Love Danger ห้อง VIP
2240 Words
ฉันนอนคิดถึงแต่เรื่องเมื่อคืนจนเนยกลับมา
"นาวลุกมากินข้าวก่อนเร็ว" เนยจัดการเทข้าวต้มใส่ถ้วยพร้อมกับเรียก ฉันลุกไปนั่งตรงข้ามเนยแล้วตักข้าวกินอย่างฝืนๆ
"คืนนี้จะไปทำงานไหวเหรอ" เนยถามพลางมองฉันสายตาเป็นห่วง ฉันไม่อยากขาดงานเสียด้วยสิ
"ไหว นอนพักเดี๋ยวก็หาย"
"โทรลาดีกว่าไหม พี่แทนแกไม่ว่าอะไรหรอก"
"ไม่เอา เดี๋ยวโดนหักตังอีก เสียดายแย่" ยู่หน้า เพราะลาวันหนึ่งก็ขาดรายได้ไปตั้งเท่าไหร่
"จะตายอยู่แล้วยังงกไม่เข้าเรื่องอีกนะ" ส่งค้อนให้ฉันที่ตักข้าวกินไปคุยไป
"ทำไงได้ความจนมันน่ากลัว ขยันไว้ก่อนนะดีแล้ว"
"เฮ้อ...เมื่อไหร่จะรวยกับเขาสักทีนะเรา"
"ก็หาดิ"
"หาผัวรวยๆ ฮ่าๆๆ"
เราสองคนหัวเราะลั่นกับความคิดนั้น นั่งกินข้าวกันไปแล้วฉะนก็ไปกินยานอนพัก เนยนอนเฝ้านั่นแหละบอกกลัวฉันตายอืดคาห้องไม่มีใครเห็น
ฉันนอนหลับไปนานมากจนนาฬิกาปลุก รีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่เนยยังไม่ตื่น นี่เนยมันหลับหรือตาย? ฉะนเลยใช้มือสะกิดเนยเบาๆ
"เฮ้ย! ตื่น..."
"อื้อ...ตื่นแล้วเหรอ" เนยงัวเงียตื่นขึ้นมาถาม
"รีบกลับห้องไปอาบน้ำแล้วไปทำงาน เดี๋ยวสาย"
"นาว..." มองฉันแล้วเบิกตากว้าง จนฉันแปลกใจว่าเนยเป็นอะไร
"มีอะไรเหรอ?"
"ระ..รอยอะไร นาวไปทำอะไรมา" ฉิบหายแล้วลืมตัวนุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวออกมา
"เอ่อ..." รีบเดินไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย
"นาวบอกมาเดี๋ยวนี้" เนยนั่งกอดอกอยู่บนเตียงจ้องมาที่ฉันเขม็ง จนฉันหลบตาลง
"บะ บอกอะไรอ่ะเนย"
"ก็รอยบนตัวนาวไง มันคือสาเหตุที่ทำให้ไม่สบายใช่ไหม?" ฉันจะทำเป็นลืมแล้วเชียว เพื่อนดันถามขึ้นมาเสียนี่ "ว่าไง เมื่อคืนไปทำอะไรมา" ฉันเอาแต่เงียบเบะปากทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
"ถ้านาวไม่บอก งั้นเนยจะโทรถามพี่แทน"
"อย่านะเนย!" ถ้าเนยโทรหาพี่แทนทีนี้เรื่องมันก็จะยิ่งแย่ไปกันใหญ่นะสิ
"งั้นเล่ามา"
"คือ..."
"ชักช้าโทรหาพี่แทนดีกว่า" ว่าแล้วก็หันไปหยิบโทรศัพท์เตรียมกด
"เนย! คือเมื่อคืนนาว..." ในที่สุดฉันจำเป็นต้องเล่าให้เนยฟังตั้งแต่เริ่มแรกจนจบและตอนนี้เนยอึ้งไปแล้วกับสิ่งที่ฉันเล่า ส่วนฉันนะเหรอร้องไห้น้ำตาร่วงเผาะจนเนยเดินเข้ามากอดไว้ เนยก็ร้องไห้ตามไปอีก
"นาวอย่าร้องสิ เนยขอโทษที่ถาม ฮือ..."
