"พี่เกมส์ อันติงเจ็บนะคะ" ฉันบอกและพยายามแกะมือพี่เกมส์ จนพี่อลันเห็นเขารีบเคาะกระจกอีกครั้ง
ก้อก ก้อก ก้อก
'อันติง~ เป็นอะไรรึป่าว'
"บอกพี่ก่อน ว่าจะไม่คิดอะไรกับผู้ชายคนนั้น" ฉันหันขวับมองพี่อลัน และมองหน้าเจ้าของคำสั่งนั้นทันที พี่เกมส์มีสิทธิ์อะไรไม่ให้ฉันรู้สึกแบบนี้
เขาไม่ใช่เจ้าชีวิตฉันนะ!
"พี่เกมส์ปล่อยเถอะค่ะ อย่าทำแบบนี้! อันติงยังอยากรู้สึกดีกับพี่อยู่นะ"
ฉันกัดฟันบอก ตามองพี่เกมส์เขม็ง..สื่อทุกคำที่พูด ว่าฉันทำจริง ไม่ได้ล้อเล่น
จนในที่สุดพี่เกมส์หน้าถอดสี และค่อยๆปล่อยข้อมือฉันออก
"โอเค พี่ขอโทษ..พี่แค่ห่วง"
ฉันไม่ตอบ ไม่สนคำอธิบาย..ทันทีที่หันไปคว้าที่เปิดประตูได้..ก็รีบเปิดทันที ก่อนที่จะเดินไปประตูหลังอุ้มหลานส่งให้พี่อลัน
"อันติงฝากอุ้มเข้าบ้านด้วยค่ะพี่อลัน" พี่อลันพยักหน้าและรับปลายฝันไปอุ้ม ส่วนฉันอุ้มอันอันเดินเข้าบ้าน ไม่หันมองพี่เกมส์เลยสักนิด
แต่ถึงอย่างน
