ร้อนรักประธานวอน

บทที่7 ตำแหน่งเมีย

เช้าตรู่

มีอาตื่นนอนตั้งแต่เช้าเพราะความจริงแล้วเธอนอนไม่หลับตั้งแต่เมื่อคืน ทว่ากลับเป็นวอนที่หลับสนิทเสียจนเธอลุกออกมาจากเตียงนอนอย่างง่ายดายโดยที่เขาไม่รู้สึกตัว

"นี่ชุดเรานี่นา..." หญิงสาวแปลกใจเมื่อเห็นชุดนักศึกษาของตนเองถูกซักใหม่และรีดจนเรียบสวยวางอยู่ที่โซฟาปลายเตียง ร่างบางเดินย่องไปหยิบขึ้นมาและเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวจนเรียบร้อย จนกระทั่งหญิงสาวออกมาจากห้องน้ำก็เห็นวอนยังคงนอนหลับอยู่ จึงเดินย่องลงไปชั้นล่างด้วยความรวดเร็ว

"อ้าว...คุณมีอาตื่นเช้าจังเลยนะคะ" สาวรับใช้ส่งยิ้มให้เธอด้วยท่าทางนอบน้อม

"เออ...พอดีนอนไม่ค่อยหลับค่ะ"

"เช้านี้อยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ เดี๋ยวทำให้เป็นพิเศษเลยค่ะ"

"ไม่อยากทานค่ะ แต่ขอถามอะไรได้หรือเปล่า"

"ได้สิคะ" สาวใช้พยักหน้ายิ้มแย้ม

"คุณวอนพาผู้หญิงมาค้างที่บ้านอาทิตย์ละกี่คนเหรอ?" คำถามของมีอาทำให้สาวใช้หุบยิ้มไปทันทีกับคำถามนั้น

"ไม่เคยนะคะ" สาวใช้ส่ายหน้าไปมา ทว่าทันใดนั้น...

"อยากรู้อะไรทำไมไม่ถามฉัน?" เสียงทุ้มที่เริ่มจะคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง มีอาสะดุ้งโหยงก่อนจะหันขวับกลับไปหาต้นเสียงดุดันนั้น ร่างสูงยังคงอยู่ในชุดนอนเขาพเยิดหน้าบอกคนรับใช้ให้ออกไป

"ฉันจะพาผู้หญิงมานอนที่นี่อาทิตย์ละกี่คนมันก็เรื่องส่วนตัวของฉัน" เขากดเสียงต่ำพร้อมกับสีหน้าเรียบเฉย

"โอเค ฉันผิดเองที่ไปละลาบละล้วงถามเรื่องส่วนตัวของคุณ" มีอาชักสีหน้าไม่พอใจ เธอสะบัดหน้าและหมุนตัวเดินออกไปยังประตูบ้าน

"จะไปไหน?" น้ำเสียงของเขาดุดันขึ้นมาอีกครั้ง

"จะไปไหนมันก็เรื่องส่วนตัวของฉัน" มีอาพูดเท่านั้นก็วิ่งออกจากบ้านไป วอนส่ายหน้าหัวเสียและวิ่งตามหญิงสาวออกไป

"ให้ตามไหมครับคุณวอน" ชรินทร์เอ่ยถามเจ้านาย

"ห้ามใครเปิดประตูบ้านให้มีอาออกไปเด็ดขาด" วอนออกคำสั่งด้วยความหงุดหงิด จากนั้นจึงเดินกลับเข้าไปในบ้าน

"โอยยย...ท่าทางจะลูกดกแฮะ รักเขามากแหละดูออก" ชรินทร์ยิ้มกริ่มและแอบบ่นให้เจ้านายหนุ่ม

"นี่ถ้าไม่เปิดประตูให้ฉันนะ ฉันจะปีนออกไปตอนนี้เลย" เนิ่นนานรามสามสิบนาทีแล้วที่มีอาใช้เวลาต่อรองกับพ่อบ้าน ไม่ว่าจะขู่อย่างไรเขาก็ไม่ยอมเปิดประตูให้เธอเสียที

"ขอโทษจริงๆครับ แต่ว่าคุณวอนสั่งว่าไม่ให้เปิดประตูให้คุณมีอาออกไปนี่ครับ"

"พวกคุณจะกักขังหน่วงเหนี่ยวฉันเหรอ?" ทันใดนั้นก็มีเสียงแตรรถคันหนึ่งดังขึ้นที่หน้าบ้าน ทำให้พ่อบ้านจำใจต้องเปิดประตู จังหวะเดียวกันนั้นรถซูเปอร์คาร์คันหรูก็ขับเข้ามา บานกระจกรถถูกเลื่อนลง มีอามองเห็นหญิงสาวใบหน้าสะสวยและยังแต่งหน้าจัดจ้านมองมายังเธอ

ครู่หนึ่งผู้หญิงคนนั้นก็จอดรถและเปิดประตูลงมา หล่อนกวาดสายตามองมีอาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

