ร้อนรักประธานวอน

บทที่8 ฉันจะนอนกับเธอคนเดียว

"มีอาอยู่ไหน?" วอนเดินมาหยุดอยู่ที่โต๊ะทำงานของมีอาทว่าไม่เห็นหญิงสาว ประธานหนุ่มจึงหันไปถามวีณาซึ่งนั่งทำงานอยู่ด้วยน้ำเสียงดุดัน

"เมื่อกี้ขนขนมขึ้นมาแล้วก็กลับลงไปอีกค่ะ" เลขาตอบประธานหนุ่มเสียงสั่นเครือ เพราะรู้ดีว่าสายตาและท่าทางของวอนตอนนี้กำลังโกรธจัด

"ถ้าเขาขึ้นมาแล้วให้เข้าไปหาผมด้วย!" ชายหนุ่มกดเสียงต่ำและเดินพรวดพราดเข้าไปยังห้องทำงาน

"ยัยเด็กบ้า! กวนประสาทชะมัด!" เขาเดินตรงไปที่เก้าอี้และทิ้งตัวนั่งลงด้วยความรู้สึกหงุดหงิด

'ก๊อก ๆ ๆ'

"เข้ามา!" มีอาเปิดประตูเข้ามาหาประธานหนุ่มพร้อมกับถุงขนมในมือ

"เชิญด่าค่ะ" เธอท้าทายเขา

"ล็อกประตู!" วอนออกคำสั่งเสียงแข็งและหยัดกายลุกขึ้น เขาเดินตรงเข้าไปหาหญิงสาว

"ล็อกทำไมคะ?"

"ฉันสั่งให้ล็อก!" มีอาจำใจทำตามคำสั่งเพราะเห็นสีหน้าของวอนตอนนี้ก็รู้สึกเกรงกลัวขึ้นมาเสียดื้อๆ

"มีอะไรจะด่าก็ด่ามาเลยค่ะ"

"เธอทำแบบนี้ทำไม?"

"ทำอะไร?" ใบหน้าจิ้มลิ้มเชิดขึ้นและมองไปอีกทาง

"ทำอะไรน่ะเหรอ? ก็ซื้อขนมมาแจกพนักงานไง"

"ก็แค่แจกขนม คุณได้ความดีความชอบไปเต็มๆ เลยนะคะ"

"แต่มันไม่ใช่วิธีการของฉัน ฉันไม่ทำแบบนี้ ฉันไม่ใจดีกับพนักงานแบบนี้ มันทำให้ฉันสูญเสียการปกครอง เธอเข้าใจไหม?"

"จะอะไรกันนักกันหนาก็แค่ซื้อขนมให้พนักงาน มันจะสูญเสียการปกครองได้ยังไงในเมื่อมันหมายถึงความหวังดี"

"แต่เธอไม่ได้เจตนาที่จะหวังดี ที่เธอซื้อขนมมาแจกพนักงานในนามของฉันก็เพื่อที่จะหักหน้าฉันนะมีอา"

"ใช่ก็ได้ ฉันตั้งใจทำให้คุณโกรธ และมันก็ได้ผลด้วย"

"แล้วเธอทำแบบนี้ทำไม อ๋อ...หรือว่าเธอโกรธฉัน?"

"ใช่ ฉันโกรธคุณ จริงๆ ฉันควรคุณเกลียดคุณด้วยซ้ำ ผู้ชายสำส่อนมักมากอย่างคุณฉันไม่ควรที่จะเอาตัวเองมายุ่งเกี่ยวกับคุณตั้งแต่แรก"

"อ๋อ หึงเหรอที่มีผู้หญิงไปหาฉันที่บ้าน?" มีอาไม่ตอบ เธอสะบัดหน้าหนีเขาและหมุนตัวจะเดินออกไปจากห้องทำงานทว่าถูกมือหนาของวอนรั้งเอวบางไว้

"ฉันยังไม่ได้อนุญาตให้เธอออกไป"

"ฉันจะออกไป ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไปฉันไม่ใช่พนักงานฝึกงานที่นี่อีกแล้ว ฝึกงงฝึกงานอะไรฉันไม่สนใจอีกแล้ว!" มีอาพยายามดึงมือของเขาออก

"พูดเรื่องอะไรของเธออีก?"

