Love Danger จับได้แล้ว

1916 Words

--- เดย์ Talk --- "...เนย...นาว.... เสร็จยัง" "เสร็จแล้วพี่" ผมได้ยินแทนเรียกเด็กเสิร์ฟสองคนนั้นผมหันไปมองอัตโนมัติ เพราะอะไรนะเหรอ ก็ชื่อสองคนนั้นมันสะกดด้วย น. หนู ไง อาจจะเป็นเจ้าของแหวนที่อยู่บนนิ้วผมตอนนี้ก็ได้ ผมหันไปก็สบตากับผู้หญิงสองคนนั้น คนหนึ่งผิวแทนๆ คมเข้มหน่อย สวยคมเลยล่ะ ส่วนอีกคนผิวขาวตัวเล็กเหมือนคนแรก หน้าตาจิ้มลิ้มมาก ตาโตๆ ดูใสๆ น่าฟัดเป็นบ้า แล้วตอนนี้ทั้งสองคนนั้นก็มองมาที่ผมอึ้งๆ ทั้งคู่ เอาสิ มันต้องมีสักคนที่ใช่อ่ะ ผมมองหน้าสองคนนั้นพยายามคิดว่าเมื่อคืนคนไหนคือคนที่ผมมีอะไรด้วยว่ะ "อ่าว ยืนนิ่ง ไปเร็วพวกตัวป่วน" "ค่ะพี่แทน" กำลังจะเดินออกไปจากห้อง "เดี๋ยว!" ผมเรียกเสียงดังจนสองคนนั้นสะดุ้ง "คนไหนเนยคนไหนนาว" "อะไร สนใจรึไงพี่เดย์ ฮ่าๆ" ไนท์ถามผมสีหน้าแปลกใจ พอๆ กับไอ้ริวที่กระตุกยิ้มมุมปากมองมาที่ผมนิ่ง "เปล่าแค่อยากรู้จักพนักงานร้านตัวเองไม่ได้รึไงว่ะ" "อ๋อ..เอาที่สบายใจเลยท่านพี่ของน้อง ฮ่าๆๆ" "ก็แค่นั้นเรียกซะน้องเขาตกใจหมด ฮ่าๆ" ฟาร์เอ่ยแล้วส่ายหน้าตามด้วยเอื้อย "นั่นสิแกนี่นะเรียกซะดังเลย นึกว่าเจอเมียซะอีก" "ก็ไม่แน่" มองหน้าสองคนนั้นนิ่งจนพวกเธอหลบตาแล้วก้มหน้าลง ยิ่งหน้าสงสัย แต่มันคนไหนกันแน่นี่สิ.... "ว่าไง คนไหนเนย คนไหนนาว" "คนนี้เนย" ชี้ไปที่ผู้หญิงผิวแทน "ส่วนคนนี้นาวครับพี่เดย์" ชี้ไปที่ยัยน่าฟัด "อืม" ผมแกล้งยกมือที่ผมใส่แหวนไว้ขึ้นมาหมุนเล่น ถ้าคนใดคนหนึ่งเห็นต้องจำได้แล้วแสดงปฏิกิริยาออกมาแน่นอน แล้วใหรือว่าจะรอดพ้นสายตาผมไปได้เมื่อนาวยัยเด็กน่าฟัดนั่นเบิกตากว้างๆ มองมาที่แหวนจนผมหลุดยิ้มออกมา "หึหึ ไม่มีอะไรแล้วออกไปได้แล้ว" "ครับ ป่ะไปกัน" แทนเอ่ยชวนทั้งสองคนแล้วเดินออกไป นาวหันมามองสบตาผมแวบหนึ่งแล้วมองแหวนที่นิ้วผมสายตาครุ่นคิด หลังจากที่พวกนั้นออกไปผมก็คิดอะไรได้ "เฮ้ยพวกมึงกินกันไปก่อนนะเดี๋ยวกูมา" "จะไปไหน?" ไนท์หันมาถามผมสายตารู้ทันจนผมหงุดหงิด เป็นแฝดมันไม่ดีแบบนี้แหละ "เอ่อน่า เดี๋ยวมา" เดินล้วงกระเป๋าออกจากห้องก่อนที่ฟาร์จะตะโกนตามหลังมา "รีบมานะมึงเดี๋ยวพวกกูเมาซะก่อน" "เออ!" ผมออกมาข้างนอกก็มองหาแทนแต่ไม่เจอคิดว่าน่าจะอยู่หลังร้าน ผมเดินไปที่หลังร้านตามที่คิดก่อนจะเจอกับเนยที่กำลังเตรียมของอยู่ ผมเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้า "เนยใช่ไหม?" "หะ..." เธอหันมาแล้วทำหน้าตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นผม จนอดยิ้มนิดๆ ไม่ได้ "ฮะ...