8 แค่หันมา
1253 Words
ติ้ง!
เสียงประตูลิฟต์ขนาดใหญ่ถูกเปิดออกพร้อมกับสองร่างของชายหนุ่มกับหญิงสาวในชุดนักศึกษาที่พากันเดินออกไปยังรถสปอร์ตหรูสีน้ำเงินเทาที่จอดอยู่
"วันนี้พี่ต้องเอาคันนี้ไป มันอาจจะแคบหน่อย เราไม่อึดอัดใช่ไหม" คนตัวสูงหันถามรุ่นน้องตัวเล็ก
"ไม่เลยค่ะ เวลาไปอู่แม่ มีนามักจะได้นั่งรถแนวนี้ทดลองขับกับแม่อยู่เป็นประจำเลยค่ะ"
"ฮ่า ๆ ดีเลย พี่ก็กลัวว่าเราจะไม่โอเค พอดีพ่อพี่เอาคันอื่นไปตรวจเช็กสภาพรถหมด น่าจะไปอู่น้าเมษานั่นแหละ" โซ่ยิ้มบอก ทำเอามีนายิ้มตอบกลับก่อนจะนั่งลงในรถสปอร์ตคันสวย
"แต่ดูยังใหม่อยู่เลยนะคะ พี่โซ่ไม่ค่อยได้ขับเหรอ" มีนาถาม
"จะว่าแบบนั้นก็ได้ คันนี้ย่าพี่ซื้อให้น่ะ แต่พี่ไม่ค่อยชอบขับรถสปอร์ตสักเท่าไร"
"ทำไมล่ะคะ"
"พี่ชอบขับแบบธรรมดามากกว่า"
"ต้องเป็นอาวดี้สีน้ำเงินคันก่อนแน่ ๆ เลยที่เป็นคันโปรดของพี่โซ่" เจ้าของใบหน้าใสยิ้มเอ่ยทาย ซึ่งนั่นก็สร้างรอยยิ้มบาง ๆ ให้กับคนที่นั่งอยู่ได้เป็นอย่างดี
"ทายเก่งนะเรา รู้ได้ยังไง"
"ไม่รู้สิคะ ดูพี่โซ่ใช้คันนั้นบ่อยสุดแล้ว...ทำไมถึงชอบอาวดี้คันนั้นเหรอคะ" ดวงตากลมหันถามรุ่นพี่ตัวสูงขึ้น โซ่ก็ยิ้มตอบกลับ
"ไม่รู้เหมือนกันสิ อาจจะเป็นเพราะคันนั้นเป็นรถคันแรกของพี่ด้วยมั้ง"
"รถคันแรกเหรอคะ"
"อืม เป็นรถคันแรกที่พี่ตั้งใจเก็บเงินซื้อมันเอง มันก็อาจจะไม่ได้แพงที่สุดอะไรหรอกสำหรับเด็ก ม.ปลายในตอนนั้น แต่ว่า...มันเป็นคันที่พี่รักมากจริง ๆ อะไรที่พี่รักมาก...มันเลยยากมากเหมือนกันที่ทำให้พี่เปลี่ยนใจเลิกรัก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องรถ หรือว่า...เรื่องอะไรก็ตาม" ในประโยคหลังน้ำเสียงของชายหนุ่มแฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่แม้แต่มีนาที่นั่งอยู่ด้านข้างก็รับรู้ได้ถึงความหม่นลงอย่างเห็นได้ชัดของอีกคน ก่อนที่คนตัวสูงจะได้สติพยายามสลัดความรู้สึกพวกนั้นออกไป
"ว่าแต่เมื่อวาน เรารู้ได้ยังไงว่าพี่อยู่ตรงนั้น" อยู่ ๆ เจ้าของใบหน้าหล่อก็หันเอ่ยถามรุ่นน้องตัวเล็ก
"พอดีพี่เน็ทเดตอยู่กับลี่พอดี มีนาเลยรู้ค่ะ แล้วก็รู้ว่าพี่อยู่บริเวณจุดไหน มีนาก็เลยลองเดินหาไปเรื่อย ๆ "
"มันอันตรายนะ เรารู้หรือเปล่า เดินไปที่มืด ๆ แบบนั้น" โซ่อดไม่ได้ที่จะเอ่ยเอ็ดคนด้านข้าง
"มีนารู้ค่ะ"
"แล้วทำไมเรายัง..."
"เพราะมีนาเป็นห่วงพี่ค่ะ..."