"ปล่อยนะ!" วอนดันหัวไหล่คนตัวเล็กให้หันกลับมาสบตา เขาเชยคางมนขึ้นมาในขณะที่มือหนาอีกข้างหนึ่งประคองศีรษะทุยไว้ จากนั้นจึงบดจูบริมฝีปากอวบอิ่มด้วยความโหยหิว

"อื้มม..." มีอาดันแผงอกกำยำให้ออกห่าง กลิ่นน้ำหอมชวนหลงใหลของหญิงสาวปลุกอารมณ์ดิบในร่างกายของประธานหนุ่มขึ้นอีกครั้ง

"เธอก็รู้ดีว่ายังไงฉันไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ"

"คุณไม่มีสิทธิ์มาห้ามฉัน ในเมื่อคุณทำเหมือนกับฉันเป็นของเล่นชิ้นหนึ่งของคุณ แต่รู้ไหมว่าฉันรู้สึกเจ็บปวด" มีอาพูดออกไปตามความรู้สึกของตนเองในเวลานี้

"เจ็บ? หึ!" วอนดันลิ้นแตะกระพุ้งแก้มและเบือนหน้าหนีไปทางอื่น วินาทีนี้ทำให้เขารู้ได้ทันทีว่ามีอารู้สึกอย่างไรกับตน ทว่าเธอคงไม่รู้ว่าความรู้สึกที่กำลังแสดงออกมาตอนนี้มันคืออะไรกัน

"ใช่! เธอเป็นแค่ของเล่นของฉัน แต่ว่าของเล่นชิ้นนี้ฉันหวงมาก เพราะฉะนั้นอย่าคิดที่จะเดินออกไปจากห้องนี้เด็ดขาดถ้าไม่อยากให้ฉันบ้าคลั่ง" วอนพูดเช่นนั้นก็ดึงมือเรียวเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตนเอง

"ปล่อยนะ! คุณพูดอะไรของคุณ"

"นั่งอยู่ตรงนี้" เขากดหัวไหล่คนตัวเล็กให้นั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามกับตน จากนั้นจึงเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ทำงานของตนเอง

"นี่เธอเป็นฝ่ายก่อเรื่องนะ ยังจะมีหน้ามาโกรธฉันอีก" วอนหันมาพูดกับหญิงสาวที่เอาแต่ทำหน้าบูดบึ้ง เธอกอดอกและเบือนหน้าหนีเขา ก่อนจะคิดได้ว่าในมือยังคงถือกุญแจรถราคาแพงของประธานหนุ่มไว้อยู่ มีอาวางมันกระแทกลงบนโต๊ะเสียงดัง

"เอาคืนไป"

"เก็บไว้ใช้" วอนบอกในขณะที่สายตายังคงอ่านเอกสารในมือ

"ไม่เอา เอาไปให้คนที่เขาอยากใช้เถอะ" หญิงสาวประชด

"หมายถึงเอมม่าน่ะเหรอ?" วอนเลิกคิ้วถาม เขาวางเอกสารในมือและจ้องมองมายังเธออีกครั้ง มีอายังคงเบือนหน้าหนีและไม่ยอมตอบเขา

"เอาแต่หน้าบึ้งแล้วก็หันหน้าหนีแบบนี้จะคุยกันรู้เรื่องไหม?" เขาหยัดกายลุกขึ้นและเดินอ้อมมาหาคนตัวเล็กอีกครั้ง

"ฉันหิว จะออกไปหาอะไรกิน" มีอาแสร้งเปลี่ยนเรื่อง

"มีอา..." วอนกดเสียงต่ำเรียกชื่อเจ้าของใบหน้าบูดบึ้ง

"ถอยออกไป"

"เธอต้องการอะไรก็พูดมาตรงๆ สิ"