เฮีย..มะ...มีอะไรเหรอคะ" "พอดีมีเรื่องอยากถามนะ" มองเนยที่ตอนนี้ท่าทางอ้ำอึ้งอยู่ "เรื่องอะไรเหรอคะ..." "พอจะรู้ไหมว่ามีพนักงานคนไหนทำของหายบ้างรึเปล่าวันสองวันนี้" "อันนี้เนยไม่รู้นะคะ แหะแหะ" "เหรอครับ..." "ละ...แล้วมีใครเก็บอะไรได้เหรอคะ" "ก็..." มองดูปฏิกิริยาเนยแวบหนึ่งท่าทางมีพิรุธเธอทำสีหน้าแหยงๆ "แล้วนี่เพื่อนหายไปไหน" หญิงสาวถอนหายใจเหมือนโล่งอกก่อนจะถามกลับเสียงสั่นๆ "คนไหนคะ" "คนที่เข้าไปในห้องด้วยกันเมื่อกี้ไง" "อ๋อ...นาวเหรอคะ เห็นบอกจะไปหาของที่ห้องเก็บเสื้อผ้าค่ะ เห็นเมื่อคืนบอกแวะเอาผ้าไปเก็บก่อนกลับบ้าน" "พอจะรู้ไหมว่าหาอะไรอยู่" "หาแหวนค่ะ ไม่รู้นาวไปทำหายที่ไหน หาตั้งแต่เช้ายังไม่เจอเลยค่ะ แหวนสำคัญด้วยนะคะเป็นแหวนที่พ่อแม่นาวอุตส่าห์ทิ้งไว้ให้ก่อนพวกท่านเสีย นาวมันจะใส่ติดตัวไว้ตลอดเลยนะคะเฮีย มันหวงของมันมากบอกไว้ดูเวลาคิดถึงพ่อแม่ ว่าแล้วก็สงสารมันดันมาทำหายอีก ไม่รู้จะหาเจอรึเปล่า เฮ้อ..." "อ๋อ...แล้วใช่แหวนทองรึเปล่า?" "ใช่ค่ะ น่าจะเป็นแหวนทองเกลี้ยงๆ เลยนะเฮีย มีสลักอักษร "N" ไว้ด้านในแหวนด้วยนะคะ นี่ๆ เหมือนแหวนที่เฮียใส่เลยค่ะ" ชี้มาที่นิ้วผมที่ใส่แหวนทองวงเล็กๆ ไว้ที่นิ้วก้อย ผมยกมือตัวเองขึ้นมาดู "เหรอพอดีแหวนวงนี้พี่ก็เก็บได้เมื่อคืนซะด้วยสิ แถมยังมีอักษร "N" อีกด้วย ที่สำคัญพี่เก็บได้ในห้องของตัวเองนี่สิ" "หะ! ฮะ...เฮีย..พูดจริงเหรอ" เนยสีหน้าตกใจออกมาอาการเลิ่กลั่กอย่างปิดไม่มิด "จริงสิ" ถอดแหวนให้เนยดูแล้วใส่กลับเหมือนเดิม เนยเบิกตากว้าง "ฉิบหายแล้วนาว...ฉันพลาดว่ะ" เนยพูดแล้วจ้องหน้าผมเหมือนจะร้องไห้ ที่เผลอพูดเรื่องสำคัญให้ผมฟังจนหมด "งั้นพี่ขอตัวไปห้องเก็บเสื้อผ้าก่อนนะครับ" "..." ผมเดินออกมามุ่งหน้าไปที่ห้องเก็บเสื้อผ้าแต่ดูเหมือนว่าเนยเหมือนช็อกไปแล้ว ผมรู้แล้วว่าตอนนี้เจ้าของแหวนวงนี้คือ "นาว" แม่สาวน่าฟัดคนนั้นนี่เอง หึหึ เดินมาถึงหน้าห้องที่เอาไว้เก็บเสื้อผ้าของร้าน กำลังจะเปิดเข้าไปแต่... "เฮ้ย!" "กรี้ด!" ตุบ!! ประตูโดนกระชากเปิดเข้าไปทำให้ผมถูกดึงเข้าไปกระแทกกับผู้หญิงคนหนึ่ง ขาผมกับขาเธอเกี่ยวกันจนล้มลงไปทั้งคู่ แต่ผมดันล้มไปทับเธอไว้ โชคดีที่ผมเอามือรองหัวเธอไว้ทันไม่งั้นมีสมองเสื่อมกันบ้างล่ะผมก้มลงมองหน้าผู้หญิงที่ผมนอนทับอยู่แล้วเผลอเรียกชื่อเบาๆ "...