"ทำไมนาวต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ฮึก..."
"บอกว่าอย่าร้องไง อึก..."
"อึก ฮือ... นาวกลัวเนย กลัวเฮียเขาจำได้แล้วไล่นาวออก" ฉันกลัวเพราะที่นี่รายได้ดีมาก มันมากพอที่ฉันจะส่งเสียตัวเองจนเรียนจบได้โดยไม่ต้องเหนื่อยมากมายเหมือนแต่ก่อน
"แล้วเฮียมองเห็นนาวไหมล่ะ" ฉันพยักหน้าน้อยๆ จนเนยตกใจ "แล้ว..."
"แต่เฮียเขาเรียกแต่ ชื่อ เบล สงสัยโดนเมียทิ้งมามั้ง"
"นาวบอกเฮียเมามากไม่ใช่เหรอ บางทีเฮียอาจจะจำอะไรไม่ได้ก็ได้นะ"
"ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิ"
"ทำไมถึงโชคร้ายแบบนี้นะนาว จะมีผัวทั้งทีดันโดนไม่ทันตั้งตัวแถมนิสัยร้ายกาจอีก" เนยพูดเสียงสั่นเครือ กอดฉันเอาไว้
"ร้าย?"
"พี่ๆ เล่าให้ฟังนะ บอกว่าเฮียนะเจ้าชู้มาก เปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า หื่น โหด โมโหร้าย ใครขัดใจเฮียสั่งเก็บเลยทีเดียว ยัง..ยังไม่หมด...อันสุดท้ายพี่ๆ บอกว่าเฮียโคตรหล่อเลยละ" เนยทำหน้าปลื้มปริ่มในขณะที่เล่า
"อืม...หล่อจริง"
"ฟินไหมละนาว คิกคิก..."
"ไม่ฟินแต่เจ็บ"
"แสดงว่าเฮียใหญ่" เนยทำหน้าทะลึ่ง จนฉันมองค้อนขวับ
"พอเลย เพื่อนเสียใจอยู่นะ"
"เอาน่านาวเดี๋ยวมันก็ผ่านไป ลืมมันไปซะนะ เริ่มใหม่"
"คงลืมยาก" หน้าสลดลงเมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
"ทำไม ลีลาเด็ดจนลืมไม่ลงเหรอ"
"เด็ดมั้ง บ้า!! ก็พึ่งเคยโดนนะเนย" บ่นอุบอิบหน้าร้อนผ่าวไปทั้งหน้า "ว่าแต่ แบบนี้นาวจะโดนสั่งเก็บไหมอ่ะเนย"
"เอ่อ....ก็แล้วแต่เวรแต่กรรมนะ" ฉันอ้าปากค้างทำหน้าจะร้องไห้จนเนยรีบโอ๋
"ไม่เอาดิอย่าร้อง โอ๋ๆ แค่เสียตัวไม่ถึงตาย อึ๊บไว้นาว"
"...ก็เกือบตายอยู่นะ"
"ก็จริง แหะแหะ" ได้คุยกับเนยมันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย คิดซะว่าฝันไปแล้วมันจะไม่เกิดขึ้นอีกเพราะเฮียก็คงจำไม่ได้ ถึงเฮียจะจำได้ฉันคิดว่าเฮียคงไม่มารับผิดชอบฉันหรอก คนระดับเฮียไม่มาสนใจคนต่างระดับอย่างพวกฉัน
เฮ้อ... อึ๊บไว้นาวแค่นี้เองไม่ได้ทำให้ถึงตาย สู้ๆ!! ให้กำลังใจตัวเองเสร็จก็รีบแต่งตัว ประจบกับเนยมาเรียกพอดีฉันกับเนยก็พากันนั่งรถไปทำงาน
