Love Danger พี่เตอร์ ?

2511 Words

ออกมาจากบ้านเฮียเดย์ได้ก็มุ่งหน้ากลับห้องตัวเองเลย ระหว่างที่เดินไปจะถึงห้องก็เจอกับเพื่อนตัวเองที่ดิ้นหนีฉุดกระชากลากถูกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ "ปล่อย!" "อย่าดิ้นสิว่ะเนย" จับเนยไว้ "ปล่อย! ไอ้บ้า!" "พูดไม่รู้เรื่อง!" ผู้ชายคนนั้นจับเนยอุ้มขึ้นพาดบ่าแล้วตีก้นมันแรงๆ จนฉันได้ยินเสียจนสะดุ้งรีบวิ่งเข้าไปหาเพื่อน "นี่ปล่อยเพื่อนฉันนะไอ้โรคจิต" เข้าไปกนะชากแขนผู้ชายคนนั้นแรงๆ ให้ปล่อยเพื่อนตัวเอง "นาวช่วยด้วย ฮือ..." "เงียบ!" เสียงทุ้มเข้มตะคอกเนยแต่ทำฉันสะดุ้งด้วยก็มันน่ากลัวอ่ะ "นี่คุณเป็นใครจะทำอะไรเพื่อนฉัน!" "เป็นผัวเนย แล้วน้องล่ะเป็นใคร" ใบหน้าดูดีบอกพร้อมกับหันมามองฉันที่ตกใจปากค้าง "ห๊ะ ผัว?" "นาวช่วยด้วย ฮือ..." "ไม่มีใครช่วยได้หรอกนะ" "ไอ้เลว ปล่อยฉัน!" เพี๊ยะ! "จะเงียบไหม" ฝ่ามือใหญ่ของผู้ชายตรงหน้ายกขึ้นตีก้นเนยแรงมากจนฉะนรู้สึกเจ็บแทน แต่ต้องตั้งสติเพื่อเรียบเรียงเหตุการณ์ตรงหน้า "เดี๋ยวๆๆ นี่คุณปล่อยเนยลงก่อน มาคุยกันดีๆ" เขาหันมองหน้าแล้วก็ยอมปล่อยเนยลง พอลงมาได้เนยก็วิ่งเข้ามากอดแขนฉันร้องไห้สะอึกสะอื้น "นาวช่วยฉันด้วย" "ใจเย็นๆ ว่าแต่นี่มันเรื่องอะไรกัน" มองเนยสลับกับผู้ชายตัวสูง "พี่ชื่อ เตอร์ ครับ" "แล้วพี่ทำอะไรเพื่อนนาว?" "ก็เพื่อนเรานะดื้อพี่เลยต้องจัดการหน่อย" ใบหน้าหล่อดูดัหันมองหน้าเนยนิ่งสายตาเรียบดุ "ก็กลับไปสักท่สิ!" "กลับแน่ แต่เนยต้องกลับไปพร้อมพี่ด้วย" "ฉันไม่ไป!" แล้วสองคนก็เถียงกันไปมาจนเริ่มปวดหัว เรื่องตัวฉันพึ่งจะสะสางจบไปเอง นี่กลับมายังไม่ทันเข้าห้องก็มีเรื่องให้ปวดหัวอีกแล้วเหรอ "เอาอย่างนี้ เข้าไปคุยกันในห้องก่อน โอเค" "ก็ดีครับ" แล้วฉันก็เอากุญแจห้องที่เนยมาเปิดห้องตัวเอง ตอนนี้กระเป๋าฉันหายไง ทุกอย่างหายหมดแต่ดีที่เนยแลกกุญแจสำรองกันไว้เผื่อมีอะไรฉุกเฉินจะได้ช่วยกันได้ แล้วก็ได้ใช้มันจริงๆ เปิดเข้าห้องไปก็เปิดพัดลม ห้องคนจนไม่มีแอร์เย็นๆ ให้นะคะ ฉันนั่งลงบนเตียงเนยนั่งข้างๆ ส่วนพี่เตอร์ยืนกอดอกมองหน้าเนยนิ่งๆ ทำไมช่วงนี้เจอแต่คนโหดๆ ว่ะ สงสัยช่วงนี้ดวงไม่ค่อยดีแหงๆ "เอาล่ะ ไหนใครเล่าให้นาวฟังหน่อยมันเกิดอะไรขึ้น" "..." "พี่กับเนยเราเป็นผัวเมียกันแล้ว" "ห๊ะ! ผัวเมีย..." ฉันตกใจอีกครั้งกับสิ่งที่ผู้ชายตรงหน้าบอก "ไม่ใช่นะนาว