ผีเสื้อสมุทรจะเลี้ยงลูก

๕

พิรุณขบคิดบางอย่างกับตัวเอง เขารู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองจะอินกับการเป็นผีเสื้อสมุทรมากไปแล้ว พิรุณคนปัจจุบันนี้ไม่ใช่คนร้องไห้ง่าย ไม่เคยมีอารมณ์อ่อนไหว กลับกันเขาค่อนข้างแข็งกระด้างด้วยซ้ำ

แต่ความทรงจำที่ทับซ้อนของเขาและพิรุณผีเสื้อสมุทรทำให้เขาไม่เหมือนเดิม ถ้าจะให้เทียบนิสัยกันจริงๆแบบเห็นภาพเลย พิรุณที่เป็นผีเสื้อสมุทร ถึงจะปากร้ายเอาแต่ใจ แต่ก็มีารมณ์อ่อนไหวเป็นอย่างมาก เขาต้องอยู่คนเดียวอย่างเหงาหงอย ไม่แปลกที่จะโหยหาความรัก

ส่วนพิรุณในปัจจุบัน ไม่โหยหาอะไรทั้งนั้น ซ้ำยังแข็งกระด้างไม่อ่อนหวาน ไม่มีหรอกจะมาน้องๆพี่ๆอะไรกับไอ่พี่อภัย แต่อาจจะด้วยจิตเดิมความทรงจำเดิมของผีเสื้อสมุทรที่ยังหลงเหลือ มันก็เลยทำให้บางครั้งส่วนหนึ่งของเขาควบคุมตัวเองได้ไม่เต็มที่

อย่างเช่นตอนนี้ที่เขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่ได้รักพระอภัยแม้แต่น้อย ถ้าหากเขาในโลกเก่าโดนใครเข้าใจผิดแบบนี้เข้าล่ะก็ เขาคงจะรีบแก้ต่างให้ตัวเอง ไม่ก็บอกความจริงไปให้มันรู้แล้วรู้รอด

แต่พอคิดไปคิดมาแล้ว เขาจะกั๊กอะไรไว้ทำไมมิทราบ

บอกอิพี่อภัยให้มันจบๆแยกย้ายกันไปทางใครทางมันซะ ทุกอย่างจะได้ง่ายดายขึ้น เขาก็จะได้ไม่ต้องคอยมาเสแสร้งทำดีกับอีกคน

เออ ยอมรับก็ได้ว่าเขาทำดีกับอีกคนเพราะหวังผลจริงๆ เขาไม่อยากโดนฆ่า เลยทำดีเพื่อกลบเกลื่อนความผิด แต่ถ้าหากเขาจะต้องมาถูกอีกคนฆ่าด้วยความผิดที่เขาไม่ได้ก่อ เขาก็ไม่เอาด้วยหรอกนะ

ร่างโปร่งก้มมองช่วงท้องนูนใหญ่ของตัวเองอีกครั้งพลางถอนใจ ตอนนี้เขาทอดทิ้งได้ทุกอย่าง ทว่าตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เด็กในท้องคนนี้คือสิ่งเดียวที่เขาคิดจะหอบหิ้วไปด้วยทุกที่และไม่อยากจะะทิ้งไปไหน

เด็กคนนี้ไม่ผิดอะไรเลย เขาไม่อยากให้เด็กที่เกิดมาต้องถูกทิ้งอย่างเจ็บปวดโดยพ่อแม่ห่วยๆที่มีปัญญาทำให้เกิดแต่ไม่มีปัญญาเลี้ยงหรอกนะ

พิรุณสูดหายใจตัวเองเข้าลึก เขาพยายามเก็บเศษเสี้ยวความทรงจำที่เป็นของตัวเองเท่าที่ทำได้เพื่อไม่ให้เสียตัวตนของตัวเองไป ก่อนหน้านี้บางทีเขาก็เผลอเอานิสัยของพิรุณมาใช้บ้าง แต่ก็นับว่าไม่ใช่เรื่องแย่อะไร

ถ้าหากว่าตัดความโมโหร้ายเอาแต่ใจออก พิรุณก็เป็นคนใจดีที่สดใสมากๆคนนึง แต่น่าเสียดายชีวิตสั้นไปหน่อย

ว่าเขาก็เหมือนว่าตัวเองนี่หว่า ไอ่เราก็ตายพร้อมกันไง ถึงได้มาอยู่ในจุดนี้ได้

"พิรุณ เลิกร้องไห้สักที หยุดบีบรัดหัวใจเราด้วย"

พิรุณที่ไม่ใช่ผีเสื้อสมุทรตอนนี้ควบคุมอารมณ์บางส่วนของตัวเองไม่ได้เนื่องจากความทรงจำและความรู้สึกที่ซับซ้อน น้ำตาของเขาไหลเอง แถมที่อกซ้ายยังเหมือนถูกบีบรัดใจจะขาด

