บทที่ 4 ยัดเยียดความเป็นภรรยา
2259 Words
อาหลี่ค่อยๆคลายมือออก ก่อนจะปล่อยแขนทั้งสองข้างลงแนบลำตัว เสิ่นเสวี่ยจึงไม่รอช้ารีบแทรกร่างบางเข้ามาตรงกลางหว่างขาของเขาทันที มือเรียวบางยื่นมากอบกุมลำแท่งเอ็นร้อนที่แข็งชูชัน แล้วค่อยๆรูดชักมันขึ้นลงอย่างช้าๆ
"ซี๊ดดดด เสิ่นเสวี่ย อื้อออ!!!"
เสิ่นเสวี่ยมองดูหัวมังกรสีชมพูหัวหยักของเขาด้วยแววตาเป็นประกาย ก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปากเบาๆ
เส้นสองสลึงน่าจะเพิ่งขาด ยังอ้าไม่เยอะเลย น่ารักอะ!!! อิจฉาเสิ่นเสวี่ยคนเก่าจังที่ได้ความบริสุทธิ์ของอาหลี่ไป!!!
แต่ว่าตอนนี้ข้าก็มาอยู่ในร่างของนางแล้ว เท่ากับว่าข้าก็ได้ความบริสุทธิ์ของอาหลี่มาครอบครองเช่นกัน หึหึ
เสิ่นเสวี่ยโน้มใบหน้าลงไป ก่อนจะแลบลิ้นม้วนเลียที่ปลายหัวสีชมพูของเขาอย่างหยอกเย้า สองมือใหญ่ของอาหลีจับผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่น เพราะรู้สึกเสียวเสียจนแทบจะขาดใจ
"โอววว ซี๊ดดด!!!"
เสิ่นเสวี่ยครอบริมฝีปากลงไปดูดกลืนลำแท่งเอ็นร้อนจนมิดลำ แล้วจึงขยับศีรษะขึ้นลงอย่างถี่เร้า มือเรียวบางยื่นมาบดบี้ขยี้เม็ดสีชมพูที่แข็งเป็นไตบริเวณแผงอกของเขาอย่างย่ามใจ
"อ๊าส์!!!เสียวเหลือเกิน พอแล้ว!!ข้าเสียว!!"
อาหลีร่างกายบิดเร่า ร้องครวญครางประท้วงจนไม่เป็นภาษา เสิ่นเสวี่ยที่เห็นเช่นนั้นก็รีบขยับศีรษะเร่งจังหวะให้รุนแรงหนักหน่วงมากยิ่วขึ้น
"โอววว ไม่ไหวแล้ว!!ซี๊ดดดด มันจะออกแล้ว!!อ๊าส์!!"
เสิ่นเสวี่ยดูดเม้มที่ปลายหัวหยักของเขาเอาไว้ จนน้ำสีขาวขุ่นพุ่งล้นทะลักเข้าไปในลำคอของนาง มันหวานหอมเสียจนนางอยากจะกินมันลงไปซ้ำๆ
อาหลี่หายใจหืดหาดด้วยความเหนื่อยหอบ มันเสียวเหลือเกิน เสียวจนเขาแทบจะทนไม่ไหว
เสิ่นเสวี่ยไม่รอช้า นางรีบโน้มใบหน้าลงไปทาบทับริมฝีปากบางสวยของตนเอง ลงไปบนริมฝีปากหนาใหญ่ของเขา แล้วจึงสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของอาหลี่ ดูดดื่มความหวานจากลิ้นชื้นแฉะของเขาอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะจับมือหนาใหญ่ของเขาวางทาบทับลงบนดอกบัวงามสองดอกที่เต่งตูมชูช่อ ให้ได้ลองบีบจับไปทีละนิด
จากในคราแรกที่อาหลี่รู้สึกกล้าๆ กลัวๆ แต่พอได้รับรู้ถึงสัมผัสเนียนนิ่ม เขาจึงค่อยๆ ขยำมือลงไปนวดบีบเค้นคลึง จนในที่สุดก็เกิดความหลงไหลในเนินอกนิ่มของเสิ่นเสวี่ยจนไม่อาจละมือออกจากเต้างามทั้งสองได้เลย
"อ้าปากสิ ข้าจะป้อนนมท่าน"
เสิ่นเสวี่ยบดเบียดจุกดอกบัวสีชมพูเข้าไปในโพลงปากของอาหลี่ เขาดูดดื่มมันอย่างสนุกสนาน แล้วจึงแลบลิ้นเลียจุกดอกบัวนั้นตามที่เสิ่นเสวี่ยแนะนำ
จ๊วบ จ๊วบ
"อื้อออ อาหลี่ แบบนี้เลย อ๊าส์!!!"
