บทที่ 2: โมโหหวง 2
1107 Words
ทว่านิ่มนวลกลับไม่รับรู้ถึงความรู้สึกของเสือหนุ่มเลยแม้แต่น้อย ก็เขาไม่เคยปริปากพูดออกมาเลยนี่ แล้วหล่อนก็ไม่คิดที่จะไปเซ้าซี้ถามหาเอาความอะไรด้วย สิ่งที่หล่อนคิดมีอยู่อย่างเดียวเท่านั้นคือการไปสรรหาวัตถุดิบนำมาทำอาหารเพื่อเอาอกเอาใจทั้งเขาและลูกน้องของเขาอย่างเดียว พอมาถึงที่ตลาด ลูกน้องคนสนิทของเสือหมอกก็สั่งการเอาไว้ว่าถ้าหล่อนซื้อข้าวของเสร็จเมื่อไร ให้ไปเจอกันที่ร้านกาแฟอาโกเจ้าประจำซึ่งอยู่กลางตลาด
นิ่มนวลพยักหน้ารับ ก่อนที่จะแยกย้ายจากเหล่าชายฉกรรจ์ในตอนนั้น
“คืนนี้จะทำอะไรดีนะ…แกงหน่อไม้ หรือแกงเห็ด?”
หญิงสาวคิดพลางเดินทอดน่องมองซ้ายขวา ดูบรรดาร้านผักที่วางเรียงรายอยู่ในตลาดไปด้วย ช่วงเช้าอย่างนี้มีข้าวของมากมายวางเรียงรายขายอยู่ให้เลือกสรรจนหหนำใจ หล่อนหยุดยืนพินิจสักครู่หนึ่ง แล้วตัดสินใจ
“แกงเห็ดดีกว่า แกงหน่อไม้พี่หมอกกินบ่อยแล้ว เดี๋ยวจะเบื่อ ป้าจ๊ะ เห็ดขายยังไงจ๊ะ”
พึมพำได้เท่านี้ก็เอ่ยถามกับแม่ค้า พวกแม่ค้าแม่ขายก็คุ้นชินกับหล่อนเป็นอย่าง พอเห็นหน้าหญิงสาวก็ยิ้มร่า เอ่ยทักราวกับสนิทสนมกันมากมายก็ไม่ปาน
“กระป๋องละสลึงแม่หนูเอ๋ย วันนี้ก็งามอีกแล้วนะ คนอะหยัง งามแต๊งามว่า งามปะล้ำปะเหลือ ดูหน้าดูผิวพรรณสิเนี่ย ขาวโจ๊ะโฟะเลย”
“ก็ขาวเหมือนสาวเหนือที่นี่นั่นล่ะจ้ะ ไม่ได้ต่างกันเลย”
“อู๊ย เหมือนที่ไหน แม่หนูน่ะมองก็รู้ว่าเป็นลูกผู้ดี ไม่ใช่ลูกชาวบ้านร้านตลาดแบบสาวๆ ที่นี่”
“แต่ฉันไม่ใช่ลูกผู้ดีจ้ะ”
“ถึงจะไม่ใช่ลูกผู้ดี แต่ก็ดูรู้ว่ามาจากบางกอกอย่างแน่นอน ไม่เชื่อให้อีนี่มาช่วยดู เฮ้ยมึง มาช่วยดูสิเนี่ย แม่หนูเหมือนคนบางกอกเลยเนาะ”
“ใช่ๆ”
คำชมของแม่ค้าทำเอาหญิงสาวคลี่ยิ้มออกมา หล่อนไม่ได้สนใจเรื่องที่ว่าดูเหมือนคนบางกอกอะไรนั่น เพราะแท้จริงแล้วหล่อนเป็นคนจากภาคใต้ เพียงแค่ว่าผิวขาวเนียน หน้าตาไม่ได้คมเข้มเหมือนกับคนพื้นที่ อาจจะเพราะว่าบิดาของหล่อนเป็นคนจีนจากแผ่นดินใหญ่ที่อพยพมาอาศัยบารมีของแผ่นดินสยาม จึงทำให้หล่อนดูไม่ใช่คนทางภาคใต้สัก แต่ที่หล่อนยิ้มออกมาเป็นเพราะว่าไมตรีของบรรดาแม่ค้าที่เอ็นดูหล่อนราวกับว่าหล่อนเป็นดาราสาวเจ้าเสน่ห์ก็ไม่ปาน
“งามขนาดนี้ ป้อจายคงมาติดพันน่าดูเชียว”
มายิ้มเจื่อนเอาตอนนี้ นิ่มนวลได้ยินแล้วก็ส่ายหน้า
“ไม่มีหรอกจ้ะผู้ชงผู้ชายมาติดพันอะไรนั่นน่ะ ฉันมีผั…”
“ไม่มีอะไรกันล่ะ โน่น มากันแล้วโน่นไงไอ้พวกจิ๊กโก๋ ระวังเถ๊อะ จะได้ตกเป็นเมียมันสักคนหนึ่ง”