"ทำไมมาสายทั้งสองคนเลย" พี่แทนถามพวกเราสองคนที่วิ่งหน้าตั้งเข้าไปหา
'โถ่ๆ พี่แทนคนดี๊ดี" เข้าไปกอดแขนอ้อนๆ
"พี่แทนขา คนดีของน้องๆ ไม่เอาไม่ดุสิค่ะ"
"พอเลยไอ้สองแสบ อย่ามาอ้อนซะให้ยาก" พี่แทนผลักหัวฉันกับเนยออกไม่แรงมากนัก
"ใจร้ายทำน้องได้" ฉันทำหน้างอใส่พี่แทนจนเขาหัวเราะลั่น
"เยอะละเราอ่ะ ฮ่าๆๆ"
"งั้นไปทำงานก่อนนะ" เนยบอกพลางวิ่งหนีไปอย่างเร็ว เห็นอย่างนั้นฉันเลยบอกออกไปเสียงหวาน
"นาวจะไม่วิ่งนาวจะค่อยๆเดินไปนะคะ" หันหลังแล้วค่อยๆย่องไปช้าๆ
"พวกตัวป่วนเอ๊ย" แทนยิ้มแล้วส่ายหัว
ฉันทำงานไปคอยเสิร์ฟบริการไปเรื่อยๆ ตามที่ลูกค้าสั่ง จนเกือบสี่ทุ่ม เนยก็เดินมาหา
"นาวพี่แทนเรียก"
"เรียกทำไม"หรอ?" เสียงเพลงมันดังฉันเลยตะโกนคุยกันไปมาถือเป็นเรื่องปกติสำหรับงานแบบนี้
"ไม่รู้อ่ะ"
"เรียกนาวคนเดียวเหรอ?" รู้สึกร้อนรนแปลกๆ กลัวในเรื่องคืนนั้นจะแดงขึ้นมา
"เรียกเนยด้วยแล้วให้เนยมาเรียกนาวนี่แหละ"
"อ่อ ค่อยโอเคหน่อย งั้นป่ะไปกัน"
"ทำไมต้องเรียกพวกเราด้วยนะ" เนยบ่นแต่ก็เดินไป
ฉันกับเนยเดินมาหลังร้านมันเป็นห้องใหญ่ๆ สำหรับเตรียมของ พอเข้ามาในห้องก็เห็นพี่แทนกำลังเตรียมเหล้าอยู่
"พี่แทนเรียกนาวกับเนยมีอะไรรึเปล่าคะ"
"มาพอดีมาช่วยพี่หน่อย" หันมาบอกฉันกับเนย
"เอาไปไหนเหรอพี่"
"นั่นสิ เยอะจัง" ฉันมองพวกเครื่องดื่มที่พี่แทนเตรียมมันดูเยอะ คงเป็นเหตุให้พี่แทนเรียกพวกเธอมาช่วยนั่นแหละ
"เอาไปเสิร์ฟห้องวีไอพี่ พี่ยกไปคนเดียวไม่ไหวขี้เกียจเดินหลายรอบเดี๋ยวเหนื่อย"
"เลยใช้แรงงานพวกหนูงั้นสิ โหย..แมนมากค่ะ"
"แบบนี้ต้องจ่ายทิปให้พวกเรา ใช่มั้ยนาว"
"ใช่แล้ว ทิปขอหนักๆ ด้วยนะคะ เบาๆ ไม่มีแรงยก"
"เฮ้ย!...นี่พี่นะครับพี่ชายให้ทิปพวกเอ็งจนจะหมดตัวอยู่แล้วไอ้น้องสาวทั้งหลาย" พี่แทนบ่นพลางมองพวกฉันแล้วถอนหายใจ
"แค่นี้ขนหน้าแข้งพี่ไม่ล่วงหรอกน่า"
"นั่นสิ พี่แหละ งก"
"เอ่อๆ พวกเอ็งสมกับเป็นเพื่อนกันจริงๆ งก ทั้งคู่" พวกเราประสานเสียงหัวเราะเมื่อพี่แทนพูดจบ ก่อนพี่แทนจะเร่งให้ยกของเดินตามออกไป "ไปๆ รีบตามมาเลยพวกเอ็งนะ" เดินยกเหล้าออกไปฉันกับเนยก็ยกของเดินตามพี่แทนไปที่ห้องวีไอพี่
