ข้ามขอบฟ้า

ตอนที่ 8... จอมบงการ

"สวัสดีค่ะ" นันทิชารับสายขณะที่เธอกำลังเดินทางไปสัมภาษณ์งาน

"ได้เวลาทำงานแล้วทำไมฉันยังไม่เห็นเธอในห้องทำงานของฉัน" จัสตินพูดด้วยเสียงนิ่งๆ เขานอนคิดตลอดทั้งคืนว่าเธอจะเก็บถุงกระดาษจากถังขยะและได้อ่านข้อความนั้นไหม เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงแบบไหน จึงตัดสินใจวางมาดเจ้านายไว้ก่อน...

"ฉันลาออกแล้ว ฉันจะไปทำงานทำไม ถ้าสมองคุณยังหลงเหลือรอยหยักอยู่ ก็จำไว้ด้วยนะคะว่าฉันไม่ใช่ลูกจ้างของคุณแล้ว" นันทิชาตอบอย่างอารมณ์เสีย ถ้าเธอรู้ว่าเป็นเบอร์ของเขา เธอไม่มีวันรับสายมันแน่ๆ

"เมื่อคืนฉันบอกเธอแล้วใช่ไหม ว่าตราบใดที่ฉันไม่เซ็นอนุมัติใบลาออก เธอยังต้องมาทำงานกับฉัน"

"ไม่รู้สิ ไม่ได้ฟัง"

"แนท!"

"แค่นี้นะ ฉันขี้เกียจคุยกับคุณ" นันทิชาตัดสายเขาทิ้งทันที ตอนนี้เธอกำลังจะข้ามถนนเพื่อเดินตรงไปยังโรงแรมที่เธอจะเข้าไปสัมภาษณ์งาน

"ขอทางด้วยค่ะ" เธอบอกชายร่างสูงผิวสีดำสองคนที่ยืนขวางถนนอยู่ ไฟตรงทางเท้าแสดงสัญญาณสีเขียว บอกให้คนเดินข้ามแล้ว แต่เขากลับยังยืนอยู่ที่เดิม

"ผมให้คุณไปสัมภาษณ์งานใหม่ไม่ได้ครับ คุณจัสตินสั่งให้ผมมารับคุณไปทำงานที่ The Heaven" ชายคนแรกหันมาบอกเธอ นันทิชาเห็นหน้าเขาก็จำได้ทันทีว่าเขาคือบอดี้การ์ดของจัสติน

"คุณและเจ้านายของคุณไม่มีสิทธิ์มาห้ามฉัน" นันทิชาพยายามเดินเบี่ยงไปอีกทาง แต่ก็ถูกบอดี้การ์ดของเขาอีกคนขวางทางไว้

"ไปเถอะครับ วันนี้คุณจัสตินมีประชุมตอนสิบโมง"

"แล้วไงคะ?" เธอลอยหน้าลอยตาไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูด มันไม่ใช่หน้าที่ของเธออีกต่อไปแล้ว

"ไปกับพวกผมเถอะครับ ผมขัดคำสั่งคุณจัสตินไม่ได้ หน้าที่ของผมคือพาคุณกลับไปที่โรงแรม" นันทิชารู้ว่าทั้งสองอึดอัดแค่ไหนที่ต้องเป็นคนกลาง แต่ทั้งหมดก็เพราะเจ้านายตัวดีของพวกเขานั่นแหละ เธอหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าโทรหาเขาทันที

"นี่คุณ สั่งคนของคุณให้กลับไปได้แล้ว ฉันมีธุระต้องไปทำ"

"ฉันไม่ให้เธอไปสัมภาษณ์งานที่โรงแรมเฮงซวยพวกนั้นหรอกนะ ถ้าอยากจะทำงานก็กลับมาทำที่นี่ ไม่มีโรงแรมที่ไหนดีกว่า The Heaven แล้ว"

"ฉันจะทำงานที่โรงแรมเฮงซวยแค่ไหนก็ได้ ถ้าเจ้านายฉันดีกว่าคุณ"

"กลับมาทำงานกับฉัน... เดี๋ยว... นี้" จัสตินบอกช้าๆ อย่างอดทน

"ฉัน... ไม่... กลับ... แค่นี้นะ!" นันทิชาเลียนน้ำเสียงตามเขาและวางสายไป

"นี่พวกคุณสองคน ฉันขอร้องนะ กลับไปเถอะ ยังไงฉันก็ไม่ไปกับพวกคุณหรอก"

"ผมก็ไม่อยากฝืนใจคุณหรอกนะครับ แต่ผมขัดคำสั่งคุณจัสตินไม่ได้ ผมไม่อยากโดนซ้อมนะครับ" เขาบอกและก้มหน้าลงอย่างละอายใจระคนหวาดกลัว

