ตอนที่ 4 ความเมาเป็นเหตุ
1308 Words
เช้าสาย ๆ ของวันต่อมา
"ว้ายยยยยย อุบ!!!"
เอวารินทร์ตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เพราะร่างกายเธอเปล่าเปลือยแถมคนที่นอนข้างกันยังเป็นเด็กใหม่ที่เพิ่งเจอเมื่อคืนอีกด้วย เธอรีบยกมือขึ้นมาปิดปากเพื่อไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกไปให้คนที่ยังไม่ตื่นตกใจลุกขึ้นมา
"มันเกิดอะไรขึ้น เธอจำได้ว่าเมื่อคืน..."
"ยัยลิลเรากลับบ้านกันเถอะ" คนที่รู้สึกไม่ค่อยดีเพราะตอนนี้เริ่มมีอาการมึนศีรษะแล้วชวนเพื่อนกลับบ้าน เพราะถ้ายังอยู่นานกว่านี้มีหวังเมาเละแน่และที่สำคัญเธอคงจะช่วยประคองเพื่อนกลับบ้านไม่ไหวอย่างทุกครั้งแน่
"ขอต่ออีกหน่อยได้ไหม กำลังสนุกอยู่เลย" แต่คนที่ตอนนี้กำลังเมามันกับเพื่อน ๆ ยังไม่ยอมกลับ
"ฉันให้อีก 10 นาที พอนะ"
"เย้ เพื่อนฉันน่ารักที่สุด" ลลิลหันมายิ้มกับเธอแล้วก็โยกกับเพื่อน ๆ ต่อ
วันนี้ไม่รู้เป็นเพราะอะไรเธอถึงได้รู้สึกเมาเร็วแบบแทบควบคุมไม่ได้ไม่เหมือนตัวเองเลย เพราะปกติเธอเป็นคนที่คอแข็งมาก กินไม่เคยเมาแต่ทำไมครั้งนี้ถึงเป็นเช่นนี้ได้ แต่ทั้งหมดนี้เธอได้แค่สงสัยพอเพื่อนชวนให้ชนแก้วเธอก็กระดกเอาจนลืมสิ่งที่คิดก่อนหน้านี้ไปเลย
หลังจากนั้นไม่นานภาพทุกอย่างก็ตัดมาจนถึงเช้านี้ เธอไม่ได้กลับบ้านไปแล้วเหรอ แล้วลลิลล่ะ เธอกลับยังไง?
"บ้าเอ๊ยยัยเอวา เธอทำอะไรลงไปเนี่ย" พอนึกอะไรต่อไม่ออกเธอจึงลุกขึ้นเพื่อจัดการตัวเองและรีบออกไปจากห้องนี้โดยเร็วที่สุด
"โอ๊ย" ด้วยความที่รีบลุกทำให้ผมยาวที่ยุ่งเหยิงของเธอไปเกี่ยวพันกับอะไรสักอย่างทำให้เธอรู้สึกเจ็บจนต้องหยุด
"อะไรวะเนี่ย"
พอเห็นว่าเป็นสร้อยเกียร์ของอาเชอร์ที่มาพันกันเส้นผมที่พันกันจนเหมือนรังนก แล้วแก้ออกเท่าไรก็ไม่ได้ อาจจะด้วยความรีบด้วยมั้งจึงยิ่งรนไปด้วย พอแก้ไม่ได้ดวงตาคมสวยจึงมองหาตัวช่วย แต่ด้วยความที่ไม่รู้ว่าแว่นตาของเธอหายไปไหนจึงมองเห็นอะไรไม่ชัดเลย กรรไกรอยู่ไหนก็ไม่รู้
"ฉันขอโทษนะ เดี๋ยวค่อยเอามาคืนละกัน" แล้วก็ต้องใช้วิธีสุดท้ายคือปลดสร้อยเกียร์ออกจากคอของเขา จากนั้นเธอก็รีบหยิบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไปแต่งตัวแล้วออกจากห้องนี้ไปให้เร็วที่สุดเพราะมีนัดประชุมห้องก่อนเปิดภาคเรียนกันช่วงบ่าย
ณ คณะวิศวะฯ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง
"เอวา ทางนี้" ลลิลโบกมือเรียกเพื่อน
"ทำไมวันนี้แกมาสายอ่ะ เมาค้างเหรอ"
"อืม ฉันรู้สึกหนักหัวนิดหน่อยน่ะ เลยหลับต่อพอรู้สึกตัวอีกทีก็เที่ยงแล้ว"
"ไม่อยากเชื่อว่าเด็กเนิร์ดคอทองคำแบบแกจะเมาเป็นกับเขาด้วย" เพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งแซวขึ้น
"ฉันก็คนนะเว้ย ดื่มเยอะขนาดนั้นจะไม่เมาได้ไง"
"ก็จริง" ทุกคนต่างเห็นด้วยเพราะไม่ใช่แค่เอวารินทร์ที่เมา แต่คนเกือบทั้งห้องเป็นเหมือนกันหมด อาจเพราะพวกเขากระดกเอาจนลืมลิมิตของตัวเองก็เป็นได้
"มา ๆ พวกเราอย่าเสียเวลากันดีกว่ามาประชุมเรื่องเรียนกันจะได้รีบเสร็จรีบกลับไปพักผ่อน" ประธานห้องเอ่ยขึ้น
"เอ่อ ๆ พวกกูก็อยากกลับแล้ว"
"ว่าแต่มีใครพอจะเห็นไอ้อาร์บ้างไหม มันมาหรือยัง" อาร์มชะเง้อมองรอบ ๆ ไม่เห็นเพื่อนรักจึงถามขึ้น
แค่ได้ยินชื่อนี้ก็ทำให้ใจดวงน้อยของเอวารินทร์สั่นไหวทันที