อาหลี่เริ่มคล้อยตามเสิ่นเสวี่ยแล้ว เขาดูดดึงขบเม้มและขยำขยี้บีบเคล้นยอดอกอวบอิ่มของนางจนมันล้นทะลักเต็มสองมือหนาใหญ่ของเขา
เสิ่นเสวี่ยเลื่อนใบหน้าลงมาจูบไซร้ที่ซอกคอของเขา แล้วจึงขยับร่างกายให้ต่ำลงมา ก่อนจะแลบลิ้นม้วนเม็ดทับทิมสีเข้มที่แผงอกของเขา สร้างความเสียวกระสันให้แก่อาหลี่เป็นอย่างยิ่ง
ลำแท่งแก่นกายเริ่มขยายใหญ่ออกมาอีกครั้ง เสิ่นเสวี่ยจ้องมองลำแท่งของผู้เป็นสามีด้วยสายตาเร่าร้อน
"มาสนุกกันเถิด สามีของข้า"
"โอวว ซี๊ดดดดด แน่นเหลือเกิน"
"อ๊าส์!!อาหลี ข้าจะขยับแล้วนะ อื้ออ!!!"
เสิ่นเสวี่ยจับแท่งลำมังกรขนาดใหญ่ของเขาบดเบียดดุนดันเข้ามาในรูสวาทของนาง แล้วจึงขยับสะโพก ส่ายร่อนขึ้นลงอยู่บนร่างของอาหลี่อย่างรวดเร็วและรุนแรง แรงกระแทกกระทั้นที่หนักหน่วงจากเสิ่นเสวี่ย ทำให้อาหลีเสียวสะท้านเป็นอย่างยิ่ง
"อ๊าส์!!!เสี่นเสวี่ย!!เสียวเหลือเกิน!!"
"ข้าก็เสียวเจ้าค่ะ อ๊าส์!!!"
ตับตับตับ
เสิ่นเสวี่ยขยับบั้นท้ายงอนงามเข้าออกที่ลำแท่งไผ่ใหญ่ยาวของเขาอย่างเมามันส์ อาหลี่เริ่มตอบสนองต่อไฟราคะที่โหมกระหน่ำนี้เข้าอย่างจัง เขาลุกขึ้นมานั่งแล้วผลักเสิ่นเสวี่ยให้นอนอ้าขาจนกว้าง ก่อนจะบดเบียดแท่งเอ็นร้อนเข้าไปจนมิด เขายื่นมือไปจับเอวบางของนางเอาไว้แน่นแล้วจึงกระแทกกระทั้นแท่งแก่นก่ยเข้าออกอย่างหนักหน่วง มันเสียวสุดๆเสียวเสียจนเขาจะขึ้นสู่ยอดเขาเป็นครั้งที่สอง
"อ๊าส์!!อ่ะ อาหลี่!!กระแทกแรงๆเจ้าค่ะ!!"
"ซี๊ดดดด!!!เสียว!!ข้าจวนจะถึงยอดเขาแล้ว โอว์!!!ซี๊ดดด!!!"
น้ำสวาทสีขาวขุ่นไหลล้นทะลักออกมาจนเอ่อล้นที่รูสวาทของนางจนฉ่ำแฉะ อาหลีที่รู้สึกตัวแล้ว เขามองมาที่นางด้วยสายตาที่รู้สึกผิดเป็นอย่างยิ่ง
"เสิ่นเสวี่ยข้าไม่ได้ตั้งใจ"
"มันสุดยอดมากเลยอาหลี่ เจ้าเก่งที่สุด"
"จริงหรือ?"
