Love Danger แค่คิดถึงบ้าน?

2536 Words

ฉันตื่นมาอีกทีก็นอนอยู่ในห้อง แต่ห้องใครว่ะ? เด้งตัวลุกขึ้นเร็วมากจนมึนหัวต้องล้มตัวลงไปนอนใหม่ พอนอนแล้วหลับตาลงก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองใหม่อีกรอบ เฮ้อ...หายตาลายละ แล้วค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งมองสำรวจห้องนอนนี้ไปด้วย ที่นี่ทีไหน? ฉันก้มมองตัวเอง เฮ้ย!! ใครเปลี่ยนชุดให้ฉัน? มันเป็นชุดนอนกระโปรงสีขาวแขนยาวแถมข้างในก็โล่งๆ ยังดีที่ใส่กางเกงในให้ด้วย ฉันลุกขึ้นแต่มันยืนไม่ไหวขาไม่มีแรงเลย ฉันได้แต่นั่งห้อยขาอยู่บนเตียงนิ่มๆ นี่แหละ สมองก็กำลังคิดว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แอ๊ด... "พี่ไนท์..." เรียกชื่อคนที่เดินยิ้มเข้ามาด้วยความแปลกใจ "ใช่พี่เองนาวตกใจอะไรเหรอคะ?" "พี่ไนท์มาได้ยังไงคะ" "ก็เดินมาไง" ตอบแบบนี้กวนตีนนะพี่ไนท์จะรู้ตัวไหม "ไม่ใช่ค่ะ..นาวหมายถึงพี่ไนท์มาทำอะไรที่นี่ แล้วนาวมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ" มองหน้าพี่ไนท์ด้วยความแปลกใจระคนสงสัย "อ๋อ....ที่นี่บ้านพี่เอง" "ห๊ะ! บ้านพี่ไนท์!" เบิกตากว้างด้วยความตกใจ แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันล่ะ "อ่าหะ...บ้านพี่เอง" "แล้วนาวมานอนที่บ้านพี่ไนท์ได้ยังไงคะ" หน้ายังคงความเอ๋ออยู่เต็มเปี่ยม" "เมื่อคืนตอนพี่กำลังจะกลับบ้านเลยแวะเข้าห้องน้ำหลังร้านนะ พอพี่ออกมาก็เจอริวอุ้มนาวอยู่ ริวบอกว่าเห็นนาวเดินมาแล้วจู่ๆ ก็ล้มลงริวรับไว้ได้ทันพอดี พี่ออกมาเลยให้ริวอุ้มนาวขึ้นรถแล้วมาส่งที่บ้านพี่นี่แหละค่ะ" "...ค่ะ" "นาวน่าจะเป็นไข้บวกกับนอนน้อยนะ ตอนที่เจอนาวตัวร้อนมากเลย พี่ไม่รู้จะทำยังไงเลยพากลับมาบ้านเพราะพี่ไม่รู้จักที่พักของนาว" พี่ไนท์ยังคงอธิบายต่อ "อ่อ...ค่ะ นาวขอบคุณมากเลยนะคะที่ช่วยนาวเอาไว้"ยิ้มแห้งๆ อย่างขอบคุณที่พี่ไนท์ช่วยเหลือ "แค่นี้สบายมาก แล้วนี่หิวรึยังเดี๋ยวพี่ให้แม่บ้านเอาข้าวต้มขึ้นมาให้" "ไม่เป็นไรค่ะพี่ไนท์ นาวว่านาวไม่รบกวนพี่ไนท์ดีกว่า นาวขอกลับห้องพักนะคะ" "ไม่ได้ค่ะ! นาวยังไม่หายดีถ้าเกิดเป็นลมเป็นแล้งไปจะทำยังไง" มองฉันสายตาดุๆ "แต่..." "หืม?" เลิกคิ้วขึ้นเหมือนรอคำถามจากฉัน "คือนาวเกรงใจนะคะ แหะแหะ" "ไม่ต้องเกรงใจพี่หรอก นอนพักให้หายไข้ก่อนเถอะ" "เอ่อ..." "อ่อ...