"หล่อนเป็นใครยะ?" คำถามไร้มารยาททำให้มีอาขมวดคิ้วสงสัย

"แล้วหล่อนล่ะยะ เป็นใคร?" เธอจึงถามกลับไป มีหรือที่หญิงสาวจะเกรงกลัว

"กรี๊ดดดด! อีเด็กบ้า! แกพูดกับฉันแบบนี้ได้ยังไง แกรู้มั้ยว่าฉันเป็นอะไรกับเจ้าของบ้านหลังนี้" มีอายกมือขึ้นมาปิดหู เสียงแหลมของเอมม่าดังเข้าไปถึงหูของวอนในบ้าน

"บ้าเอ้ย! มาทำไมเวลานี้วะ" วอนสบถระหว่างเดินลงบันไดมาด้วยชุดสูทเรียบร้อย

"มีอะไรกันหรือคะ เสียงคุณเอมม่ากรี๊ดลั่นเลย" ป้ารินชะเง้อมองออกไป

"ผมไม่ทานมื้อเช้านะครับ" ชายหนุ่มบอกแม่บ้านและเดินออกไปยังต้นตอของเสียงที่ดังโวยวาย

"วอนคะ! นังเด็กบ้าคนนี้มันเป็นใครคะ มันพูดไม่ดีกับเอมม่าเลยค่ะ" เอมม่าวิ่งเข้ามารั้งแขนกำยำของวอนไปกอดไว้แน่นเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา มีอารู้ทันทีว่าหญิงสาวคนนี้คงเป็นหนึ่งในบรรดาคู่นอนของประธานหนุ่ม

"เธอพูดไม่ดีกับฉันแล้วทำไมฉันต้องพูดดีกับเธอ?" มีอาสวนกลับ

"มีอา เธอไปทำงานได้แล้ว" คนตัวเล็กถูกวอนทำเสียงดุใส่ หญิงสาวทำหน้าบึ้งใส่ชายหนุ่มเพราะเขาเลือกที่จะผลักไสเธอ

"ก็ใช่สิ! แบ่งกันกินแบ่งกันใช้สินะ" เธอว่า

"นี่!" วอนดุคนตัวเล็กด้วยสายตา ทันใดนั้นชรินทร์ก็ขับรถซูเปอร์คาร์คันโปรดของประธานหนุ่มซึ่งเป็นคนละคันกับเมื่อวานมาจอดตรงหน้ามีอา

"เชิญครับคุณมีอา" ชรินทร์ผายมือเชิญหญิงสาวขึ้นรถหลังจากที่ตนลงจากรถแล้ว

"วอนคะ นี่มันรถคันโปรดคุณนี่คะ ตอนนั้นเอมม่าเคยขอนั่งแต่คุณไม่อนุญาต" มีอาฟังเช่นนั้นจึงแล้วจึงเหยียดยิ้มและเดินกรีดกรายเข้าไปนั่งในรถฝั่งคนขับ ทว่าหญิงสาวกลับนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้จึงโผล่หน้าออกมาหาวอน

"ท่านประธานคะ"

"อะไร?" ชายหนุ่มชักสีหน้าหงุดหงิด

"เลิกงานแล้วหนูจะไปช็อปปิ้ง แต่ตอนนี้เงินเดือนยัง..." ไม่ทันที่มีอาจะพูดจบ บัตรเครดิตก็ถูกยื่นมาตรงหน้าของเธออย่างเหลือเชื่อ

"ให้ใช้เท่าไหร่คะ?" ใบหน้าจิ้มลิ้มคลี่ยิ้มดีใจพร้อมกับรับมันมาจากมือหนา

"เรื่องของเธอ" วอนหมุนตัวกำลังจะเดินเข้าบ้าน ทว่าเอมม่าหันกลับมามองมีอาด้วยท่าทางไม่พอใจ

"เดี๋ยวค่ะ" มีอาเปิดประตูและก้าวลงจากรถ ร่างบางเดินนวยนาดเข้าไปหาประธานหนุ่ม

"อะไรอีกล่ะ?" แม้น้ำเสียงจะบ่งบอกว่าหงุดหงิดแต่ก็หันกลับมาหาคนตัวเล็ก

"ของบางอย่างราคาถูกๆ...มันก็ใช้บัตรเครดิตจ่ายไม่ได้ค่ะ" มีอากดเสียงต่ำทว่าชัดเจนทุกคำพลางมองไปยังเอมม่า หล่อนแทบอยากกรีดร้องออกมาเมื่อถูกเด็กสาวพูดกระทบกระแทกแดกดัน

"ที่ให้ไปตั้งหลายหมื่นเมื่อวานหมดแล้วเหรอ?"

