ผีเสื้อสมุทรจะเลี้ยงลูก

๔

คุณแม่มือใหม่วันนี้ก็ยังคงสดใสเหมืนเดิมไม่เปลี่ยน พิรุณเล่นกับพวกลิงจ๋อในเกาะที่พากันออกมานอกหาดทรายจากที่ก่อนหน้าไม่มีตัวไหนกล้าออกจากป่า

คุณแม่ลูกหนึ่งแม้ท้องจะป่องขึ้นมาดูท่าว่าการที่ตัวเองท้องจะไม่เป็นอุปสรรคของความซนเจ้าตัวเลย

ร่างสูงมองอีกคนเดินเล่นไปมา บ้างก็วิ่งไล่จับกับพวกลิงอย่างเด็กๆ เขาล่ะอดคิดมากไม่ได้เลย กลัวเจ้าพิรุณจะสะดุดล้มเอาน่ะสิ

เวลาผ่านไปนานนับปีได้แล้วที่เขาถูกพาตัวมาอยู่ที่นี่ พระอภัยถูกพิรุณลักพาตัวมาอย่างไม่สมยอม ซ้ำยังถูกบังคับให้เป็นสามีอีก ความขุ่นมัวในใจไม่เคยจางหาย เพียงแต่บางครั้งเขาก็แค่ไม่อยากคิดถึง

เขาไม่รู้เลยว่าที่อีกคนแสดงออกมาทั้งหมดในตอนนี้เป็นเรื่องจริงหรือแค่คิดจะหลอกเขา แต่ไม่ว่าจะจริงหรือหลอกเขาก็ไม่คิดจะให้อภัยอีกคนทั้งนั้น

ก่อนหน้านี้พิรุณต่างกับปัจจุบันราวฟ้าเหว เอะอะก็จะจับเขาทำผัว แถมยังอารมณ์ร้อนนิสัยเสีย ไม่มีความอ่อนโยนมีเมตตาผุดออกมาให้เห็นสักนิด

ทว่ากับคนตรงหน้านั้นต่างออกไปโดยสิ้นเชิง พิรุณเปลี่ยนไปกระทันหันตั้งแต่วันที่เจ้าตัวเกือบแท้งลูก ตื่นมาอีกทีก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ไม่รู้ว่าเพราะผีเข้าจริงๆ หรือเพราะรู้สึกผิดคิดได้

พระอภัยมณีกลายเป็นคนหวาดระแวงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ร่างสูงกุมขมับที่ปวดตุบ พลางขบคิดกับตัวเองว่าจะเป็นไปได้หรือที่พิรุณจะกลับใจจริงๆ

ทางคนตัวเล็กเองก็เหลือบมองไปทางพระอภัยบ้างเป็นระยะเหมือนกันช่วงนี้เขารู้สึกว่าอีกคนจะมีเรื่องเครียดคิดไม่ตกบางอย่าง จนบางที่ก็แสดงออกทางสีหน้า

ใบหน้าหล่อเหลาคิ้วขมวดอย่างไม่สบอารมณ์ พิรุณไม่กล้าจะเข้าไปคุยกับอีกคนด้วยซ้ำเพราะกลัวจะไปทำให้เจ้าตัวอารมณ์เสีย เกิดพี่แกอารมณ์ไม่ดีแล้วฆ่าเขาทิ้งจะทำยังไง รายนั่นยิ่งเอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้อยู่ด้วย

ร่างสูงของพระอภัยยืนนิ่งสักพักหันกายกลับไปอีกฝั่ง หลังจากครุ่นคิดอะไรกับตัวเองได้สักพัก สำหรับพระอภัยแล้ว แม้พิรุณจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขนาดไหน พิรุณก็ยังเป็นยักษ์ร้ายอยู่ดี

"นี่ท่านจ๋อ นายคนนั้นเขาดูอารมณ์ไม่ดีเลย เกิดเขาผีเข้าขึ้นมาหยุมหัวเราท่านต้องช่วยเราด้วยนะ"

ร่างโปร่งก้มตัวสนทนากับพวกจ๋อที่ต่างคนก็ต่างฟังกันไม่รู้เรื่อง แต่สำหรับพิรุณแล้ว เพื่อนที่เขาพอจะคุยด้วยได้ก็มีแต่เจ้าพวกนี้นี่แหละ

"โอ้ย!"

เสียงทุ้มเข้มจากฝั่งพระอภัยมณีดังขึ้นมาจนทำให้พิรุณต้องหันมองตาม ดวงคาคู่สวยเหลือบเห็นร่างสูงนั่งกุมขาตัวเองอยู่บนพื้นทราย คนตัวเล็กจึงได้รีบเข้าไปช่วยพยุงทันที

"พี่อภัยลุกไหวมั้ย เป็นอะไรหรือเปล่า"

ร่างเล็กว่าพลางพยุงตัวอีกคนขึ้น ดวงตาคู่สวยสังเกตเห็นว่าข้างๆมีหินก้อนนึงเนียนไปกับพื้นทรายอยู่ เขาคาดว่าพระอภัยคงจะสะดุดไอ่หินก้อนนี้จนขาพลิกขาแพลงไป

พระอภัยมองอีกคนที่ช่วยพยุงตัวเองก็ขมวดคิ้วง่วน ขนาดตัวเองยังแทบเอาตัวไม่รอดยังจะมาพยุงเขาอีก ก็อยากจะบอกอยู่หรอกว่าดูสังขารตัวเองเสียบ้างแต่เมื่อเห็นสายตาเป็นห่วงจากอีกคนแล้วเขาก็ต้องเก็บคำพูดตัวเองกลับไปทันที

"พี่นั่งตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวน้องนวดให้"

