"มันวันซวยอะไรของกูวะ"
ลีอองบ่น แต่ประโยคนั้นมันควรเป็นของฉันมากกว่า ทำไมฉันถึงซวยนักซวยหนามาเจอผู้ชายคนนี้ ในหัวมีแต่คำว่าไม่น่าๆเลย ไม่น่าอยากเสียวจนได้เรื่อง!
"ซวยไม่ซวยไม่รู้ แต่อย่าให้เห็น..ว่าแตะต้องหลานฉันอีก!"
"ทำเป็นห่วงหลาน หึ..แต่ตัวเองเป็นแม่ใจยักษ์ฆ่าลูกตัวเอง ช่วยทบทวนพฤติกรรมของตัวเองด้วยนะ ก่อนจะพูดอะไรออกมา"
"นายสิลีออง! นายมันพ่อใจหมา นายนั่นแหละควรทบทวนตัวเอง"
"ฉันจะใจหมาได้ยังไงวะ ในเมื่อเด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกฉัน!"
สามปีผ่านไป ยังไงเขาก็ยังยืนยันคำเดิม ฉันล่ะเหลือเชื่อจริงๆ เขาไม่รู้เหรอ?..ว่าแววตาอันอันเหมือนเขาแค่ไหน คนโง่ คนไม่มีสมอง มันไม่น่าเป็นมาเฟีย! มันควรไปเกิดเป็นควาย และไถนาทำตัวให้เป็นประโยชน์!
"สามปีแล้ว มันสมองของนายไม่พัฒนาขึ้นเลยนะ แต่ฉันพอแล้วล่ะ..ที่จะต่อปากต่อคำกับนาย ต่อไปนี้มีแต่เวรกรรมที่นายเคยทำไว้ มันจะตามสนอง!"
ถึงลีอองได้ยินแบบนั้น เขาก็ไ