ไอ้นี่มันข่มขืนฉันแก ฮือ..." เนยบอกพร้อมร้องไห้ออกมาอีกครั้ง "เอ่อพี่ยอมรับ แต่พี่ก็จะรับผิดชอบอยู่นี่ไง แล้วจะหนีมาทำไม" "ไม่ต้องมารับผิดชอบ!" "เดี๋ยวๆ ตกลงทั้งสองคนได้กันแล้วใช่ไหม?" เนยเงียบเอาแต่ร้องไห้ "อืม พอดีพี่ไปเที่ยวแล้วเจอเนยที่ผับ C บังเอิญเนยโดนวัยรุ่นมอมยาพี่เลยช่วยไว้" "เขาเรียกฉวยโอกาส!" "ตายๆๆ นี่พี่ปล้ำมันเหรอ..." พี่เตอร์ก็เอาแต่เงียบและมันคงเป็นคำตอบที่ชัดเจนว่าทั้งคู่ลึกซึ้งกันแล้วสินะ "โอ๊ยน้อแต่ละคน เอาอย่างนี้นะเนย ไหนๆ ก็เสียตัวให้พี่เขาไปแล้วก็ยอมๆ เขาไปเหอะ" ประเคนเพื่อนตัวเองให้พี่เตอร์ไปเลยปวดหัว "ไม่เอานะนาว ฉันไม่ได้รักเขา" เนยส่ายหน้าพัลวัน "เดี๋ยวอยู่ๆ กันไปก็รักกันเองแหละ" พี่เตอร์ตอบหน้ามึน เขาเป็นเพื่อนเฮียเดย์รึเปล่านะ สไตล์เดียวกันเลย "ไม่มีทาง" "แล้วลองรึยัง?" ใบหน้าหล่อจ้องเพื่อนสนิทฉะนสายตานิ่งเรียบติดดุเนยก็เงียบกริบ "เนย... ฟังนฉันนะ... ลองเปิดใจดูอีกอย่างมันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ อย่างน้อยก็ไม่ต้องมาเสียตัวฟรีๆ เหมือน... เอาเป็นว่าคบกับพี่เตอร์เถอะอย่างน้อยเขาก็ยังตามมารับผิดชอบแก" "แต่..." เนยลังเล แต่ฉันก็พอเข้าใจเพื่อนตัวเองว่ารู้สึกยังไง "เชื่อนาวสิ มันต้องดี" พี่เตอร์มองเราสองคนนิ่งๆ เนยหันมองเขาพร้อมกับก้มหน้ายอมรับ "...อืม" "ดีมาก จบข่าวนะ ถ้างั้นแยกย้าย" เอ่ยปากไล่ทันที ฉันอยากพักแล้วรู้สึกร่างกายมันเหนื่อยล้ามาก "เดี๋ยวนาว" "ว่า?" "แกหายไปอยู่ที่ไหนมาโทรหาก็ไม่ติด พี่แทนโทรหาก็ไม่ติด รู้ไหมว่าทุกคนเป็นห่วง" "ก็พี่ไนท์บอกแล้วไม่ใช่เหรอ" ฉันทำหน้างงๆ "บอกแต่แกควรจะบอกฉันเองไหม ก็รู้ว่าเรามีกันแค่สองคนแล้วอยู่ๆ แกก็หายไปติดต่อไม่ได้ คิดว่าฉันไม่เป็นห่วงรึไง" เนยพูดพร้อมกับน้ำตาไหลอีกครั้ง "โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ นาวก็กลับมานี่แล้วไง" กอดเนยไว้อย่างขอโทษที่ทำใเพื่อนเป็นห่วงจนร้องไห้ "ต่อไปจะไปไหนต้องบอกนะ ไม่งั้นเลิกคบจริงๆ ด้วย" "โอเคๆ แต่ช่วงนี้คงไม่ได้อ่ะ ของหายหมดเลยรวมถึงโทรศัพท์ด้วย" บอกเสียงห่อเหี่ยว แค่คิดว่าต้องซื้อใหม่ก็ปวดหัวแล้ว เพราะราคาก็ไม่ใช่ถูกๆ "ค่อยเก็บเงินซื้อใหม่นะเดี๋ยวเนยช่วยออก" "ไม่เป็นไรแก ทำงานสักเดือนก็ค่อยซื้อถูกๆ ไว้ใช้ก่อนได้" "แล้วฉันจะโทรหาได้ยังไง?" "ก็มาเคาะห้องสิทำอย่างกับอยู่ไกลกัน" "เห็นทีจะไม่ได้แล้วล่ะนาว