นาว"ผมนอนทับบนตัวของนาวแล้วก้มมองหน้านิ่งๆ ยิ่งมองยิ่งน่ารัก แก้มนี่ใสกิ๊กเลย หึหึ "ฮะ...ฮะ...เฮีย" หน้าดูช็อกหนักมาก ดีนะออกเสียงเฮียถ้ามีไม้โทเพิ่มมาอีกตัวนี่มีงามไส้กันเลยทีเดียว "ละ ลุกออกไปได้แล้ว นาวหนัก!" มือเล็กดันผมออกแต่ผมขืนตัวเองไว้ไม่ยอมลุกง่ายๆ "หนักตรงไหน พี่ไม่ได้ทิ้งตัวลงไปหมดสักหน่อย" ถือโอกาสแทนตัวเองว่าพี่ซะเลย ผมมองหน้านาวแล้วยิ้ม "ตะ..แต่ นาวหนัก" บอกพร้อมกับดันหน้าอกผมแรงๆ "จะให้ลุกก็บอกมาก่อน" "บะ..บอก...อะไร" หลบตามองไปทางอื่นดูมีพิรุธ "นี่ใช่ของที่ตามหาอยู่รึเปล่า" ชูแหวนในมือให้นาวดู ก่อนที่ตากลมโตจะเบิกกว้างขึ้นจนดูตลกปนน่ารัก "ว่าไง ใช่ของนาวรึเปล่า" "มะ..ไม่ใช่" จ้องแหวนแวบหนึ่งแล้วหลบตาผม "แน่ใจนะ?" "ค่ะ" "งั้น....ก็ดีจะได้เอาไปทิ้งลงซักโครก" "ห้ามทิ้งนะ!" เสียงใสเอ่ยห้ามเสียงดังสีหน้าตกใจ "อ่าวทำไมล่ะ ก็มันไม่มีเจ้าของไง หรือถึงมีเจ้าของมันก็คงไม่อยากได้หรอกมั้ง" มองสบตาคนใต้ร่างแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ "เจ้าของเค้าอาจกำลังหาอยู่ก็ได้" "ไม่หรอกมั้ง ก็แค่แหวนวงเดียวซื้อใหม่ไปแล้วล่ะ" "ถะ..ถ้างั้นนาวขอได้ไหมคะถ้าจะทิ้งนะ" "ไม่ละ ทิ้งดีกว่า นาวจะเอาไปทำไม" มองสบตานอนคุยกันเพลินไปสิว่ะ "อาจจะมีคนตามหาจริงๆ ก็ได้นะเฮีย" "อืม...กว่าเขาจะตามหาเจอคงอีกนาน พี่ขี้เกียจรอเสียด้วยสิ" "ฮะ..เฮียได้มันมาจากไหน" เอ่ยถามเสียงตะกุกตะกักอย่างน่าเอ็นดู "เรียกพี่เดย์" "..." "ไม่ต้องเรียกเฮียให้เรียกพี่เดย์" ขืนเรียกเฮียบ่อยๆ สักวันได้เฮี้ยแน่ "ไม่เรียก...ค่ะ" "ต้องเรียก" พูดเสียงเรียบออกแนวบังคับ "ไม่ค่ะ" "เรียกเดี๋ยวนี้นะนาว!" "นาวไม่เรียก...