Love Danger ขอ

2819 Words

--- นาว Talk --- "ทำอะไรกันนะ" ฉันกับเฮียเดย์ชะงักกึกหลังจากที่กำลังต่อสู้กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างเมามันอยู่ที่ประตูห้องเสื้อผ้า "หะ..." เฮียเดย์มองหน้าฉันนิ่ง เหมือนไม่ได้ตกใจอะไรแตกต่างกับฉัน ฉันค่อยๆ ยื่นหน้าผ่านคนตัวโตออกไปมองเห็นผู้หญิงสองคนที่กำลังมองมาที่ฉันกับเฮียเดย์หน้าตาบ่งบอกว่าตกใจมาก ส่วนฉันตกใจยิ่งกว่า มาเห็นอะไรตอนนี้ ท่าทางกำลังล่อแหลมเลยบ้าเอ๊ย เฮียเดย์หันไปมองทั้งๆ ที่มือก็ติดกระดุมเสื้อให้ฉันไปนี่เขาปลดกระดุมเสื้อฉันตั้งแต่ตอนไหน? ทำไมไม่รู้สึกตัวเลย? "ออกไปได้แล้ว" ผลักเฮียเดย์ออกแล้วลุกขึ้นขืนจัดผมเผ้าที่กระเซอะกระเซิงให้เข้าที่เข้าทาง ส่วนเฮียเดย์ยืนมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นแล้วเอ่ยถาม "ไนท์มาทำอะไรตรงนี้?" "ถ้าไม่มาก็ไม่เจอของดีสิพี่เดย์เนอะพี่เบลล์" หันไปยิ้มให้กับผู้หญิงอีกคน "เบลล์มาตั้งแต่ตอนไหน..." ดูเฮียเดย์จะตกใจเมื่อเห็นผู้หญิงอีกคน แต่แค่แวบเดียวเท่านั้น "เบลล์มาสักพักแล้วล่ะ" พอได้ยินชื่อ "เบลล์" ฉันหันมองหน้าผู้หญิงคนนั้นทันที คนนี้สินะที่เฮียเดย์เพ้อหาคืนนั้น มองผู้หญิงที่ชื่อเบลล์เธอสวยมาก ขาวสูง หุ่นดี ออร่ามาเต็มมาก มิน่าล่ะเฮียเดย์ถึงได้เพ้อขนาดนั้น "แล้ว..." ใบหน้าหล่อเหลาหันมองฉันประมาณว่าเห็นเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ไหม เธอมองฉันกับเฮียเดย์เหมือนแปลกใจ "ก็กำลังจะมาเอาเสื้อนะสิแต่ดันมาเจอพี่กำลังฟัดกับเด็กอยู่นี่แหละ" ผู้หญิงอีกคนเป็นคนตอบพร้อมกับมองฉันสลับกับเฮียเดย์ "ไอ้ไนท์พูดมากนะมึง" "ก็พี่ไม่ปิดประตูให้เรียบร้อยก่อนล่ะ เล่นซะคาประตูเลยนะ จะใจร้อนไปไหน หึหึ" โอ๊ย!! นาวอยากจะมุดดินหนีไปโผล่นอกโลกซะจริงกับความอับอายนี่ "มะ ไม่ใช่อย่างที่คิดนะคะ" "พี่เข้าใจค่ะ อิอิ" "อืม..แล้วมาเอาเสื้ออะไร?" ท่าทางเฮียเดย์นิ่งมาก "พาพี่เบลล์มาเอาเสื้อคลุมนะ พอดีพี่เบลล์บ่นหนาว" "เบลล์ไม่สบายเหรอ?" "เปล่าหรอกแค่รู้สึกเย็นๆ เลยให้ไนท์พามาหาเสื้อใส่ทับอีกทีกันไว้ก่อน" เธอตอบก่อนจะยิ้มหวานให้กับคนตัวสูง "อืม....