ตอนที่4 จูบ
1461 Words
มีอาเดินตามหลังท่านประธานวอนเข้ามาติดๆ หญิงสาวยังคงมีสีหน้าบึ้งตึงในขณะที่ชายหนุ่มทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
"ลบคลิปวิดีโอทิ้งซะ!"
"ไร้สาระ!" วอนแปลกใจที่เขารู้สึกอารมณ์ดีขึ้นอย่างรวดเร็ว
"นายมันโรคจิตที่ถ่ายคลิปวิดีโอตอนที่กำลังข่มขืนฉัน!" เธอตะคอกใส่เขาเสียงดัง
"เป็นเจ้านายของเธอนะ อย่ามาขึ้นเสียงแบบนี้!" วอนทำหน้าดุใส่คนตัวเล็ก
"ฉันจำเป็นต้องปกป้องตัวเอง คลิปของคุณเป็นแค่คลิปเสียง แต่คลิปที่คุณแอบถ่ายตอนข่มขืนฉันถ้ามันหลุดออกไปชีวิตฉันต้องพังแน่ๆ"
"เพราะฉะนั้นก็ทำตัวดีๆ อย่ามีปากมีเสียงแล้วมันจะไม่หลุดออกไป"
"กล้าขู่ขนาดนี้เลยเหรอ?" ดวงตากลมโตเอ่อล้นด้วยน้ำใสๆ เต็มเบ้า
"ก๊อก ๆ ๆ"
"เชิญ!"
"ขอประทานโทษค่ะท่านประธาน มีเอกสารเซ็นอนุมัติด่วนค่ะ" วีณาเดินถือแฟ้มเอกสารเดินเข้ามาหาประธานวอน เลขาสาวปรายตามองมีอาเล็กน้อยก็เห็นว่าหญิงสาวกำลังยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่
"ท่านประธานดูเครียด รับกาแฟสักหน่อยไหมคะ?" วีณาถามอย่างเอาอกเอาใจ
"ไม่ต้อง! ออกไปได้แล้ว" เลขาสาวรับแฟ้มเอกสารกลับมาแล้วเดินออกไปโดยที่มีอาก็หมุนตัวเดินตามวีณาไป ทว่า...
"มีอา! ฉันยังไม่ได้สั่งให้เธอออกไป กลับมานี่" เขาสั่งเสียงแข็ง ทำให้วีณาหยุดชะงักและหันมามองนักศึกษาสาวสลับกับประธานหนุ่ม สายตาดุดันของวอนทำให้วีณาต้องรีบเดินออกจากห้องไป ร่างบางเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานของผู้บริหารหนุ่ม
วอนหยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินอ้อมมาหาหญิงสาวซึ่งยืนร่ำไห้สะอึกสะอื้นอยู่ เขาเชยคางมนขึ้นและบดจูบริมฝีปากอวบอิ่มด้วยความกระหายหิว
"อื้มม..." วอนครางออกมาเมื่อปลายลิ้นสอดเข้าไปในโพรงปากนุ่ม มือเรียวดันแผงอกแกร่งให้ออกห่างเมื่อเรียกสติกลับมาได้
"อย่ามายุ่งกับฉัน!" ร่างบางหมุนตัวจะเดินออกไป ทว่าถูกมือของวอนรั้งเอวบางไว้
"นั่งอยู่ในนี้จนกว่าหน้าเธอจะไม่เหมือนคนร้องไห้แล้วค่อยเดินออกไป ฉันไม่อยากถูกพนักงานนินทาว่ารังแกนักศึกษาฝึกงาน"
"คุณก็รังแกฉันจริงๆ!"
"ถึงจะทำแบบนั้นจริงๆ แต่คนอื่นก็ไม่จำเป็นต้องมองว่าฉันทำ"
"เห็นแก่ตัว!"
"จะด่าฉันยังไงก็ได้ แต่อย่าลืมว่าคลิปของเธอ...มันอยู่กับฉัน" วอนกดเสียงต่ำพูดจาข่มขู่
"คิดจะเอาเรื่องนี้มาขู่ฉันเหรอ?"
"ไม่ได้ขู่ แต่ถ้าทำให้ฉันไม่พอใจ ก็จะปล่อยจริงๆ" เขาพูดเช่นนั้นแล้วก็หมุนตัวเดินกลับไปนั่งประจำที่ของตนเอง มีอาจึงเดินไปนั่งลงบนโซฟาที่อยู่ไม่ห่างจากเขามากนัก
หลายนาทีผ่านไปมีอารู้สึกว่าใบหน้าของเธอเริ่มปกติแล้ว หญิงสาวจึงหยัดกายลุกขึ้นและกำลังจะเดินออกจากห้องของผู้บริหารไป
"จะไปไหน?" วอนหยัดกายลุกขึ้นและเดินเข้ามารั้งข้อมือเล็กไว้ได้ทัน
"ก็จะกลับไปทำงานต่อสิ"
"ทำงานอะไร เธอมีงานทำด้วยเหรอ?" วอนเลิกคิ้วถาม
"พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?'
