บทที่9 เด็กเอาแต่ใจ
1561 Words
มีอาเดินนวยนาดบนรองเท้าส้นสูงออกมาจากห้องของประธานวอน สีหน้าของหญิงสาวบูดบึ้งสลับกับเขินอายเป็นระยะในขณะที่เดินกลับมายังโต๊ะของตนเอง บรรดาพนักงานในแผนกต่างเฝ้ารอวินาทีที่หญิงสาวเดินออกจากห้องของท่านประธานหนุ่ม และทุกคนล้วนแล้วแต่คิดว่าเธอจะร้องห่มร้องไห้เดินออกมาทว่ากลับเป็นภาพที่ผิดคาดเป็นอย่างยิ่ง
"เอ่อ...มีอะไรกันหรือเปล่าคะ?" ทุกสายตาจับจ้องมายังมีอา โดยเฉพาะวีณาที่เดินพรวดพราดเข้ามาหาเธอ
"โดนด่าขนาดนี้ยังทำลอยหน้าลอยตาอีก!" เลขาสาวพูดเสียงดังเพราะมีเจตนาให้มีอาอับอายคนอื่น
"ก็โดนด่าบ่อยจนชินแล้วนี่คะ เลยไม่รู้จะร้องไห้ทำไมนักหนา ร้องไปก็ไม่ได้อะไร" มีอาทำเหมือนไม่สนใจและหยิบแฟ้มเอกสารมาเปิดอ่าน
"งั้นเหรอ ฉันอยากรู้จังเลยว่าบอสด่าอะไรเธอนักหนา ทั้งๆ ที่วันๆ ก็ไม่เห็นทำการทำงานอะไรสักอย่าง" วีณายังคงกระแนะกระแหนไม่เลิก
"ใครบอกคุณวีนาคะว่าฉันไม่ทำการทำงาน ฉันน่ะทำงานหนักกว่าคนอื่นอีก เข้าไปหาท่านประธานแต่ละทีก็ทั้งนวดทั้งบีบ แล้วก็นวดแล้วก็บีบอยู่อย่างนั้นทั้งวัน บีบแรงไปก็โดนด่า นวดเบาไปก็โดนว่า แถมเลิกงานก็ต้องไปคอยรินไวน์หั่นสเต๊กให้ท่านประธานอีก ฉันทำงานหนักกว่าใครหลายๆ คนอีกนะคะ" มีอาตั้งใจกวนประสาทเลขาสาว คิดไปคิดมาก็ชักสงสัยว่าหล่อนคือผู้หญิงอีกคนที่วอนพาขึ้นเตียงด้วยหรือเปล่า
"อ๊าย! นังเด็กบ้า แกพูดแบบนี้แกจะบอกว่าแกขึ้นเตียงกับท่านประธานแล้วใช่มั้ย?" วีณาโวยวายเสียงดังจนประธานวอนได้ยินเข้า มีอาทำทีเอาหูไปนาเอาตาไปไร่
"มีเรื่องอะไรกัน! คุยกันเสียงดังลั่นบริษัทแล้วมั้ง" วอนเปิดประตูห้องทำงานออกมาแล้วพูดขึ้น ทำให้พนักงานทุกคนเงียบกริบลงในพริบตา
"ขอประทานโทษค่ะท่านประธาน พอดีคุยเรื่องงานกันเสียงดังไปหน่อย จะไม่ให้เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นอีกค่ะ" วีณาหันไปยกมือไหว้ประธานหนุ่มด้วยน้ำเสียงประจบประแจง
"อืม..." วอนตอบรับสั้นๆ ก่อนจะปรายตามองมีอาที่กำลังทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ จากนั้นจึงเดินกลับเข้าห้องทำงานของตนไป
ห้าโมงเย็น
'ก๊อก ๆ ๆ'
"เชิญ!"
