Love Danger ป๊าซีกับม๊าหมวย มา!!
2597 Words
"นี่มันอะไรกัน...เดย์!"
"...!?..."
"ปะ...ป๊า" เสียงเข้มเอ่ยเรียกออกมาแผ่วเบาเพราะมีผู้ชายวัยกลางคนกำลังยืนมองเราสองคนอยู่ที่ประตูห้องนอน เฮียเดย์ผลักฉันจนล้มลงไปนอนพื้นแล้วผุดลุกขึ้นยืนหน้าตาตื่น
"โอ๊ย!" จับผ้าห่มให้เข้าที่เข้าทางแล้วลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล
"ป๊ามาตั้งแต่เมื่อไหร่" คนตัวสูงเอ่ยถามพลางจัดเสื้อคลุมให้เข้าที่เข้าทางปกปิดร่างที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อลวกๆ จะว่าไปที่เฮียเดย์เรียกเมื่อกี้ ห๊ะ... ป๊านี่คือพ่อเฮียใช่ไหม? ฉันยืนนิ่งอยู่กับที่แล้วเงยหน้ามองป๊าที่เฮียเดย์เรียก ส่วนป๊าเฮียเดย์มองเราสองคนนิ่งๆ ไม่พูดอะไรออกมาจนฉันต้องยกมือไหว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว อีกข้างจับผ้าห่มไว้แน่นแถมยังไหว้แบบย่อเข่าอีก
"สะ สวัสดีค่ะ"
"สวัสดีหนู..."
"นาวค่ะ"
"อ่อ หนูนาว...ป๊าเป็นพ่อมันนะ ชื่อซี เรียกป๊าซีก็ได้" ชายวัยกลางคนพยักหน้าไปทางเฮียที่ยืนหน้านิ่งอยู่
"ค่ะ"
"ไอ้เสือแกไปฉุดเด็กที่ไหนมาทำเมียว่ะเนี่ย! เดี๋ยวได้ติดคุกหัวโต" หันไปถามเฮียเดย์ที่ตอนนี้ยืนกอดอกท่าทางไม่ทุกข์ร้อนใดๆ
"เด็กที่ไหนกันป๊า โตจนได้ผัวแล้วเนี่ย"
"แกแน่ใจใช่มั้ย ถ้างะ..."
"เอะอะอะไรกันพ่อลูกคู่นี้" ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะพูดก็มีเสียงผู้หญิงดังแทรกขึ้นมาก่อนที่ป๊าอิเฮียจะพูดจบ ก่อนที่ผู้หญิงหน้าตารูปร่างสวยคนหนึ่งจะเดินมาหยุดยืนข้างๆ ป๊าเฮียเดย์ แล้วมองฉันกับเฮียเดย์อย่างแปลกใจ
"ม๊า!"
"จ๊ะม๊าเอง ทำไมทำหน้าแบบนั้นละไอ้แสบ" ฉันได้แต่กลั้นหายใจด้วยความตื่นกลัวคิดในใจ ทำไมมากันครบทีมจังว่ะ
"แล้วนี่ป๊ากับม๊าเที่ยวครบทุกประเทศกันแล้วเหรอ ถึงรีบกลับมาบ้านนะ"
"ยังไม่ครบจ๊ะลูกรัก"
"แล้วรีบกลับมาบ้านทำไมล่ะครับ?"
"อ่าวไอ้เสือนี่ป๊ากับม๊ากลับมาบ้านก็ต้องดีใจสิ" ม๊าเฮียเดย์แอบโวยลูกชายเสียงไม่พอใจแต่ทว่าเฮียกลับทำหน้าเรียบนิ่งพลางถอนหายใจ
"วอนโดนละไอ้เสือ หึหึ" ป๊าซีเอ่ยพลางหัวเราะในคอ
"ดีใจครับม๊า แต่ไม่ใช่ตอนนี้แน่นอน" นัยน์คมเหล่มองฉันที่ยืนเงียบอยู่ เอาจริงๆ ก็อยากแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนแต่มันติดไง ติดที่จะพูดยังไงนี่แหละ!
