เริ่มอ่อนโยน (เพราะเธอ) # 2
1374 Words
แพรไหมกลับมาที่โต๊ะทำงานในห้องของท่านประธาน ซึ่งทุกอย่างล้วนกลับมาอยู่ในสภาพปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ใช่ว่าภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนโต๊ะทำงานจะหายไปง่าย ๆ แพรไหมคอยประหวัดนึกถึงมัน จนเธอต้องย้ำบอกกับตัวเองว่าให้ลืมมันไปเสีย
นั่งทำงานได้ไม่นาน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น โดยคนที่เดินเข้ามาคือแทรี่ซึ่งมาพร้อมแก้วกาแฟของโลเวลล์
“คุณแพรไหมลืมเวลากาแฟของท่านประธานนะครับ”
“ดิฉันขอโทษค่ะ วันหลังจะไม่ลืมค่ะ” หญิงสาวยิ้มแหยเพราะความวุ่นวายในหัวแท้ ๆ เธอถึงได้ลืมหน้าที่เสียสนิท
“อย่าไปดุเธอเลยแทรี่ วันแรกก็อนุโลมให้เธอไปเถอะ”
แทรี่ถึงกับอึ้ง หันไปมองเจ้าของประโยคอย่างไม่อยากเชื่อสายตา แววตาอ่อนโยนที่มองไปทางแพรไหม นั่นมันคืออะไร ถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้โดนด่าจนนั่งร้องไห้ไปแล้ว
“ครับเจ้านาย” แทรี่อมยิ้มส่งไปให้แต่ไม่กล้าสัพยอกชายหนุ่มผู้เป็นเจ้านายต่อหน้าแพรไหมเพราะกลัวเธอเขินอาย
“แล้วไปหางานมาให้เธอเรียนเพิ่มอีก เพราะที่นายเอามาเธอเรียนทุกแฟ้มแล้ว” โลเวลล์จงใจไล่แทรี่ออกจากห้อง ครั้นเหลือกันเพียงสองคน ชายหนุ่มจึงชวนคุยขึ้นมาว่า “ทำไมคุณถึงมาทำงานโรงแรมครับแพรไหม…?”
“คะ!?” แพรไหมไม่ทันฟังถึงได้แต่ขานเสียงตอบรับเชิงสงสัยกลับไป เขาเห็นได้ทีจะเอ่ยหยอกเย้า “เอาแต่เหม่อลอยไปไหน เวลาผมถามถึงไม่ได้ยิน หรือว่า? คิดถึงจูบของผม”
“หยุดพูดเรื่องนี้ได้แล้วค่ะ ดิฉันจะทำงาน เดี๋ยวจะโดนหาว่าไม่คุ้มค่าจ้าง”
“คุณเคยทำแผนการประชุมไหมครับ” ชายหนุ่มกลัวเธอจะหงุดหงิดจึงเปลี่ยนท่าทีกลับมาพูดเรื่องงานอย่างจริงจัง
“ไม่เคยค่ะ ดิฉันไม่ได้เรียนด้านนี้มาค่ะ”
“เดี๋ยวผมให้แทรี่เอาตัวอย่างมาให้ดู เพราะอีกสองอาทิตย์เราจะมีประชุมใหญ่ คุณต้องจดรายงานการประชุมให้ผมด้วยนะ”
“รับทราบค่ะ”
จากนั้นโลเวลล์จึงกดอินเตอร์คอมหาแทรี่ “นายเอาตัวอย่างแผนประชุมมาให้คุณแพรไหมดูด้วยนะ แล้วมาสอนงานเธอด้วยล่ะ เตรียมพร้อมสำหรับการประชุมครั้งหน้า”
ไม่เกินสิบนาทีแทรี่ก็มาพร้อมเอกสารหลายแฟ้ม แทรี่สอนแพรไหมอย่างมืออาชีพ เพราะเขาทำงานมานานจึงคล่องมาก หญิงสาวเองก็ตั้งใจเรียนรู้งานจากแทรี่อย่างเต็มที่ จนล่วงเลยเวลาเลิกงาน เธอถึงได้ขอตัวกลับ
โลเวลล์ก็ยังทำงานต่ออยู่อีกพักใหญ่ กระทั่งเสียงของแทรี่ดังขึ้น
