ยาหยีของคนเถื่อน

ตอดนิดตอดหน่อยพอให้ได้ชุ่มชื่นหัวใจ

    "พี่พลเอาโทรศัพท์มือถือหยีมาเดี๋ยวนี้นะ" ยาหยีพูดน้ำเสียงไม่พอใจ

    “เข้ามาเอาสิคะ” นายหัวพลวัตรพูดขึ้น ยาหยีจึงเดินเร็วๆ เข้าไปแย่งโทรศัพท์ของตนเองคืน หารู้ไม่ว่าเดินเข้าไปติดกับดักนายหัวเจ้าเล่ห์เข้าให้แล้ว

    "เอ๊ะพี่พล ปล่อยหยี!! " ยาหยีดิ้น

    "ให้พี่ปล่อยก็ได้ แต่ต้องบอกรหัสเครื่องไอโฟนมาก่อน" พลวัตรต่อรอง

    "ไม่!!! หยีไม่ให้ มันเป็นของใช้ส่วนตัวของหยีนะ มันจะมากไปแล้วนะคะ" ยาหยีพูดน้ำเสียงไม่พอใจ

    "โอเค ไม่บอกงั้นเรามาหาอะไรทำกันดีกว่า เผื่อพี่ได้ทำเรื่องที่อยากทำมากๆตอนนี้พี่อาจจะลืมเรื่องรหัสโทรศัพท์ไป" ว่าแล้วนายหัวก็กระชับเอวบางแน่นขึ้นพร้อมกับดันร่างบางล้มลงบนเตียง

    "ได้ๆ ๆ หยีให้แล้ว หยีให้รหัส แต่พี่พลเอาโทรศัพท์มาหยีจะสแกนนิ้วให้"ยาหยีรีบพูด

    "ไม่พี่จะเอารหัส" พลวัตรไม่ยอมจะเอารหัสให้ได้

    "เอ๊ะ!!!! ก็หยีจำไม่ได้ นึกได้หยีจะบอกทีหลัง หยีจดไว้ในสมุดโน้ตโอเคมั้ยคะ"

    "ฮะๆ งั้นได้ ฮะสแกนมาแล้วหยีก็ไปนั่งกินข้าวเลยคะ เดี๋ยวโทรศัพท์พี่คืน เฮ้า!!! เร็วๆ ลุกขึ้นสิครับจะกินข้าวหรือจะทำอย่างอื่น"

    ยาหยีจำต้องลุกขึ้นไปกินข้าวปล่อยให้พลวัตรเล่นโทรศัพท์ของตนเองต่อไป ฝั่งพลวัตรก็ส่งขอเป็นเพื่อนในเฟสบุ๊ค ไลน์ IG พร้อมกับเมมเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองลงไปในมือถือของ ยาหยี ว่า "สามีของหยี"

    เวลาผ่านไปสักครู่ นายหัวโตมรก็มาเคาะประตูเรียกน้องสาว ยาหยีนั่งทานข้าวอยู่พลวัตรเลยเดินไปเปิดประตู

    "อ้าว!! ไอ้พล ไอ้นี่เผลอเป็นไม่ได้เลยนะมึง กูจะมาพาไอ้หยีกลับบ้าน" โตมรพูด

    “เมียกูกินข้าวอยู่ เอาอย่างนี้เดี๋ยวมึงขับรถพาพ่อผู้ใหญ่กลับก่อนเดี๋ยวหยีกูไปส่งเอง” พลวัตรบอกเพื่อน

    เมื่อได้ยินดังนั้นยาหยีจึงวิ่งออกมา “หยีกินเสร็จแล้ว กลับกันได้เลยค่ะ ไปค่ะพี่โต” ยาหยีพูดขึ้นทำให้นายหัวพลวัตรหันไปมองยาหยี

    "เอะ!!!! แต่พี่จำไม่ได้ว่าพี่เก็บกุญแจรถหยีไว้ที่ไหน วางไว้ไหนนะนึกไม่ออก" พลวัตรพูดทำให้ยาหยีมองหน้าพลวัตรอย่างแค้นเคือง

