เจนสุดาเห็นบุตรชายปลีกตัวออกไปคุยกับเพื่อน จึงรีบเข้าไปหาเดือนกันยา
“นี่หล่อน ฉันมีเรื่องให้ช่วยหน่อย”
เดือนกันยายิ้มรับน้อยๆ ไม่ได้ใส่ใจสายตาไม่เป็นมิตรของเจนสุดานัก เพราะรู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงตรงหน้าไม่ได้เต็มใจต้อนรับหล่อนในฐานะลูกสะใภ้แม้แต่น้อย
“เอ่อ มีอะไรให้เดือนช่วยเหรอคะ”
“เมื่อกี้ฉันไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้านแล้วทำสร้อยข้อมือเพชรหล่นหาย หล่อนไปช่วยฉันหาหน่อยได้ไหม”
สีหน้าของเดือนกันยาแสดงความตกใจ
“ได้ค่ะ”
เจนสุดาลอบยิ้มพึงพอใจ
“งั้นไปกับฉัน ตามมาทางนี้”
“เอ่อ เดือนขอไปบอกคุณจักรินก่อนนะคะ”
“ไม่ต้อง!”
เจนสุดาเผลอตวาดเสียงดังลั่น ก่อนจะรีบกลบเกลื่อนเมื่อเห็นสีหน้าตกใจของเดือนกันยา
“ฉัน...ฉันแค่ไม่อยากทำให้เป็นเรื่องใหญ่น่ะ แค่หล่อนกับฉันสองคนก็น่าจะหาเจอแล้ว”
เดือนกันยาพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนจะเดินตามหลังเจนสุดาไป จังหวะนั้นจักรินที่กำลังคุยกับเพื่อนอยู่มองมาเห็นพอดี