ก็ดีเดี๋ยวจะไม่สบายเอา" เขามองหน้าพี่เบลล์สายตาเป็นห่วงเป็นใยชัดเจน "แล้ว..." พี่ไนท์หันมองฉันที่ยืนหัวฟูๆ อยู่ข้างๆ หลังจากผ่านการฟัดกับเฮียมา จนต้องยืนก้มหน้าลงหนีความอับอาย เฮียเดย์ถอนหายใจก่อนเอ่ยบอกเสียงนิ่งเรียบ "นาวเด็กเสิร์ฟ" "รู้ว่าเด็กที่ร้าน จำได้น่า แต่หมายถึงเมื่อกี้ทำอะไรกัน?" "เอ่อ..." "ไม่ได้ทำอะไร" คนตัวสูงตีหน้านิ่ง ยืนเอามือล้วงกระเป๋า ดูดิบเถื่อนผสมเลวระยำจริงๆ "ไม่ได้ทำอะไรแล้วทำไมลงไปนอนกอดนาวแบบนั้นละเดย์" พี่เบลล์เอ่ยถาม คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันอย่างข้องใจ "ไม่มีอะไรหรอก พอดีชนกันเลยล้มไปอย่างที่เห็นแหละเบลล์" เขาอธิบายแล้วมองหน้าพี่ไนท์กับพี่เบลล์ "อ่าวแล้วน้องนาวเป็นอะไรรึเปล่าค่ะ" พี่เบลล์หันมาถามฉัน "เอ่อ...ไม่ค่ะ" "นี่แน่ะเดย์!! ทำไมไม่ระวัง เกิดน้องนาวเขาเจ็บขึ้นมาจะทำยังไง" เธอตีแขนเฮียเดย์เบาๆ ใบหน้าสวยทำดุคนตัวสูงจนเขาหัวเราะออกมา "ไม่เจ็บหรอกน่าเบลล์ หึหึ" จับมือพี่เบลล์ไว้ แลดูนุ่มนวลทีกับฉันนะเหรอ เถื่อนฉิบหาย!! "เป็นน้องนาวรึไงถึงรู้นะ" ค้อนใส่เฮียเดย์เบาๆ ทำไมพี่เขาดูน่ารักจัง มิน่าเฮียถึงรักจนเมาหัวราน้ำขนาดนั้น "หึหึ..." แบบนี้สินะที่คนรักกันมันก็จะหวานเป็นธรรมดา ดูแล้วก็รู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องของฉัน เรื่องของฉันเพียงเรื่องเดียวคือ แหวนที่อยู่บนนิ้วเฮียเดย์นั่นต่างหากล่ะ "เฮียค่ะ" เรียกเบาๆ แต่ทุกคนหันมามอง "อะไร" เสียงเรียบมาก "นาวขอแหวนของนาวคืนได้ไหมคะ" "แหวนอะไร" ยังมาทำหน้านิ่งอีก รู้อยู่แก่ใจแท้ๆ "ก็แหวนที่เฮียใส่อยู่ไงคะ มันเป็นแหวนของนาว นาวขอคืนนะคะ" "หะ? นี่แหวนของน้องนาวเหรอคะ" พี่ไนท์ถามเสียงตกใจแล้วมองหน้าฉันเหมือนช็อก "ค่ะ พี่ไนท์ตกใจอะไรเหรอคะ?" "ทีคนอื่นเรียกพี่เต็มปากเต็มคำทีกับกูเรียกเฮีย" คนตัวสูงบ่นงึมงำ แต่ก็ไม่ได้เบาจนฟังไม่ได้ยิน "งั้นแสดงว่า..." พี่ไนท์หันมองพี่เดย์แล้วยกยิ้ม "ค่ะ..." ฉันยิ้ม พี่ไนท์นี่ก็แปลกคน แค่ทวงแหวนจำเป็นต้องตกใจขนาดนั้นด้วยเหรอ "พี่เดย์คืนแหวนให้นาวไปสิ" บอกพร้อมกับรอยยิ้มแปลกๆ "ขอแหวนด้วยค่ะ" ฉันแบมือไปตรงหน้าเฮียเดย์ "แหวนอะไรกันเหรอเดย์ น้องนาว" พี่เบลล์มองฉันกับเฮียงงๆ "ก็พี่เดย์..." "ไนท์..." เฮียเดย์หันไปพูดขัดพี่ไนท์เสียงนิ่งจนพี่ไนท์กระตุกยิ้มชอบใจ "ว่าไงเดย์ แหวนอะไรกันเบลล์ งง..." พี่ไนท์ยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วใบหน้าที่คล้ายคลึงกับเฮียเดย์มันยิ่งดูร้ายกาจไปอีก "สงสัยนาวเข้าใจผิดนะเบลล์ คงคิดว่าแหวนที่เดย์ใส่เป็นของนาวแต่มันแค่เหมือนเฉยๆ" หันไปยิ้มให้พี่เบลล์ก่อนจะหันมาบอกฉันเสียงเรียบนิ่ง "ไปทำงานได้แล้วนาวมันไม่ใช่แหวนของเธอหรอก" "อ่าว..