พี่จะพาเนยไปอยู่ที่บ้านด้วย" "ห๊ะ?" "อย่ามาบังคับเนยนะ" เพื่อตัวดีหันไปตะคอกพี่เตอร์อย่างไม่พอใจ "พี่พูดจริง" "โอเคนาวเข้าใจ แกไปเถอะอยู่ด้วยกันจะได้เข้าใจกันมากขึ้น" ประโยคแรกบอกกับผู้ชายของเพื่อน ประโยคหลังหันไปบอกเนย "แต่ฉันเป็นห่วงแกนะนาว" "เอาน่าฉันอยู่ได้ก็ยังทำงานด้วยกันเหมือนเดิมอยู่ดี" "คงไม่ได้ครับ พี่จะให้เนยไปทำงานกับพี่ นาวคงไม่ว่าอะไรนะครับ" คิดว่าได้ไหมล่ะ ผัวเพื่อนพูดมาขนาดนี้ "งั้นฉันไม่ไปดีกว่า ฉะนจะอยู่กับแก" "ไม่ได้" "คิดถึงก็มาหาได้นี่เนย ไปเลยพี่เตอร์เอามันไปเลยค่ะ นาวอนุญาต" "งั้นเดี๋ยวพี่ให้เงินนาวไว้ซื้อโทรศัพท์นะครับจะได้ติดต่อกันได้" บอกพลางล้วงกระเป๋าตังหรูออกมาแต่ฉันรีบปฏิเสธ "ไม่เป็นไรค่ะพี่นาวเกรงใจ ยังไงขอเก็บเงินซื้อเองดีดว่าค่ะภูมิใจด้วย" "แต่เพื่อนนาวจะยอมเหรอ ไม่ใช่งอแงอีกนะ" พี่เตอร์เหล่มองเนย จนเพื่อนเธอมองค้อนใส่ "แต่..." "ไม่แต่อะไรทั้งนั้น ไปได้แล้วฉันจะพักผ่อน" "ไล่ฉันอีกแล้วนะ" "พี่เตอร์เขาร้อน" พี่เตอร์ดูเป็นหนุ่มไฮโซมาก ผิมพรรณสะอาดสะอ้านเห็นเหงื่อซึมตามกรอบหน้าหล่อดูดีก็อดสงสารไม่ได้ เพราะห้องฉันมันร้อนตามประสาห้องที่ไม่มีแอร์ "อื้ม ดูแลตัวเองด้วย ถ้ามีอะไรโทรมาหาฉันโอเคไหม" "โอเค แต่ช่วยจดเบอร์โทรให้หน่อยนะนาวจำเบอร์เนยไม่ได้ แหะแหะ" "นาว...คบกันมากี่ปีห๊ะ ทำไมไม่จำ หึ่ย!" "ขอโทษน๊า สมองมันไม่จำจริงๆ แหะแหะ" เนยจดเบอร์โทรให้แล้วก็โดนพี่เตอร์ดึงออกไปด้วยความไม่เต็มใจ เฮ้อ... นี่ฉันต้องอยู่คนเดียวแล้วสินะคงเหงาน่าดู เนยยังโชคดีที่เสียตัวแล้วพี่เตอร์ยังตามมารับผิดชอบ ผิดกับตัวเธอที่แทบไม่อยากจะพูดเลย สตรองไว้นาว ตัวคนเดียวต้องเข้มแข็งไม่งั้นจะอยู่บนโลกใบนี้ไม่ได้ อึ๊บ! วันนี้ฉันนอนพักทั้งวัน เย็นมาก็ลงไปหาอะไรกิน ดีนะยังพอมีเงินติดไว้ที่ห้องแต่มันก็น้อยนิดเหลือเกิน จะอยู่รอดถึงเงินเดือนออกไหมก็อีกเรื่อง เช้าอีกวันก็ไปเคลียร์เรื่องเอกสารที่ทำหายไปจนครบ เหลือก็แต่ซื้อโทรศัพท์สักเครื่องมาไว้ใช้เพราะมันจำเป็นจริงๆ เอาว่ะ เดี๋ยวเงินเดือนก็ออกแล้วกัดฟันซื้อเครื่องถูกๆ มาใช้สักเครื่องแล้วกัน ฉันไม่รอให้ครบสองอาทิตย์ตามที่พี่ไนท์ลาให้ ในเมื่อจัดการอะไรที่ห้องเสร็จก็กลับไปทำงานวันถัดไปเลย กลับมาทำงานวันแรกหลังจากที่ลาป่วยไปก็เจอเลยเจ้ากรรมนายเวร