อาหลี่เริ่มคล้อยตามเสิ่นเสวี่ยแล้ว เขายกมือขึ้นมาเกาศีรษะแก้เก้อเขินเล็กน้อย
"ข้าเริ่มจะติดใจท่านพี่อาหลี่ขึ้นมาแล้วสิ"
"ติดใจอะไร?"
"ติดใจอันนั้น"
เสิ่นเสวี่ยชี้มือมาที่ลำแท่งเอ็นร้อนของเขาด้วยสายตาที่หลงใหล อาหลี่รีบหยิบผ้ามาคลุมมันทันที ด้วยกลัวว่ามันจะทำให้นางเกิดอารมณ์และลุกขึ้นมาปลุกปล้ำเขาอีกรอบ
เสิ่นเสวี่ยลอบสบถออกมาด้วยความขัดใจ ดูแค่นี้ทำมาเป็นหวง!!!
รุ่งเช้าวันต่อมา เสิ่นเสวี่ยตื่นสายเล็กน้อย เพราะเมื่อคืนนางใช้แรงเยอะไปหน่อย เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบกับอาหลี่ที่กำลังนั่งเย็บกระโปรงให้นางอยู่
เสิ่นเสวี่ยจ้องมองอาหลี่ด้วยสายตาที่ล้ำลึก ตั้งแต่เล็กจนโต นางไม่เคยเจอบุรุษที่ครบเครื่องและอ่อนโยนเช่นนี้มาก่อนเลย
"ท่านเย็บซ่อมผ้าเป็นด้วยหรือ?"
"อืม พอทำได้น่ะ เวลาเสื้อผ้าขาดชำรุดข้าก็จะเย็บซ่อมเอง ข้าเห็นกระโปรงเจ้าขาด คงเพราะไปเกี่ยวกับกิ่งไม้ในสวนวันนั้น ข้าจึงนำมาเย็บซ่อมให้เจ้า"
เสิ่นเสวี่ยพยักหน้าเล็กน้อย สายตาจ้องมองไปที่แผงอกล่ำสันของเขา แล้วจึงมองต่ำลงไป ต่ำลงไปจนถึงหว่างขาของเขา
อาหลี่ที่เพิ่งรู้ตัวว่าถูกเสิ่นเสวี่ยจ้องมอง เขารีบหุบขาเข้าหากันที ก่อนจะเอ่ยถามนางขึ้นมาเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
"เจ้าหิวหรือไม่ วันนี้ข้าต้มโจ๊กเอาไว้"
"หิวเจ้าค่ะ เมื่อคืนยังกินท่านไม่อิ่มเลย"
อาหลี่ใบหน้าแดงซ่านเมื่อถูกเสิ่นเสวี่ยเกี้ยวพาเช่นนี้ เขารีบเดินไปที่ครัว และตักโจ๊กร้อนๆมาให้นางหนึ่งชาม
"กินเร็ว กำลังร้อนๆ"
"อืม"
เสิ่นเสวี่ยตักโจ๊กเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ระหว่างที่สามีภรรยาทั้งสองกำลังสนทนากันอยู่นั้น ก็ปรากฏร่างของใครบางคนขึ้นที่หน้าประตู
เสิ่นเสวี่ยที่เงยหน้าไปมอง ก็พบเข้ากับโจทย์เก่าเข้าเสียแล้ว
ไอ้ชั่วนั่น!!!สามีเก่าที่โกงสมบัติของนางไป ภาพความทรงจำของเสิ่นเสวี่ย ปรากฏภาพของหลัวเฉินเฟย ผู้เป็นคู่หมั้นของนางในชาตินี้ ชาติแล้วเขาเป็นสามีเก่าของนาง สามีที่ชั่วช้าเกินจะทานทน!!!
