บทที่ 4
724 Words
"แล้วแกจะเอายังไงต่อ"
นั่นสิเธอจะเอายังไงตอนนี้พี่เขยก็มาแล้วด้วย มองไปก็เห็นว่าหนึ่งในคนกลุ่มนั้นมีพี่เขยอยู่ด้วย แสดงว่าพี่สาวก็ต้องมาแล้วงานหินเลยนะเนี่ย
แต่เราจะยอมแพ้แค่นี้ไม่ได้ ถึงแม้เธอจะหลอกลวงผู้ชายคนนั้นให้พูดคำว่าผมรักคุณออกมาได้แล้ว แต่ถ้าเมญ่าทำได้ดีกว่านั้นล่ะ อย่างเช่นผู้ชายบอกว่าเลือกเมญ่า แบบนี้อีกฝั่งก็ชนะน่ะสิ
"เราทำงานที่นี่เหรอ" สาวสวยอุตส่าห์ขอมานั่งด้วยต้องชวนคุยสักหน่อย
"เปล่าหรอกค่ะเมญ่ากำลังศึกษาอยู่มหาวิทยาลัยเจ้าคุณศักดินาค่ะ"
"หือ?"
"นั่น.." ขุนรามที่นั่งอยู่ใกล้ได้ยินชื่อมหาวิทยาลัยกำลังจะพูด แต่ถูกเจ้าเวหาหยุดไว้ก่อน
"แต่หน้าตาเราเหมือน ยังไม่จบมัธยมปลายเลยนะ"
"จบแล้วค่ะ จบสดๆ ร้อนๆ เลย ตอนนี้ก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำได้แล้วด้วย"
"เพิ่งเข้า?"
"ใช่ค่ะ อย่าบอกนะคะว่าคุณก็จบจากมหาวิทยาลัยนั้นเช่นกัน"
อีกโต๊ะหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลกัน..
"ฉันว่าแกคงต้องหาเงินมาไว้พาเพื่อนออกทริปแล้วล่ะ" การ์ตูนที่นั่งสังเกตการณ์อยู่กระซิบพูดกับเพื่อนทันทีที่เพื่อนกลับมานั่งที่
"เราไม่ได้บอกสักหน่อยว่าการพนันนี้จะจบลงเมื่อไร"
"อย่าบอกนะแกยังจะมีช็อตสองอีก"
"ออมสินเก้านาฬิกา"
ได้ยินเพื่อนส่งสัญญาณมาออมสินรีบเอามือมาปิดหน้าไว้ในมุมเก้านาฬิกา
"เฮ้ยเมียมึงมา" ขุนรามมองไปก็เห็นว่าทรงอัปสรเดินตรงมาทางนี้
ได้ยินเพื่อนบอกนเรศวรถึงกับหันขวับกลับไปมองแบบอัตโนมัติ
"ดูมึงจะตกใจนะ"
"มองยังไงว่ากูตกใจ"
"หึหึ"
"สุขสันต์วันเกิดนะคะ" ทรงอัปสรเดินเข้ามาว่าจะคุยธุระกับสามี แต่มองไปเห็นเจ้าของวันเกิดก่อน และสายตาของเธอก็อดมองดูผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ เจ้าเวหาไม่ได้ทำไมเด็กคนนี้หน้าคุ้นๆ
"ขอบคุณครับ"
แต่เธอก็ไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก เด็กคนนี้อาจจะเคยมากับหุ้นส่วนอีกคนของเธอก็ได้เพราะตอนนี้ก็นั่งอยู่ด้วยกัน ทรงอัปสรเลยหันไปสะกิดสามีก่อนจะพูด "ฉันขอคุยงานหน่อยค่ะ"
"เดี๋ยวตามไป"
"เดี๋ยวตามไป?" หญิงสาวทวนคำพูดนั้นของสามีเพื่อสื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าคุณจะลุกตอนนี้ไหม
"เดี๋ยวกูไปคุยงานก่อนนะ"
"กูบอกมึงแล้วว่าอย่าเล่นกับระบบ" น้ำเสียงทุ้มต่ำของขุนรามไม่ต่างจากเสียงกระซิบ
"มึงคิดว่ากูกลัวหรือไง" น้ำเสียงของอีกฝ่ายที่พูดตอบโต้กันก็ไม่ได้ต่างกันเลย
"ไม่ต้องทำเป็นเก่งเลยกูรู้ว่ามึงกลัว"
"ฮ่าาา รู้ดีนะมึง"
"จะไปไหมคะ"
"ไปครับ"
"หึหึ//หึหึหึ" ไม่ต้องสืบว่าเสียงขำของใคร คนที่ไม่ลงรอยกันยังขำออกมาแบบไม่ได้นัดหมาย
"ไปแล้วแกจะรีบทำอะไรก็รีบทำ" การ์ตูนผู้ที่มองต้นทางให้หันมาบอกออมสินที่เอาแต่ปิดหน้าปิดตาอยู่
ออมสินมองจนแน่ใจแล้วว่าพี่สาวกับพี่เขยหายไปจากระยะสายตา..ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นแล้วหายใจเข้าลึกๆ เอาวะยังไงงานนี้เราจะแพ้ไม่ได้
"แกว่าใครจะชนะวะ" อีกสองคนที่เหลืออยู่โต๊ะลุ้นกันต่อไป
"เรามาพนันกันไหมว่าใครจะชนะ"
"ยังจะพนันอยู่อีก แกดูนั่นสิยัยออมสินเอาจริงแน่เลยงานนี้"
"ฉันไปเข้าห้องน้ำแค่แป๊บเดียวเองกลับมามีคนอื่นมานั่งแทนที่แล้วเหรอคะ" ท่าทีคนที่พูดเหมือนน้อยใจมาก ก่อนจะหันหลังให้พร้อมที่จะเดินไปจากโต๊ะนี้
แต่จังหวะที่เธอหมุนตัวมือหนาก็เอื้อมไปคว้าแขนของเธอแล้วก็ใช้แรงดึงจนคนตัวเล็กล้มลงมาบนตัก "ถ้าผมจำไม่ผิดที่นั่งของคุณคือตรงนี้ไม่ใช่เหรอ"
- Writer
