ร้อนรักประธานวอน

บทที่10 ขัดใจ NC 25+++

"จะทำอีกแล้วเหรอคะ?" ดวงตากลมโตจ้องมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา

"ใช่ ทำไม?" วอนตอบเสียงเรียบ

"ก็...มันยังเจ็บอยู่เลย" คนตัวเล็กหน้ามุ่ย

"หึ! คิดจะขัดใจฉันเหรอ?" เขาไม่ถามเปล่า แต่มือหนาขยับขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตของตนเอง

"เปล่านะ แต่ว่าฉันหิว" มือเรียวลูบท้องตนเองวนไปมา ชายหนุ่มส่ายหน้าเล็กน้อยทว่าเขาไม่ได้หงุดหงิดอย่างที่ควรจะเป็น

"คิดจะถ่วงเวลางั้นเหรอ?" เขาเชยคางมนขึ้นมาสบตา

"ปะ เปล่านะ ฉันจะถ่วงเวลาทำไมในเมื่อสุดท้ายก็หนีคุณไม่พ้นอยู่ดี"

"ใช่! รู้ตัวก็ดี" วอนขยับนิ้วหัวแม่มือขึ้นมาแตะริมฝีปากอวบอิ่มและถูวนไปมาเบาๆ ก่อนจะโน้มตัวลงไปบดจูบความนุ่มหอมหวานนั้น

"อื้ม..." มีอาครางเสียงเบา จูบรสหวานหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ร่างบางเอนแผ่นหลังลงบนที่นอนเพราะความเคลิบเคลิ้ม วอนสอดมือหนาและเลื่อนขึ้นมานวดคลึงเต้านมอวบอิ่มภายใต้เสื้อนักศึกษา

เขาถอนจูบออกมาและซุกจมูกโด่งลงบนลำคอขาว ผิวขาวบอบบางเกิดเป็นผื่นแดงเล็กน้อยเมื่อได้รับสัมผัสจูบที่หนักหน่วงของชายหนุ่ม

"อื้ออ...พอได้ไหมคะ?" หญิงสาวถามเสียงเบาเพราะกลัวว่าจะทำให้เขาหงุดหงิด

"คิดจะขัดใจฉันเหรอ?" วอนหยัดศีรษะขึ้นมาจ้องมองคนใต้ร่าง

"เปล่านะคะ แต่ตอนนี้เพิ่งจะหัวค่ำ ฉันกลัวว่าคุณจะหิวค่ะ"

"ใช่ ฉันหิว... แต่ฉันหิวเธอไม่ใช่ข้าว" หลังจบประโยคนั้นแพนตี้ตัวเล็กจิ๋วของมีอาก็ถูกวอนดึงลงไปอยู่ที่หัวเข่าอย่างง่ายดาย เขาดึงกระโปรงนักศึกษาทรงเอสั้นเลยเข่าของเธอขึ้นมาไว้เหนือเอว

"อ๊ะ! จะทำอะไรคะ?" คำถามนั้นได้รับคำตอบทันทีเมื่อใบหน้าหล่อคมคายขยับลงมาซุกลงตรงจุดสงวนที่หญิงสาวสุดจะหวงแหน พื้นที่ตรงนี้ไม่เคยมีชายใดอาจหาญรุกล้ำด้วยสิ่งที่วอนกำลังสอดเข้ามา ทว่าความรู้สึกแปลกใหม่นี้กลับทำให้สติของหญิงสาวแตก

"อ่าส์! คุณ...อื้อ..." ปลายลิ้นนุ่มละมุนแผ่กระจายไออุ่นลงไปตรงกลางกลีบเนื้อบริสุทธิ์ ความเจ็บปวดตรงจุดนี้ที่วอนเป็นคนกระทำกลับถูกบรรเทาด้วยปลายลิ้นของเขาเช่นเดียวกัน

"อ๊าส์! รู้สึกแปลกๆ..." มีอาครางออกมาเมื่อปลายลิ้นละมุนนั้นละเลงลงกับเม็ดเสียวซึ่งเป็นจุดรวมความรู้สึกวาบหวามที่กำลังวิ่งแล่นกระจายไปทุกสัดส่วนในร่างบอบบางในตอนนี้