"ฉันเอากุญแจรถมาคืนคุณ เพราะเดี๋ยวเพื่อนของฉันจะมารับ วันนี้จะกลับไปนอนที่คอนโดนะ" มีอาเดินมาจนถึงโต๊ะทำงานของวอน หญิงสาววางกุญแจรถลงเบามือ
"หึ คำพูดของฉันไม่มีความหมายเลยสินะ"
"คำพูดอะไรของคุณ"
"ก็ที่ตกลงกันไว้ไง ว่าเธอจะมานอนกับฉันทุกคืน!" วอนพูดเสียงดังจนมีอารู้สึกหวาดกลัวน้ำเสียงของเขา
"ก็พรุ่งนี้ค่อยเริ่มไม่ได้หรือยังไง คุณทำฉันสองครั้งแล้วนะ เมื่อคืนก็ไม่ได้กลับ วันนี้ขอกลับไปเอาของก่อนไม่ได้หรือยังไง" หญิงสาวทำเสียงอ้อน มีอาไม่รู้ตัวว่าน้ำเสียงของเธอนั้นมันทำให้ตนดูเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ ที่วอนโปรดปรานจะเลี้ยงไว้แก้เหงาเป็นที่สุด
"หึ! เพื่อนผู้ชายหรือผู้หญิง?" วอนถามเสียงดุ
"ผู้ชายหรือผู้หญิงมันก็เรื่องส่วนตัวของฉัน คุณไม่มีสิทธิ์ถามนะ"
"มีอา! ฉันยอมที่จะไม่นอนกับผู้หญิงคนอื่นเพื่อที่จะนอนกับเธอคนเดียว แล้วพอฉันถามแค่ว่าเพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชายทำไมเธอถึงตอบฉันไม่ได้!" ประธานหนุ่มถามเสียงดุ เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินอ้อมโต๊ะทำงานมาหาคนตัวเล็ก
"คุณนอนกับคุณวีณาใช่มะ" ใบหน้าจิ้มลิ้มแหงนหน้าขึ้นไปมองคนตัวสูง แววตาบ่งบอกถึงความน้อยใจชัดเจน เธอไม่ได้ตั้งใจจะถามเขาเรื่องของวีณา ทว่าวันนี้เลขาสาวกับแสดงออกชัดเจนจนเธออดถามออกไปไม่ได้
"ใช่" วอนตอบชัดเจน หญิงสาวเบะปากคว่ำก่อนจะสะบัดหน้าและเดินตรงไปยังประตู
"มีอา! หยุดนะ จะไปไหน" วอนสืบเท้ายาวขึ้นมาขวางทางคนตัวเล็กไว้
"คุณมันสำส่อนกว่าที่ฉันคิดซะอีกนะ เอาไม่เลือกแม้กระทั่งเลขา งั้นก็คงมีพนักงานหลายคนในบริษัทที่เขาได้ขึ้นเตียงกับคุณสินะ!" มีอาพรั่งพรูคำพูดออกมาคล้ายกำลังโกรธเคืองเขา
"เธอถามฉันก็ตอบความจริง แต่นั่นฉันหมายถึงเมื่อก่อน ตอนนี้ก็ไม่ได้นอนแล้วไง" วอนอธิบาย
"หลบไปนะ" มือเรียวผลักไสสลับกับทุบตีแผงอกกำยำของคนตรงหน้า ทว่าชายหนุ่มกลับไม่สะทกสะท้านกับแรงอันน้อยนิดของเธอเลย
"รู้ตัวหรือเปล่าว่าเธอทำตัวเหมือนเป็นเมียฉันมากขึ้นทุกวันแล้วนะ" ชายหนุ่มดึงข้อมือเล็กมากุมไว้ทั้งสองข้างเพื่อไม่ให้เธอใช้กำลังกับเขาอีก
"ปล่อยฉันนะ! ฉันจะออกไป"
"มีอา!" น้ำเสียงดุดันของวอนครั้งนี้ทำให้หญิงสาวยอมหยุดดิ้น
"ก็ปล่อยฉันสิ!"
"ฉันเพิ่งรู้นะว่าเธอเป็นเด็กเอาแต่ใจแล้วก็ไม่มีเหตุผลขนาดนี้ รู้มั้ยว่าความจริงแล้วฉันไม่จำเป็นต้องมาใส่ใจเลยว่าเธอจะเรียกร้องอะไร!" วอนหงุดหงิดและเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตนเองเพื่อหยิบเอากุญแจรถที่มีอาเอาวางไว้ก่อนหน้านี้มา
"ฉันไม่อนุญาตให้เพื่อนเธอมารับ แล้วถ้าจะไปเอาของฉันจะพาไป" ประธานหนุ่มพูดเช่นนั้นก็เปิดประตูออกจากห้องทำงานไป มีอาได้แต่มองตามแผ่นหลังตามด้วยความรู้สึกหงุดหงิดที่เขาเอาแต่ใจตัวเองเช่นนี้
"ว่าแต่คนอื่นเอาแต่ใจ ตัวเองนั่นแหละเอาแต่ใจ" เธอบ่นกับตนเองจากนั้นจึงเดินตามเขาออกไป
คอนโดมีอา
วอนปรายตามองมีอาเมื่อเขาขับรถเข้ามาจอดภายในคอนโด หญิงสาวเปิดประตูก้าวลงจากรถโดยมีชายหนุ่มเดินตามหลังไป
"เธออยู่ที่นานหรือยัง?" วอนถามขึ้นระหว่างที่อยู่ในลิฟต์กันตามลำพังสองคน
"ก็อยู่ตั้งแต่เรียนปีหนึ่ง มันอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยดี"
"แล้วค่าเช่าเดือนละเท่าไหร่?"