พิรุณประคองพระอภัยมานั่งพักตรงโขดหินก่อนจะก้มลงไปนวดๆเท้าให้อีกคน มือเรียวบางไล่ไปตามข้อขา พิรุณค่อนข้างเบาแรงกับอีกคนมากเพราะกลัวพระอภัยจะเจ็บ

ดวงตาคู่คมสีบุษราคัมสบมองร่างเล็กที่ขมักเขม้นในการช่วยเหลือเขา พลันความรู้สึกอบอุ่นบางอย่างในใจอันแปลกประหลาดก็ผุดขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

เป็นอีกครั้งที่เขาใจเต้นแรงกับการกระทำแสนน่ารักของพิรุณ แต่ทว่าตัวเขาเองไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี้ พิรุณคือยักษ์ที่จับตัวเขามา เขาไม่อยากจะมีใจให้อีกคน ไม่อยากหวั่นไหว ไม่อยากรู้สึดีด้วยไปมากกว่านี้

พระอภัยสบัดเท้าออกจากอีกคนอย่างแรง พิรุณถึงกับหงายก้นจ้ำลงกับพื้น ดวงตาคู่สวยหันมองอีกคนอย่างฉงนใจ ร่างสูงจึงค่อยๆประคองตัวเองขึ้นมา

"ไม่ต้องแล้ว"

"แต่พี่ยังไม่หาย.."

"พี่หมายถึงไม่ต้องเสแสร้งแกล้งทำแล้ว ไม่ว่าน้องจะทำอะไร พี่ก็ไม่มีทางรักน้องทั้งนั้นแหละ"

เสี้ยงทุ้มเข้มว่าอย่างหนักแน่น เขาย้ำกับพิรุณและตัวเอง ว่ายังไงให้ตายเขาก็ไม่มีทางชอบคนที่ลักพาตัวตัวเองมาหรอก

ทางพิรุณตอนนี้เองก็นิ่งค้างไปแล้ว ร่างเล็กกำมือแน่น เขาพยักหน้าตอบอีกคนอย่างจำใจ เขาเองก็ไม่ได้บอกให้อีกคนมารักเสียหน่อย แค่ไม่รังเกียจกันก็พอแล้ว ทว่าก้อนสะอื้นในอกก็จุกคอจนพูดอะไรไม่ออก มือบางยกขึ้นมาปาดน้ำตาที่ปริ่มออกมาอย่างลวกๆ ก่อนจะพยุงตัวเองลุกไปอีกทาง

ร่างสูงมองตามอีกคนอย่างนึกไม่สนใจ เขาจะอยู่ที่นี่แค่ถึงตอนที่พิรุณคลอดเท่านั้น เพราะฉนั้น เขาก็ไม่จำเป็นต้องสานสัมพันธ์อะไรกับอีกคนให้มากความ เขาหลับตากับตัวเองพลางถอนหายใจข่มกลั้นอาการใจสั่นระรัวไม่ให้หวั่นไหวไปมากกว่านี้

เขาอยู่กับพิรุณมานานก็จริง แต่อาการนี้เขาก็ไม่ได้เป็นมาตั้งแต่แรก ขนาดแต่ก่อนเขายังไม่รู้สึกอะไรตอนนี้ทำไมเขาจะข่มกลั้นมันไว้ไม่ได้

ทางพิรุณตอนนี้เดินมาเรื่อยๆจนถึงอีกฝั่งหนึ่งของเกาะ ร่างเล็กนั่งลงกับพื้นทรายสองขานั่งพับเพียบพลางมือบางก็กุมหน้าท้องนูนป่องของตัวเองไว้

เขาเองก็คิดมาตั้งแต่แรกแล้วว่าจะเลี้ยงลูกด้วยตัวคนเดียว เนื่องจากรู้ทั้งรู้ว่ายังไงพระอภัยก็ไม่มีวันชายตามอง

แต่อีกใจเขาก็ยังอยากจะมีความหวังเล็กๆให้กับตัวเองบ้าง เขาไม่เคยมีลูกมาก่อน แล้วการที่ต้องเลี้ยงลูกด้วยตัวคนเดียวก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายแน่ๆ

"ฮึก..พิรุณเอง ก็ไม่ได้อยากเลือกเกิดมาเป็นแบบนี้สักหน่อย"

รู้ตัวอีกทีก็เกิดมาเป็นยักษ์ร้าย ต้องมารับความผิดที่ตัวเองไม่ได้ทำ ต้องมาแบกรับหน้าที่ของแม่ทั้งๆที่ไม่ใช่หน้าที่ของตัวเองเลย

เขาไม่โกรธเลยที่พระอภัยจะตั้งแง่ใส่ตัวเองและไม่ไว้ใจในตัวเขา ก็เจ้าตัวเขาโดนมาเยอะนี่นา เผลอๆน่าสงสารกว่าเขาซะอีก

ทั้งโดนจับมากักขัง บังคับให้เป็นสามี มันก็ถูกแล้วล่ะที่อีกคนจะโกรธน่ะ

แต่ว่า การที่เขาเปลี่ยนแปลงตัวเองมันไม่ได้ทำให้อีกคนเลิกหวาดระแวงในตัวเขาเลยหรือ เขามาอยู่ในร่างของผีเสื้อสมุทรตอนนี้ก็ราวๆ 2-3เดือนได้แล้ว ท้องตอนนี้ก็น่าจะราวๆ7-8เดือนได้

อีกไม่นานแล้ว อีกไม่นาน พระอภัยก็จะได้หลุดพ้นจากเขาสักที..

มัมมี๊อยากจะกอดโอ๋ลูก

แต่อย่าสาบพิ้อภัยนะ พิ้ไม่ผิด พิ้ป็ถูกลักพาตัวมา?

เอ๋งๆๆ