จะรักอะไรขนาดนั้นกับแค่ผู้ชายหล่อคนเดียว

เอาล่ะวันนี้เขาตัดสินใจแล้ว จะเป็นยังไงก็ให้มันรู้แล้วรู้รอดไปวันนี้แหละ ถ้าพิรุณผีเสื้อสมุทรจะบีบใจเขาจนแตก ก็ให้มันแตกตายไปมันตรงนี้เลย

ร่างโปร่งผุดลุกขึ้นจากที่นั่ง ปัดทรายที่ติดตามขาตามเสื้อผ้าออก ก่อนจะเดินกลับไปอีกทาง

"ฟังนะน้องพิรุณ"

อะ ล่าสุดสถาปนาเขาเป็นน้องแล้ว

"ถ้าไม่มีใครรัก ก็หันมารักตัวเองให้มากๆ ยิ่งต้องอยู่คนเดียว คนที่สำคัญที่สุดก็จะยิ่งเป็นตัวเอง แล้วตอนนี้เรามีลูกน้อยแล้ว อย่าไปให้ความสำคัญกับคนอื่นจนลืมลูกตัวเองล่ะ"

คำพูดนี้เพื่อปลอบใจอะไรก็ตามในร่างเขา และคำพูดปลอบใจตัวเขาเองเพื่อดึงสติ

ร่างเล็กเดินกลับไปยังถ้ำเมื่อไม่เห็นว่าร่างของพระอภัยอยู่บริเวณโดยรอบ เขากวาดสายตามองพลางเดินลัดเลาะไปตามมุมต่างๆ จนในที่สุดก็เจออีกคนนั่งอยู่บนตั่ง

"พี่อภัยเรามีอะไรจะคุยด้วย"

สรรพนามที่เปลี่ยนไปบวกกับน้ำเสียงแข็งทื่อต่างจากยามปกติ ดวงตาคู่สวยนิ่งสนิท ไม่ได้เป็นประกายอย่างแต่ก่อน ใบหน้าของพิรุณตอนนี้ไม่ได้ปั้นยิ้มอย่างก่อนหน้า มันเรียบเฉยไร้อารมณ์

"มีอะไร"

ร่างสูงถามเสียงเรียบมองกลับไป ก่อนหน้านี้เขาเองก็รู้สึกผิดกับพิรุณเล็กน้อยที่พูดไม่ดีใส่ แต่การที่อีกคนมาเผชิญหน้าตรงๆแบบนี้เขาก็คาดไม่ถึงเช่นกัน

"พี่ฟังที่เราจะพูดต่อไปนี้ดีๆนะ"

"..."

ร่างเล็กยกมือขึ้นกุมท้องอย่างเคย สายตาตรงมองไปยังร่างสูงของพระอภัยที่ก็มองมาอย่างไม่หลบสายตาเช่นกัน

"พิรุณตายแล้ว ตายไปนานแล้ว แล้วเราก็ไม่ใช่พิรุณ ผีเสื้อสมุทรตนนั้นด้วย"

ร่างโปร่งว่าเสียงเรียบ ดวงตาไม่สั่นไหวสักนิด

"น้องบ้าไปแล้วหรอ กุเรื่องอะไรขึ้นม--"

"ถ้าพี่คิดว่าเราโกหก พี่ก็อย่าหลบตาเราสิ มองเราแล้วพี่ก็คิดดูดีๆ ว่ามันจะมีใครที่ไหนเปลี่ยนแปลงตัวเองไปราวฟ้าพลิกได้ขนาดนั้น"

พิรุณขยับเข้าใกล้อีกคนมากขึ้น ดวงตาคู่สวยจ้องมองอีกคนอย่างกับจะเฉือดเฉือน ตอนนี้พิรุณสลัดคราบความอ่อนหวานก่อนหน้าออกจนหมดสิ้น กลับมาเป็นตัวเขาคนเดิม

พระอภัยตอนนี้นิ่งอึ้งไปแล้ว เหตุการณ์ต่างๆค่อยๆย้อนเข้ามาในหัว โดยเฉพาะวันแรกที่พิรุณเปลี่ยนไป เขาจำได้ดีว่าแววตาคู่นั้นเปลี่ยนไปมากแค่ไหน แล้วยังการกระทำก่อนหน้านี้ ที่แปลกไปอย่างเห็นได้ชัดอีก

ร่างโปร่งมองอีกคนนิ่งไป นี่หรือว่าเขาจะยัดข้อมูลให้พระอภัยไวเกิน มันควรจะค่อยๆตะล่อมๆบอกอีกคนรึเปล่า

"แล้ว..ตอนนี้เราเป็นใครงั้นหรือ"

