่อนเขารู้กันหมด ไม่ต้องพูดเลยว่าเมื่อก่อนเขาละเลยไม่สนใจเธอขนาดไหน

“แล้วสั่งมาให้ทำไมมีนไม่ได้บอกไม่ได้ขอนี่” เธอพยายามจะไม่ติดต่อเขาด้วยซ้ำแต่ก็ต้องมีเรื่องให้ต้องคุยเหมือนเดิม

“อยากให้ได้กินอะไรดีๆไง นี่ไอ้โตมันแถมให้ด้วยนะ”

“ฝากขอบคุณพี่โตด้วยนะ แต่คริสไม่ต้องทำอะไรแล้วลืมเรื่องของเราไปเถอะ” เธอไม่ได้อยากจะย้ำคำนี้มากแต่มันจำเป็นเพราะเขาเอาแต่ใจตัวเอง ดูจากคำพูดเรียกเธอว่าเมียตลอดเหมือนว่าเราไม่เคยเลิกกัน แล้วยังแทนตัวเองว่าผัวทั้งที่เลิกกันไปสองเดือนกว่าแล้วนะ

เธอตัดเขาไม่ขาดแต่ก็ต่อไม่ติดเหมือนกัน

ทุกอย่างมันขาดๆเกินๆไม่มีอะไรพอดีเลยสักนิดเดียว

“ที่รักเมื่อไรจะยิ้มให้คริส…ยิ้มหน่อยนะ แก้วนี้คริสเลี้ยง” เขาจับมือเธอมากุมไว้ไม่ยอมปล่อยแล้วส่งยิ้มหล่อให้เธอ เมื่อวานก็ไม่ยอมยิ้มให้ วันนี้ก็ใจร้ายไม่ยิ้มให้กันเลยเหรอ

“เฮ้อ…จะทำอะไรกันแน่?” เธอเดาใจเขาไม่ถูกจริงๆ

“ก็มาตามง้อเมียไง คริสขอโทษ” เขารู้สึกผิดแล้วจริงๆและคิดว่าเธอยังไม่ให้อภัยง่ายๆหรอก

“มีนไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ แก้วนี้เลี้ยงใช่ไหมขอบคุณนะ” เธอดึงมือออกแล้วหยิบกาแฟปั่นออกมาจากร้านทันที เธอถอนหายใจเหน็ดเหนื่อยที่ต้องหาทางหลบเขาแบบนี้ แล้วอีกเดี๋ยวถึงจะกลับเข้าร้านใหม่

มีนมาถึงเดินเข้ามาในร้านตามปรกติ แต่ที่สะดุดตาคือช่อดอกไม้วางบนโต๊ะแคชเชียร์อยู่ต่างหาก เรื่องนี้ไม่ต้องถามอะไรเพราะเจ้าของช่อดอกไม้ตามเธอมาอีกแล้ว

“คริสให้” เขาเดินไปหยิบช่อดอกกุหลาบสีแดงมาให้เธอ

“เนื่องในโอกาสอะไร?” เธอยังไม่กล้ารับดอกไม้มาถึงมันสวยแล้วส่งกลิ่นหอมมากขนาดไหน เธอต้องรู้จุดประสงค์เขาก่อนว่าต้องการอะไรอีกถึงใจดีแบบนี้

“ก็บอกแล้วไงว่ามาง้อ ไปคุยกันข้างนอกดีกว่าไหม ที่นี่คนเยอะ” เขาดึงแขนเธออกมาเพราะขี้เกียจจะต่อความให้มาก มีนต้องการจะหลบหน้าเขาแต่ใครจะยอมง่ายๆเล่า

มีนถอนหายใจแกะมือเขาออก แต่ก็ถูกจับแขนเดินออกมาเหมือนเดิม วันนี้ลูกค้าในร้านก็เยอะถ้าหากโวยวายคงได้แตกตื่นแล้วเดี๋ยวลูกค้าหายหมดแน่

“นั่งลงคุยกันดีๆสักวันนะ”

“มีอะไรอีกคริสมีนไม่ว่างนะ” เธอพยายามจะไม่สนใจเขา แต่มันยากที่จะไม่มองหน้าคนที่คิดถึงแบบนี้

“จะรีบไปหาผัวใหม่รึไงห่ะ?”

