จิตใจดีจนน่าเป็นห่วง
1350 Words
บทที่ 7 จิตใจดีจนน่าเป็นห่วง
“พูดอะไรแบบนั้นล่ะนิ่ม อย่าทำให้แฟกับน้องครีมมองหน้ากันไม่ติดสิ”
“ทำไมนิ่มต้องทำแบบที่กาแฟพูดด้วยล่ะ นิ่มหึงนิ่มก็แสดงออกว่าหึง นิ่มผิดด้วยเหรอ” อดีตดาวมหาวิทยาลัยนามว่ากชกรบอกกับชายหนุ่มอดีตเดือนมหาวิทยาลัย
“จะมาหึงแฟทำไม เราเป็นแค่เพื่อนกันนะ” พรหมเทพทำหน้าลำบากใจขณะพูดกับเพื่อนร่วมห้อง
คำพูดของชายหนุ่มทำให้กชกรเจ็บแปลบไปทั่วทั้งอก เขาเห็นเธอมีค่าแค่เพื่อนอย่างนั้นเหรอ เพื่อนประเภทไหนที่นอนด้วยกันทุกคืน
“เพื่อนเขามีอะไรกันได้ด้วยเหรอกาแฟ” เธอถามน้ำตาคลอเบ้า แม้มันจะไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความเต็มใจของเขา แต่สำหรับเธอแล้วมันคือเจตนา คือความตั้งใจที่จะเอาเขามาเป็นของเธอ
“นิ่มพูดเรื่องอะไร ไม่อายบ้างเหรอ” พรหมเทพตำหนิเพื่อนร่วมชั้น แล้วหันไปมองหญิงสาวรุ่นน้องที่ตามจีบด้วยความรัก “อย่าเข้าใจผิดนะคะน้องครีม เอาไว้พี่จะมาอธิบายให้ฟังนะคะ.. เรามีเรื่องต้องคุยกันนะนิ่ม” แล้วหันกลับมาดึงแขนมือที่สามที่เข้ามาทำลายบรรยากาศให้เดินไปด้วยกัน
“ปล่อย!” กชกรสะบัดมือจากชายหนุ่มจนหลุดแล้วเดินกลับไปหาหญิงสาวคู่อริ “อย่ามายุ่งกับกาแฟอีก เห็นแก่เด็กตาดำๆ ที่กำลังจะเกิดมาดูโลกใบนี้เถอะนะ” เธอกระซิบข้างหูก่อนจะเดินจากไป
“ครีม มีอะไรกันเหรอ” นันทพรที่เพิ่งมาถึงรีบเดินเข้าไปหาเพื่อน หลังจากรุ่นพี่ทั้งสองคนเดินหน้าเครียดจากไปแล้ว
“ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่เขาถึงคิดว่าเราจะแย่งพี่กาแฟมาจากเขา เราแสดงออกว่าชอบพี่กาแฟแบบคนรักเหรอแมว” คำพูดของหญิงสาวรุ่นพี่ดังก้องอยู่ในหูของสุภัครพี
“เธอน่ะไม่หรอก แต่พี่กาแฟน่ะใช่ แมวเคยบอกแล้วนี่”
“แต่พี่กาแฟไม่เคยพูดว่าชอบเราสักคำ จะให้เราเป็นฝ่ายตีตนไปก่อนมันก็ตลกนะแมว แต่ถ้าพี่เขาพูด ฉันก็จะบอกกับเขาว่าไม่ได้คิดอะไรด้วย นอกจากความรักแบบพี่น้อง”
“ช่างมันเถอะ อย่าไปคิดมากเลย ถ้าพี่ผู้หญิงคนนั้นมาพูดอะไรอีก ก็บอกไปเลยว่าเธอคิดยังไงกับพี่กาแฟ”
“อือ”
“พ่ออาการเป็นอย่างไรบ้าง วันนี้ได้แวะไปเยี่ยมท่านหรือเปล่า” นันทพรเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อให้เพื่อนลืมเรื่องไร้สาระของรุ่นพี่