พูดยังไม่ทันจะจบเลย นิ่มนวลตั้งใจจะพูดว่า ‘ฉันมีผัวแล้ว’ สักหน่อย เพื่อกางอาณาเขตของตนเอง ไม่ให้ผู้หญิงคนไหนมายุ่มย่ามกับเสือหมอก เนื่องจากว่าการมาถึงของเหล่าเสือพวกนี้ พอต้องปลอมตัวว่าเป็นพ่อค้าคนกลางที่มาจากบางกอก ผู้หญิงน้อยใหญ่ก็พากันชม้อยชม้ายชายตา ให้ท่ากันขรมไปหมด หล่อนพอจะดูออกว่าผู้หญิงเหล่านั้นหมายที่จะจับใครสักคนเพื่อที่จะได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย เป็นคุณนายอยู่บางกอก ไม่ต้องมาเป็นชาวดอยชาวไร่ ขายของตากแดดหน้าดำอยู่อย่างนี้ แต่พอได้ยินป้าเจ้าของร้านผักแทรกขึ้นมา หล่อนก็หันไปมองตามปลายทางที่พยักพเยิดไปยังอีกทาง จากนั้นรอยยิ้มบนหน้าก็เจื่อนลงกว่าเดิม
จะไม่ให้เจื่อนลงกว่าเดิมได้อย่างไรกันล่ะ ก็พวกจิ๊กโก๋ที่แม่ค้าผักว่า เป็นพวกผู้ชายที่ทำงานเข็นผักอยู่ในตลาดและต้องตาต้องใจหล่อน พยายามมาก้อร่อก้อติกทุกครั้งที่มีโอกาส หล่อนรำคาญใจไม่ใช่น้อย ระแวงอีกด้วยว่าคนพวกนี้จะทำอะไรบุ่มบ่าม เพราะเพิ่งได้รับคำเตือนจากแม่ค้าหลายๆ คนมาว่าไอ้คนพวกนี้เป็นนักเลงในตลาด ไม่กลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น ยิ่งบริเวณป่าเขา ห่างไกลจากตัวอำเภอ ต่อให้มีย่านเมืองอยู่ ก็นับว่าอันตราย หากเกิดเหตุร้ายอันใด กว่าตำรวจจะมาถึงก็คงจะเรื่องราวใหญ่โตบานปลายไปก่อนแล้ว และถึงจะมีพวกของเสือหมอกคอยคุ้มกบาลหัว แต่ถ้าไม่เกิดเรื่องเลย มันก็จะดีกว่า
“ป้าเอาเห็ดใส่ตะกร้าให้ฉันเลยจ้ะ ส่วนนี่เงินนะจ๊ะ ฉันขอตัวก่อน”
พอเห็นอย่างนั้น นิ่มนวลก็รีบชิ่งหนีในทันที แม่ค้าก็รู้งาน รีบจัดแจงทำทุกอย่างตามที่หล่อนบอกด้วยความรวดเร็ว
นิ่มนวลสาวเท้าออกจากบริเวณนั้น มุ่งหน้าตรงไปยังร้านกาแฟอาโก รอการกลับมาของพวกลูกน้องเสือหมอกในทันที ไม่มีกะจิตกะใจที่จะไปเดินดูข้าวของอะไรต่อแล้ว ทว่าแทนที่จะได้รู้สึกปลอดภัย กลับกลายเป็นว่าพอพวกนั้นเห็นหล่อนทำท่าเหมือนจะเดินหนี ก็รีบเร่งเดินตามมาจนถึงร้านอาโก ยิ่งพอเห็นหล่อนสั่งโอเลี้ยงแล้วเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่โต๊ะตัวหนึ่ง ชายที่ดูเป็นหัวโจกของพวกนั้นก็สั่งลูกน้องให้รออยู่ด้านนอก ส่วนตนเองก็เข้าไปถือวิสาสะนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามของหญิงสาวหน้าตาเฉย
“วันนี้ก็งามขนาดอีกแล้วนะน้อง”
เป็นประโยคแรกที่เอ่ยทักทายหล่อน นิ่มนวลมองใบหน้ากร้านแดดของอีกฝ่ายแล้วได้แต่ยิ้มแหย
“ขอบใจจ้ะ”
ตอบไปอย่างนั้นละ ไม่ได้ให้ท่าให้อะไรหรอกนะ เพียงแค่แสดงความสุภาพเพื่อไม่ให้เกิดเรื่อง
แต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้คิดอย่างนั้น หลงคิดเข้าข้างตนเองว่าหล่อนแอบให้ท่าเขาเล็กๆ
“ขอบจงขอบใจอะไรกัน พี่ชมน้องจากใจจริง ไม่ต้องขอบใจหรอก”
สงส่ายตาหวานกะลิ้มกะเหลี่ยมาให้ นิ่มนวลเห็นแล้วพลันรู้สึกขนลุกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก หล่อนเกลียดสายตาอย่างนี้เหลือเกิน แล้วหล่อนก็ถูกแทะโลมด้วยสายตาแบบนี้บ่อยครั้งเสียด้วย
ทำไมกันนะ…ทำไมพี่เสือหมอกถึงไม่ทำกับฉันบ้าง?
- Writer