เหอะ!!ตามมาหลอกหลอนกันทุกชาติจริงๆ
เสิ่นเสวี่ยปรายตามองหลัวเฉินเฟยอย่างดูแคลน หลัวเฉินเฟยละสายตาจากเสิ่นเสวี่ย มองไปยังอาหลี่ที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาใดใด
"ไม่คิดว่าเจ้าจะใฝ่ต่ำมาเอาคนรับใช้ทำสามีเช่นนี้"
หลัวเฉินเฟยเอ่ยวาจาดูแคลนเสิ่นเสวี่ยอย่างไม่อ้อมค้อม แต่ไหนแต่ไรเขาเองก็ไม่ชอบนางอยู่แล้ว ทั้งอ่อนแอ ทั้งบอบบาง ต่างกับเสิ่นหนิงที่งดงามของเขายิ่งนัก เทียบกันแล้วนางไม่ได้เศษเสี้ยวหนึ่งของเสิ่นหนิงเลยเสียด้วยซ้ำ
เสิ่นเสวี่ยมองหลัวเฉินเฟยด้วยสายตาเย็นชา
"มาทำไมหรือเจ้าคะ?"
"มาดูความน่าสมเพชของเจ้า"
เสิ่นเสวี่ยส่งเสียงเฮอะในลำคอ อยากจะกระโดดเข้าไปบีบคอมันให้ตายเสียจริงๆเชียว
"ข้าดูน่าสมเพชหรือ ท่านคงตาบอดกระมัง ข้าดูมีความสุขต่างหากเจ้าค่ะ"
"เสิ่นเสวี่ย!!!เจ้ากล้าต่อว่าข้าหรือ?"
"กล้า!!!หน้าท่านก็ไม่ได้เหมือนบิดาข้าเสียหน่อย"
"หึ!!!ทำปากดีไปเถิด แค่คนใช้ชั่วช้า จะเอาปัญญาที่ไหนมาเลี้ยงดูเจ้า!!เตรียมตัวอดตายเถิด!!! นี่คือผลกรรมที่เจ้าทรยศหักหลังข้า!!"
อาหลี่ปรายตาไปมองหลัวเฉินเฟยด้วยสายตาเย็นชา
เหตุใดเขาจะเลี้ยงดูเสิ่นเสวี่ยไม่ได้!!!เพียงแค่เขาเป็นคนสวนถึงกับต้องดูถูกดูแคลนเขาถึงเพียงนี้เชียวหรือ?
"ขอบคุณคุณชายที่เป็นห่วงเป็นใย แต่เสิ่นเสวี่ยเป็นภรรยาของบ่าว บ่าวเลี้ยงดูนางได้ขอรับ"
หลัวเฉินเฟยส่งเสียงเฮอะในลำคอ ช่างไม่เจียมตนเสียจริง ตนเองยังเอาแทบไม่รอดแต่คิดจะดูแลเสิ่นเสวี่ย
"หึ ข้าจะรอดูวันที่พวกเจ้าสองคนล้มจนแทบจะลุกไม่ขึ้น"
"หัวเข่าข้ายังดีอยู่เจ้าค่ะ ลุกได้แน่นอน ส่วนท่าน โน่นประตู เดินออกไปเองนะเจ้าคะ ไม่ว่างส่ง"
"เสิ่นเสวี่ย!!!"
"ออกไป๊!!!"
เสิ่นเสวี่ยเริ่มหมดความอดทนแล้ว นางตะโกนใส่หลัวเฉินเฟยจนเขาสะดุ้งโหยง ก่อนจะรีบก้าวเดินออกไปด้วยความไม่พอใจอย่างที่สุด
เสิ่นเสวี่ยหันไปมองอาหลี่ที่หน้านิ่วคิ้วขมวด ก็อดขบขันเขาไม่ได้
"จะใส่ใจไปทำไม ข้ายังไม่ใส่ใจเลย"
"เสิ่นเสวี่ย"
"พอเถิด ข้าจะไปเยี่ยมท่านแม่เสียหน่อย ท่านจะไปด้วยหรือไม่?"