พี่ลางานให้นาวแล้วนะ สองอาทิตย์" "ห๊ะ! สองอาทิตย์!" ฉันเบิกตาโพลงกับคำว่าลางานสองอาทิตย์ของพี่ไนท์ นี่จะให้ลาอะไรขนาดนั้น เป็นไข้วันสองวันก็หายแล้วมั้ง "ใช่ค่ะ แล้วสองอาทิตย์นี้นาวต้องพักที่บ้านพี่เท่านั้นจนกว่าจะหาย โอเคนะคะ" ถ้าฉันตอบว่าไม่โอเคมันจะเป็นอะไรไหมนะ จะถูกไล่ออกใช่หรือเปล่า "แต่นาวยังไม่ได้บอกพี่แทนกับเนยเลยนะคะกลัวพวกเขาเป็นห่วง" "พี่จัดการบอกให้หมดแล้วค่ะ มีอะไรจะถามพี่อีกไหม?" พี่ไนท์มองหน้าฉันแล้วยิ้ม "เอ่อ...คือ..." "เดี๋ยวพี่จะให้แม่บ้านเอาข้าวต้มกับยาขึ้นมาให้แล้วกันนะ นาวก็กินและนอนพักก่อน ตื่นมาเราค่อยมาคุยกันอีกที" "ค่ะ" "ดีค่ะพูดง่ายแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย ฟอด..." อ๊าย...พี่ไนท์เค้าหอมแก้มฉันด้วย ก่อนที่จะขยิบตาแล้วยิ้มดูเจ้าเล่ห์ไม่น้อย "งั้นพี่ไม่กวนแล้ว นาวอยากได้อะไรบอกแม่บ้านได้เลยนะเขาจะจัดการให้นาวเอง" "ค่ะ" แล้วพี่ไนท์ก็เดินออกไปปล่อยให้ฉันนั่งมึนอยู่บนเตียงเพียงลำพัง สักพักก็มีแม่บ้านเอาข้าวต้มกับยามาให้* "ข้าวกับยาค่ะ" แม่บ้านเอ่ยบอกแล้ววางไว้ที่โต๊ะใกล้เตียง "ขอบคุณค่ะน้า" ยกมือไหว้ผู็ที่ดูอายุมากกว่า "อุ้ย! ไม่ต้องไหว้น้าหรอกค่ะ" "ต้องไหว้สิค่ะ น้าอายุเยอะกว่านาวนี่ค่ะ" "ค่ะ งั้นกินข้าวแล้วก็กินยานอนพักนะคะ มีอะไรกดโทรศัพท์ลงไปหาน้าได้เลย" ชี้ไปที่โทรศัพท์ตรงหัวเตียง ฉันพยัหน้าแล้วยิ้ม "ค่ะ" มองตามแม่บ้านวัยกลางคนที่กำลังจะเดินออกไปจากห้อง "เดี๋ยวก่อนค่ะน้า" "มีอะไรรึเปล่าคะ?" หันมามองพร้อมเอ่ยถาม "เอ่อ...ที่บ้านนี้มีพี่ไนท์พักคนเดียวใช่ไหมคะ" ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย เพี้ยง! "ที่จริงมีคุณซีกับคุณหมวยด้วยนะคะ หมายถึงพ่อแม่ของคุณไนท์นะคะ" "...แล้วพวกท่านไม่อยู่เหรอคะ?" "ตอนนี้พวกท่านเดินทางไปเที่ยวรอบโลกอยู่ค่ะ ไม่รู้ว่าจะกลับมาตอนไหนเหมือนกัน ตอนนี้ที่บ้านก็จะมีแต่คุณไนท์กับคุณเดย์ แต่คุณเดย์ไม่ค่อยมานอนที่บ้านหรอกนะคะ จะมานอนที่บ้านเดือนล่ะไม่กี่ครั้งเองค่ะ แล้วก็จะมีคุณริวที่เข้าๆ ออกที่บ้านบ่อยๆ แค่นี้เองค่ะ" "ค่ะ ขอบคุณนะคะ" "มีอะไรเรียกได้นะคะ น้าไปก่อนนะคะ" "ค่ะ" แม่บ้านเดินออกไปฉันก็กินข้าวจากนั้นกินยาแล้วนอนพักสมองก็คิดไปเรื่อย เฮ้อ....