"อยู่ที่คอนโดค่ะ ลืมเอาออกมาใช้ แต่ว่าหนูกลับไปเอาที่คอนโดก็ได้ค่ะ"

"ไม่ต้อง!" วอนบอกเสียงดุก่อนจะล้วงกระเป๋าเงินออกมาจากกระเป๋ากางเกง เขาหยิบธนบัตรให้เธอราวสิบใบ มีอารับไปด้วยความดีใจและรีบกลับขึ้นรถและขับออกไปทันที

"วอนคะ ที่คุณกำลังทำอยู่มันแปลว่าอะไรคะ?"

"ทำไม? เธอทำเหมือนฉันไม่ได้ให้เงินเธอใช้" ชายหนุ่มเก็บกระเป๋าเงินและเดินกลับเข้าไปในบ้านโดยมีเอมม่าเดินตามเข้าไป

"แต่นี่มันเกินไปนะคะ ทั้งรถ ทั้งบัตรเครดิตแล้วก็เงินสดอีก ทำไมเอมม่าได้แค่เงินสดอย่างเดียวล่ะคะ"

"ฉันรำคาญ จะเลิกพูดได้ยัง?"

"ไม่ค่ะ ก็มันทำตัวเหมือนเป็นเมียคุณเลยนะคะ เอมม่าไม่ยอมนะคะ!"

"ถ้าไม่หยุดพูดก็ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ น่ารำคาญ" วอนหันไปพูดใส่หน้าเอมม่าด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด จากนั้นเขาจึงเดินกลับเข้าไปในบ้านโดยไม่สนใจท่าทางบีบน้ำตาของหล่อน

"ก็เขาเป็นผัวเมียกันน่ะสิ" ชรินทร์พึมพำพลางส่ายหน้าไปมาเมื่อมองไปยังเอมม่า

"ไอ้ชรินทร์ เมื่อกี้แกว่าอะไรนะ?" ป้ารินซึ่งยืนดูเหตุการณ์อยู่ได้ยินคนขับรถหนุ่มพูดอยู่คนเดียวจึงเดินเข้าไปถาม

"ป้า! มายืนทำอะไรตรงนี้?"

"เมื่อกี้แกพูดอะไรคนเดียว ฟังไม่ถนัด"

"ก็พูดเรื่องตำแหน่งเมียของประธานวอนน่ะสิ ดูยังไงๆ ก็เป็นคุณมีอาล้านเปอร์เซ็นต์" ชรินทร์มั่นอกมั่นใจ

"เออ! คิดเหมือนป้าเลย" ป้ารินคลี่ยิ้มออกมาเมื่อได้ฟังเช่นนั้น

บริษัทในเครือหงส์กรุป

"พี่ๆ คะ ฟังทางนี้หน่อยค่า" มีอาถือข้าวของพะรุงพะรังเดินออกจากลิฟต์มายังชั้นผู้บริหารพร้อมกับเรียกให้พนักงานในแผนกหันมาหาตน

"น้องมีอา หอบอะไรมาเยอะแยะจ๊ะ?" พนักงานสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาถาม

"ท่านประธานฝากให้หนูซื้อขนมมาฝากพี่ๆ ทุกคนทานค่ะ"

"อะไรนะ! ท่านประธานเนี่ยนะ?" เสียงของบรรดาพนักงานดังประสานกันด้วยความแปลกใจ เพราะปกติแล้วประธานหนุ่มไม่เคยใส่ใจเรื่องไร้สาระพวกนี้

"ก็ใช่สิคะ ช่วยแจกหน่อยนะคะ อ้อ ถ้าไม่อิ่มสั่งเพิ่มได้เลยนะคะ เบอร์โทรติดอยู่ที่กล่องขนมเลยค่ะ แล้วมาเอาเงินกับหนูนะคะ" มีอาวางขนมลงแล้วจึงเดินกลับเข้าไปในลิฟต์อีกครั้ง หญิงสาวต้องลงไปยังชั้นล่างเพื่อไปเอาขนมที่เธอสั่งไว้แต่เอาขึ้นมายังไม่หมด

หลายนาทีต่อมาวอนเดินเข้ามาในบริษัทก็รู้สึกแปลกใจกับสายตายิ้มแย้มที่พนักงานมองมายังตน

"ขอบคุณสำหรับขนมอร่อยๆ นะคะท่านประธาน" พนักงานอาวุโสคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายวอน

"ขนมอะไร?" เขาถามเสียงเรียบ

"ก็ขนมที่ท่านให้น้องมีอาซื้อมาฝากพนักงานในบริษัทไงคะ ได้ทานกันถ้วนหน้าแล้วนะคะ ดิฉันในนามตัวแทนของพนักงานต้องขอบพระคุณท่านประธานเป็นอย่างยิ่งเลยนะคะที่ใส่ใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ของพนักงาน"

"คุณว่าอะไรนะครับ มีอาน่ะเหรอ?" วอนถามกลับไปอีกครั้งทว่าน้ำเสียงดุดันขึ้น เขากำมือแน่นก่อนที่จะเดินพรวดพราดขึ้นไปยังชั้นผู้บริหาร