    "งั้นไม่เป็นไรค่ะ ให้นายหัวพลวัตรเขานึกก่อนว่าวางกุญแจหยีไว้ที่ไหน นึกออกแล้วรบกวนให้คนงานบ้านนายหัวขับรถไปส่งคืนหยีด้วยนะคะ ไปพี่โตกลับ"ยาหยีพูดน้ำเสียงไม่พอใจและบอกให้นายหัวรู้ว่ายาหยีรู้ทันความเจ้าเล่ห์ของนายหัวหรอก พูดเสร็จยาหยีก็เดินนำหน้านายหัวโตมรไป นายหัวพลวัตรได้แต่มองแผ่นหลังแม่คนงามของเขา อ้าปากจะเรียกไว้แต่ไม่ทัน คิดหมายมาดในใจยาหยีดื้อใช้ได้ ไหวพริบดี จึงยกยิ้มน้อยๆ

    " ฮ่าๆๆ ไงละไอ้เพื่อนเลว" นายหัวโตมรหัวเราะเดินเข้ามาตบบ่าเพื่อนรัก

    "น้องกูไม่ง่ายเหมือนผู้หญิงรายทางของมึงหรอกเว้ย!! กูไปละ" นายหัวโตมรพูด

    “เออ ไว้น้องเขยจะตามไปแดกเหล้าด้วยนะครับผม จริง ๆ แล้วเรื่องเลวๆ แบบนี้กูก็เรียนรู้มาจากไอ้เพื่อนชั่วแถวนี้ละวะ” นายหัวพลวัตรลาเพื่อนรัก พร้อมทั้งพูดเหน็บแนมนายหัวโตมร พลางคิดในใจแม่ยาหยีของเขาฤทธิ์เยอะเขาคงเหนื่อยเอาการกว่าจะพิชิตใจได้

    "เห็นเค้าลางแห่งความอยากลำบากเลยไอ้พล" นายหัวพลวัตรคิดในใจ

    เมื่อยาหยีกลับถึงบ้านก็ได้เข้าห้องและเก็บตัวอยู่ให้ห้องของตัวเอง คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแล้วก็เริ่มปวดหัว จึงนอนหลับตาพักสายตา พักความคิดไว้แค่นั้นก่อน

    "หยีเฮ้ย!! ชีวิตแก" ยาหยีคิดอย่างหนักใจทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

    “ฮัลโหล แกหยีเมื่อคืนแกโอเคใช่ไหม พี่พลเขาส่งแกถึงบ้านโอเคนะ พอดีเมื่อคืนฉันก็เมาว่ะ เนี่ยก็เพิ่งตื่น” แตนโทรมาถามข่าวคราวเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

    เมื่อโดนคำถามจากเพื่อนเรื่องเมื่อคืน ยาหยีเองก็ไม่รู้จะพูดจะเล่าเพื่อนอย่างไรดีจึงได้แค่ตอบรับไปสั้นๆ

        “อือ มาส่งเรียบร้อยดี นี่หยีก็อยู่บ้าน” ยาหยีบอกเพื่อน

    "เออๆ ดีแล้วจ๊ะ ว่าแต่เย็นนี้เราไปเดินตลาดนัดกันดีกว่า ฉันอยากกินโรตีแก"แตนชวนเพื่อน

    “เอ่อ!..แตนๆ เย็นนี้หยีไม่สะดวกออกไปจริงๆ ไว้วันหลังนะแตนนะ” ยาหยีบอกปฏิเสธเพื่อนไป

    "ทำไมละหยีแกโดนพ่อแกดุเรื่องเมื่อคืนหรือเปล่าวะ ดูเสียงแกเศร้าๆนะ ฉันเป็นห่วงแกนะเว้ย"แตนถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

    “เอ่อ!.... เปล่าแก ฉันแค่เหนื่อยๆ ยังเมาค้างด้วยวันนี้ขอฉันพักก่อนนะ” ยาหยีบอกเหตุผลเพื่อน