"โดนซ้อม! เค้าซ้อมพวกคุณด้วยเหรอ ถ้าคุณไม่ทำตามคำสั่ง" นันทิชาตกใจที่ได้ยินเรื่องโหดร้ายแบบนี้ นี่แม้กระทั่งกับผู้ชายตัวใหญ่ๆ แบบนี้ เขาก็ไม่เกรงกลัวงั้นเหรอ

"ขอโทษด้วยนะคะ แต่ฉันไปกับพวกคุณไม่ได้จริงๆ ถ้าฉันต้องทำให้คุณสองคนเดือดร้อน ฉันขอโทษ" นันทิชารู้สึกผิดที่ตัวเองเห็นแก่ตัว แต่จะให้ทำยังไงล่ะ ก็เธอไม่อยากไปเจอเขานิ

"เอ่อ... ถ้างั้นคุณดูนี่ก่อนนะครับ" เขายื่นโทรศัพท์มือถือให้นันทิชา ในหน้าจอแสดงรูปแม่ของเธอกำลังยืนรดน้ำต้นไม้ และหมาจัสตินที่ยืนอยู่ข้างๆ นันทิชาตกใจสุดขีดที่เขากล้าขู่เธอถึงเพียงนี้

"ไปเถอะนะครับ" เขาขอร้องอยากสุภาพอีกครั้ง แม้หน้าตาไม่ได้แสดงออกแบบนั้นเลย

"รถอยู่ไหนล่ะ" นันทิชาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ในใจคิดทบทวนว่าเขาแค่ขู่เท่านั้น คำถามล้านแปดผุดขึ้นมาในหัว เธอต้องถามเขาให้รู้เรื่อง!

"ทางนี้ครับ" เขาเดินนำเธอไป ส่วนอีกคนก็เดินอยู่ด้านหลังของเธอ

"ฉันมีประชุมตอนสิบโมง เธอมีเวลาเตรียมเอกสารอีกยี่สิบนาที" จัสตินบอกโดยไม่เงยหน้าขึ้นจากโต๊ะทำงาน

"ฉันไม่ได้มาเพื่อทำงาน"

"แล้ว..." จัสตินวางปากกา เงยหน้าขึ้นมาสบตานันทิชา ก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้สบายๆ

"คุณรู้ได้ยังไงว่าบ้านอยู่ไหน"

"ก็ไม่ยาก ข้อมูลในใบสมัครงานก็มี" เขาประสานแขนสองข้างกอดไว้ที่อก

"คิดว่าตัวเองรวยแล้วจะข่มขู่คนอื่นยังไงก็ได้เหรอ ทุเรศ อำมหิต จิตใจไม่ดี" นันทิชาด่าเขาเท่าที่เธอจะนึกออก

"จะถือซะว่าเป็นคำชมแล้วกันนะ ถ้าชมฉันจนพอใจแล้วก็ไปเตรียมตัวได้แล้ว" เขาชายตามองนาฬิกาที่ติดอยู่บนผนัง

"..."

"อ้าว! เตรียมตัวทำงานสิ พรุ่งนี้ค่อยเป็นไปเป็นเด็กยกกระเป๋าแล้วกัน วันนี้คงทำงานหนักไม่ได้ล่ะมั้ง..." เขามองนันทิชาตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะมองย้อนขึ้นมาและหยุดสายตาที่หว่างขาของเธอ

"ไอ้..."

"ไอ้อะไร" เขาลุกเดินเข้ามาใกล้นันทิชา

"ไอ้หมา!" นันทิชาคิดคำด่าไม่ทัน เพราะยิ่งเขาขยับเข้ามาใกล้ สมาธิเธอก็เริ่มเตลิดเปิดเปิง

"สำนวนไทยที่ว่า เล่นกับหมาแล้วหมามันเลียปากน่ะ เคยได้ยินไหม" เขาเชยคางเธอขึ้นมา จนหน้าผากนูน ชนกับปลายคางของเขา นันทิชาหลับตาปี๋ด้วยความกลัว จัสตินมองภาพตรงหน้าก็อมยิ้มออกมา เขาแนบปากของตัวเองลงบนปากบางสวยที่ทาลิปกลอสสีอ่อนๆ ของนันทิชา เธอพยายามเบือนหน้าหนี แต่เขาก็ใช้สองมือประคองมันไว้แน่น ก่อนจะออกแรงบดปากของตัวเองให้บี้กับปากสวยของเธอ จัสตินยื่นลิ้นชุ่มออกมาเลียตามริมฝีปากของนันทิชาจนผิวสัมผัสของลิปกลอสเลือนหายไป เหลือเพียงผิวปากเนียนนุ่มของเธอเท่านั้น...