ก็เฮียบอกเองว่าเป็นแหวนของนาวแล้วนาวก็กำลังหามันอยู่ ขอแหวนให้นาวเถอะนะเฮียมันสำคัญกับนาวมากเลยนะ" คิดซะว่ายอมรับไปจะได้จบๆ ฟาดเคราะห์ไปซะทางใครทางมันดีที่สุด "ไม่! บอกให้ไปทำงานไงว่ะ" "...แหวน" หน้าด้านทวงต่อไป เพราะอยากได้คืนจริงๆ "พูดไม่รู้เรื่องเหรอ ฉันบอกให้ไปทำงานหรือจะต้องให้ไล่ออก?" "อะไรนะ!" "พี่เดย์เสียงดังใส่นาวทำไม ดูสิเธอกลัวไปหมดแล้วนะ" อยู่ๆ พี่ไนท์ก็เข้ามาดึงฉันเข้าไปกอด "เอ่อ..พี่ไนท์ค่ะ" "โอ๋ๆ น้องนาวไม่ต้องกลัวนะ" กอดๆ ลูบๆ อยู่นั่นแหละ "ปล่อยเลยนะไนท์" เฮียเดย์สั่งเสียงเรียบ "ทำไม ก็อยากปลอบขวัญน้องมันไง" "ปล่อย!!" เสียงดังขึ้นขึ้นอีกเลเวลจนพี่ไนท์ปล่อยฉันออกแล้วหัวเราะในคอเบาๆ "แค่นี้ทำหวง หึหึ" "ขอคืนด้วยค่ะ" ยังไม่จบกับเรื่องแหวน มีโอกาสฉันก็จะทวงจนกว่าจะได้คืน "นาวอย่ามาพูดไม่รู้เรื่องนะ บอกให้ไปทำงาน หรืออยากลองดีกับพี่?" "ก็..." "งั้นพี่ไล่ออก" "ไม่นะ!! ไปทำงานก็ได้" "งั้นก็ไปสิยืนหน้ามึนอยู่ได้" "ค่ะ!" กระแทกเสียงใส่เฮียเดย์แล้วก็เดินสะบัดตูดออกมาเลย อะไรของเขาว่ะแค่คืนเดียวก็ให้มันจบๆ ไปสิ จะอะไรนักหนา ฉันเป็นคนเสียหายแท้ๆ ยังไม่เรียกร้องอะไรเลยแล้วยังไม่พอใจอีกรึไง!! เป็นแบบนี้ฉันจะเอาแหวนคืนได้ยังไงวะเนี่ย!! ฉันเดินทำงานไปคิดหาทางเอาแหวนคืนไปจนเลิกงานก็เดินไปหาเนยที่ห้องพักแป๊บหนึ่งก่อนจะแยกย้ายกันไปนอน ฉันนอนหลับเป็นตายเลยเมื่อคืนบวกกับไม่ค่อยสบายด้วยร่างกายมันเลยเพลียๆ ฉันลุกไปอาบน้ำแต่เห็นรอยช้ำๆ ตามร่างกายแล้วก็โมโหทำไมต้องเป็นเขาด้วยนะ! อาบน้ำล้างตัวเสร็จฉันก็แต่งตัวไปหาเนยที่ห้อง ก๊อก ก๊อก! เนยเปิดประตูออกมาหน้ายังมึนๆ ฉันเดินเข้าไปนั่งที่เตียงของเพื่อนก่อนที่เนยจะเดินมาแล้วล้มตัวลงนอนต่อ "ตื่นเร็วจัง" "เนยลุกขึ้นเลย ฉันหิวแล้ว" ดึงเนยลุกขึ้นมาแรงๆ จนมันทำหน้ามุ่ยใส่ "นาว..." "เร็ว!! ฉันหิว..." ตะโกนใส่หูเนยดังๆ จนเนยสะดุ้งเฮือกตาเบิกกว้างตื่นเต็มตา "นาวอ่ะ!" แล้วเนยก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัว เราสองคนก็เดินลงมาร้านอาหารตามสั่งข้างหอพัก สั่งเสร็จระหว่างรอก็คุยกันไป "เนย" "...