ลีโอนาโดแทบสำลักกาแฟที่ดื่มอยู่ เมื่อเห็นแม็กซิมัสเพื่อนรักเดินเข้ามาในห้องรับแขกภายในบ้านของตัวเอง
“นี่แน่ใจนะว่านายไม่ใช่โจรน่ะแม็ก”
แม็กซิมัสทรุดกายลงนั่งบนโซฟาตัวตรงกันข้ามกับลีโอนาโดด้วยท่าทางอ่อนล้า
“ฉันเหมือนโจรมากหรือไง ลีโอ”
ลีโอนาโดหัวเราะร่วน ก่อนจะหันไปถามสาวใช้ที่ยืนรอรับใช้อยู่ที่ปากประตูห้องรับแขก
“เจนนี่ ตอบฉันหน่อยสิว่าเพื่อนของฉันเหมือนโจรหรือเปล่า”
“ก็...ก็ไม่ค่อยต่างจากโจรเท่าไหร่ค่ะ”
“เห็นไหม ทุกคนมองนายเหมือนโจรหมดนั่นแหละ และรู้ไหมว่าเพราะอะไร” ลีโอนาโดส่ายหน้าน้อยๆ “หนวดนายไง ผมเผ้านายอีก ทำไมไว้ยาวแบบนี้วะ ตัดแต่งให้มันเรียบร้อยแบบฉันสิ”
แม็กซิมัสยกมือขึ้นลูบหน้าตาตัวเอง “ฉันไม่มีเวลาน่ะ ยุ่งกับงานในไร่ทุกวัน”
“แค่โกนหนวด แล้วก็ตัดผมเนี่ยนะ”
“อืม”
ลีโอนาโดมองเพื่อนด้วยความเอือมระอา “ฉันว่ามันก็แค่ข้ออ้างของคนไม่ใส่ใจตัวเองมากกว่าว่ะแม็ก”
“นายอย่ายุ่งเร