"ปล่อย" นันทิชาบอกเสียงแผ่ว สัมผัสนุ่มนวลจากเขาที่เธอได้รับมันแตกต่างจากครั้งไหนๆ ความรู้สึกวาบหวิวที่เกิดขึ้นก็ทำให้เธอรู้สึกไร้เรี่ยวแรง จัสตินรู้ดีว่าเธอรู้สึกยังไงกับสัมผัสเช่นนี้ เขาบีบนิ้วโป้งทั้งสองข้างที่วางอยู่บนแก้มนวลเข้าหากัน จนริมฝีปากบางที่อยู่ระหว่างกลางขยายออก เขาใช้จังหวะนี้แทรกลิ้นเข้าไปข้างในก่อนที่เธอขจะร้องห้าม

"อื้อ" นันทิชาพยายามออกแรงต่อสู้กับรสจูบนี้ จัสตินกวาดลิ้นเลื่อนไปมาจนทั่วทั้งปาก ฟันสวยที่เรียงตัวกันทั้งบนและล่างถูกเขาทักทายจนครบ ยกเว้นเพียงแต่ลิ้นเรียวที่ยังซ่อนตัวอยู่ เขากระดกลิ้นไปมาอย่างเชิญชวนให้เธอออกมาเล่นด้วยกัน และเมื่อผ่านไปไม่นาน จากดวงตาที่หลับปี๋เพราะความกลัว กลับกลายเป็นเปลือกตาหลับพริ้มด้วยความเคลิบเคลิ้ม...

"อาห์..." จัสตินครางเบาๆ เมื่อเธอตอบสนองความต้องการของเขา ลิ้นของเธอยังคงหวานหอมเช่นทุกครั้งที่เขาฉวยโอกาส หากแต่ครั้งนี้มันพิเศษกว่าครั้งไหนๆ เพราะหญิงสาวที่เขาปรารถนาจะครอบครองมอบความหวานให้อย่างเต็มใจ นันทิชาเผลอตัวให้เขา และมือใหญ่ก็ไม่รีรอเมื่อโอกาสมาถึง จัสตินใช้สองมือลูบไล้ต่ำลงไปตามไหล่หม่น ไล่ลงไปตามแขนยาวเนียนนุ่ม ก่อนจะหยุดอยู่ที่เอวบางไร้ไขมันส่วนเกิน เขาลูบไล้มันไปมา พร้อมกับค่อยๆ ดึงชายเสื้อที่สอดอยู่ในกระโปรงออกมา และแทรกมือเข้าไปข้างในจนได้สัมผัสกับความเนียนละเอียดของผิว...

"อืม..." ปากหยักและลิ้นยังคงทำงานอย่างแข็งขัน จัสตินลืมตามองนันทิชาที่กำลังหลงใหลไปกับอารมณ์ที่เขาเป็นผู้นำอย่างพอใจ เขาละมือออกจากเอวบางและเลื่อนมันสูงขึ้นจนสัมผัสกับหน้าอกที่เขาเฝ้าคิดถึงและอยากจะเห็นมันอีกครั้ง สองมืออ้อมไปด้านหลังและปลดตะขอเสื้อชั้นในออกอย่างคล่องมือ นันทิชาเริ่มได้สติ... เธอผลักตัวเขาออก แต่ก็ไม่เป็นผล ร่างใหญ่เบียดเสียดตัวเองเข้าหาร่างเล็กจนหน้าอกของทั้งคู่ชิดติดกัน จัสตินสัมผัสได้ถึงอัตราการเต้นของหัวใจของนันทิชาที่แทบจะทะลุออกมา ลมหายใจร้อนๆ ที่พ่นออกมาอย่างติดขัดยามที่เขาบีบขยำสองเต้า ทำให้เขารู้ว่าเธอพร้อมสำหรับขั้นตอนต่อไปแล้ว นันทิชาพยายามเอียงคอหนีจากปากที่ชุ่มไปด้วยน้ำลายของเขาที่เคลื่อนไหวอยู่ตามซอกคอ แต่ยิ่งหนีก็เหมือนจะยิ่งเปิดทางให้เขามากขึ้นเท่านั้น เธอใช้สองมือดันตัวเขาให้ห่างออกไป แต่กลับถูกเขาจับมันยกไว้สูงเหนือหัว มือใหญ่ของจัสตินอีกข้างลูบไล้ไปตามขาเรียวก่อนจะค่อยๆแทรกตัวเข้าไปใต้กระโปรงของเธอ...