ร่างสูงที่ได้สติถามอีกคนขึ้นอย่างสงสัย ถ้าพิรุณคนนั้นตายไปแล้ว คนตรงหน้าเขาคือตัวอะไรกันล่ะ

"เราเป็นคนมาจากอีกโลกนึงล่ะมั้ง ชื่อพิรุณเหมือนกัน เป็นคนที่ตายไปแล้ว แต่ว่าพอตายไป ก็มาอยู่ในร่างนี้"

พิรุณตอบกลับเสียงเรียบ เขาคิดว่าจะไม่บอกกับพระอภัยเป็นดีที่สุดเรื่องที่พวกเขาเป็นแค่ตัวละครในวรรณคดี

ทางพระอภัยเองตอนนี้เหมือนจำต้องรับข้อมูลแปลกๆเข้ามาในหัว คนตรงหน้าชื่อพิรุณเหมือนกัน แถมยังตายแล้ว และมาจากอีกโลก

"เอาหน่าพี่อย่าคิดมาก ตอนนี้พี่รู้ความจริงแล้ว พี่ก็จะได้เป็นอิสระแล้วนะ เราเองก็พอจะมีความทรงจำของพิรุณคนเก่าอยู่ เรารู้ว่าพี่โดนลักพาตัวมา พี่น่าสงสารมากเลย"

ร่างเล็กว่าพลางขยับเข้าไปตบไหล่อีกคนปุๆเป็นเชิงปลอบใจ พระอภัยมณีพระเอกผู้น่าสงสาร ทำไมเขาจะไม่รู้จักล่ะ ในเมื่อตอนนี้เราต่างรู้ความจริงแล้ว พระอภัยก็จะได้ไปที่ชอบๆสักที

ทางร่างสูงมองตามอีกคนที่บรรยากาศโดยรอบเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงก็พลันผุดความคิดบางอย่างขึ้นในหัว งั้นแสดงว่าคนที่อยู่กับเขาตลอดมา ไม่ใช่คนๆนั้นที่ลักพาตัวแล้วบังคับให้เขาเป็นผัวตนสินะ แต่เป็นแค่วิญญาณดวงนึงที่บังเอิญมาเข้าร่างพิรุณเท่านั้นเอง

แม้พระอภัยจะไม่ได้เชื่อเรื่องนี้จนหมดใจ แต่ด้วยอะไรหลายๆอย่างมันก็ทำให้เขาคิดว่าสิ่งที่อีกคนพูดมาสมเหตุสมผลดีแล้ว

อีกอย่าง ในโลกวรรณคดีแบบนี้อะไรมันก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น

"แล้วเราล่ะ"

ร่างใหญ่ตัดสินใจถามอีกคนกลับบ้าง เพราะถ้าหากเขาจากไปพิรุณก็จะต้องแบกรับอะไรหลายๆอย่างคนเดียวน่ะสิ

"หมายถึงอะไร"

ทางร่างเล็กที่ยืนจนเมื่อยขาก็ขยับไปนั่งข้างอีกคนแทน พิรุณคนนี้ไม่ได้รู้สึกพิเศษพิศวาสอะไรไอ่พี่อภัยอยู่แล้ว ถ้าจะอยู่ด้วยกันคงจะคุยกันฟีลเพื่อนล่ะมั้ง

"หากพี่จากไปเราก็ต้องเลี้ยงเด็กคนนี้เพียงผู้เดียว ทั้งๆที่เขาไม่ใช่ลูกของเจ้าเลยน่ะหรือ"

พระอภัยว่าพลางชี้มือมาที่ท้องของอีกคน แม้เขาจะโกรธแค้นพิรุณที่ลักพาตัวเขามากักขังซ้ำยังบังคับฝืนใจ แต่ถ้าคนตรงหน้าไม่ใช่พิรุณคนนั้น ตอนนี้เจ้าตัวก็เหมือนต้องแบกรับเด็กในท้องด้วยตัวคนเดียวเลยน่ะสิ

"อ่า.. เด็กคนนี้หรือ.. เราก็คงต้องเลี้ยงเขานั่นแหละ ก็ในเมื่อแม่เขาไม่อยู่แล้ว นอกจากเราใครจะเลี้ยงเขาได้ล่ะ พี่จะเลี้ยงหรือไง เด็กคนนี้ไม่ใช่ความตั้งใจของพี่เสียหน่อย พี่ไม่ต้องรับผิดชอบก็ได้"

"แต่เราก็ไม่จำเป็นต้องแบกรับสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำไว้เลยหนิ"

"แล้วพี่จะให้เราทำยังไง ทิ้งเด็กคนนี้หรือ ไม่เอาด้วยหรอก ถ้าพี่จะให้เราทิ้งเขานะ เขาก็เหมือนกับพวกเรานี่แหละ เขาไม่ผิด เขาไม่ได้ขอมาเกิด เขาไม่ได้เลือกที่จะเกิดมา และไม่ว่ามันจะเป็นความรับผิดชอบของใคร แต่ตอนนี้เด็กอยู่ในท้องเรา เขาก็คือลูกของเราแล้ว"