“จะสี่ทุ่มแล้วนะครับเจ้านายจะทานข้าวที่ไหนครับ ที่ห้องอาหารของเรา หรือให้เอาไปส่งที่ห้องดีครับ”
“ดึกขนาดนี้เลยเหรอ ฉันมัวแต่วุ่นอยู่กับเอกสาร เอาไปที่ห้องแล้วกัน จะได้นอนเลย”
“รับทราบครับเจ้านาย”
“แล้วเลนเดลโทรมาไหม งานที่ลอนดอนมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีครับ ผมโทรเช็กเรียบร้อยแล้ว ทุกอย่างปกติดี”
“อืมไปกันเถอะ”
ทานข้าวเสร็จแล้วเขาเดินเข้ามาในห้อง ขณะที่กำลังอาบน้ำ ใจก็กระหวัดไปถึงยายลูกหมากระเป๋าของเขา เพียงแค่นั้น เขาก็ตื่นตัวขึ้นทันที ผงาดพร้อมสู้ราวกับมันเห็นเธอตัวเป็น ๆ แก้ผ้ายืนอยู่ต่อหน้า ชายหนุ่มต้องจัดการมันพร้อมทั้งจินตนาการว่าเธอกำลังส่งเสียงครางเย้ายวนอยู่ใต้ร่าง โลเวลล์ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าต้องมาปลดปล่อยตัวเองด้วยมือทั้งห้า ถึงเวลาล้มตัวลงนอน ชายหนุ่มก็หลับไปพร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก
……
ตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมาแพรไหมทำงานอย่างมีความสุข เพราะโลเวลล์ไม่ได้มาตอแยเธออย่างวันแรก เธอได้เรียนรู้ในอีกแง่มุมหนึ่งว่าเขาเป็นคนที่ตั้งใจทำงานมาก และเธอก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้การทำงานในตำแหน่งใหม่ดำเนินไปอย่างราบรื่น รวมถึงกลายเป็นเลขานุการที่เรียกว่ารู้ใจเจ้านายมากคนหนึ่ง
“คุณแพรเตรียมเอกสารพร้อมหรือยังครับ วันนี้เรามีประชุมตอนบ่ายสองนะครับ” แทรี่เอ่ยถามพลางย้ำเตือน
“เสร็จแล้วค่ะ ก็คุณแทรี่เป็นคนทำไว้ ดิฉันก็แค่เอามาจัดเรียงให้มันสวยงามแค่นั้นเองค่ะ”
“แล้วกาแฟเจ้านาย คุณแพรจัดการหรือยังครับ เดี๋ยวท่านหงุดหงิดนะครับถ้าเลยเวลา”
“เดี๋ยวดิฉันจะเอาเข้าไปเดี๋ยวนี้ละค่ะ ขอบคุณนะคะที่เตือน” แพรไหมตอบรับก่อนไปจัดเตรียมกาแฟ จากนั้นถือไปพร้อมของว่าง เดินตรงไปยังโต๊ะของโลเวลล์อย่างระวัง
“กาแฟค่ะท่านประธาน”
“ขอบคุณครับ คุณทานข้าวมาหรือยัง” เขาเงยหน้าขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม
“ทานมาแล้วขอบคุณค่ะ”
หลังจากนั้นแพรไหมจึงไปตรวจดูห้องและเตรียมของจิปาถะอื่น ๆ สำหรับการประชุม ครั้นกลับเข้ามาในห้องทำงานอีกครั้ง เธอเห็นว่าโลเวลล์ยังก้มหน้าก้มตาอ่านสรุปรายงานข้อมูลการดำเนินงานฝั่งลอนดอนจากเลนเดล ไม่เงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารแม้แต่น้อย หลายวันมานี้งานของเขายุ่งมากจนแทบไม่มีเวลาพัก ทว่าเธอกลับไม่ค่อยแปลกใจนัก จากที่ค้นหาข้อมูลดู โลเวลล์เป็นชายหนุ่มที่ร่ำรวยติดอันดับโลก เขาคงต้องทำงานหนักเป็นธรรมดา