จะใครละถ้าไม่ใช่ "ไอ้นาว" "ทำหน้าอย่างกับเห็นผีนะพี่แทน" "นี่หายไปหลายวันเลยนะ ไหนพี่ไนท์บอกลาสองอาทิตย์ไงนี่แค่ห้าวันเองกลับมาแล้วเหรอ" "ขี้เกียจหยุดแล้วพี่นอนเยอะปวดหัว ฮ่าๆ" "ใช่รึเปล่า แล้วหายไม่สบายแล้วเหรอ" เดินเข้ามาใกล้ก่อนยกมือมาจับหน้าผากแล้วก็จับแขนฉันไปมาเหมือนสำรวจ "จับแบบนี้แก้ผ้ากอดเลยไหมพี่แทน" "เฮ้ย!! เล่นใหญ่ละไอ้น้องคนนี้ เมียพี่เอาพี่ตายเลยนะเว้ย" "ฮ่าๆๆ" "แล้วนี่มือถือเป็นอะไรพี่โทรหาไม่ติดเลย" "หายอ่ะพี่" "แล้วไปทำหายที่ไหนโก๊ะจริงๆ เลย" บ่นพลางจับหัวฉันโยกไปมา เวลาพี่แทนทำแบบนี้ฉันจะรู้สึกดีมากเหมือนพี่แทนเป็นพี่ชายจริงๆ "พี่แทน..." เรียกเสียงเบา "หื้ม..." พี่แทนเลิกคิ้วสูงเชิงถาม "นาวขอกอดหน่อยได้ไหมคะ" "จะอ้อนอีกละสิ" "เปล่านะ ก็แค่ไม่เจอหลายวันก็คิดถึงอ่ะ" ทำหน้าอ้อนพี่แทน "เชื่อได้รึเปล่าว่ะ ฮ่าๆๆ" "งั้นไม่กอดก็ได้เดี๋ยวไปหาพี่ชายใหม่ เอาให้หล่อกว่าพี่เลยคอยดู" ทำหน้างอนแล้วหันหน้าหนี ก่อนที่พี่แทนจะดึงฉันเข้าไปกอดพร้อมกับโอ๋เอาใจน้องสาวอย่างฉัน "โอ๋ๆ มามะมากอดพี่ชายให้หายคิดถึงเลย จะว่าไปเนยลาออกแล้วนาวก็อยู่คนเดียวแล้วสิแบบนี้" กอดไปคุยไป "อื้มมันเหงาอ่ะ" "ย้ายมาอยู่บ้านพี่ไหม?" ดันตัวฉันออกแต่ยังไม่พร้อมกับจับต้นแขนไว้เบาๆ สายตาเอ็นดูที่พี่แทนส่งมาทำให้ฉันยิ้มกว้าง "ไม่อ่ะ รบกวนพี่พิมแย่เลย" หมายถึงแฟนพี่แทน พี่พิมรู้จักฉันกับเนยดีและค่อนข้างสนิทด้วยระดับหนึ่ง "ไม่หรอกพิมจะดีใจซะอีกมีเพื่อน" "ไว้นาวขอคิดดูก่อนนะคะ ตอนนี้อยากอยู่แบบนี้ไปก่อน" "ได้สิ ถ้ามีอะไรบอกพี่ได้นะถือซะว่าพี่เป็นพี่ชายแท้ๆ ก็ได้" "ค่ะ" "ดีมากครับน้องสาว" ฉันกับพี่แทนกำลังคุยกันไปพี่แทนกอดไหล่ฉันไปเหมือนพี่ชายกอดน้องสาว แต่ทว่าต้องสะดุ้งจนผละออกจากกันเมื่อเสียงเข้มดุของใครบางคนดังขึ้น "กอดกันกลมขนาดนี้ไม่อายคนรึไง!" "เฮียเดย์" เจ้านายหนุ่มอย่างเฮียเดย์ยืนมองฉันกับพี่แทนสายตานิ่งแต่ติดดุ จะว่าน่ากลัวก็คงได้ "พี่เดย์" "พี่แทนนาวเข้าไปเตรียมของก่อนนะ" เอ่ยบอกแล้วกำลังจะเดินไป แต่ต้องหยุดชะงักกับเสียงเข้มของคนเป็นเจ้านายเสียก่อน "จะรีบไปไหนนาวทีเมื่อกี้ไม่เห็นจะรีบเลย" "เอ่อ...พี่เดย์มีอะไรรึเปล่าครับ?" "มี!" เฮียเดย์จ้องหน้าฉันสายตาวาววับดูน่ากลัว กรามแกร่งขบเข้าหากันแน่นจนขึ้นสัน "งั้นสั่งมาได้เลยพี่" "ขอพี่คุยกับนาวสองคนหน่อย" "เอ่อ..