ตอนที่ 9
1092 Words
คิริลจ้องหน้าหล่อนอย่างผู้ชนะ
“จะดูแลเอวาเองนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป”
“ไม่...!”
เนื้อนวลตะเบ็งเสียงค้านทั้งน้ำตา
“ฉันไม่มีทางยอม ส่งเอวาคืนมาให้ฉันนะ ส่งแกคืนมา!”
ชายหนุ่มหัวเราะขบขัน ก่อนจะตบมือให้อย่างชื่นชม
“ฉันอยากให้เธอเป็นนักแสดงจัง เพราะตีบทแม่ผู้รักลูกได้แตกกระจุยเชียวแหละ”
เขาพูดแดกดันหล่อนจบก็เดินตรงไปยังโต๊ะหัวเตียง เปิดลิ้นชักออกหยิบอะไรบางอย่างออกมา และเดินกลับมาเผชิญหน้ากับหล่อนที่น้ำตานองหน้า
“ฉันให้เธอ เอาไปกรอกตัวเลขเอาเอง ต้องการเท่าไหร่ก็ตามสบาย”
คนใจดำโยนเช็คเงินสดใบนั้นใส่หน้าหล่อน และถอยหลังออกไปสามก้าวยืนมองหล่อนด้วยสายตาแสนขยะแขยง
“เก็บมันขึ้นมาสิ และรีบไปซะ ฉันขยะแขยงเธอเต็มทนแล้ว”
มือบางยกขึ้นป้ายน้ำตาจนแห้ง ก่อนจะก้มลงหยิบเช็คขึ้นมาไว้ในมือ หล่อนจ้องมองเขา ในขณะที่เขาเองก็จ้องมองหล่อนเขม็งเช่นกัน
“ฉันไม่รับเงินของคุณ”
พูดเสียงสั่นๆพร้อม กับฉีกกระดาษในมือจนแหลกละเอียดพร้อมกับปาใส่หน้าเขาเต็มแรง
“เงินของผู้ชายใจดำของคุณมันซื้อฉันกับเอวาไม่ได้หรอก เอาคืนไป!”
คิริลขบกรามแน่น นัยน์ตาสีเขียวจัดเปลี่ยนเป็นสีเพลิงทันควัน
“อย่ามาเสแสร้งว่าไม่ต้องการเงิน และอย่ามาบอกว่ารังเกียจเงินของฉัน ผู้หญิงต่ำช้าแบบเธอน่ะไม่มีทางไม่ชอบกลิ่นเงิน เธอหลงใหลกลิ่นหอมๆ ของเงินจะตายไป อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ และอย่าคิดว่าฉันตามมารยาสาไถยของผู้หญิงร่านๆ แบบเธอไม่ทัน อยากให้ฉันลากขึ้นเตียง จนต้องหาทางขึ้นมาหาฉันถึงห้องนอน แต่เสียใจด้วยนะ ถึงฉันจะชอบทำกิจกรรมกับผู้หญิงมากเป็นชีวิตจิตใจ แต่ฉันก็เลือก... เลือกที่จะไม่สมสู่กับผู้หญิงที่ต่ำกว่าโสเภณีแบบเธอ เนื้อนาง...”
“คนสารเลว! ฉันเนื้อนวล ไม่ใช่เนื้อนาง”
หญิงสาวสั่นเทิ้มไปด้วยโทสะ หน้าชาดิกกับคำพูดร้ายกาจของเขา
“จะชื่ออะไรก็ช่าง แต่ออกไปจากบ้านของฉันได้แล้ว ไสหัวไป!”
เนื้อนวลเจ็บจนแทบจะกระอักออกมาเป็นเลือดแต่ก็จำต้องสะกดกลั้นเอาไว้
“ฉันไปแน่ แต่ฉันต้องพาเอวากลับไปด้วย”
“เสียใจด้วยเนื้อนาง... อ้อ... เนื้อนวล เอวาจะต้องอยู่กับฉันตลอดไป และเธอก็หมดโอกาสที่จะได้เห็นหน้าเด็กคนนี้อีกแล้ว”
เขายิ้มเยาะ และนั่นก็ทำให้เนื้อนวลสติขาดสะบั้นลงในทันที หล่อนกระโจนเข้าใส่เขาอย่างบ้าเลือด คิริลเบี่ยงตัวหลบ และนั่นก็ให้หญิงสาวเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้น แต่มือเจ้ากรรมดันไวมาก คว้าชายผ้าขนหนูที่พันอยู่รอบสะโพกเพรียวติดมือลงมาด้วยซะงั้น
“ว๊าย งูยักษ์...!”
เนื้อนวลอุทานด้วยความตื่นตระหนก เมื่อกี้เห็นไกลๆ ว่าตัวใหญ่แล้วนะ แต่ตอนนี้ใกล้แบบประมาณไม่ถึงฟุต โอ้โหมันใหญ่กว่าหนอนยักษ์เสียอีกน่าจะเป็นงูยักษ์มากกว่า หญิงสาวคิดอย่างตื่นตระหนก หน้าแดงก่ำด้วยความอับอายที่สุดในชีวิต เมื่อเงยหน้าขึ้นมาแล้วพบกับท่อนกายแข็งชันของคิริลอยู่ตรงหน้า
“ระยำ!”
คิริลสบถออกมาอย่างเดือดดาลและกระชากผ้าขนหนูจากมือของเจ้าหล่อนขึ้นมาพันกายซ้ำอีกครั้ง จากนั้นก็ถอยหลังหนีอย่างรังเกียจ
“แพศยา...”
ชายหนุ่มตวาดใส่อย่างเดือดดาล พยายามอย่างที่สุดที่จะกลบเกลื่อนความต้องการที่กำลังโหมไหม้อยู่ภายในกายหนุ่ม
“วิธีนี้มันไม่ได้ผลกับผู้ชายที่รู้ทันผู้หญิงต่ำๆ แบบเธอหรอกเนื้อนวล”
คำด่าทอของเขาทำให้หล่อนได้สติ หล่อนค่อยๆ กัดฟันลุกขึ้นยืน ความอับอายยังคงวิ่งพล่านอยู่ภายในร่างกาย
“ฉัน... ฉันไม่ได้ตั้งใจ...”
“เลิกพล่ามได้แล้ว และออกไปซะ”
แล้วร่างอรชรก็ถูกหิ้วปีกออกไปโยนไว้นอกห้องอย่างไม่ปรานี ไม่นานรปภ. ร่างยักษ์สองคนก็กรูกันวิ่งขึ้นมาหยุดไม่ห่างจากร่างที่กองอยู่กับพื้นของหล่อนอย่างรวดเร็ว
“ลากผู้หญิงคนนี้ออกไปโยนนอกรั้วบ้าน และอย่าให้เข้ามาอีก ไม่อย่างนั้นพวกนายถูกไล่ออกแน่”
“ครับ... คุณคิลล์”
รปภ. รับคำหน้าตาตื่น และรีบเข้ามาชาร์ตตัวหล่อนตามคำสั่ง หล่อนดิ้นรน ขัดขืนสุดความสามารถแต่ไม่สามารถสู้แรงของผู้ชายร่างยักษ์ทั้งสองคนได้
“คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ ฉันต้องการเอวา ส่งเอวาคืนฉันนะ คนบ้า ต้องเอาเอวาคืนมาให้ฉันนะ ฉันไม่ยอม...”
“รีบลากออกไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้อีก”
“ไม่นะ อย่าทำกับฉันแบบนี้นะ ไม่...!”
แม้จะต่อต้านขัดขืนยังไง สุดท้ายก็ถูกจับมาโยนยังหน้ารั้วบ้านอยู่ดี หญิงสาวน้ำตาไหลมองรปภ.สองคนอย่างขอความเมตตา
“พี่จ๋า... ให้ฉันเข้าไปเถอะนะ ฉันแค่ต้องการพบเอวา แต่เจ้านายของพวกพี่แย่งเอวาไปจากฉัน นะให้ฉันเข้าไปเถอะนะ...”
หล่อนวิงวอนแต่ไม่ได้รับความเมตตาใดกลับมาเลย
“ก็สงสารนะ แต่ช่วยไม่ได้จริงๆ เมื่อกี้คุณคิลล์ไม่เล่นงานพวกพี่ก็ดีแค่ไหนแล้ว เอาเป็นว่าน้องสาวกลับไปก่อนเถอะ อยู่ตรงนี้ก็ไม่มีประโยชน์หรอก”
“แต่ฉัน... ฉันอยากเจอเอวา...”
ไม่มีใครสนใจหล่อนอีกเลย ประตูรั้วขนาดใหญ่ถูกปิดสนิทลงพร้อมๆ กับหัวใจของหล่อนที่ถูกขยี้จนแหลกเหลว ร่างอรชรทรุดฮวบลงกองกับพื้นอย่างน่าเวทนา น้ำตาแห่งความเจ็บปวดทะลักทลายออกมาอาบแก้มซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ป่านนี้เอวาจะได้กินนมหรือยัง ป่านนี้จะร้องไห้หาหล่อนหรือเปล่า จะมีใครอุ้มเดินยามที่เด็กน้อยงอแงไหม หญิงสาวคิดห่วงใยไปต่างๆ นานา ความเจ็บปวดความโหยหาแทรกลึกเข้ามาในหัวใจอย่างไม่ปรานี หล่อนคิดถึงเอวา คิดถึงร่างน้อยๆ ของหลานสาวเหลือเกิน แล้วนี่หล่อนจะทำยังไงดี จะทำยังไงดีถึงได้เจอกับเอวาอีกครั้ง จะต้องทำยังไงดี หญิงสาวถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งน้ำตา แต่หนทางก็ยังคงมืดมนไร้แสงสว่างเช่นเดิม
- Writer