อุ๊บ! ผมก้มลงจูบปิดปากแม่คนดื้อรั้นแรงๆ ดันลิ้นเข้าไปดูดดึงกับลิ้นคนตัวเล็กที่พยายามดันลิ้นผมออก แต่เสียใจครับ หวานขนาดนี้ หึหึ "อื้อ!" ผมจูบซับความหวานอย่างเอาแต่ใจ มือเล็กทุบหน้าอกให้ปล่อยแต่ผมกำลังเคลิ้มกับปากนุ่มนิ่มของนาวเหลือเกิน มันหวาน มันหอม งั่บ!! "โอ๊ย!! ยัยบ้า!!" ผมผละออกแต่แม่คุณเล่นกัดลิ้นผมเอาไว้ไม่ยอมปล่อย กัดไว้แน่น ตาจ้องผมเขม็ง "ปล่อย..." บีบแก้มคนตัวเล็กแรงๆ ให้อ้าปากปล่อย "โอ๊ย!" นาวปล่อยฟันออกจากลิ้นผมน้ำตาคลอ เพราะผมบีบเต็มแรงไม่งั้นลิ้นผมได้ขาดแน่ๆ "ยัยตัวแสบ!" บีบแก้มนิ่มแรงขึ้นตามอารมณ์ด้วยความหงุดหงิด "นาวเจ็บ" เสียงใสเอ่ยบอกพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า "ทีกัดพี่ล่ะ คิดว่าพี่ไม่เจ็บรึไง!" "ก็ใครให้มาทำทุเรศๆ กับนาวล่ะ" "แค่จูบเนี่ยนะทุเรศ หึ!" "เอ่อ!" "แล้วที่เอากันเมื่อคืนยังจะเรียกว่าทุเรศอีกไหม หึหึ" นาวชะงักสีหน้าตกใจจนซีดเผือด ทำให้ผมแสยะยิ้มถูกใจ "ว่าไง..." จับคางบังคับให้มองหน้าผมเมื่อใบหน้าน่ารักนั้นกำลังเบือนหนีมองไปทางอื่น "ฮะ.. เฮียรู้?" "เอ่อ...ถึงจะเมาพี่ก็จำได้ว่าพี่เอากับใคร" อันที่จริงผมจำไม่ได้หรอก แต่เพราะมีแหวนของนาวมันทำให้ผมแน่ใจแล้วยิ่งมั่นใจก็ตอนที่ผมนอนทับยัยตัวแสบนี่แหละ มันคุ้นเคยมาก "เฮียจำผิดคนแล้วล่ะ" "ถ้าขืนเรียกเฮียอีกคำเดียวพี่จับนาวเอาตรงนี้แน่!" มองหน้านาวเริ่มจะโมโห คนอะไรดื้อจริง!! "พะ...พี่..พี่เดย์" เรียกผมไปน้ำตาคลอไป "ดี!! ต่อไปก็เรียกพี่ อ่อ จะเรียกผัวก็ได้นะพี่อนุญาติ หึหึ" "ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย นาวไม่ได้เป็นอะไรกับ ฮะ..." ผมจ้องหน้าจิ้มลิ้มนิ่งวายตาติดดุจนเธอชะงัก "พี่นะ..." "อยากทำจบไหม" "ไอ้..." "อย่าแม้แต่จะเปล่งเสียงออกมานะนาวไม่งั้นพี่ไม่เก็บไว้แน่" ขู่คนที่กำลังจะด่าผมออกมา ผมจ้องหน้าจิ้มลิ้มนิ่ง จนเธอเบะปาก "ปล่อย!" "ไม่ปล่อย แล้วนาวจะทำอะไรได้ หึหึ" "แต่นาวต้องกลับไปทำงาน" "ไม่ให้ทำจะทำไม" "ปล่อยนาวเดี๋ยวนี้นะพี่เดย์!" "ดิ้นสิ ดิ้นหลุดพี่ก็จะปล่อยให้" "ปล่อยนาว!" นาวดิ้นสะบัดไปมาผมก็นอนทับแม่งไว้แบบนี้แหละสนุกดี เวลานาวโมโหมันดูน่าแกล้งมาก ผมก้มลงซุกไซ้ซอกคอขาวแรงๆ ซ้ายทีขวาทีอย่างกลั่นแกล้ง นาวก็ดิ้นหนีผมไปเรื่อยๆ ผมก็ทำแรงขึ้นเรื่อยๆ เลื่อนมือขึ้นปลดกระดุมเสื้อนาวลงมาสองเม็ดเห็นเนินอกขาวรำไร ผมตะลึงกับความอวบความเนียนของมัน ทำไมขาวอวบอิ่มดูพอดีมือจังว่ะ "ทำอะไรกันนะ"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more