“คริส!” เธอขึ้นเสียงมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง เธอเบื่อกับข้อกล่าวหาเดิมๆที่ไม่มีมูลเลยสักนิด จะไปหาผัวใหม่บ้าอะไรเล่า ลำพังจะลืมเขายังทำไม่ได้เลย

“คริสรู้ว่าที่ผ่านเป็นผัวที่ไม่ได้เรื่อง แต่มีนให้โอกาสอีกครั้งได้ไหม?” เขาเผลอหลุดปล่อยอารมณ์ใส่เธออีกแล้ว เธอคงไม่รู้หรอกว่าเมื่อคืนเขาต้องข่มใจไม่ให้ล่วงเกินมากกว่าหอมแก้ม ทั้งที่ในใจอยากจะทำอะไรต่อมิอะไรมากกว่า

“มีนอยู่คนเดียวได้ ไม่จำเป็นต้องมีคริสอีกแล้ว” เธออยู่คนเดียวมานานแล้วความเหงาคงฆ่าให้ตายไม่ได้หรอก ถ้าเธอให้โอกาสก็เหมือนเอาหัวใจตัวเองไปให้เขาเหยียบเล่นเหมือนเดิม

“มีนฟังก่อนสิ คริสจะปรับตัวทุกอย่าง ขอแค่กลับมา”

“คำพูดมันสำคัญนะ แต่ว่าการกระทำสำคัญกว่านะ คริสยังไม่ได้ทำอะไรเลยแล้วบอกจะเปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่ มีนไม่เสี่ยงกลับไปเป็นของตายเหมือนเดิมหรอก” เขาไม่ได้ทำอะไรให้รู้สึกไว้ใจสักนิดเลย เธอไม่อยากจะกลับไปเพื่อเพิ่มบาดแผลในใจทั้งที่กำลังรักษาให้แข็งแรงหรอกนะ

“คริสรู้ว่าตัวเองผิดแต่อย่าพึ่งตัดสินได้ไหม คริสขอโอกาสปรับตัวเป็นคนรักที่ดีให้มีนอีกครั้ง มีนไม่กลับมาตอนนี้ก็ไม่เป็นอะไรคริสเข้าใจ แต่อย่าพึ่งให้โอกาสใครแค่นั้นเอง คริสรักมีนมากเกินกว่าจะมีคนอื่นแล้ว” ตัวเขามันเหี้ยขนาดไหนที่ทิ้งคนรักให้รอตลอดนานหลายปีแต่เขาจะปรับตัวเพื่อเธอให้ได้ แต่ว่าขอแค่อย่างเดียวคือมีนอย่าพึ่งรักใครเลย

“คริสไม่ต้องปรับตัวเพื่อมีนหรือเพื่อใคร ทำในสิ่งที่ตัวเองรักจะดีกว่านะ สำหรับมีนความรักตอนนี้ขอหยุดไว้ก่อน มีนยังไม่เปิดโอกาสให้ใครรวมถึงคริสด้วย มีนเหนื่อย มีนอยากพักหัวใจแล้วโฟกัสแค่งาน” เธอจำเป็นต้องบอกเขาให้ชัดเจน ถึงในตอนนี้เธอจะไม่มีใครก็ไม่คิดจะมีความรักอีกครั้ง ส่วนเขายังไม่ถอดใจแต่ในอนาคตใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าหากคริสทำใจได้ หรือมีใครมาทำให้เขามีความสุขก็จะไม่เข้าไปขัดขว้าง เธอจะไม่ทำตัวหวงก้างที่ทิ้งเขาไปแต่ก็ไม่ยอมให้เขามีใคร

“มีนแต่ว่า…”

“คริสเจอคนที่ใช่มีนก็ยินดีด้วย แต่ถ้าคริสยังไม่เจอก็ทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุด เรายังเจอกันได้นะเพราะเรายังมีธุรกิจร่วมกัน” เธอส่งยิ้มให้เขาแล้วรีบเดินออกมา เมื่อพ้นสายตาเท้าเริ่มวิ่งไปที่รถเพราะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว

หมดแล้วความเข้มแข็งที่พยายาม เธอร้องไห้ออกมาเมื่ออยู่ในรถ ทำไมต้องเป็นตอนนี้ที่คริสพึ่งมารู้ตัว น้ำตาทุกหยดที่ไหลก็เพราะเขาทั้งนั้น เธอไม่รู้ว่าใจแข็งได้แบบนี้ได้นานขนาดไหน

เธอไล่ให้เขาไปมีคนใหม่ ใช่! พูดออกไปทั้งที่ใจมันเจ็บมากจนไม่รู้ว่าจะห้ามตัวเองได้อีกนานแค่ไหน เธอรู้ว่าสภาพหัวใจยังคงแหลกละเอียดอยู่ และขอโทษนะหัวใจที่ยังยอมให้เจ็บกับเรื่องเดิมๆซ้ำๆเพราะลืมเขาไม่ได้สักที