ที่ผับจะแบ่งเป็นโซนๆ โซนวีไอพีจะแยกเป็นห้องๆ แบบเป็นส่วนตัวเวลาจัดงานเลี้ยงจะได้สะดวก อยากเต้นก็ออกไปเต้นได้สบาย พี่แทนเดินมาหยุดหน้าห้องแล้วเปิดประตูเข้าไปพวกเราสองคนก็เดินตามไป ไม่มองใครหรอกมีหน้าที่เสิร์ฟก็ทำไป
"มาแล้วครับ"
"ขอบใจมากแทน" พี่แทนเอ่ยบอกลูกค้าซึ่งทางนั้นก็ตอบรับแต่ทว่าเสียงนั้นทำให้ฉันชะงักไปนิดหนึ่งเนื่องจากน้ำเสียงค่อนข้างคุ้น
"ครับ จะเอาอะไรอีกเรียกนะครับ"
"โอเค"
ฉันกับเนยจัดวางของไปจนครบ คิดในใจนี่สั่งมาอาบกันใช่ไหมคงไม่ใช่ดื่มแล้วเยอะขนาดนี้
"...เนย..นาว เสร็จรึยัง ไปกัน" พี่แทนเอ่ยถามพวกเราที่จัดวางของเสร็จแล้วยืนรอก่อนแล้ว
"เสร็จแล้วพี่" พวกเราตอบแล้วหันไปมองพี่แทนแล้วยิ้ม เพราะจได้ออกไปบริการข้างนอกเสียที
...เหี้ยแล้ว! เฮียเดย์
ฉันที่กำลังหันไปก็เจอกลุ่มคนในห้องวีไอพีที่ตอนนี้มองมาที่ฉันกับเนยเป็นตาเดียว แล้วหนึ่งในนั่นก็มีเฮียเดย์อยู่ด้วยฉันยืนนิ่งไปทันที
"นาวตกใจอะไรว่ะ" เนยกระซิบถามเบาๆ เมื่อเห็นท่าทีของฉัน
"เนยด้วยนั่นแหละ ตกใจอะไร" เอ่ยถามเพราะเห็นว่าเพื่อนก็ชะงักเหมือนกันกับฉัน
"ตกใจมีแต่คนหล่อๆ ฮ่าๆ นาวแหละบอกมาตกใจอะไร" เราสองคนกระซิบกระซาบกันไม่เลิก
"เฮีย..."
"คนไหน" เนยถามแล้วกวาดตามองแวบหนึ่งเพราะกลัวโดนจับได้
"คนที่หล่อๆ" ฉันบอกเนยที่มองไปรอบๆ ห้อง ส่วนฉันเหงื่อเริ่มซึมตามไรผมด้วยความตื่นเต้นและกลัว
"นาวมึงแหกตาดูดิคนไหน แม่งหล่อทั้งห้องเสือกบอกคนหล่อๆ" เนยตีหน้ายุ่งจนฉันหัวเราะออกมา
"เอ่อว่ะ ฮ่าๆๆ"
เพื่อนๆ เฮียหล่อลากกันทุกคนเลย แต่เฮียเดย์แม่งหล่อเถื่อนว่ะ อีกคนก็ดูนิ่งๆ มาดนุ่มนวลชวนขยี้ ส่วนคนสุดท้ายหล่อน่ารัก ทำไมหล่อไปหมดละท่าน
"คนนั้นอ่ะ" พยักหน้านิดๆ ไปทางเฮียเดย์
"มิน่า...ว่าแต่หล่อเถื่อนฉิบหายเลย"
"อื้อ" เราสองคนกระซิบกันจนพี่แทนเรียกอีกรอบ
"อ่าว ยืนนิ่งอีก ไปเร็วพวกตัวป่วน"
"ค่ะพี่" พวกเรากำลังจะเดินออกไปจากห้อง ส่วนฉันถ้าวิ่งได้วิ่งไปแล้ว กลัวเฮียเดย์จำได้
"เดี๋ยว!" ฉันกับเนยเบรกเท้าแทบไม่ทัน รวมถึงพี่แทนด้วย พวกเราหันกลับไปมองหน้าเฮียเดย์ที่ตอนนี้จ้องหน้าฉะนกับเนยเขม็งเลย
โอ๊ย!! ใจฉันเต้นแรงมากตอนนี้ จะรอดไหมได้แต่ภาวนาอยู่ในใจ เหงื่อก็เริ่มซึมตามไรผมจนแทบเปียก
"ครับพี่เดย์?"
