หลายนาทีต่อมามีอาแต่งตัวจนเสร็จแล้วจึงเดินออกจากห้องนอนมาพร้อมกับกระเป๋าสะพายใบเล็กที่มีของใช้ส่วนตัวอยู่ในนั้น ร่างบางกวาดสายตามองหาวอนจึงได้เห็นว่าเขาเดินออกไปสูบบุหรี่อยู่ตรงริมระเบียง ร่างบางซึ่งอยู่ในชุดแซกเกาะอกรัดรูปสีดำสั้นโชว์ต้นขาขาวจึงตัดสินใจนั่งรอที่โซฟากลางห้อง
"จะไปได้หรือยัง?" ครู่หนึ่งเขาเปิดประตูระเบียงและเดินกลับเข้ามา สายตาคมจ้องมองชุดของหญิงสาวด้วยแววตาเรียบเฉย
"ไปสิคะ นั่งรอนานแล้วเนี่ย"
"ฉันต่างหากที่รอเธอนาน" วอนจ้องมองคนตัวเล็กด้วยแววตาดุดัน
"แล้ววันนี้ฉันจะได้กินข้าวไหม?"เธอถาม
"ทำไม ห่วงกินนักรึยังไง"
"ก็คุณโกรธ ฉันก็เลยกลัวว่าคุณจะไม่พาฉันไปกินข้าว" มีอาพูดเสียงเบาเพราะกลัวว่าเขาจะโกรธเธอไปมากกว่านี้
"ใช่ ฉันไม่พาเธอไปเพราะมันไม่ใช่ธุระอะไรของฉันที่ต้องพาเธอไปกินข้าว" วอนพูดเช่นนั้นจึงเดินออกจากคอนโดตรงลงไปยังรถของตนเองทันที มีอารีบวิ่งตามลงไปและกระโดดขึ้