“ไปมาแล้ว หมอบอกจะให้ผ่าตัดถ้าร่างกายของพ่อพร้อม แต่ก็ยากเหลือเกิน พ่อดื้อมาก พ่อไม่ให้ความร่วมมืออะไรเลยแมว”
“เหนื่อยหน่อยนะครีม ถ้าเป็นเด็กเรายังดุยังด่าได้ แต่เป็นพ่อเป็นแม่นี่ทำอะไรไม่ได้เลย ตอนที่พ่อแมวป่วยก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน ตอนนั้นคิดเลยนะ ถ้าพ่อตายไปก็ดีเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าไม่รักนะ แต่ไม่อยากให้เขาทรมานน่ะ เจ็บร้องโอดโอย แต่ไม่ยอมรับการรักษา”
“พ่อแมวทรมานอยู่นานไหมกว่าจะจากไป” สุภัครพีถามอย่างสนใจใคร่รู้
“ก็นานหลายปีนะ แรก ๆ ที่รู้เพิ่งระยะแรก แต่พ่อไม่ยอมรักษาอย่างถูกต้อง ไปหากินยาหม้ออะไรก็ไม่รู้ อาหารที่ห้ามไม่ให้กินก็แอบกิน พ่อแมวดื้อมาก” นันทพรเล่าเรื่องบิดาที่เป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่ให้เพื่อนฟัง
“พ่อครีมคงอยากจะไปอยู่กับแม่มากกว่าอยู่กับครีม ถึงไม่สนใจไยดีตัวเองเลย” นึกถึงคำพูดบิดาที่ฝากฝังเธอกับคุณตาฮาโตริเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ น้ำตาของเธอก็พานจะไหลออกมาให้ได้ ท่านห่วงเธอก็จริง แต่ท่านทำเหมือนอยากจะตายมากกว่าอีก
“อย่าคิดอย่างนั้นสิครีม บางทีท่านอาจจะคิดว่าการอยู่กับเราทำให้เราลำบาก สู้ไปซะยังดีกว่า” นันทพรปลอบใจเพื่อนรักที่กำลังฝืนยิ้ม ถึงแม้จะไม่พูดออกมาตรง ๆ แต่ก็ฟังออกว่าเธอกำลังน้อยใจ “แล้วเรื่องค่ารักษาล่ะ เป็นอย่างไรบ้าง คุณตาท่านนั้นช่วยจริง ๆ อย่างที่พูดหรือเปล่า”
“อือ เมื่อวานเลขาของคุณตาเพิ่งมาจ่ายของอาทิตย์ที่สามให้ ฉันเกรงใจท่านมากเลยนะแมว เพราะค่าใช้จ่ายแต่ละอาทิตย์มหาโหดมาก ค่าแรงเดือนนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะได้เท่าไหร่” เธอบ่นอย่างกลัดกลุ้ม เพราะบอกกับชายชราผู้มีเมตตาเอาไว้ว่าจะผ่อนคืนให้ แต่เมื่อได้เห็นค่าใช้จ่ายในการรักษาแล้ว มันแตกต่างกับรายได้ของเธอราวฟ้ากับเหว “ลำพังฉันคนเดียวตายแล้วเกิดใหม่ก็คงไม่มีปัญญารักษาพ่อได้ขนาดนี้หรอกแมว ป่านนี้คงรักษาแบบคนไข้อนาถา หรือใช้บัตรสามสิบบาท นั่งป้อนข้าวป้อนน้ำ ดูแลกันตามมีตามเกิดอยู่ที่บ้าน”