"คนไหนเนย คนไหนนาว" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยถามแล้วมองหน้าฉันสลับกับเนย
เหงื่อฉันเริ่มแตกพลั่กๆ แล้วล่ะตอนนี้ ฉันกำลังยืนอึ้งๆ อยู่ๆ ก็มีผู้หญิงที่หน้าเหมือนเฮียเดย์พูดขึ้นมาแล้วมองหน้าฉันกับเนยยิ้มๆ
"อะไร สนใจรึไงพี่เดย์ ตาถึงนี่น่ารักทั้งคู่เลย"
"เปล่าแค่อยากรู้จักพนักงานร้านตัวเองไม่ได้รึไง"
"อ๋อ..เอาที่สบายใจเลยพี่ของน้อง ฮ่าๆ"
เฮียเดย์มองหน้าฉันกับเนยนิ่งมาก ถึงจะหล่อแต่มองด้วยสายตาแบบนี้นาวไม่กล้านะคะ กลัวความลับแตกจะตายอยู่แล้วเนี่ย
"เรียกซะน้องเขาตกใจหมด" เพื่อนเฮียพูดก่อนจะยิ้มให้พวกเรา
"นั่นสิเรียกซะดังเลย นึกว่าเจอเมียซะอีก ฮ่าๆๆ"
"...ก็ไม่แน่" เฮียเดย์ตอบพร้อมกะบมองหน้าฉันกับเนย
ฉันที่เผลอสบตาคมนั้นถึงกับสะดุ้งโหยง นี่แสดงว่าเฮียจำได้งั้นเหรอ ไม่นะ!! ฉันเริ่มใจเสียแล้วตอนนี้!!
"ว่าไงคนไหนเนยคนไหนนาว" เราสองคนก้มหน้าเงียบกริบไม่กล้าตอบพี่แทนเลยเป็นคนบอกเฮียแกเอง
"คนนี้เนย ส่วนคนนี้นาว ครับพี่เดย์" ชี้พวกเราทีล่ะคน
"อืม"
ฉันอดไม่ไหวเหลือบมองเฮียเดย์แต่ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเฮียเดย์ยกมือขึ้นมานั่งหมุนแหวนที่นิ้วเรียวยาวเบาๆ สายตาคมกริบมองหน้าฉันกับอิเนยไม่วางตา
เดี๋ยวนะ!! แหวนนั่นมัน... ฉันเอามือจับกันไว้แน่น เม้มปากแทบไม่ทันกลัวตัวเองหลุดปากออกไป
"ไม่มีอะไรแล้วออกไปได้ล่ะ"
"ครับ ป่ะไปกัน"
ฉันเดินตามเนยกับพี่แทนออกไปแต่ไม่วายมองสบตาเฮียแวบหนึ่ง ก่อนจะเลื่อนสายตามองไปที่แหวนที่นิ้วเฮียแล้วจับนิ้วตัวเองเองเบาๆ คิดในใจแหวนฉันหายไปไหนไม่รู้หาไม่เจอตั้งแต่เช้าแล้ว หรือว่าที่เฮียใส่อยู่จะเป็นแหวนของฉันกันนะ? แต่มันมองเห็นไม่ชัดเลย ไม่น่าจะใช่หรอกมั้งฉันคงไม่โชคร้ายขนาดนั้น คิดแบบนั้นก่อนจะชะงักอีกครั้งเมื่อเฮียเดย์ยิ้มแล้วมองหน้าฉันด้วยสายตาแปลกๆ ฉันรีบเดินแทบจะเป็นวิ่งออกจากห้องตามพี่แทนกับเนยไปทันที
- Writer