"ข้าต้องตัดมะเขือยาวไปขายที่ตลาด"
เมื่อได้ยินคำว่ามะเขือยาว เสิ่นเสวี่ยก็ดวงตาเป็นประกายทันที นางชำเลืองมองหว่างขาของอาหลี่ ก่อนจะแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างเจ้าเล่ห์
"ข้าไปก่อนล่ะ มะเขือยาวรอข้าอยู่"
เสิ่นเสวี่ยรู้สึกขบขันเขายิ่งนัก นางลุกจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินไปที่เรือนของฮูหยินใหญ่
เมื่อไปถึง เสิ่นเสวี่ยถึงกับขมวดคิ้วมุ่น เสียงของฮูหยินรองอวิ๋น ดังมาจากข้างในเรือน คล้ายกำลังต่อว่ามารดาของนางอยู่
"บุตรสาวของพี่หญิงช่างทำตัวน่าอับอายไม่เบา ทุบตีบ่าวไพร่ ขโมยเนื้อหมู สร้างเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน"
ฮูหยินใหญ่เพียงก้มหน้าลงไม่เอ่ยตอบโต้ นางส่งเสียงไอค่อกแค่ก ใบหน้าซีดเซียวเป็นอย่างยิ่ง เสิ่นเสวี่ยส่งเสียงเฮอะในลำคอ ก่อนจะก้าวเดินเข้าไปในเรือน
"เป็นแค่เมียรอง แต่มายืนด่าเมียเอกฉอดๆ ใครกันแน่ที่หน้าไม่อาย"
เสิ่นเสวี่ยเดินเข้ามาในเรือนก่อนจะปรายตามองฮูหยินรองอวิ๋นด้วยสายตาดูแคลน ฮูหยินรองอวิ๋นเองก็จ้องมองเสิ่นเสวี่ยกลับด้วยสายตาเกลียดชังเช่นกัน
"มองหน้าข้ามีปัญหาหรือเจ้าคะแม่เล็ก?"
"เสิ่นเสวี่ย เจ้าจะกล้าเกินไปแล้วนะ!!!"
"มากกว่านี้ข้าก็กล้า ท่านจะลองดูไหมเล่า?"
"ข้าจะฟ้องท่านพ่อของเจ้า!!"
"อุ๊ยตาย!!!กลัวจังเลย"
"เสิ่นเสวี่ย!!!"
"ไสหัวไป ก่อนที่ข้าจะหมดความอดทนกับเจ้า!!!"
เมื่อถูกสายตาที่เย็นชาของเสิ่นเสวี่ยจ้องมอง ฮูหยินรองอวิ๋นก็รู้สึกหนาวๆร้อนๆ นางรีบหันหลังเดินกลับออกไปจากเรือนด้วยท่าทีไม่พอใจเป็นอย่างมาก
เสิ่นเสวี่ยเดินเข้าไปหามารดาของนาง ฮูหยินใหญ่มองบุตรสาวด้วยสายตารักใคร่เอ็นดู
"เสวี่ยเอ๋อร์ แม่ได้ยินว่าเจ้าถูกท่านพ่อตำหนิหรือ?"
"ท่านแม่อย่าเก็บมาใส่ใจเลยเจ้าค่ะ ท่านพ่อก็ปากเสียเป็นนิสัยอยู่แล้ว ข้าไม่ถือสาหรอกเจ้าค่ะ"
"ท่านพ่อรักเจ้ามาก เจ้าเองก็รู้"
"เจ้าค่ะ ท่านแม่ต้องดูแลตนเองให้ดี หากฮูหยินรองคิดมารังแกอีก ก็ให้ส่งคนมาแจ้งข้านะเจ้าคะ"
ฮูหยินใหญ่พยักหน้าเล็กน้อย นางมองเสิ่นเสวี่ยด้วยความแปลกใจเป็นอย่างยิ่ง นางรู้สึกว่าบุตรสาวของนางเปลี่ยนไป แต่เปลี่ยนไปเช่นไรนางก็บอกไม่ถูก
เสิ่นเสวี่ยเมื่อได้เห็นสายตาที่มองมาของผู้เป็นมารดา ก็พอเข้าใจอยู่บ้าง
"ลูกคิดขึ้นมาได้เจ้าค่ะ ว่าหากเราไม่ลุกขึ้นมาสู้ ก็จะถูกพวกมันรังแกไปตลอด ต่อไปนี้ลูกจะปกป้องท่านแม่เองเจ้าค่ะ"
- Writer