พิรุณว่าเสียงเรียบ อย่างที่เขาเคยบอก ว่าสิ่งสุดท้ายบนโลกใบนี้ที่เขาจะละทิ้งคือลูกในท้องคนนี้ แม้คนที่ทำให้เด็กคนนี้เกิดจะไม่ใช่เขาโดยตรง แต่ร่างนี้ก็กลายเป็นร่างของเขาแล้ว พิรุณตัดสินจะดูแลลูกน้อยให้ดีที่สุด ให้เขาเติบโตมาด้วยความรักไม่ใช่ความผิดพลาด

ถึงเขาจะละทิ้งนิสัยดั้งเดิมหรือเศษเสี้ยวของพิรุณคนเก่าออกไปได้ แต่สิ่งนึงที่เขาคิดว่ามันติดตัวมาและไม่ยอมหายไปคือความเป็นแม่ในตอนนี้

ไม่ใช่แม่ทุกคนที่จะรักลูกของตัวเอง แต่ทำไมพิรุณถึงต้องเป็นแบบคนพวกนั้นด้วยล่ะ

เดิมทีพิรุณเกิดมาในครอบครัวที่ไม่พร้อม บ่อยครั้งที่เขามักจะถูกผู้เป็นแม่ทวงบุญคุณการให้กำเนิด ทั้งๆที่บางทีเขาก็คิดนะว่าเขาได้ขอให้แม่คลอดเขาออกมาหรือ

เขากลายเป็นภาระอันใหญ่หลวงของครอบครัว พ่อแม่มีเขาเมื่อไม่พร้อม สุดท้ายพ่อก็จากไป ทิ้งแม่ของเขาและภาระอย่างเขาไว้ให้เธอเลี้ยงโดยลำพัง พิรุณในตอนนี้จึงได้ยึดติดกับลูกในท้องมาก

เพราะเขาไม่อยากให้เด็กคนนี้เป็นเหมือนเขานั่นเอง

"เช่นนั้นหากพี่ไปเราก็ต้องเลี้ยงเด็กคนนี้ด้วยตัวคนเดียว?"

พระะอภัยถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่าอีกคนคงจะไม่ทิ้งลูกคนนี้ไปง่ายๆ เขานึกแปลกใจไม่ว่าจะกับความใจกว้างหรือความเห็นใจอะไรก็ตามที่พิรุณคนนี้มีต่อเด็กแม้จะไม่ใช่ลูกตัวเอง

แล้วแบบนี้พ่อแท้ๆของเด็กอย่างเขาจะกล้าละทิ้งลูกหรอ

"งั้นพี่จะช่วยเลี้ยงลูกคนนี้ด้วย"

"พี่จะบ้าหรอ ไม่ใช่ว่าตัวเองอยากไปจากที่นี่ใจจะขาดหรือไง"

"แต่เด็กคนนี้เป็นลูกพี่"

"แต่พี่ไม่เต็มใจ"

"พี่เต็มใจ"

"พี่อย่ามามั่วนิ่ม พี่โดนพิรุณขืนใจต่างหาก"

"อะไรล่ะ ขนาดเราไม่ใช่แม้แท้ๆของเด็กเรายังจะเลี้ยงเขาเลย แล้วทำไมพี่ที่เป็นพ่อแท้ๆถึงจะอยากเลี้ยงเขาเหมือนกันไม่ได้"

พระอภัยทำการถือสิทธิ์พ่อแท้ๆเป็นที่เรียบร้อย ลูกคนนี้เป็นลูกแท้ๆที่เขาทำออกมาด้วยตัวเอง มีอย่างที่ไหนล่ะจะไปทิ้งโต้งๆให้คนอื่นเลี้ยง

"พี่นี่มัน.."

"พี่ไม่รู้พี่ไม่สน พี่เป็นพ่อเด็ก เราจะเลี้ยงไม่เลี้ยงก็แล้วแต่ แต่พี่จะเลี้ยง"

"ไอ่ๆ! ไอ่พี่อภัย! กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องเลยนะ"

พระอภัยรับบทนางไม่รู้ย่างเท้าออกจากถ้ำโดยไม่ฟังคำทัดทานอะไรทั้งสิ้น

เพราะเขาจะเลี้ยงลูกเหมือนกัน

เขาไม่ฟัง!

เอาสิ เอ้อ เอาสิ

พี่สู้คนนะบอกก่อน

น้องเริ่มแผลงฤทธิ์แล้ว ใครจะหยุมหัวใครก่อน

ความชิบหายกำลังจะเริ่ทต่อจากนี้ ฮ่าๆ!!