"แล้วนี่เด็กที่ไหน ไม่แนะนำให้ม๊ารู้จักหน่อยเหรอไอ้เสือ" ม๊าเฮียเดย์มองหน้าฉันแล้วยิ้ม ส่วนฉันก็สเต็บเดิมยกมือไหว้ข้างเดียวแล้วย่อเข่านิดหนึ่ง
"สะ สวัสดีค่ะ แหะแหะ"
"สวัสดีจ๊ะ หนูชื่ออะไร ทำไมมาอยู่ห้องลูกชายม๊าได้ล่ะ แล้วนี่ได้กันแล้วใช่ไหม ได้กันนานรึยัง ป้องกันรึเปล่า? ม๊าอยากให้ไอ้เสือมีเมียแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะหนู ท้องเลยนะ ม๊าชอบหนูน่ารักดี ดูสิหน้าใส๊ใสตัวก็เล็กนิดเดียวแบบนี้แหละม๊าชอบ" โห...ม๊าเฮียเดย์นี่มาเป็นชุดเลยนะแล้วจะให้ตอบยังไงดีละเนี่ยม๊าขา
"ม๊า!"
"หมวยนั่นเมียลูก..."
"แหะแหะ" ฉันได้แต่หัวเราะแห้งๆ เมื่อเห็นว่าม๊าเฮียเดย์หัวเราะออกมาเหมือนขบขันกับคำพูดของสามีตัวเอง
"ม๊าเก็บอาการหน่อย แล้วนาวไม่ใช่เมียผมนะป๊า" ทำหน้าหน้าไม่สบอารมณ์
"ม๊าล้อเล่นนะ ยังไงม๊าก็มีป๊าแกอยู่แล้วเนอะที่รักขา" เดินเข้าไปกอดแขนป๊าแล้วซบที่อกเบาๆ บ้านนี้ทำไมแต่ล่ะคนดูน่ากลัวจัง "แล้วหนูชื่ออะไรเหรอจ๊ะ" ยังไม่วายหันมาถามน้ำเสียงใจดี
"นะ...นาวค่ะ"
"ชื่อน่ากินจัง คงจะปรี้ยวน่าดู อิอิ"
"ค่ะ แหะแหะ"
"หมวย!"
"จ๋าที่รักแค่ล้อเล่นน่า...นี่ถ้าไนท์ไม่โทรบอกป๊ากับม๊าคงไม่ได้เห็นเมียไอ้เสือมันสินะ" พุดออกมาพร้อมกับหันมามองหน้าฉันซึ่งรีบยกมือขึ้นปฏิเสธท่าทางลนลาน
"ไม่ใช่ค่ะ กำลังเข้าใจผิดกันนะคะ หนูกับเฮียไม่ได้เป็นอะไรกันค่ะ" ยกมือขึ้นโบกไปมาประมาณมันไม่ใช่อย่างที่ทั้งคู่คิด
"ไนท์มันโทรบอกป๊ากับม๊าเหรอ?"
"ใช่เห็นบอกเสือน้อยของม๊าป่วยใกล้ตายแล้วให้รีบมาดูใจ ป๊ากับม๊าเลยรีบกลับมานี่ไงล่ะ ว่าแต่ป่วยใกล้ตายจริงเหรอลูก?"
"ไม่ต้องเลยม๊ากับป๊า อย่ามาเนียนเรื่องนี้ไอ้ไนท์โดนแน่" เฮียเดย์ท่าทางไม่พอใจ ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึง ดูท่าพ่อแม่ลูกคงจะคุยกันยาวไอ้เราก็อยากใส่เสื้อผ้าให้มันเรียบร้อยกว่านุ่งแต่ผ้าห่มบ้าๆ นี่
"ขะ...ขอโทษนะคะ คือหนูขอใส่เสื้อผ้าก่อนได้ไหมคะ?" ยกมือขึ้นเหมือนขออนุญาตคุณครูเลย
"นั่นสิม๊าก็ลืมไป งั้นไปแต่งตัวให้เรียบร้อยทั้งคู่แล้วลงไปคุยกันต่อข้างล่างนะ ม๊าจะรอ"
"คะ..ค่ะ" แล้วป๊ากับม๊าอิเฮียก็ลงไปฉันรีบเดินไปหาชุดในตู้เสื้อผ้า แต่ลืมนี่มันห้องเฮียเดย์นี่หว่า ฉันเลยเดินมาที่ประตูกำลังจะผ่านหน้าเฮียที่ยืนพิงขอบประตูอยู่แต่เฮียมันดึงแขนไว้
"โอ๊ย!! อะไรเนี่ยปล่อยนาวนะเฮีย"
"สำออย"
"ก็มันเจ็บนิ" สะบัดแขนออก
"อย่าคิดว่าป๊ากับม๊ารู้แล้วพี่จะยอมรับผิดชอบนาวนะ หึ!"
"ไม่เคยคิด แล้วก็ไม่มีวันคิดด้วย!"
"ดี!! ถ้าป๊ากับม๊าถามก็บอกแค่คู่นอนแลกเงินก็แล้วกัน"
"..." มันเจ็บแปล้บขึ้นมากลางอก คำนี้เหมือนฉันเป็นผู้หญิงขายตัวเลยสินะ
"ว่าไง"
"เอ่อ..." กระแทกเสียงใส่แล้วเดินหนีออกมาเลย ก่อนที่น้ำตาจะไหลก็ใช่มือปาดทิ้ง จะอ่อนแอไม่ได้นาว ทนไว้แค่นี้ไม่ตาย!
ฉันเข้ามาในห้องพี่ไนท์ก็หาเสื้อกับกางเกงที่พอใส่ได้มาหนึ่งชุด พอได้ชุดก็รีบเข้าไปอาบน้ำเหลือบมองกระจกที่ตัวมีแต่รอยจ้ำๆ ตามเนินอกเต็มไปหมด หน้าท้องยังมี พอเห็นแบบนี้น้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง ไม่รู้ร้องไห้เสียใจหรือสมเพชตัวเองกันแน่หรือทั้งสองอย่าง... อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาจากห้องเพื่อที่จะลงไปข้างล่าง แต่พอออกมาก็เจอกับคนตัวสูงที่ยืนขวางทางอยู่ ฉันเลือกที่จะเดินผ่าน
"เดี๋ยว" มือหนาจับแขนฉันไว้ ฉันหันมองหน้าเฮียเห็น ตาฉันมันอาจจะซ้ำๆ เพราะพึ่งผ่านการร้องไห้มา สายตาคมมองนิ่งมาที่ฉันที่เอาแต่เงียบไม่ตอบรับใดๆ
"..."
"เป็นอะไร?"
"..." ฉันไม่ตอบสะบัดแขนออกจากการกอบกุมของมือหนาทว่าเขาไม่ยอมปล่อยแล้วยังเพิ่มแรงบีบจนรู้สึกเจ็บ
"นาว" เรียกสียงดุแต่ไม่ดังมากพราะถ้าเกิดเสียงดังเดี๋ยวคนข้างล่างจะได้ยินเอาได้
"ปล่อย"
"ไม่ปล่อย บอกมาว่าเป็นอะไร"
"จะเป็นอะไรก็ช่างเถอะ เฮียอย่ามายุ่ง"
"ทำไมจะยุ่งไม่ได้ก็นาวเป็น..."
"เป็นอะไร?" จ้องหน้าหล่อเหลาของเฮียเดย์สายตาเอาเรื่อง "นาวจะลงไปข้างล่างแล้ว ปล่อยค่ะ"
"ทำไม จะรีบลงไปรับหน้าป๊ากับม๊างั้นสิ หึ!"