หืม?" "เฮียรู้แล้วว่ะว่าฉันได้เขาคืนนั้น" บอกเสียงเบาแต่ทว่าเล่นเอาเนยสำลักน้ำที่กำลังดื่มได้ จนหน้าแดงหูแดงไปหมด ฉันยื่นกระดาษให้เพื่อน "แล้วเฮียรู้ได้ไง..." ถามแล้วหลบตาชอบกล "เฮียบอกรู้จากแหวน แต่แค่แหวนเฮียรู้ได้ไงว่าเป็นฉัน คนตัว N มีตั้งเยอะตั้งแยะ" "อะ..เอ่อนาว" เนยเรียกเสียงอ่อย "อะไร" "คือ...ฉันมีเรื่องจะสารภาพ" "เรื่องอะไร?" มองหน้าเนยอย่างสงสัย "คือเรื่องที่เฮียรู้ว่าแหวนเป็นของนาว คือฉันพลาดเองแหละ เผลอบอกเฮียไปเอง แหะแหะ" "เนย!" "ฉันขอโทษนะเพื่อนรัก" เนยทำหน้าน่าสงสารแล้วลุกเดินมานั่งข้างๆ กอดแขนฉันอ้อนๆ "ฉันจะเลิกคบแก!" "เพื่อนนาวจ๋า เพื่อนคนดี้คนดีของเนย" "ไม่ดงไม่ดีมันแล้ว" "แกอ่า..." "ว่าแล้วเชียวทำไมเฮียถึงได้เจาะจงมาถามขนาดนั้น เพราะแกนี่เองเนย โอ๊ย! แล้วจะทำยังไงต่อไปดีเนี่ย" ว่าเพื่อนตัวดีที่ยิ้มหน้าเจื่อนอยู่ข้างๆ ขยี้หัวตัวเองแรงๆ อย่างคิดไม่ตก แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียดอีก จะบ้าตาย "ใจเย็นนะนาว" "อยากได้แหวนคืนอ่ะ เนยก็รู้ว่าแหวนวงนั้นมันสำคัญสำหรับนาวขนาดไหน" เบ้หน้าเหมือนจะร้องไห้แค่คิดว่าจะไม่ได้แหวนคืน "เนยรู้...แต่ทำไมไม่ลองขอเฮียคืนดีๆ ล่ะ" เนยลุกขึ้นเดินไปนั่งที่เดิมแล้วมองหน้าฉันสายตามีความหวัง แต่เนยคงไม่รู้ว่ามันริบหรี่เสียเหลือเกินกับการขอเขาดีๆ "ขอแล้วแต่เฮียไม่ให้นะสิ" "อ่าว..ทำไมล่ะ" "จะรู้ไหมล่ะ แถมขอไปขอมาก็ขู่จะไล่นาวออกอีก" "ขนาดนั้นเลยเหรอ?" "เออสิ!" "เฮียนี่ก็แปลกนะ หรือว่าไปเรียกร้องอะไรกับเฮียงั้นเหรอถึงไม่ยอมคืนแหวนให้?" มองฉันด้วยสายตาประมาณว่าไปทำอะไรไว้ใช่ไหม "เรียกร้องบ้าอะไรล่ะ นาวนี่นะ จะไปเรียกร้องอะไรกับคนแบบนั้นได้ เหอะ!" "เฮียแม่งร้ายอย่างที่พี่ๆ เล่าให้ฟังจริงๆ" "ร้ายไม่ร้ายนาวไม่สนหรอก สนแค่จะเอาแหวนคืนยังไงแค่นั้นพอ" "นั่นแหละประเด็ด แล้วจะทำยังไง เล่นใส่ไว้แบบนั้นคงยากนะนาว" "นอกซะจาก..." เงยหน้ามองสบตาเพื่อนสายตาเหี้ยมและทำหน้าโรคจิต "นอกจากอะไร?" "ตัดนิ้วเฮียไง หึหึ" "ไปโรงพยาบาลไหม ไปวันนี้ยังทันนะ..." "นี่ว่านาวบ้าใช่ไหม" "คนปกติเขาไม่ทำแบบนั้นกันอ่ะ" "เพื่อนเธอปกติดีย่ะ ก็แค่คิดเล่นๆ" "ค่อยหาทางแล้วกัน" "คงต้องเป็นแบบนั้นแหละ" ถอนหายใจออกมาด้วยสภาพเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก "แล้วเรื่องที่ได้เฮียล่ะ เฮ้ย!! เฮียได้นาวล่ะจะทำยังไงต่อไป?" "ไม่ยังไง พลาดแล้วถือว่าพลาดไป คงดวงไม่ดีเองแหละ" "ทำใจได้เหรอ?" เนยจ้องหน้าฉันสายตาเป็นห่วง "เอาจริงๆ ก็ไม่อ่ะ แต่จะพยายามลืมแล้วก็ไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก" "แล้วถ้ามันเกิดขึ้นอีก..." "ไม่มีวัน!" "อย่ามั่นใจนักนาว" "ทำไมล่ะ ฉันมั่นใจว่าจะไม่ยอมมีอะไรกับเฮียอีกแน่นอน ครั้งเดียวก็เจ็บเกินพอแล้วอีกอย่างเฮียก็มีแฟนแล้วด้วย โคตรสวยเลยนะเนย" "แล้วถ้าเฮียไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปล่ะ นาวจะทำยังไง?" "หมายความว่ายังไง?" "ก็พวกพี่ๆ บอกเฮียมันร้าย เนยเลยกลัวว่าเฮียจะไม่จบแค่นี้นะสิ" "แต่นาวจบ ขอแค่ได้แหวนคืนยิ่งโคตรจะจบให้เลย" "เอ่อๆ ...ยังไงก็แล้วแต่ระวังตัวไว้บ้างก็ดี" "อื้ม" คุยกันเสร็จก็กินข้าวกันไป ก่อนจะกลับขึ้นห้องใครห้องมันแล้วเตรียมตัวไปทำงาน ส่วนเนยวันนี้หยุด ฉันไปถึงก็ทักทายพวกพี่ๆ จากนั้นก็ทำงานวนไป จนเริ่มดึกรู้สึกว่าร่างกายเหนื่อยล้ามาก ไข้ก็ยังไม่หายดีพึ่งกินยาไปก่อนมาทำงานเลยทำให้รู้สึกง่วงๆ ฉันเดินไปหลังร้านนั่งพิงผนังห้องอย่างอ่อนเพลีย "เฮ้ยนาว เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมมานั่งอยู่แบบนี้ล่ะ?" พี่แทนเดินเข้ามาเห็นตอนที่ฉันนั่งพักพอดี "มึนหัวนิดหน่อยนะพี่" "ไม่สบายเหรอ" "...เป็นไข้มาสองวันแล้วค่ะแต่ก็ดีขึ้นมากแล้วนะพี่" "แล้วไปหาหมอรึยัง?" "ไม่อ่ะพี่เดี๋ยวก็หายแค่รู้สึกเพลียๆ นิดหน่อย" "งั้นกลับไปพักเถอะพี่อนุญาต" พี่แทนบอกด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง แต่อีกแค่ไปกี่ชั่วโมงร้านก็จะปิดแล้ว ฉันคิดว่าตัวเองยังไหว "ไม่เป็นไรพี่อีกแค่สามชั่วโมงเอง นาวยังไหวค่ะ" "ดื้อกับพี่อีกแล้วนะไอ้นาว" พี่แทนจับหัวฉันโยกไปมาเหมือนเด็กตัวน้อยๆ "อ้อนหน่อยสิพี่ชาย" กอดเอวพี่แทนแล้วหัวเราะ พี่แทนยกมือขึ้นลูบหัวฉันเบาๆ รู้สึกอบอุ่นทั้งๆ ที่ไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆ สักหน่อยแต่มันรู้สึกไว้วางใจอย่างบอกไม่ถูก "คนอะไรขี้อ้อนจังว่ะ" "คนน่ารักแบบนาวไง อิอิ" "แหวะ หลงตัวเองมากไปละน้อง" "จริงเหรอ" เงยหน้ากะพริบตาใส่พี่แทนปริบๆ จนแกหัวเราะเสียงดังลั่น "ฮ่าๆๆ พอเลยๆ จริงๆ เด็กคนนี้นี่" เราสองคนคุยเล่นกันไป พี่แทนก็จับหัวฉันโยกบ้างแต่ยังนั่งอยู่นะเพราะยังมึนไม่หาย "คุยจ้อแบบนี้ดีขึ้นยัง หืม..." ก้มลงเอามือมาแตะหน้าผากแล้วก็แก้มฉันเบาๆ "ไม่อ่ะพี่ มึนไม่หาย" "ไปพักเถอะพี่เป็นห่วงว่ะ เป็นอะไรขึ้นมาจะลำบากเอา" "...ง่ะ" "ไปพัก" "ไม่เอาอ่ะ น๊า... พี่แทนขา... อีกแป๊บเดียวร้านก็ปิดแล้วน๊า..." ดึงแขนพี่แทนไปกอดไว้เวลาทำแบบนี้พี่แทนจะใจอ่อนให้ฉันทุกที "จ้างให้มาทำงานนะไม่ใช่มาพลอดรักกันเวลางาน!" ขวับ!ฉันกับพี่แทนหันไปหาเจ้าของเสียงแทบจะทันทีด้วยความตกใจ เสียงแบบนี้และคำคำนี้จะใครละถ้าไม่ใช่... "พี่เดย์" พี่แทนเรียกชื่อเจ้านายเสียงเบาก่อนจะขยับออกห่างจากฉันไปนิดหนึ่ง ใบหน้าหล่อเหลาของเฮียเดย์ดูนิ่งเดาอารมณ์ไม่ออก "พี่เดย์จะสั่งอะไรรึเปล่าครับเข้ามาถึงในนี้เลย" "เปล่า แต่มาเดินดูพนักงานเวลาทำงานแค่นั้นแหละ" สายตาคมเหลือบมองมาที่ฉันนิ่ง ส่วนฉันก็เอาแต่มองหน้าเฮียสายตางุนงงไม่เข้าใจ "เอ่อ..พอดีน้องมันไม่ค่อยสบายนะพี่ผมเลยให้นั่งพักก่อน" "ไม่สบายหรือสำออยกันแน่ หึหึ" "พี่แทนงั้นนาวออกไปทำงานก่อนนะคะ" "แต่นาวไม่สบายอยู่นะ ไหวเหรอ" มองแบบห่วงๆ แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้ก็ต่อหน้าเจ้านายทั้งคนเนี่ยนะ "ไหวค่ะ แค่นี้สบายแต่ตอนนี้ไม่สบายล่ะ เหม็นขี้หน้าคน!! ไปนะคะ" มองเฮียเดย์ด้วยหางตาแล้วสะบัดหน้าใส่จนเขาหน้าตึงสายตาเรียบนิ่งดูน่ากลัวแปลกๆ ฉันเดินออกมาเลยไม่สนใจคนตัวสูงสักนิด ขอเวลาคิดแผนเอาแหวนคืนก่อนเถอะ ฉันเดินเสิร์ฟไปสักพักร่างกายเริ่มไม่ไหว มันวูบๆ เหมือนจะเป็นลม พยายามบังคับตัวเองเดินมาที่ห้องน้ำหลังร้านเพื่อสูดอากาศเย็นๆ เผื่อดีขึ้น เดินมาเกือบถึงหน้าห้องน้ำข้างหลังร้าน ตาก็เริ่มพร่ามัวทำให้เดินเซๆ เหมือนคนเมา ทั้งๆ ที่ไม่ได้ดื่ม ฉันพยายามฝืนเดินต่อแล้วก็เหมือนจะล้มลงแต่ทว่ารู้สึกได้ถึงการรองรับจากใครสักคน "ทำไมตัวร้อนแบบนี้ว่ะ" "พี่แทนเหรอ .....นาวปวดหัวจังเลยพี่" พยายามเงยมองหน้าแต่ตามันก็พร่ามัวเสียเหลือเกิน แถมยังปวดหัวจนเหมือนจะระเบิดด้วย แต่แล้วอยู่ๆ ก็รู้สึกว่าโลกมันดับมืดลงไปเสียดื้อๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more