4
1181 Words
ปทุมมาพ่นลมหายใจออกจากปาก เมื่อลงเวลาเลิกงานในบัตรและเก็บกลับเข้าไปไว้ในช่องรายชื่อของตนเป็นอันเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะเดินหอบเอาถุงขวดและกล่องลังที่แยกไว้ขายไปส่งให้ที่ร้านรับซื้อ ค่อยย้อนกลับไปยังหอพักที่อยู่ไม่ไกลจากสำนักงานที่ตนไปเป็นแม่บ้านประจำที่นั่นเท่าไรนัก
หญิงสาวแวะตลาดก่อนถึงหอพัก กวาดซื้อของที่เห็นแล้วอยากกินจนเต็มสองมือ ตรงไปยังหอพักตรงหน้าเมื่อได้ของตามที่ต้องการครบหมดแล้ว
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะเลย กินหมดหรือนั่นหนูบัว” ลุงโตนยามประจำหอทักเธออย่างเป็นมิตร จึงชูถุงของกินแล้วเอ่ยชวนไปตามมารยาท
“กินด้วยกันไหมลุง”
“มีอะไรให้ลุงกินบ้างล่ะ” แกถามอย่างเอ็นดู ปทุมมายกถุงที่ส่วนใหญ่เป็นขนมหวานและผลไม้สุกรสหวานชูขึ้นตอบแกไป
“มีสาคู บัวลอย ข้าวเหนียวเปียกใส่เผือกแล้วก็ข้าวเหนียวมะม่วงจ้าลุง อ้อ มีนี่ด้วย ขนุนสุก ๆ หอมมาก ๆ นะลุง”
ลุงยิ้มแล้วว่า “เอาเลยลูก กินให้อิ่ม แปลกจริงเชียวเด็กคนนี้ลุงเห็นกินแต่ขนมเอย ของหวานเอยไม่ยักจะอ้วน ต้องหายาถ่ายพยาธิมากินบ้างแล้วมั้ง จะได้อ้วน ๆ กว่านี้หน่อย” แกบ่นไปตามเรื่องแล้วเอ่ยชวนเมื่อนึกได้ “แล้วนี่หนูไปลอยกระทงไหมลูก”
ได้ยินคำถามจึงนึกตามแกได้ว่าวันนี้เป็นเทศกาลใหญ่ เธอมาทำงานที่นี่ได้สี่เดือนแล้ว และก็ทำแต่งานจนแทบจะลืมไปเลยว่ามีวันสำคัญอะไรบ้าง บอกอย่างลังเลใจกับลุงแกไป
“กินอิ่มแล้วไม่ง่วงบัวก็ว่าจะไปหรอกจ้ะ ลุงไปไหม”
“ไปแล้วใครจะเฝ้าหอเล่า” แกว่ายิ้ม ๆ ก่อนที่อีกเสียงจะดังมาจากหน้าตึก “พี่อยากลอยกระทงกับน้องบัวจังเลย ไปเถอะนะน้องบัว”
"พอเลยไอ้แป๋ง หม้อไปทั่วเลยนะมึง" พี่สาน คนดูแลหอด่ามาจากอีกทิศทาง แล้วใช้น้ำเสียงเอ็นดูถามเธอ “ไปสิบัว งานที่นี่เขาสนุกนะ”
“จ้ะพี่สาน แต่บัวว่าจะขอกินอะไรก่อน วันนี้เหนื่อยมากเลย กินเสร็จถ้าไม่ง่วงมากบัวก็ว่าจะไปจ้ะ”
“ถ้าไม่มีเพื่อนไป มาเรียกพี่ได้นะน้องบัว”
“จ้ะพี่”
เธอยิ้มไม่ได้ตอบอะไรแล้วเดินกลับเข้าห้องพัก ปิดประตูลงได้ก็ค่อยปลดชุดแม่บ้านออกเหลือเพียงเสื้อกล้ามและคว้าเอากางเกงขาสั้นมาสวมใส่แทนกางเกงขายาว ก่อนจะตวัดสร้อยที่ใส่ติดตัวมาแต่เกิดไปยังด้านหลังแทน หงุดหงิดอยากถอดก็ถอดไม่ออก แต่พอนึกไปว่าต้องถอดสร้อยออกจากตัวก็นึกห่วงกังวลไม่กล้าทำ แล้วนั่งลงอย่างหมดแรงกับพื้นห้อง ดึงเอาของกินออกมาแกะจนหมด ก็เห็นพลุสว่างขึ้นที่ท้องฟ้าพอดี