"พอแค่นี้เถอะ" นันทิชารวบรวมสติที่มีเอ่ยบอกเขา

"หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง เข้าใจหรือเปล่า" เขากระซิบบอกเธอที่ข้างหู เสียงแหบพร่าของเขาทำเอาเธอขนลุกไปทั่วทั้งกาย และเป็นจังหวะเดียวกันกับที่นิ้วของจัสตินสอดเข้าไปในกางเกงในของเธอ

"อ๊ะ" นันทิชาร้องเมื่อนิ้วใหญ่เคลื่อนผ่านจุดเสียวของเธอ

"อื้ม..." จัสตินครางเสียวเมื่อสิ่งที่เขาพยายามทำนั้นให้ผลเกินคาด น้ำเหนียวที่อ่ออยู่เต็มกางเกงชั้นในของนันทิชา ทำเอาเขาใจสั่นไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แก่นกายใต้กางเกงบวมเป่งจนแทบจะดันซิบกางเกงให้แตก เขาแทรกนิ้วกลางเข้าไปในโพรงสวาทขนาดเล็กที่สุดเท่าที่เขาเคยได้สัมผัสและใช้นิ้วโป้งกดคลึงที่ติ่งเสียว นิ้วชี้ขยับเข้าออกช้าๆ เพื่อให้นันทิชาได้ปรับตัว...

"อาห์..." เธอกัดฟันพยายามไม่ให้เสียงครางดังออกมา ยามที่เขาชักนิ้วออกและดันมันกลับเข้าไปคืน สิ่งที่จัสตินทำอยู่นั้น ช่างให้ความรู้สึกแปลกใหม่แบบที่เธอรู้สึกดีเหลือเกิน เขาทำแบบนี้เรื่อยๆ ดันนิ้วเข้าแล้วดึงออก จนร่างของนันทิชาเริ่มกระตุก เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้คือความเสียวหรือเปล่า จัสตินขยับนิ้วเร็วและแรงยิ่งขึ้น จนนันทิชาขาชาแทบจะยืนไม่ไหว ตัวเธอกระตุกเป็นจังหวะตามนิ้วของเขาที่เข้าออกตรงจุดนั้น

"อืม..." จัสตินมองหน้านันทิชาที่หลับตาพริ้มพร้อมกับกัดปากตัวเองไว้อย่างอดทน

"อ๊ะ... อ๊ะ" เธอเก็บซ่อนเสียงเสียวไม่อยู่ จัสตินออกแรงเร็วยิ่งขึ้นๆ นันทิชาตัวกระตุกพร้อมๆ กับร่องสวาทที่บีบรัดนิ้วของจัสตินไว้ไม่ให้ไปไหน

"อาห์" ความเจ็บทั้งหมดที่เธอมีมันหายไปหมด เหมือนว่าเขาเป็นนายแพทย์มือหนึ่งที่รักษาเธอจนหายดี นันทิชาหายใจหอบ เธอเข้าใจแล้วว่าความเสียวและการไปถึงจุดสูงสุดของอารมณ์ทางเพศมันเป็นยังไง ขาที่เกร็งและชาจากเหตุการณ์เมื่อครู่นั้นทำเอาเธอยืนต่อไปไม่ไหว จัสตินดึงนิ้วของตัวเองออกจากโพรงสวาทของเธออย่างเสียดาย หากเขาได้ใช้อาวุธออกศึกครั้งนี้อย่างเต็มที่คงจะดีไม่น้อย เขาช้อนตัวของนันทิชาที่กำลังจะร่วงลงสู่พื้นมาไว้บนโซฟา

"ขอโทษนะ" เขาบอกเธอเบาๆ ก่อนที่ดวงตาคมคู่สวยจะปิดลง...

ติ๊ด ติ๊ด

จัสตินมองไปตามเสียง เขารีบเดินไปยังโต๊ะทำงานของนันทิชาที่มีโทรศัพท์วางไว้ และรีบอ่านข้อความที่แสดงอยู่ ก่อนที่ไฟหน้าจอจะดับลง

'สัมภาษณ์งานใหม่เป็นยังไงบ้างแนท เย็นนี้มากินข้าวที่บ้านเจคไหม แม่มีเมนูใหม่รอให้แนทชิมนะ... เจค'

จัสตินอ่านข้อความจบก็ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ เขาหันไปมองนันทิชาที่นอนหมดแรง ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง

"เลื่อนประชุมไปเป็นตอนบ่ายโมง ตอนบ่ายสามนัดประชุมด่วนทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องกับสปอนเซอร์ทีมบาสให้ผมด้วย และห้ามใครขึ้นมาข้างบนห้องถ้าผมไม่ได้สั่ง รวมถึงคุณด้วย" จัสตินสั่งเอ็มม่าผ่านโทรศัพท์ เขาเดินตรงมานั่งย่อเข่าลงข้างๆ นันทิชา พร้อมกับจับปอยผมที่อยู่พาดผ่านแก้มของเธอทัดหู เขาพิจารณาดวงหน้าสวยคมที่สวยงามแบบหญิงไทยจนพอใจ ก่อนจะจุมพิศที่หน้าผากของเธอเบาๆ...

"สวยขึ้นเยอะเลยนะแนท"