"เอ่อรีบ เผื่อได้เป็นเมียลูกเจ้าของบ้านนี้ชอบค่ะบ้านรวยแบบนี้คงสบายไปทั้งชาติ" บอกเสียงประชดสะบัดแขนออกเมื่ออีกคนเผลอ
"อย่าหวังว่าจะได้รับสถานะเมียของบ้านหลังนี้ เลิกฝันได้เลย"
"ก็ลองดู" หันหลังเดินหนีเพราะไม่อยากอยู่กับคนอย่างเขา ก่อนที่คนตัวสูงจะรีบเดินตามหลังมาติดๆ
"ยัยบ้าเอ๊ย!"
เดินลงบันไดมาชั้นล่างก็มองไปทั่วบ้านทำไมมันใหญ่โตแบบนี้ เกิดมาไม่เคยเจอซักจะเกร็งๆ แล้วสิ เดินมาเรื่อยๆ ก็เจอป๊าม๊าของเฮียเดย์และพี่ไนท์นั่งอยู่ ฉันยืนนิ่งอยูพักหนึ่งไม่กล้าเดินเข้าไป จนกระทั่งพี่ไนท์เรียกให้ไปนั่งข้าง
"อ่าวนาว มานี่สิ"
"แล้วเดย์ละหนู"
"เอ่อ..." หลบสายตาม๊าหมวยที่เป็นคนเอ่ยถามยิ้มๆ
"อยู่นี่ครับม๊า" ร่างสูงเดินตามมานั่งตรงข้ามแล้วจ้องหน้ามาที่ฉันสายตาเอาเรื่อง
"ไงไอ้เสือพร้อมรึยัง หึหึ" ทำไมป๊าเฮียดูเหมือนเฮียมาก นี่เฮียมันคงไม่ได้ร้ายเหมือนป๊าหรอกใช่ไหมบางทีพ่ออาจจะป็นคนดีมากแต่ลูกเลวมากแบบแตกเหล่าแตกกอก็เป็นไปไดเ
"อะไรละป๊า เรื่องไม่เป็นเรื่อง" ถอนหายใจออกมาเหมือนรำคาญก่อนนั่งพิงยกขาไขว่ห้าง
"มีอะไรจะบอกม๊าไหมเดย์..."
"ไม่มีนะม๊า" ยักไหล่กวนๆ
"แล้วหนูนาวล่ะมีอะไรจะบอกม๊าไหมลูก" หันมอมามองฉันด้วยคำถามที่ตอบยาก เอาสิจะให้บอกอะไรยังไงล่ะทีนี้
"เอ่อ..." ทุกคนจ้องฉันเป็นตาเดียว โดยเฉพาะเฮียเดย์ สายตาคมเข้มนั้นดูน่ากลัวมากโคตรกดดันอ่ะ เพลงลำไย ไหทองคำลอยมาเลยทีเดียว 'ไม่ได้มาเพื่อโก๊ดดัน'
"ไม่ต้องกลัวนะนาว บอกไปเลย" พี่ไนท์หันมามองแล้วพยักหน้าเหมือนส่งกำลังใจให้
"บอกมาเลยหนูนาวป๊ากับม๊ารอฟังอยู่"
"แสดงชัดๆ" เสียงเข้มเอ่ยออกมาไม่ดังและก็ไม่เบาแต่ก็ได้ยินชัดเจนทุกคำจนม๊าหมวยหันไปดุเขา
"เงียบไปเลยไอ้เสือ ไหนบอกมาสิว่าเรื่องมันเป็นยังไงหนูนาว"
"คือ..." ลังเลไงจะบอกดีไหม ถ้าบอกไปแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้น ฉันเริ่มกลัวเสียแล้วสิ
"เอาอย่างนี้ป๊าม๊าไนท์เล่าให้ฟังเอง คือว่า..." พี่ไนท์เล่าให้ทุกคนฟังส่วนฉันนั่งหน้าซีดแล้วซีดอีก เฮียเดย์ก็แทบจะพุ่งมากินหัวฉันอยู่แล้ว
"มันนร้ายจริงๆ ลูกชายป๊า"
"ไอ้เสือ!" เสียงของผู้ใหญ่ทั้งสองดังขึ้นในความหมายที่แตกต่างกัน เฮียเดย์เงียบจ้องมาที่ฉันวายตาเขม็ง