"ฉันมีสิทธิ์เรียกร้องได้ด้วยเหรอ?" มีอาแหงนหน้าขึ้นไปถามคนตัวสูง

"ได้หรือไม่ได้แต่เมื่อเช้าเธอก็เรียกบัตรเครดิตแล้วก็เงินฉันไปแล้วนะ แล้วอย่างอื่นทำไมจะไม่ได้ล่ะ" คำพูดของวอนทำให้หญิงสาวเงียบไป เธอหลุบเปลือกตาลงเพื่อหลบสายตาของวอน ความรู้สึกร้อนผ่าวปรากฏขึ้นบนใบหน้าอย่างไม่ทราบสาเหตุ

"ฉันจะไม่นอนกับคุณแล้ว ตกลงนะ" เธอดันเก้าอี้ถอยหลังและหยัดกายขึ้นยืน ทว่ากลับถูกวงแขนกำยำรั้งเอวบางเข้ามากอดแนบชิดลำตัว

"ทำไม?" ใบหน้าจิ้มลิ้มซบลงบนแผงอกแกร่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"ถึงฉันจะเป็นแค่ของเล่น แต่ฉันก็ไม่อยากใช้ของร่วมกับใคร"

"แล้วเธอรู้ได้ยังไง ว่าเธอใช้ของร่วมกับคนอื่น" วอนถามกลับเสียงเรียบ นิ้วชี้ของเขากำลังม้วนปอยผมหยักศกของมีอาเล่นอย่างสบายใจ

"คุณก็ทำแบบนั้นอยู่แล้ว"

"หึ! เธอตัดสินฉันโดยที่เธอไม่รู้อะไรเลย"

"แล้วเมื่อเช้าคุณนอนกับเอมม่าหรือเปล่าล่ะ?"

"ฉันไม่ได้นอน" วอนตอบกลับทันควัน เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงได้กลัวว่าหญิงสาวจะเข้าใจผิดนักหนา

"แต่ถึงยังไงวันต่อไปคุณก็ต้องนอนกับพวกเธออยู่ดี" หญิงสาวซุกใบหน้าของตนกับเสื้อเชิ้ตสีขาวของประธานหนุ่มจนลิปสติกของเธอติดอยู่บนเสื้อของเขาโดยไม่รู้ตัว

"ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันนอนกับผู้หญิงคนอื่นฉันก็จะไม่นอน แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน"

"ข้อแลกเปลี่ยนอะไร?" วอนกระตุกยิ้มมุมปาก

"เธอต้องมานอนกับฉันทุกวัน" มีอาผละใบหน้าออกจากแผงอกแกร่งทว่าถูกเขากดศีรษะเล็กให้ซบกลับลงไปอีกครั้ง

"จนกว่าคุณจะเบื่ออย่างนั้นเหรอ และถ้าคุณนอนกับฉันทุกวันคุณก็จะเบื่อฉันเร็วขึ้นใช่ไหม?" ใบหน้าหล่อคมคลี่ยิ้มบางเบากับคำถามแสนไร้เดียงสานั้น เขาไม่ตอบทว่านิ้วมือกลับยุ่มย่ามกับปอยผมของหญิงสาวมากขึ้นเรื่อยๆ

"ปล่อยฉันได้แล้ว" คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนอบอุ่น

"อืม..." วอนยอมคลายมือออกทว่ายังคงสวมกอดร่างบางไว้หลวมๆ เขาจ้องมองคนในอ้อมแขนด้วยแววตาเย็นชาก่อนจะบดจูบริมฝีปากอวบอิ่มนั้นหนักหน่วงและเนิ่นนาน

"อื้มม..." ชายหนุ่มยอมถอนจูบออกมาและขยับไปหอมแก้มนวลฟอดใหญ่

"ทำไมชอบดิ้นจัง" เขาปล่อยร่างบางออกจากอ้อมแขนและเดินกลับไปยังเก้าอี้ของตน มีอาอายหน้าแดงเพราะการกระทำของวอน

"ออกไปสิ ยืนยั่วฉันอยู่หรือยังไง?" หญิงสาวกลอกตาใส่เขาก่อนจะหมุนตัวและรีบวิ่งออกจากห้องทำงานไปก่อนที่ชายหนุ่มจะทำให้เธอเสียศูนย์ไปมากกว่านี้