อยากกลับห้องจัง เผลอนอนหลับไปตอนไหนไม่รู้ตื่นมาอีกทีก็มืดแล้ว แม่บ้านเข้ามาพร้อมกับข้าวแล้วก็เช็ดตัวให้ ทำไมเหมือนอาการไข้มันแย่ลงนะ ปวดเนื้อปวดตัวไปหมด ฉันรีบกินยาแล้วก็นอนหลับไปเพราะฤทธิ์ยาอีกเหมือนเดิม จนกระทั่งตอนเย็นของอีกวันอาการไข้ของฉันก็ดีขึ้นมาหน่อย แม่บ้านคนเดิมยกข้าวมาให้อีกตามเคย "พี่ไนท์ไม่อยู่เหรอคะ" ที่ถามเพราะไม่เห็นพี่ไนท์ตั้งแต่วันที่ฉันมาแล้ว ดูเหมือนพี่ไนท์จะหายไปเลย "อ๋อ... คุณไนท์ไปประชุมที่ต่างจังหวัดนะคะ" "มิน่าถึงไม่เห็น" "คุณนาวมีอะไรรึเปล่าคะ?" "เปล่าค่ะ นาวแค่ไม่เห็นพี่ไนท์เลยถามดู" "ค่ะ ยังไงอยากได้อะไรเพิ่มบอกได้นะคะ คุณไนท์แกสั่งไว้ให้ดูแลคุณดีๆ อยากได้อะไรไม่ต้องเกรงใจนะคะ" "ขอบคุณมากนะคะ" ยิ้มหวานให้กับแม่บ้านผู้ใจดีของพี่ไนท์ พอแม่บ้านออกไปฉันก็นั่งคิดแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะกระเป๋าอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ สงสัยพี่ไนท์คงเก็บไว้ให้แหละมั้ง จะติดต่อใครก็ไม่ได้อีกจำเบอร์ไม่ได้ ป่านนี้เนยคงเป็นห่วงแย่แล้วอ่ะ ทำไงดีว่ะ... นั่งคิดไปก็คิดไม่ตกแต่ตอนนี้รู้สึกเหนียวตัวมากไม่ได้อาบน้ำมาสองวันเต็มๆ ไข้ก็ลดบ้างแล้วอาบน้ำสักทีคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ฉันลุกขึ้นร่างกายเหมือนไม่ค่อยมีแรงขามันสั่นๆ ก่อนจะค่อยๆ เดินไปที่ห้องน้ำแล้วเริ่มอาบน้ำเย็นๆ อ่า...สบายตัวจังแต่ก็แอบหนาวแหะ อาบน้ำไปถูสบู่ทุกซอกทุกมุมเสร็จก็ล้างตัว แถมยังสระผมด้วยจะได้สบายหัว ว่าแต่ทำไมเริ่มปวดหัวมาอีกแล้ว ฉันรีบโพกผมไว้เดินเร็วออกมาเช็ดตัว ก่อนจะนุ่งผ้าเช็ดตัวมองหาเสื้อผ้า แต่ทำไมพื้นห้องมันโครงเครงจัง อ๋อย...แผ่นดินไหวเหรอ ทำไมโลกมันเอียงดีแท้คิดได้แค่นั้นก็วูบลงเหลือเพียงความมืดเป็นสิ่งสุดท้ายเท่านั้นที่สัมผัสได้... --- เดย์ Takl --- หลังจากวันที่เจอนาววันนั้นผ่านมาสองวันผมก็ไม่เห็นนาวอีกเลย ไม่ได้สนใจอะไรหรอกนะแค่มันแวบเข้ามาในหัวเฉยๆ ช่วงนี้เบลล์ก็กำลังมีปัญหากับวินอยู่ ผมเป็นห่วงเบลล์กลัวเธอเครียด เลยคอยพาเบลล์ไปเที่ยวบ้างเดินเล่นบ้างแล้วแต่อารมณ์ วันนี้ผมไม่เข้าร้านตอนเย็นนัดไปทานข้าวและแอลกอฮอล์กับไอ้ริวมัน ทว่ากลับมีบางคนโทรเข้ามาเสียก่อน 'ไนท์' "ว่าไง" (อยู่ไหนเนี่ย) "อยู่คอนโด" ใช่แล้วผมอยู่คอนโดกับร้านซะส่วนใหญ่ไม่ค่อยกลับไปนอนที่บ้านหรอก เวลาพาสาวๆ ไปนอนด้วยมันไม่สะดวกเท่าไหร่ คอนโดจะเป็นที่ส่วนตัวสำหรับผมกับเพื่อนๆ เท่านั้นแหละ (อ่าวยังไม่เข้าร้านเหรอวันนี้?) "วันนี้ขี้เกียจว่ะ เลยนัดไอ้ริวไว้" (ไนท์จะบอกว่าไนท์มาประชุมที่..... อาทิตย์หนึ่งนะ) "ว่าล่ะทำไมไอ้ริวถึงว่างชวนกูไปทานข้าว ที่แท้แกไม่อยู่นี่เอง" ผมรู้ว่าไอ้ริวมันจ้องจะงาบไนท์แต่ไนท์แม่งมันโง่ ดูไม่ออกเอง ช่วยไม่ได้ (เกี่ยวกันป่ะ!) "ก็ทุกทีเจอแกก็ต้องเจอไอ้ริวนี่หว่า แม่ง นึกว่าคู่ผัวตัวเมีย หึหึ" (ไอ้พี่เดย์!) "นี่จะโทรมาบอกแค่นี้ใช่ไหม?" (อื้ม...