"ไม่ต้องไปมองน้องแบบนั้นเลยนะ ทำไมทำกับน้องแบบนี้ห๊ะ"
"ก็ตอนนั้นผมเมานี่น่าม๊า อีกอย่างมันก็ผ่านไปแล้วนาวเขาก็ไม่ได้เรียกร้องอะไร ก็ให้มันผ่านไปสิครับ"
"อ่าวพี่เดย์ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ" พี่ไนท์ลุกขึ้นชี้หน้าพี่เดย์
"พูดเรื่องจริง ก็ลองถามเจ้าตัวดูสิ หึหึ" มองหน้าฉันแล้วยกยิ้มร้าย ก่อนที่พี่ไนท์จะหันมาถาม
"ว่าไงนาว จะเอายังไง"
"นาวไม่ต้องการให้เฮียมารับผิดชอบนาวค่ะ" ตอบแลเวก้มหน้าลงหลบสายตาทุกคนที่มองมา
"ไม่ได้! ลูกชายม๊าทำแบบนี้กับหนูแล้วต้องรับผิดชอบถ้าเป็นลูกผู้ชายมากพอ"
"ม๊า!"
"หมวยใจเย็นๆ สิทูนหัว นั่งก่อนๆ" ป๊าซีดึงเมียตัวเองให้นั่งลงเมื่อท่านผุดลุกขึ้นท่าทางเอาเรื่องลูกชาย
"ก็ดูตาเดย์สิ" มองค้อนลูกชายแต่ก็ยอมนั่งลงตามแรงดึงของคนเป็นสามี
"นาวไม่ต้องกลัวนะ บอกมามีใครขู่นาวใช่ไหม?" พี่ไนท์ถามฉันพร้อมกับหันไปค้อนให้พี่ชายตัวเอง
"ไม่ค่ะ นาวพูดจริงๆ"
"เห็นไหมบอกแล้วไม่เชื่อ หึหึ"
"แล้วเรื่องนี้พ่อแม่หนูรู้รึยัง?" ป๊าซีเอ่ยถามเสียงเรียบนิ่ง
"เอ่อ....พ่อแม่หนูเสียหมดแล้วค่ะ" ก้มหน้าน้ำตาคลอเพียงแค่ผู้ใหญ่เอ่ยถามถึงบุพการี
"แล้วตอนนี้หนูอยู่กับใคร"
"อยู่คนเดียวค่ะ" ชายวัยกลางคนพยักหน้ารับก่อนเบนสายตาไปมองลูกชายตัวเอง
"หนูเก่งจัง ม๊าชอบหนูนะลูก"
"ขอบคุณค่ะ แต่หนูขอกลับไปใช้ชีวิตของหนูแบบเดิมได้ไหมค่ะ เรื่องนี้ขอให้มันจบเพียงแค่นี้ นะคะถ้าจะกรุณาหนู" ยกมือไหว้กับสิ่งที่ตัวเองต้องการกับผู้ใหญ่ทั้งสองจนพี่ไนท์หันมาดุ
"นาว!"
"ก็ได้พวกเราตามใจหนู แต่ถ้ามีอะไรให้ช่วยบอกป๊ากับม๊าได้นะ"
"ขอบคุณค่ะ"
"เก่งซะจริง"
"..."
"งั้นมีอะไรก็บอกพี่นะนาว เผื่อคนแถวนี่มันไปกวนนาวอีก" หันไปถลึงตาใส่เฮียที่นั่งหน้าตาไม่ทุกขร้อนใดๆ
"ค่ะ เอ่อ....นาวมีอีกเรื่องหนึ่งค่ะที่อยากขอ"
พรึ่บ! ทุกคนหันมามอง เดี๋ยวๆๆ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร อย่ามองนาวแบบนั้น
"อะไรหรอจ๊ะ" ม๊าหมวยถามฉันลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าเฮียเดย์ เขาก็เงยหน้ามองฉันสายตาเรียบนิ่ง
"ขอแหวนของนาวคืนด้วยค่ะเฮีย..."
