ฉันดิ้นสุดแรงเกิดเพื่อให้พี่หนาวปล่อย ก่อนจะยืนหอบหายใจ ยกมือสั่นๆชี้หน้าเจน
"แกปั่นฉันไม่ได้หรอก! เพราะฉันไม่โง่เหมือนลีออง"
"ก็คอยดู" เจนตอบกลับมาอย่างเย่อหยิ่ง ถึงใบหน้าผมเผ้าจะรุงรังเละเทะก็ตาม
และฉันก็มองหน้าผู้หญิงคนนั้น มองและคิดในหัวเป็นฉากๆถึงจุดจบของเธอ
แต่ไม่ทันได้สะสางหรือทำให้เป็นจริง ยามที่อยู่ในป้อมสี่ห้าคนก็วิ่งกรูเข้ามาห้าม จนเราต้องรีบแยกย้ายกันขึ้นรถเสียก่อน
ไม่ใช่แค่ยาม..พี่หนาวก็ดุฉันตั้งแต่ปิดประตูรถ จนขับมาส่งถึงบ้าน
เขาบอกว่าฉันใช้อารมณ์เกินไป ควรมีสติ ควรวางแผน เออฉันรู้ว่าฉันพลาดไปแล้ว ฉันสติแตก..แต่ตอนนั้นใครมันจะควบคุมอารมณ์ได้ มันสามปีนะ!..ที่ฉันเจออะไรต่อมิอะไร
เพราะแค่ความอยากได้อยากมีของมัน!!
กลับมาถึงบ้านพอพี่หนาวกลับไป ฉันก็นอนคิดสารพัด ประโยคนั้นของเจนที่ฉันคิดว่าเธอปั่น..เธอปั่นฉันได้จริงๆ
'คนใกล้ตัว'
ถ้านังนั่นไม่ปั่นฉันเล่น มันจะมีใครใกล้ตั