"อ่าส์! อื้อออ...วอน ทำไมมันรู้สึกเวียนหัว อ้าส์" ร่างบางเริ่มบิดเร่าไปมา วอนละเลงลิ้นหนักหน่วงลงไปอีกเมื่อเสียงครวญครางของมีอาบ่งบอกว่าเธอกำลังจะไปถึงจุดหมายตามความตั้งใจของตน

"อื้อ...วอน อ๊าส์!" สะโพกงอนหยัดเข้าหาปลายลิ้นร้อนเป็นจังหวะบางเบา มือเรียวขยับลงมากำเส้นผมของเขาไว้แน่นอย่างลืมตัว

"อื้อ...ฉันรู้สึกแปลกๆ ไม่ไหวแล้ว อ๊าส์!" เสียงครางกระเส่าเปล่งออกมาพร้อมกับแรงเกร็งกระตุกถี่ หญิงสาวปลดปล่อยน้ำรักที่เหนียวหนืดออกมาให้วอนได้ตวัดกินมันราวกับภุมรินดูดกินเกสรดอกไม้

มีอาเพิ่งจะได้ลิ้มรสความรู้สึกเช่นนี้เป็นครั้งแรก และมันทำให้เธอหยัดกายขึ้นมองเจ้าของการกระทำนี้ด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป

"คุณ..." เขาถอนริมฝีปากออกมาจากกลีบเนื้อบอบบางที่เปียกแฉะ จากนั้นจึงหยัดกายขึ้นมาจนใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกัน

"ตอนนี่รู้หรือยังว่าเวลาผู้หญิงเสร็จมันเป็นยังไง?" เขาถามก่อนจะบดจูบริมฝีปากอวบอิ่ม กลิ่นเฉพาะจุดซ่อนเร้นของเธอติดอยู่ที่ริมฝีปากของเขา

"อื้มม..." วอนสอดปลายลิ้นอุ่นเข้าไปในโพรงปากนุ่ม เขาควานดูดดื่มรสหวานอย่างไม่รู้อิ่ม ยิ่งนับวันชายหนุ่มยิ่งเสพติดกลิ่นหอมละมุนและผิวเนียนนุ่มของมีอาจนไม่อยากห่างออกไปไหนไกล

"ชอบที่ฉันทำให้เธอรู้สึกแบบนั้นหรือเปล่า?" เขาขยับมือลงไปบดขยี้ลงบนติ่งเกสรอีกครั้ง

"อ้าส์! ชอบ ชอบสิคะ"

"ดี...เพราะฉะนั้นต่อจากนี้ไปห้ามขัดใจฉันอีก เพราะไม่เช่นนั้นเธอจะต้องโหยหารสชาตินี้อย่างทรมาร" ชายหนุ่มหยัดกายขึ้นยืน เขาปลดหัวเข็มขัดราคาแพงออก จากนั้นจึงปลดกระดุมกางเกงและรูดซิปลง ท่อนล่างของวอนถูกมือหนาดึงมันลงไปไว้เหนือเข่า

แก่นกายขนาดใหญ่แข็งชันจึงมีอาที่เผลอมองต้องเบือนหน้าออกไปทางอื่น ร่างสูงเดินเข่าขึ้นมาบนเตียงอีกครั้ง มือหนาจับเรียวขาสวยแยกออกจากกันในขณะที่ร่างสูงกำยำแทรกกายเข้าไปจนแก่นกายที่ถูกโอบล้อมด้วยเส้นเลือดชี้ชันเข้าหาโพรงเนื้อนุ่มอย่างเอาแต่ใจ

"อื้อ...คุณจะทำตอนนี้เหรอคะ?"

"ถามออกมาได้!"

'ปึก!'