เมื่อถึงเวลาประชุม ทุกคนได้เข้ามานั่งโดยพร้อมเพรียงกัน โลเวลล์เดินเข้ามาด้วยท่วงท่าสง่างาม น่าเกรงขาม ยามสายตาคมกริบกวาดมอง ทุกคนในห้องประชุมแทบจะกลั้นหายใจเพราะความเกรงกลัว
“เริ่มการประชุมได้” โลเวลล์เอ่ยหลังจากหย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้หัวโต๊ะตำแหน่งประธาน
“กำหนดเปิดคอนโดพร้อมกับห้างสรรพสินค้าของเราในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ทุกอย่างต้องพร้อม ฝ่ายโฆษณา ฝ่ายโพรโมต ทุกอย่างต้องเพอร์เฟกต์ แลนด์มาร์กของเราจะเป็นแหล่งท่องเที่ยวแห่งใหม่ของเอเชีย กิน ชอป พร้อมศูนย์รวมความบันเทิงแบบเต็มรูปแบบ งบประมาณในการจัดงานเปิดตัวครั้งนี้ตั้งไว้ที่ห้าร้อยล้านบาท เราจะจัดเต็ม เชิญทั้งสื่อนอกและสื่อใน แล้วก็เชิญคนดังทั่วเอเชียมารวมตัวกันในวันเปิดงาน”
จากนั้นทีมซึ่งมีหน้าที่รับผิดชอบในการจัดเตรียมงานเปิดตัวโรงแรมและห้างสรรพสินค้าจึงออกมานำเสนอข้อมูลและรายละเอียดเกี่ยวกับงานเปิดตัว
“โครงการของเราอยู่ในทำเลทองประกอบกับเป็นอาคารที่สูงที่สุดในประเทศไทยสามารถเห็นวิวของกรุงเทพได้แบบไม่มีอะไรบดบัง นอกจากนั้นด้วยแฟซิลิตีหลาย ๆ อย่างที่เราจัดเตรียมไว้ได้ตอบโจทย์กับลูกค้าทุกไลฟ์สไตล์ เหมาะกับผู้คนในยุคปัจจุบัน และตอนนี้มียอดจองซื้อและจองเช่าพื้นที่มากกว่าหกสิบเปอร์เซ็นต์ ทางทีมคิดว่าเราควรจะมีการจ้างนางแบบดัง ๆ ที่เป็นกระแสมาเป็นแบรนด์แอมบาสซาเดอร์ โดยร่วมกับโพรโมชันสนับสนุนการขาย ซึ่งเราได้ประมาณการไว้ว่าในวันเปิดตัวจะมียอดขายและยอดเช่าร้านในห้างครบเต็มจำนวน และมีลูกค้ามาใช้บริการโดยเฉลี่ยหนึ่งแสนสามหมื่นคนคนต่อวัน แบ่งเป็นคนไทยหกสิบเปอร์เซ็นต์ที่เหลือเป็นชาวต่างชาติ”
ระหว่างนั้นมีคนเอ่ยถามขึ้นมา “แล้วเราจะจ้างใครเป็นแอมบาสซาเดอร์ของห้างเรา”
“ส่วนของนางแบบ เราได้คัดเลือกดารานักแสดงชื่อดังจากประเทศจีนเนื่องด้วยประเทศจีนมีประชากรเยอะมีกำลังซื้อมาก หากเราสามารถดึงลูกค้าจากจีนแค่ประมาณแปดถึงสิบเปอร์เซ็นต์ก็สามารถทำกำไรเพิ่มมากขึ้น นอกจากนี้ด้วยระยะเวลาการเดินทางจากประเทศจีนถึงประเทศไทยใช้เวลาเพียงสี่ถึงหกชั่วโมง นักท่องเที่ยวสามารถเดินทางมาชอปปิงด้วยสายการบินและเดินทางกลับได้ภายในวันเดียวกัน”
โลเวลล์พยักหน้าตอบรับอย่างเห็นด้วยก่อนเสริมเพิ่มเติมอีกเล็กน้อย
- Writer