"กูยังไม่เห็นเลยนะ"
"พวกกูก็ไม่เห็น"
"โน่นไง มาโน่นแล้ว"
ยิ่งได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ภายใต้เสื้อฮู้ดสีดำที่เขาสวม ใจของเธอยิ่งเต้นแรง ส่วนใบหน้าสวยก็ยิ่งร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ
"เอวา แกไม่สบายหรือเปล่า ทำไมหน้าแดงจัง" ลลิลทำหน้าสงสัย และรีบยกมือจะไปอังที่หน้าผากเพื่อน
"แกจะทำอะไรอะ" แต่เอวารินทร์รีบปัดมือเพื่อนออกด้วยความตกใจ
"ก็แกหน้าแดงฉันแค่จะจับดูว่ามีไข้เปล่า" ยิ่งเห็นการกระทำของเพื่อนลลิลยิ่ง งง
"เปล่า ฉันสบายดี"
"แล้วทำไมหน้าแดงจัง แดงไปถึงหลังหูแล้วเนี่ย"
"ไม่มีอะไร สงสัยเพิ่งเดินมาถึงเหนื่อย ๆ และแค่ร้อนมั้ง" เธอรีบหาเหตุผลมาอ้างให้เพื่อนก่อนที่มันจะสงสัยไปมากกว่านี้
"หึ จริงเปล่า แกมีอะไรปิดบังฉันหรือเปล่าเนี่ย บอกฉันมาซะดี ๆ นะ"
"เปล่า ไม่มี"
"แน่นะ? แว่นก็เปลี่ยน"
"อืม จริง ๆ ฉันแค่อยากจะลองเปลี่ยนแว่นดู เผื่อชีวิตจะสดใสขึ้น" จริง ๆ แล้วเธอทำแว่นหล่นหายที่ไหนก็ไม่รู้ โชคดีที่เธอยังพอมีแว่นเก่าที่เคยเก็บไว้อยู่ ไม่งั้นเธอใช้ชีวิตลำบากแน่
"โอเค ไม่เซ้าซี้แกแล้วก็ได้"
"วันแรกก็มาสายเลยนะมึงเนี่ย" แจสเปอร์เอ่ยกับคู่อริของเขา
"เอ่อให้อภัยมันหน่อย มันคงดื่มหนักไปหน่อย" อาร์มแก้ต่างแทนเพื่อน
"นายยังปวดหัวอยู่ไหม รีน่ามียาแก้แฮงค์นะ" รีน่ามานั่งข้าง ๆ ของอาร์แล้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
"ไม่อ่ะ"
"ไอ้อาร์มันไม่เอาแต่พวกเราต้องการนะรีน่าคนสวย"
"ใช่ ฉันก็ต้องการ"
"นี่ค่ะ พวกนายเอาไปแบ่งกันได้เลย"
"ว้าว ใจดีที่สุดเลย หน้าสวยไม่พอยังใจดีอีก" เพื่อนผู้ชายในห้องต่างชื่นชมคนสวยของห้องด้วยเสียงเดียวกัน
หลังจากนั้นพวกเขาก็ใช้เวลาประชุมกันนานถึงสองชั่วโมงกว่าจะเสร็จทำให้คนที่ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่หลังปาร์ตี้เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ต้องท้องร้องจึงเอ่ยชวนเพื่อนไปหาอะไรกิน
"เอวาไปกินข้าวก่อนไหม"
"อืมไปดิ" สองสาวกำลังเก็บข้าวของจะเดินไปด้วยกัน
"เราขอไปด้วยได้ไหมเอวา" แต่จู่ ๆ คนหล่อของห้องก็ขอไปด้วย
"อืม ก็ไปสิ"
"ฉันไปด้วย"
"..." แล้วไม่พอยังมีคนที่เธอไม่อยากเห็นหน้าที่สุดอย่างอาเชอร์ขอไปด้วยอีกคน อะไรของเขาเนี่ย เธอไม่รู้จะปฏิเสธยังไงจึงไม่ได้ตอบ
"รีน่าไปด้วยนะเอวา" แล้วก็ตามมาด้วยคนสวยอย่างรีน่าเดินเข้ามาเกาะแขนอีกข้างของเธออย่างสนิทสนม
จากแค่ 1 คนก็กลายเป็น 2 ถึง 3 คน อ๋อ ไม่ใช่แค่สามคนสิ ยังมีลูกสมุนของพวกเขาอีกรวม ๆ แล้วเกือบจะ 10 คนได้
ในเมื่อปฏิเสธไม่ได้ก็ไปด้วยกันนี่แหละ เธอจะพยายามไม่เข้าใกล้คนที่ไม่อยากเข้าใกล้แล้วกัน
"ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"
"อืม"
ระหว่างที่รอแม่ค้ากำลังทำอาหารตามสั่งอยู่นั้นเอวารินทร์ก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำเพื่อจะได้ไม่ต้องอยู่มองหน้าของอาเชอร์นานเกินไป
"เอ้า นายก็จะเข้าห้องน้ำเหรอ" แต่พอออกมาจากห้องน้ำเธอก็ต้องตกใจเพราะชายหนุ่มมารออยู่หน้าห้องน้ำ
"เปล่า"
"แล้วนาย..."
"ฉันแค่มาสูบบุหรี่ เอาด้วยไหม" เขายื่นบุหรี่มวลที่กำลังสูบแบ่งให้เธอ
"ไม่อ่ะ งั้นฉันไปก่อนนะ"
"เดี๋ยว!!!"
- Writer