"...มีนารู้ว่าพี่กำลังพบเจออยู่กับความรู้สึกอะไร มีนาไม่อยากให้พี่อยู่คนเดียวในความรู้สึกแบบนั้น...มีนาก็เลยเลือกที่จะตามหาเพื่ออยู่กับพี่ค่ะ" ทันทีที่เรียวปากเล็กพูดจบ คนที่ขับรถอยู่ก็ชะงักนิ่งไปกับสิ่งที่ได้ยิน หัวใจชายหนุ่มกระตุกไปกับความจริงใจพวกนั้น เขาไม่คิดเลยว่ารุ่นน้องตัวเล็กจะมีความเป็นห่วงเขาได้มากขนาดนี้
"เวลามีเรื่องไม่สบายใจหรือเรื่องอะไร ขอแค่พี่หันมา...พี่จะเจอมีนาอยู่ข้าง ๆ ...ขอแค่พี่หันมามองแค่นั้น มีนาจะอยู่ตรงนี้ :) " รอยยิ้มจริงใจถูกส่งไปยังคนที่ขับรถอยู่ โซ่เองก็เอาแต่นั่งนิ่งจ้องมองไปยังรอยยิ้มสดใสของคนที่นั่งอยู่ด้านข้างด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก มีนาดูไม่ได้ต้องการอะไรจากเขาเลย เพียงแค่อยากที่จะคอยอยู่ข้าง ๆ เขาเพียงเท่านั้น ความอบอุ่นที่รุ่นน้องตัวบางส่งเข้ามาทำให้รอยยิ้มบาง ๆ ฉายขึ้นบนใบหน้าหล่อดูดี
"ขอบคุณนะ" โซ่ยิ้มเอ่ย ก่อนที่ทั้งสองจะต่างฝ่ายต่างส่งยิ้มให้แก่กันพร้อมกับเปลี่ยนเรื่องชวนกันคุยนั่นคุยนี่ไปทำให้รู้สึกสนิทสนมกันมากขึ้น จนกระทั่งรถสปอร์ตคันสวยถูกขับไปจอดยังบริเวณหน้าตึกคณะบริหาร
"เดี๋ยวเราลงตรงนี้แล้วกันนะ พี่จะต้องเอารถไปจอดชั้นวีไอพี มันอาจจะเดินไกลกว่าปกติ"
"ได้ค่ะ" มีนายิ้มพยักหน้ารับรู้พลางเดินลงจากรถไปด้วยความเข้าใจอย่างง่ายดาย สองเท้าเล็กเดินออกไป ทว่าก็ไม่วายหันไปโบกมือให้กับรุ่นพี่ตัวสูง โซ่ก็ยิ้มตอบกลับก่อนจะค่อย ๆ เคลื่อนรถออกไปด้วยท่าทีปกติ ท่ามกลางสายตาของเหล่าบรรดานักศึกษาที่นั่งอยู่ในบริเวณนั้น...
"เฮ้อ ไม่มีท่าทีจะเล่นด้วยเลย..." เสียงบ่นของรดาที่เดินกลับเข้ามานั่งที่รถของตัวเองเอ่ยขึ้นหลังจากที่เธอพยายามเข้าหานักธุรกิจใหญ่ลูกชายคนโตของเจ้าสัวคนดัง ทว่าไม่มีทีท่าว่าอีกคนจะสนใจเธอเลยแม้แต่น้อย ซึ่งขณะที่หญิงสาวกำลังนั่งหงุดหงิดอยู่
ครืดดด ~
เสียงโทรศัพท์ของรดาดังขึ้น ทำให้ดวงตาสวยก้มลงไปมอง แล้วก็พบว่าคนที่โทรเข้ามาก็คือ นก เพื่อนสนิทของเธอ
ติ้ด
"มีอะไร"
(โอ๊ย ทำไมเสียงเหวี่ยงขนาดนั้น)
"มีอะไรก็รีบ ๆ พูดมา ฉันอารมณ์ไม่ดีอยู่"
(โอเค ๆ ก็แค่จะโทรมาถามให้แน่ใจอีกที ว่าจะไม่มาเป็นรุ่นพี่อาจารย์ผู้ช่วยให้กับวิชาสื่อออนไลน์และการตลาดดิจิทัลจริงเหรอ)
"ก็ใช่น่ะสิ เธอคิดว่าฉันว่างมากหรือไง แค่พยายามคิดคอนเทนต์หลอกล่อพวกตัวแทนจำหน่ายก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว ใครจะรู้บ้างว่ากว่าที่ฉันจะดูเหมือนประสบความสำเร็จ ต้องลงทุนไปตั้งเท่าไร"
(แต่ก็ได้กลับมาเยอะไม่ใช่เหรอ)
"เหอะ ช่างเถอะ ยังไงฉันก็มะ..."
(คิดให้ดีนะ เมื่อเช้าฉันเจอโซ่กับผู้หญิงคนใหม่ด้วย)
"ว่าไงนะ"
(ดูเหมือนโซ่จะลงวิชาเสรีนี้ด้วยนะ)
"เธอเจอโซ่กับใคร"
(เห็นรุ่นน้องฉันบอกว่าชื่อมีนามั้ง เด็กบริหารเหมือนกัน แต่ดูเหมือนจะเรียนอินเตอร์)
"มีนางั้นเหรอ..." รดาพึมพำพลางเริ่มรู้สึกหวงอดีตคนรักขึ้นมาในทันที ถึงเธอจะเป็นฝ่ายบอกเลิกโซ่ก่อน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า...โซ่จะไปเป็นของคนอื่นง่าย ๆ อีกอย่างชื่อของมีนาก็ทำให้หญิงสาวรู้สึกคุ้นอยู่ไม่น้อย
'สวัสดีค่ะพี่โซ่'
'อ้าว น้องมีนา...'
จำได้แล้ว เด็กผู้หญิงหน้าใสคนนั้นที่เมื่อตอนสมัยเพิ่งเข้ามาเรียนปีหนึ่งได้เดินเข้ามาทักทายโซ่ที่กำลังนั่งติวสอบอยู่กับเธอ ซึ่งดูจากสายตาและท่าทางก็คงไม่ต้องสืบว่า เด็กคนนั้น...รู้สึกยังไงกับอดีตคนรักของเธอ
"ตกลง ฉันจะไปเป็นรุ่นพี่อาจารย์ผู้ช่วยให้เอง"
(เริศ! มันต้องแบบนี้สิ) หลังจากที่ปลายสายเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงพอใจ รดาก็ค่อย ๆ กดตัดสายวางโทรศัพท์ลงพร้อมกับจ้องมองไปยังบริเวณด้านหน้าของตัวเองนิ่ง
ถึงเธอจะเป็นคนบอกเลิก แต่ไม่ได้แปลว่าเธอจะไม่มีสิทธิ์หวงก้างนี่...
- Writer