“ขัดสนก็บอกแมวได้นะ ถึงจะช่วยไม่ได้มากมาย แต่ก็ช่วยได้แน่นอน จีนกับวามันก็เคยพูดเอาไว้เหมือนกัน พวกเราไม่อยากให้แกโหมงานหนักแบบนี้นะ ร่างกายจะแย่เอา ทำเท่าที่ไหวจะดีกว่านะ”
“ครีมไม่ได้หักโหมอะไรเลยแมว รู้ว่าตัวเองไหวถึงได้ทำ ขอบใจมากนะ”
“อย่าโกหกนะ”
“ไม่โกหกหรอก”
“อือ” นันทพรพยักหน้ารับ “วันนี้เลิกเรียนแล้วแมวขอไปเยี่ยมพ่อด้วยคนนะ”
“คงไม่ได้หรอก เพราะครีมต้องไปทำงาน วันนี้ถึงไปเยี่ยมพ่อตั้งแต่เช้าไง”
“ทำไมช่วงนี้ทำงานทุกวันเลยล่ะครีม”
“อือ ครีมก็ไม่รู้ว่าทำไม อาจจะเป็นเพราะว่าครีมทำงานกับเขามานาน หรือเพราะลุงมงคลเขาสงสารครีมเรื่องพ่อมั้ง เขาก็เลยให้ครีมไปทำงานทุกวันที่ว่าง ไม่ต้องรอให้โทรตามเหมือนแต่ก่อนแล้ว”
“ก็ดีนะ แต่ลุงมงคลนี่ไว้ใจได้ใช่ไหม”
“เธอกำลังคิดอะไรของเธอเนี่ยแมว” สุภัครพีใช้สายตาตำหนิเพื่อน
“ก็ฉันเป็นห่วงเธอนี่ ยิ่งซื่อ ๆ อยู่” นันทพรพูดไปยิ้มไป
“ฉันเป็นคนซื่อสัตย์ไม่ได้ซื่อบื้อซะหน่อย”
“เหรอจ๊ะ”
“ทำไมทำเหมือนไม่เชื่อกันเลยเนี่ย”
“ก็ไม่อยากจะเชื่อจริง ๆ นี่ เธอน่ะอ่อนต่อโลกเกินไป จิตใจดีจนน่าเป็นห่วง ไม่เชื่อก็ไปถามจีนกับวาได้เลย เวลาเธอไปทำงานพวกเราเป็นห่วงเธอมากนะรู้ไหม”
“ขอบใจมากนะที่เป็นห่วง ครีมดีใจมากเลยที่มีเพื่อนดีอย่างพวกเธอ แต่เรื่องลุงมงคล ครีมเชื่อใจเขานะ ตลอดสองปีกว่าที่รู้จักกันมา เขาไม่เคยแสดงท่าทางแบบพวกเ*******ูเลยนะ ผิดกับเจ้านายโดยตรงของครีม รายนั้นทำตัวแบบหมาหยอกไก่ ทีเล่นทีจริง ประมาณว่าถ้าเล่นด้วยก็เอาอะไรแบบนี้แหละ”
“ถ้าอย่างนั้นเธอต้องอยู่ห่าง ๆ เขาเอาไว้เลยนะ เวลาเลิกงานห้ามขึ้นรถไปกับเขาเด็ดขาด พวกนี้มันจะมีปากเป็นอาวุธ ซื่อ ๆ อย่างเธอติดกับเขาแน่”
“ครีมไม่หลงคนเพราะคารมหรอกน่าแมว”
“แมวไม่ได้หมายความว่าครีมจะยอม แต่ครีมอาจจะโดนคำพูดของเขาหว่านล้อมจนงงงวย พอรู้ตัวอีกทีอาจจะถูกพาเข้าโรงแรมไปแล้ว”
“ถึงครีมจะดูหงิม ๆ ติ๋ม ๆ แต่ครีมก็มั่นใจว่าตัวเองไม่ใช่คนขี้ขลาดจนไม่กล้าสู้คนหรอกนะ ถ้าเขาทำกับครีมแบบที่แมวว่าจริง ๆ ครีมสู้ตายแน่”
“ดีมาก” นันทพรทำเสียงจริงจังกล่าวชมเพื่อนที่หน้าตาไม่ได้จริงจังเหมือนคำพูดเลยสักนิด ก็เพราะเธอเป็นคนจิตใจดีเกินไปจนโกรธใครไม่เป็นนั่นเอง
- Writer