จะดีหรอครับ" พี่แทนมองฉันที่ตอนนี้ส่ายหัวเชิงบอกว่าอย่าไปนะ ทว่าเฮียเดย์กลับหันไปมองพี่แทนพร้อมเอ่ยถามเสียงเรียบนิ่ง "หรือนายมีปัญหา?" "ไม่มีหรอกพี่ แหะแหะ" "งั้นก็ไปทำงานสิ" "พี่แทนอย่าไป นาวไม่มีอะไรจะคุยกับเฮียเขานะ" หันไปเรียกเสียงดังจนพี่แทนหันมาดุ "นาว" "แต่พี่มี" "แต่นาวไม่มี ป่ะพี่แทนไปทำงานกัน" รีบเอื้อมไปจับแขนพี่แทนแล้วดึงให้เดินไปจากตรงนี้ ทำให้พี่แทนมีสีหน้าที่มึนงง "เอ่อ..." "ถ้านายเดินไปอีกก้าวเดียวมีเรื่องแน่แทน" เฮียเดย์ขู่เสียงเรียบนิ่งติดเย็นยะเยือกจนพี่แทนหยุดกึก ฉันดึงกระตุกแขนพี่แทนแรงๆ "พี่แทนไปอย่าไปกลัวเขา เฮ้อ! มีอะไรก็ว่ามารีบไปทำงาน" ในเมื่อพี่แทนไม่ยอมเดินไปฉันเลยต้องหันไปถามคนตัวสูงที่ยกยิ้มด้วยความพอใจ "ไม่เจอแค่วันสองวันปากเก่งขึ้นเยอะนะ" "เอ่อ! มีอะไรรีบพูดมาสิ" "นาวเบาๆ นั่นเจ้านายนะ" พี่แทนกระซิบเสียงเบาพร้อมกับแตะแขนฉันให้ใจเย็น "กลัวทำไมล่ะพี่" เหลือบตามองเฮียเดย์ด้วยความหงุดหงิด จะตามติดเป็นเจ้ากรรมนายเวรไปถึงไหน "ก็ดีเก่งแบบนี้ให้ได้ตลอดแล้วกัน หึหึ" "มีอะไรก็รีบพูดว่าสิค่ะเฮีย เสียเวลาทำงาน" กอดอกหน้าหาเรื่องสุดๆ เฮียเดย์แสยะยิ้มออกมาจนฉันเริ่มหวั่น "แน่ใจจะให้พี่พูด?" "ก็พูดมาสิ พี่แทนกับนาวเราไม่มีเรื่องที่ต้องปิดบังกันอยู่แล้ว เนอะพี่แทน" หันไปยิ้มหวานให้พี่แทน เฮียเดย์จากที่ยิ้มอยู่ก็หน้าตึงทันที "ว่ามาสิค่ะ เฮียมีอะไรจะคุยกับนาว" "...อวดดี" คนตัวสูงว่าแล้วก็เดินหันหลังจากไปท่ามกลางความมึนงงของพี่แทนที่ยืนเกาหัวแกรกๆ "อะไรของพี่แกว่ะ?" "คนมันบ้าไงพี่แทนอย่าไปสนใจเลยค่ะ" "เรานี่ก็เยอะนะไอ้นาว ไปพูดแบบนั้นกับพี่เดย์เดี๋ยวโดนไล่ออก" "ถ้าเขาไล่ก็ออกสิพี่จะอยู่ทำไม" "ดื้อจริงเลย ไปทำงานได้แล้ว" "ค่ะ" แล้วฉันก็ทำงานไปไม่สนใจใครเลยจนถึงเวลาใกล้เลิกงาน บางคนก็กลับกันหมดแล้วแต่ฉันต้องเอาผ้าไปเก็บในห้องเก็บผ้าให้พี่แทนก่อน ค่าเก็บผ้าพี่แทนให้เงินต่างหากจ้างพิเศษ ฉันยกผ้าไปเก็บในห้องมันจะอยู่ด้านหลังสุดของร้านบรรยากาศจะเงียบๆ หน่อย แทบจะไม่มีคนผ่านมาเลยถ้าไม่จำเป็นต้องเข้ามาเอาของจริงๆ จัดผ้าเข้าที่หมดแล้วกำลังหันหลังกลับ ตุบ! "โอ๊ย..." หันกลับมาก็ชนกับใครสักคนจนล้มลงไปนอนแอ้งแม้งกับพื้น ก่อนจะเงยหน้ามองตัวต้นเหตุที่ทำให้ฉันเจ็บตัว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more