อ่อ! พี่เดย์ ช่วงนี้พี่ไม่กลับบ้านใช่ไหม?) "ไม่...ทำไม?" (เปล๊า!) คนปลายสายตอบเสียงสูงจนผมแปลกใจ "ทุกทีไม่เคยถาม แกมีอะไรปิดบังอยู่ไนท์..." (คิดมากน่าแค่นี้แหละ เจอกันถ้ากลับแล้วนะ) "เอ่อ..ดูแลตัวเองด้วย" จะยังไงไนท์มันก็เป็นน้อง ผมก็เป็นห่วงมันถึงแม้มันจะเอาตัวรอดได้จากทุกอย่างก็เถอะ แต่เอ๊ะ! มีอยู่คนหนึ่งที่มันคงหนีไม่พ้นแน่ๆ หึหึ (ค่ะพี่ชาย) "กวนตีน!" หลังจากวางสายไนท์แล้วผมก็ขับรถไปที่ร้าน....ไปถึงไอ้ริวก็มาพอดี เลยเข้าร้านหาโต๊ะนั่งแล้วสั่งอาหารกับเหล้าเบียร์นิดหน่อย "ไงมึงหนีงานไงว่ะวันนี้" ริวถามขึ้นมาพร้อมกับจ้องมองผมสายตานิ่งเรียบ "พักบ้างสิว่ะ เดี๋ยวรวยเกินใช้เงินไม่ทัน ฮ่าๆ" "...หึหึ..." "ว่าแต่แกเถอะ ทำไมไม่ไปกับไอ้ไนท์มันล่ะ?" "ปล่อยบ้างอะไรบ้าง หึหึ " ไอ้นี่มันร้ายลึกบางครั้งผมยังแอบกลัวแทนน้องสาวตัวเองเลย "เหรอ...เชื่อเลยแกนี่นะผู้หญิงมีตั้งเยอะตั้งแยะไม่ชอบดันมาชอบไอ้ไนท์ จะหญิงก็ไม่ใช่จะชายก็ไม่เชิง ฮ่าๆๆ" "ก็มันท้าทายดีนี่หว่า..." ตอบพร้อมกับยกแก้วที่มีน้ำสีอำพันขึ้นดื่มเบาๆ "เอ่อยังไงก็อย่าทำให้น้องกูเสียใจแล้วกัน" "อย่าพึ่งว่าเลยมึง น้องมึงก็ร้ายพอกันแหละว่ะ" "มึงเสือกชอบมันเองช่วยไม่ได้ ฮ่าๆๆ" ผมหัวเราะพลางยกบุหรี่ขึ้นจุดไฟ สูบเอาสารกระตุ้นให้กับร่างกาย "แล้วแกละ ช่วงนี้เทคแคร์เหลือเกินนะพี่เบลล์มึงนะ" "ก็เขามีปัญหากับไอ้วินอยู่นี่หว่ากูเป็นห่วง" "ห่วงได้แต่อย่าลืมว่าเขาไม่ได้รักมึง" ไอ้นี่มันพูดแทงใจดำฉิบหาย! "กูรู้แต่ กูก็ยังตัดใจทีเดียวไม่ได้" "อื้ม..." ผมสูบบุหรี่ต่ออารมณ์ตอนนี้มันบอกไม่ถูก ผมกับริวต่างคนต่างสูบกันไปเงียบๆ จนกระทั่งมันเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน "ไอ้เดย์" "หื้อ?" เลิกคิ้วเชิงถามว่าอะไร "มึงจำเด็กที่มาเสิร์ฟที่ห้องวีไอพี่ได้เปล่าว่ะ" "คนไหน..." "คนที่ตัวเล็กๆ น่ารักๆ ไงว่ะ ที่มากับผู้หญิงแล้วก็ผู้ชายอีกคน" "อ่อ...เนยกับนาว" "นั่นแหละ" "ถามทำไม?" "เมื่อสองวันก่อนกูกับไนท์ไปเจอนาวเป็นลมที่หลังร้านว่ะ แม่งตัวร้อนจี๋เลย" "อื้ม...