คริสถอนหายใจแล้วนั่งซึมอยู่ภายในร้านกาแฟ ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปแล้วเหมือนกัน เขาโหยหาความอบอุ่นจากมีน เขาอยากได้เธอกลับมานอนกอด อยากให้เธอบอกว่าสู้ๆในวันที่ท้อ เขาอยากมีคนมากอดปลอบใจไม่ว่าเขาจะแพ้ใครมา ไม่มีใครอยากลืมเรื่องที่เราอยากจำแต่มีนเหมือนจะลืมทุกอย่างหมด

คนที่เขาต้องการยังคงเป็นมีน

เขารักเธอมากแต่พึ่งจะมารู้สึกตัว

ชีวิตเขาไม่สามารถจะขาดเธอได้เลย

“ทำไมใจร้ายขนาดนี้วะ” เขาบ่นได้แค่นี้แล้วจ่ายเงินค่าเครื่องดื่ม ดอกไม้ที่ซื้อมาให้ก็ไม่เอาไปด้วย แต่เขาก็ไม่คิดจะเอาคืน ดังนั้นให้ดีๆแล้วไม่ชอบ ก็ต้องต้องยัดเยียดอีกแล้ว

คริสขับรถไปยังอพาร์ทเมนท์หรูที่มีนพักอยู่และฝากดอกไม้ไว้ที่เคาน์เตอร์ด้านล่างแล้วออกไป วันนี้เพื่อนนัดปาร์ตี้กันเขายังไม่รู้เลยว่าจะไปดีไหม ไม่รู้สิว่าทำไมพอไม่มีมีนแล้วทุกอย่างในชีวิตเขามันเหี่ยวเฉาไปหมดเลย

คริสขับรถมาจอดร้านเหล้าที่พึ่งเปิดเมื่อไม่นานมานี้ วันนั้นมีนมาช่วยงานเต็มที่เลย ภาพเธอเดินไปมาภายในร้าน คำพะแนะนำโคตรน่ารำคาญในตอนนั้นมาวันนี้โคตรอยากได้ยิน

ไม่ว่าจะที่ไหนล้วนมีภาพมีนอยู่เสมอ คำพูดแสนธรรมดา รสชาติอาหารที่พอดี เสื้อผ้าทุกเรียบกริบทุกตัว ทุกฉากทุกตอนมันตอกย้ำว่าเขาไม่มีเธอแล้ว

เขามันโง่มากที่ไม่เห็นค่าเธอ แค่รักแท้ยังรักษาไว้ไม่ได้เลย เขาอยากจะย้อนเวลากลับไปกอดมีนอีกครั้ง อยากจะบอกรักดังๆให้รู้ว่าผู้ชายคนนี้มันรักเธอมากขนาดไหน

“คุณคริสรับอะไรดีครับ?”

“น้ำเปล่าก็พอ ช่วงนี้ลูกค้าเป็นไงบ้าง” เขามีกิจการหลายที่มากเลยไม่สามารถแวะไปดูแลได้ครบทุกวัน

“ก็ดีครับ”

“อืม” เขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อเลย

ตั้งแต่เลิกกันไปแหวนสองวงที่มีนซื้อให้เขาใส่มันติดตัวตลอดเลย เวลาที่คิดถึงมากๆเขาจะมองแหวน บางครั้งเขายกขึ้นมาจูบด้วยซ้ำ เมื่อก่อนไม่เคยจะหยิบมาใส่ให้เห็น เขาใช้แค่ของที่ซื้อเองและเพื่อนให้จนลืมของที่มีอยู่ ทุกวันนี้อะไรที่เกี่ยวกับเธอเขาเอาติดตัวตลอดไม่ว่าจะสร้อย นาฬิกาแหวนหรือแว่นตา

ของพวกนี้ทำให้รู้สึกว่ามีกำลังใจมาก

“กูต้องทำได้สิวะ แค่ทำให้มีนกลับมารักกัน” มันเหนื่อย มันท้อ เขายอมคุกเข่าอ้อนวอนเธอเลยนะแต่มีนต้องกลับมารักกัน เธอไร้เยื่อใยมากจนน่ากลัวขึ้นทุกวัน

ถ้ารู้ว่ามีนคือลมหายใจในวันนั้นเขาจะยื้อเธอไว้สุดกำลัง

ไม่น่าโง่ขนาดนี้เลย!