    "เออๆ ฉันไม่กวนแกละ แกนอนพักเถอะนะ" แตนพูด

    "จ๋า บายจ๊ะแล้วเจอกันนะ" ยาหยีวางสายจากเพื่อน แล้วถอนหายใจ ยังไม่พร้อมจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เพื่อนฟัง ยาหยีนอนหลับยาวตื่นมาอีกทีก็บ่ายสามโมงเย็นแล้ว แม่ของหญิงสาวให้แม่บ้านมาเคาะห้องนอนเพื่อปลุกให้บุตรสาวลุกขึ้นมากินข้าว เพราะเลยเที่ยงมานานแล้ว พร้อมกับให้ยกน้ำผึ้งมะนาวปั่นขึ้นมาเสิร์ฟให้ยาหยีด้วย

      "ขอบคุณมากค่ะป้าหวีวางไว้บนโต๊ะเลยค่ะ เดี๋ยวหยีขออาบก่อนออกไปนะคะ เย็นๆ หยีว่าจะลงไปว่ายน้ำนะคะ ป้าหวีช่วยคั้นน้ำส้มให้หยีด้วยใครทำก็ไม่อร่อยเหมือนป้าทำเลยค่ะ"ยาหยีอ้อนอย่างที่เธอเคยอ้อนมาแต่เด็ก

    "ได้สิคะ แหมปากหวานเสียเหลือเกินนะคะ" ป้าหวีพูดยิ้มๆ

    เมื่ออาบน้ำแต่งตัวใหม่เสร็จเรียบร้อยยาหยีก็ออกจากห้อง เดินตรงไปห้องครัวเพื่อหาอะไรกิน เมื่อทานข้าวเสร็จ ยาหยีก็ออกไปเดินเล่นที่สวนผลไม้ข้างบ้าน เพื่อย่อยอาหาร นึกเบื่อๆ และนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน

    "วันนี้จะเอารถมาคืนหรือเปล่า คงไม่มาหรอกแล้วถ้าไม่เอารถมาคืนเราจะออกไปไหนยังไงคงต้องยืมรถกระบะพี่โตใช้ไปพลางๆ ก่อน"ยาหยีคิดได้ดังนั้นจึงกะว่าจะปั่นจักรยานไปขอยืมรถของพี่ชายมาใช้ก่อน เผื่อว่าพรุ่งนี้เช้าจะออกไปไหน ยาหยีเดินเล่นอยู่ในสวนมังคุดสักครู่ ก็เดินกลับบ้านด้วยแดดไม่ร้อนแล้วตั้งใจว่าจะไปว่ายน้ำออกกำลังกายสมองจะได้ปลอดโปร่ง สบายตัวหน่อย จึงเดินไปเปลี่ยนชุดว่ายน้ำ พอเดินมาถึงสระเตรียมตัวจะลงไปว่ายน้ำเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเพชรนั้นเองที่โทรมา

    "สวัสดีจ้ะเพชรว่าไง"ยาหยีทักทายเพื่อน

    "เพชรคิดถึง เมื่อคืนเมามากเลย วันนี้เพชรมาว่าความที่หาดใหญ่นี่เพิ่งเสร็จออกมาก็โทรหาหยีเลย ว่าแต่หยีเป็นไงบ้างครับ"เพชรถามยาหยีด้วยความเป็นห่วง

    "หยีโอเคค่ะ กำลังจะลงว่ายน้ำเพชรมีอะไรจะคุยต่อหรือเปล่า" ยาหยีบอกเพชร

    "อ๋อครับแล้วนี่หยีทานข้าวแล้วยัง ยังไงวันนี้เพชรขับรถกลับถึงบ้านค่ำๆ หยีออกมานั่งฟังเพลงเบาๆ กับเพชรไหม" เพชรชวนยาหยี

    "เอ่อ!! วันนี้ไม่สะดวกจริงๆเพชร ไว้นัดกันวันหลังนะ วันนี้หยีเหนื่อยด้วยไว้นัดกันกับกลุ่มเพื่อนๆ วันหลังนะ" คุยกับเพชรไปได้สักครู่ ก็ได้ยินเป็นเสียงสายซ้อนเข้ามา

    "เพชรพอดีมีสายซ้อนเข้ามา หยีขอวางสายเพชรก่อนนะจ๊ะ" ยาหยีบอกเพชร