แล้ว?" ในใจอยากถามแทบบ้าแต่กลัวเพื่อนมันจับพิรุธได้เลยเลือกที่จะทำเหมือนไม่สนใจ "ก็ไม่แล้วไง แค่จะถามว่านาวกลับไปทำงานที่ร้านรึยังแค่นั้นเอง" "ไม่นะไม่เห็นมาสองวันได้แล้วมั้ง" "ไม่สนใจแต่รู้ว่าไม่มาทำงานกี่วันแล้ว ไอ้เดย์ ไอ้ปากไม่ตรงกับใจ หึหึ" "ไอ้ริวเงียบไปเลยมึง" ผมไม่ได้ชอบนาวขนาดนั้นแค่รู้ว่าเคยได้กันแค่นั้นเอง "กูถามหน่อยมึงกับนาวนี่ถึงไหนกันแล้ว?" "ถามทำไมว่ะ" "ก็แค่อยากรู้เพราะดูแกสนใจเธอดี ไม่เหมือนเขาที่ดูเฉยๆ กับแก ทั้งๆ ที่ผู้หญิงส่วนใหญ่อยู่ใกล้แกเป็นต้องระทวยและหาทางจับแกทุกครั้งที่มีโอกาส" "ก็แค่สนไม่มีอะไรมาก" "แกแน่ใจ? แล้วแหวนนั่น..." ริวเหลือบมองแหวนที่นิ้วผมก่อนจะเงยขึ้นสบตา "..." "ถ้าไม่มีอะไรทำไมไม่คืนแหวนนาวไปล่ะว่ะ จะเก็บไว้อีกทำไม..." "อย่าบอกว่าไนท์เล่าให้แกฟังหมดแล้ว?" ริวผงกหัวเบาๆ ทำให้ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ "กูว่าแล้ว" "ไม่สนใจจริงๆ ใช่ไหม?" "ไม่ ขี้เกียจมีปัญหากับเด็กในร้าน" อัดบุหรี่ดูดเข้าปอดแรงๆ เพื่อช่วยคลายความตึงเครียดให้กับร่างกาย "งั้นก็ดีเพราะตอนนี้ไนท์มันก็ดูท่าจะชอบนาวซะด้วยสิ หึ" "หมายความว่ายังไง?" ชะงักมองหน้าไอ้ริวนิ่ง "ก็ตอนนี้นาวไม่สบายไนท์เลยพานาวไปพักที่บ้านแกนั่นแหละ เห็นบอกลางานไว้ให้ด้วย ดูเป็นห่วงกันดี" มันหยักไหล่ไม่ได้สนใจว่าผมกำลังแปลกใจระคนสงสัย "ตอนนี้นาวอยู่บ้านกูเหรอว่ะ?" ไอ้ไนท์!! มิน่าล่ะถึงถามว่าผมจะกลับบ้ารึเปล่า ที่แท้เอานาวไปไว้ที่บ้านนี่เองไอ้น้องตัวแสบ "คงงั้น" "แล้วไนท์ให้มึงกูบอกกู?" "ไม่ กูบอกเอง" "ทำไม...กลัวไอ้ไนท์มันชอบนาวรึไงถึงรีบกำจัดเสี้ยนหนามซะก่อนนะ หึหึ" มองหน้าริวมันก็ยักคิ้วแล้วยิ้มร้ายๆ ทำไมผมจะอ่านมันไม่ออก "ก็ไม่แปลกไม่ใช่เหรอว่ะ หรือแกไม่สนจริงๆ ก็ปล่อยไปก็ได้" ริวพูดแล้วยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมกับไอ้ริวนั่งไปจนเริ่มดึกเลยเช็คบิลแยกย้ายกันมาที่รถ "จะกลับคอนโดหรือร้าน" "กลับบ้าน" "หึหึ ไหนบอกไม่สนไง" "วันนี้อารมณ์ดีอยากกลับไปนอนที่บ้านตัวเองสักหน่อย หึ" "ยังไงก็เบาๆ มือหน่อย" "คิดมาก กูแค่กลับไปนอนเฉยๆ" "แค่มึงอ้าปากกูก็เห็นยันส้นตีนมึงแล้วละไอ้เดย์" "เอ่อๆ ถ้าเด็กมันว่านอนสอนง่ายก็คงไม่รุนแรง" บอกเพื่อนไปแบบนั้นก่อนจะขึ้นรถขับออกมา ผมขับรถโดยเหยียบเร่งความเร็วเกือบมิดไมล์ ไม่ได้รีบกลับไปหาใครแค่รีบกลับไปนอน อีกอย่างไม่ค่อยได้กลับบ้านช่วงนี้เลยเกิดอาการคิดถึงบ้านก็เท่านั้นเอง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more