แสงหลากสี แดง ฟ้า เขียว ขาว พวกนั้นสวยดีจัง หญิงสาวกินไปมองไปอยู่อึดใจแล้วก็ค่อยลุกเดินเข้าห้องน้ำเล็ก ๆ ในห้องพัก อาบน้ำเปลี่ยนชุดเพื่อจะออกไปร่วมงานลอยกระทงกับเขาเสียหน่อย แล้วสายตาก็มองไปยังขวดยาบำรุง พึมพำกับตัวเองเบา ๆ ว่าไม่กินจะได้หรือไม่ แต่แล้วก็จำต้องเดินไปเทใส่แก้วเล็ก ๆ กลั้นใจกินจนหมด ใบหน้าหยีเบ้เพราะรสชาติอันไม่น่าพิสมัยของยา ก่อนดื่มน้ำตามจนอาการฝืดเฝื่อนหายไปจากลำคอบ้างแล้วค่อยออกจากห้องพักไป
ปทุมมามองชายหญิงหลายคู่ที่ดูอย่างไรก็เป็นคู่รักกัน ก็ยิ้มยินดีกับคนพวกนั้น เธอไม่เคยมีแฟน ไม่เคยมีใครมาชอบและก็ไม่เคยชอบใคร แล้วก็ไม่นึกอยากหาใครมาเป็นคู่อีกด้วย
เพื่อนที่เรียนมาด้วยกันก็มักจะแซวเธอเสมอ รวมถึงพี่ น้า ป้ากลุ่มแม่บ้านของเธอก็ด้วย พวกเขามักชอบจับคู่ให้เธอ เป็นชายในตึกบ้างล่ะ เด็กร้านข้าวบ้างล่ะ ไม่ก็นักร้อง พระเอกหล่อ ๆ ในทีวีบ้างล่ะ แต่ปทุมมาก็ไม่ได้นึกใส่ใจ เธอชอบอ่านการ์ตูน นิยาย แล้วก็ชอบผู้ชายในนั้นมากกว่า ดูสมบูรณ์แบบ ไร้ที่ติออกจะตายไป
เดินดูของในงานแล้วก็เลือกซื้อกระทงเพื่อนำไปลอยยังบึงที่คนไม่พลุกพล่านนัก
นาคี วีรัง อาฆาตุคุเนติ
ปทุมมาหยุดพึมพำบทนั่นเมื่อนึกได้ แล้วบ่นให้ตัวเองว่าบ้าชะมัดเลยเพราะเอาแต่คุยกันเรื่องนี้แท้ ๆ มันก็เลยติดหูติดปากของเธอ ยืนมองกระทงของตัวเองที่ใต้ต้นไม้ หลังจากรอคิวลอยกระทงจนคนเริ่มบางตาไปมากแล้ว
และตอนนั้นเองที่ลมพัดมาวูบหนึ่ง แล้วตามมาด้วยกลิ่นคาวคล้ายกลิ่นของพวกสัตว์น้ำ หญิงสาวตกใจเมื่อรู้สึกเหมือนว่ามีตัวอะไรเลื้อยผ่านข้อเท้าของเธอไป เธอก้มลงมองพร้อมชักขาหนีแต่ก็ไม่พบ แล้วเงยหน้าขึ้นตั้งท่าจะไปจากตรงนี้แต่ก็เห็นว่ามีร่างสูงใหญ่ยืนเป็นเงาดำที่ตรงหน้าของเธอ
“เฮ้ย! อะไรเนี่ย ตกใจหมดเลย” เธอพึมพำเบา ๆ ทั้งที่ตกใจแล้วก็ค่อยคลายใจว่าเงานั่นไม่ใช่ผีแต่เป็นคนต่างหาก
เสียงรอบตัวของเธอเงียบหายไปหมด แล้วหูก็ได้ยินเสียงเข้มทรงอำนาจนั้นเอ่ยถามที่ตรงหน้าของเธอ
“เมื่อครู่นี้เจ้าพูดว่าอะไร”
ปทุมมาปรับสายตามองให้ชัดเจนอีกทีถึงได้พบว่าคนที่กำลังยืนถามเธอในเงามืด เป็นคนเดียวกันกับที่เธอเจอชั้นบนสุดของอาคารสำนักงานเมื่อตอนบ่าย
สายตาเรียวรีทรงอำนาจของดร.เธียรไม่ได้ต่างจากเครื่องสแกนสุดล้ำสมัยในปัจจุบัน ชายหนุ่มเพ่งสำรวจหญิงสาวตรงหน้าเขาทันที เมื่อครู่เขาอยู่ที่ชั้นบนสุดของอาคารมองบรรยากาศโดยรอบด้วยสายตาเรียบเฉยก่อนที่หูจะแว่วเสียงสาปนั่น จึงพากายจากจุดนั้นมายังจุดที่เป็นต้นตอของเสียงหวานที่เอ่ยถึงคำสาปนั้นแล้วจึงได้พบหญิงผู้นี้อีกครั้ง
เธียรจำได้ว่าพบหญิงคนนี้แล้วเมื่อช่วงบ่าย อีกฝ่ายเป็นแม่บ้านจากบริษัทจัดหาแม่บ้าน*รายหนึ่งเพียง*เท่านั้นเอง แต่ที่ทำให้เขาต้องใช้พลังมองลึกเข้าไปในตัวหญิงสาว คือสิ่งที่อีกฝ่ายกล่าวออกมานั่นต่างหากที่ทำให้เขาสนใจ
“พูดว่าอะไร” เขาถามย้ำอีกครั้ง
- Writer