"อ๊ะ! อื้อ...เจ็บ อ่าส์" วอนกระแทกแก่นกายของตนเองเข้าไปในร่างบอบบางจนสุดความยาวของมัน มีอาดิ้นพล่านเพราะความเจ็บปวดจนถูกชายหนุ่มกดข้อมือเล็กไว้กับเตียง สะโพกสอบหยัดเข้าออกถี่ขึ้นเรื่อยโดยไม่สนใจเสียงร้องควรญครางเพราะความเจ็บปวด

"อื้มม...เป็นเด็กดีแล้วเธอจะได้ของขวัญ อ่าส์!" เขาโน้มตัวลงมาซุกจมูกโด่งลงบนลำคอระหง

"ไม่เอา เจ็บนะ อ่าส์!" มีอาคราง วอนผ่อนเบาจังหวะหยัดสะโพกและยอมปล่อยมือทั้งสองข้างของเธอ จากนั้นจึงขยับมือมาปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออก ตามด้วยปลดตะขอบราเซียตัวจิ๋วที่ห่อหุ้มเต้านมอวบไว้ออกอย่างง่ายดาย

"อื้อ..."

'หมับ!' วอนตะโบมดูดดุนยอดถันอย่างเอาแต่ใจ เขาเริ่มหยัดสะโพกสอบหนักหน่วงขึ้นอีกครั้ง ความเสียวกระสันแล่นผ่านกายกำยำจนชายหนุ่มเกร็งไปทั้งลำตัว

"วอน อ่าส์! เบาๆ อึก! อื้ออ...เจ็บนะ!" คนถูกเรียกชื่อไม่ยอมฟังคำเรียกร้องของอีกฝ่าย เขาเร่งการหยัดสะโพกหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ตามความต้องการของตนเอง

เป็นเวลาเนิ่นนานที่ชายหนุ่มเพลิดเพลินกับเจ้าของเนื้อตัวนุ่มนิ่มจนอิ่มเอมใจทว่ากลับยังคงโหยหาและไม่มีทีท่าว่าจะอิ่ม เวลานี้ความเสียวกระสันกำลังนำพาเจ้าของเรือนร่างสูงกำยำไปสู่จุดหมาย เขาเกร็งกระตุกถี่เพื่อปลดปล่อยน้ำคาวสีขุ่นเหนียวฝากฝังไว้ในเรือนร่างบอบบางเป็นครั้งที่สองโดยปราศจากการคิดไตร่ตรองใดๆ นอกจากความต้องการครอบครองเท่านั้น

"อื้อ...ถอยออกไปนะ!" มีอาใช้กำปั้นทุบต้นเเขนแกร่ง วอนจ้องมองคนในอ้อมแขนด้วยแววตาที่อ่อนโยนลงยิ่งกว่าทุกครั้ง

"เสร็จแล้วไล่เหรอ?"

"ก็คุณเอาแต่ใจนี่คะ"

"ฉันทำให้เธอครางแล้วก็มีความสุข ยังจะมาว่าฉันอีก ไม่สำนึกบุญคุณกันบ้างเลย"

"การที่คุณเอาฉันขึ้นเตียงนี่เรียกว่าบุญคุณเหรอคะ?" มีอาถามกลับเสียงขุ่น

"ใช่! ยิ่งเธอครางมากขึ้นเท่าไหร่ ก็แปลว่าเธอยิ่งติดหนี้บุญคุณฉันมากขึ้นเท่านั้น"

"ตรรกะนี้ไม่ทราบว่าคุณคิดเองเออเองคนเดียวหรือเปล่า ฉันเสียเปรียบคุณทุกอย่างเลย"

"มีอา! ฟังนะ ผู้หญิงเกือบทุกคนต้องการขึ้นเตียงกับฉัน เพราะฉะนั้นเธอควรจะคิดใหม่นะว่าใครกันแน่ที่ได้เปรียบ!"

"คุณพูดเหมือนฉันอยากขึ้นเตียงกับคุณอย่างนั้นแหละ คุณลืมไปแล้วเหรอว่าคุณเป็นฝ่ายขืนใจฉันและก็บังคับฉันทำทุกอย่างตามใจคุณนะ!"

"หึ! ใครกันแน่ที่กำลังตามใจใคร ทบทวนดูดีๆ ก่อนที่จะพูดอะไรออกมานะมีอา" วอนแสดงสายตาตัดพ้อออกมาชัดเจน เป็นครั้งแรกที่มีอาได้เห็นสายตาเช่นนี้ของเขา

ชายหนุ่มขยับกายออกจากการหลอมรวมเมื่อครู่ เขาดึงกางเกงขึ้นมาสวมและหมุนตัวเดินออกจากห้องนอนไปด้วยสีหน้าหงุดหงิด