"ถามทำไม จะจ่ายให้เหรอ?" มีอาหันมามองคนข้างกาย
"เปล่า แค่สงสัยว่าคอนโดนี้ถ้าซื้อก็ราคาหลายสิบล้าน ถ้าเช่าก็คงเกือบแสน ฉันคงไม่จำเป็นต้องจ่ายค่าเช่าคอนโดให้เธอในเมื่อเธอสามารถจ่ายเองได้มาตลอดสี่ปี"
"จริงๆ ก็ไม่ได้จ่ายเยอะขนาดนั้นหรอก เพราะว่าเช่าต่อพี่ที่รู้จักอีกทีหนึ่ง อีกไม่กี่เดือนฉันเรียนจบ ฉันก็ย้ายกลับไปอยู่บ้านแล้ว" หญิงสาวรับรู้ได้ว่าเขากำลังจับผิดอะไรบางอย่างในตัวเธอ
"งั้นเหรอ" ทันใดนั้นประตูลิฟต์ก็เปิดออกพอดี มีอาเดินตรงไปยังห้องของตนเองโดยที่วอนเดินตามเข้าไป
"คุณนั่งรอที่โซฟานี้นะ เดี๋ยวฉันไปเอาของใช้ส่วนตัวก่อน" วอนพยักหน้าเบาๆ ในขณะที่มือหนาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง สายตาคมกวาดมองไปรอบๆ ห้องซึ่งถูกตกแต่งสไตล์หรูหราเฉพาะตัว
"เอ่อ...ฉันไปค้างที่นั่นวันเว้นวันได้ไหม เพราะว่าฉันไม่อยากเอาเสื้อผ้าไปเยอะ" มีอาเดินออกมาถามชายหนุ่มซึ่งยังคงยืนอยู่กลางห้อง
"ไม่ได้! เธอต้องไปอยู่กับฉันอย่างน้อยสามเดือนตามระยะเวลาที่เธอฝึกงาน"
"แต่เราไม่ได้ตกลงกันว่าฉันจะต้องย้ายไปอยู่กับคุณนะคะ"
"แต่เธอเลิกงานห้าโมงเย็น หรือว่าเธอจะกลับมาที่คอนโดแล้วค่อยจะกลับไปที่บ้านของฉัน เธอรู้ไหมว่ามันกินเวลาเกือบสามชั่วโมงไปเปล่าๆ มีสมองหัดคิดบ้างสิ" วอนเตือนสติคนตัวเล็กตรงหน้า
"ว่าฉันโง่เหรอ?"
"ไม่โง่ก็เจ้าเล่ห์ ฉันรู้นะว่าเธอคิดที่จะหลบหน้าฉัน" วอนเดินเข้ามาใกล้ ร่างบางถอยหลังกลับเข้าไปในห้องนอนอย่างลืมตัว
"เปล่าเสียหน่อย ฉันก็แค่คิดว่าคุณคงไม่ได้อยากเจอหน้าฉันทุกวัน"
"ก็ใช่ แต่ถ้าวันไหนฉันไม่อยากเจอหน้าเธอเราก็แค่แยกห้องนอนกันก็แค่นั้นแหละ" วอนพูดพลางปลดกระดุมเสื้อของตนเองออก
"คุณจะทำอะไร?" มีอายกมือขึ้นมาปิดหน้าอกของตนเองไว้แม้จะอยู่ในชุดนักศึกษาก็ตาม ชายหนุ่มกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์และรั้งเอวบางมากอดไว้แนบชิดลำตัว
"ใช้งานเธอให้คุ้มค่าไง" วอนบดจูบริมฝีปากอวบอิ่มด้วยความกระหายหิว หญิงสาวดิ้นขลุกขลักเมื่อถูกลิ้นร้อนรุกล้ำเข้าไปในโพรงปากนุ่ม
"อื้มม..."
"ทำไมชอบขัดใจฉันนัก" เขาถอนจูบออกมา มือหนากดหัวไหล่คนตัวเล็กให้นั่งลงที่ปลายเตียงอย่างง่ายดาย
- Writer