"..." จ้องหน้าเฮียเขม็งหวังสะกดจิตเขาเอาแหวนของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้นะ
"แหวนอะไรเดย์?"
"ไม่มีอะไรหรอกป๊า นาวเขาคงเข้าใจผิดนะ" เฮียจ้องหน้าฉันไม่ยอมถอดแหวนคืนส่วนฉันก็ไม่ยอม ยืนจ้องหน้าคนหน้ามึนอยู่แบบนั้นไม่ยอมขยับไปไหน
"ไม่ผิดหรอกค่ะ ขอแหวนคืนให้นาวค่ะเฮีย นาวจะได้ไปสักที"
"นาว!! อย่ามาพูดไม่รู้เรื่องแถวนี้นะ"
"ขอแหวนคืนค่ะ"
"แม่ง..."
"อ่าวพี่เดย์คืนแหวนให้นาวไปสิ จะเก็บไว้ทำไม" ต่างคนต่างเงียบเฮียเดย์ก็ไม่ยอมถอดแหวนให้ฉันสักที มันจะอะไรหนักหนา คืนๆ มาซะก็สิ้นเรื่องจะได้ไม่ต้องมาเจอะมาเจอกันอีกต่างคนต่างไป
"เดย์คืนแหวนให้น้องไป"
"ม๊า..."
"ถ้าไม่คืนให้น้องม๊าจะให้เรารับผิดชอบน้องด้วยการแต่งงาน"
แต่งงาน!! โน...ไม่มีทาง! ให้ฉันตัดนิ้วเฮียเดย์แล้วเอาแหวนมาง่ายกว่าซะอีก
"เอาคืนมาสินาวจะได้ไปสักที" กัดฟันกระซิบเสียงเบา เร่งคนตัวโตยิกๆ
"ทำไม...กลัวพี่แต่งงานด้วยรึไง หึหึ" เขาทำหน้ากวนจนฉันขมวดคิ้วยุ่ง
"ไม่ เพราะยังไงนาวก็ไม่แต่งกับพี่ไม่มีวัน!"
"อย่าแน่ใจไปนักเลยนาว"
"นาวแน่ใจแล้วก็มั่นใจมากด้วย เอาคืนมา!" เข้าไปดึงมือหนาก่อนจะดึงแหวนออกจากนิ้วเรียวยาวด้วยความเร็วจนเฮียเดย์ไม่ทันตั้งตัว
"นาว!" คนตัวสูงลุกขึ้นหน้าตาโกรธจัด
"ไอ้เสือนั่งลง!" ป๊าซีเรียกเฮียเสียงดังมากจนฉันสะดุ้งตกใจกลัว ทำไมบ้านนี้มีแต่คนโหดๆ เฮียเดย์ท่าทางฟึดฟัดแต่ก็ยอมนั่งลงโดยดี ดูก็รู้บ้านนี้น่ากลัวทั้งบ้านไม่งั้นพ่อแม่คงเอาแฝดสยองนี้ไม่อยู่แน่นอน
"พี่ไนท์ค่ะกระเป๋านาวอยู่ไหนคะ นาวขอได้ไหม" หันไปถามพี่ไนท์
"เอ่อ...อันนี้พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะนาววันที่พี่พานาวมาก็ไม่มีกระเป๋านะ"
"อ่อ..ค่ะ งั้นนาวกลับแล้วนะคะทุกคน สวัสดีค่ะ" รีบยกมือไหว้แล้วเดินออกมาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ปล่อยให้มันจบไปซะได้ก็ดีจะได้ไม่มีอะไรต้องมาติดค้างกันอีก...
- Writer