"ฉันก็บอกเธอไปแล้วไง ว่าถ้านอนกับฉันก็ไม่เห็นต้องทำอะไร ฉันเซ็นใบผ่านงานไว้ให้เธอเรียบร้อยแล้ว แค่ทำตัวน่ารักๆ แล้วก็ทำตามคำสั่งของฉันก็พอ" มีอากลอกตาไปมาก่อนจะสะบัดมือของวอนออก ร่างบางเดินออกจากห้องไปโดยไม่สนใจคำพูดเมื่อครู่ของเขา
"ดื้อชะมัด!" เขาส่ายหน้าเบาๆ และเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานของตนเอง
"ครืด ๆ ๆ"
"ฮัลโหล"
"วอนคะ คืนนี้เอมม่าไปค้างกับคุณนะคะ" เสียงของเอมม่าที่ดังมาตามสายสร้างความหงุดหงิดให้วอนเป็นอย่างมาก เขานึกอยากจะกดตัดสายทิ้งไปเสีย
"วันนี้คงไม่สะดวก แค่นี้ก่อน" ชายหนุ่มกดตัดสายไปโดยไม่คิดจะรอฟังปลายสายตอบ อยู่ๆ เสียงครวญครางของมีอาดังขึ้นมาในหัว วอนเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ครู่หนึ่งจึงต่อสายหาชรินทร์คนขับรถของตน
"ฉันจะออกไปข้างนอกเตรียมรถหน่อย อ้อ เอารถบริษัทไปนะ" วอนวางสายและหยัดกายยืนขึ้น
"มีอา! โดนท่านประธานดุอีกแล้วเหรอ?" วีณาเห็นมีอาเอาแต่นั่งถอนหายใจจึงเดินเข้าไปถาม
"เออ...ค่ะ เมื่อวานทำให้ลูกค้าของท่านประธานอารมณ์เสีย
"โถ...โดนดุบ่อยจัง ความสวยความน่ารักนี่ช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ แต่ถ้ารู้ตัวว่าตัวเองไม่เหมาะกับงานนี้ก็ควรหยุดตั้งแต่เนิ่นๆ นะจ๊ะ" วีณาปลอบใจแกมเยาะเย้ยเสียมากกว่า มีอาเลือกที่จะไม่โต้ตอบอะไรเพราะแค่เรื่องของวอนเธอก็แทบจะเป็นบ้าเสียให้ได้
"วีณา ออกไปพบลูกค้ากับฉันหน่อย" วอนเดินออกจากห้องทำงานมาและเอ่ยบอกเลขาสาว จากนั้นเขาจึงเดินไปสั่งงานพนักงานที่โต๊ะอื่น วีณาหันไปเหยียดยิ้มให้มีอาเป็นการประกาศชัยชนะที่ตนเองได้ออกไปกับประธานหนุ่มในวันนี้
ไม่กี่นาทีผ่านไปวอนจึงเดินกลับมาและไปหยุดอยู่ที่โต๊ะทำงานของมีอา เขาวางกุญแจรถซูเปอร์คาร์คันหรูลงตรงหน้าหญิงสาว
"นี่อะไรคะ?"
"ถามอะไรโง่ๆ ก็กุญแจรถไง"
"คุณนั่นแหละตอบอะไรโง่ๆ ฉันหมายถึงว่าเอามาวางตรงนี้ทำไม?" คำตอบกลับของมีอาทำเอาวีณาและพนักงานอื่นๆ ที่ได้ยินต้องถึงกับเบิกตากว้างกับความกล้าของหญิงสาว ตั้งแต่พวกเธอทำงานที่นี่มาก็ยังไม่เคยเห็นมีใครที่จะกล้าสบตากับท่านประธานหนุ่มเสียด้วยซ้ำ แต่มีอากลับยอกย้อนวอนและยังต่อหน้าพนักงานคนอื่นๆ อีกด้วย
"ปากดีนักจะคิดบัญชีคืนนี้ ตอนเย็นช่วยขับรถไปคืนฉันที่บ้านด้วย ก่อนหกโมงเย็น แล้วฉันจะส่งโลเคชั่นให้" เขาโน้มตัวลงมากระซิบตอบ จากนั้นจึงเดินตรงไปขึ้นลิฟต์ ปล่อยให้วีณาหันมามองมีอาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาก่อนจะรีบวิ่งตามประธานหนุ่มไป
"แม่เจ้า เป็นแค่เด็กฝึกงานแต่กล้ามากเลยนะที่พูดแบบนั้นกับท่านประธานออกไป"
"ระวังจะโดนท่านประธานลงโทษเอานะ ท่านไม่ชอบพวกนิสัยก้าวร้าว"
"ฉันว่าพรุ่งนี้เธอไม่ได้มาทำงานแน่ๆ"
"แต่เมื่อกี้ไม่เห็นมีอาโดนท่านประธานว่าสักนิด แถมท่านยังเอากุญแจรถส่วนตัวของท่านให้มีอาอีก" พนักงานต่างพากันเดินเข้ามาพูดกับหญิงสาว เธอรู้สึกแปลกใจว่าวอนจะเป็นคนดุร้ายขนาดนั้นเลยหรือ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปและก้มหน้าทำงานของตนเองต่อ
คฤหาสน์ของวอน
"ผมจะจิบไวน์ในห้องนั่งเล่น" วอนสั่งคนรับใช้ ป้ารินซึ่งเป็นแม่บ้านคนเก่าแก่เดินเข้ามารับกระเป๋าถือให้ชายหนุ่ม นางเปรียบเสมือนแม่นมของเขามากกว่าแม่บ้านเสียอีก
"เดี๋ยวป้าเอาเข้าไปให้คุณวอนเองนะคะ" วอนพยักหน้าเบาๆ และเดินตรงเข้าบ้าน เขายกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกาก็เห็นว่าเป็นเวลาเกือบหกโมงเย็นแล้ว ทว่ายังไม่เห็นวี่แววว่ามีอาจะมาถึง
"พยศเก่งนักนะ" ชายหนุ่มพึมพำและถอดเสื้อสูทของตนเองพาดไว้บนพนักโซฟา ในขณะเดียวกันป้ารินก็ถือกระเช้าไวน์เข้ามาให้เขาในห้องนั่งเล่น
"วันนี้ดูอารมณ์ดีจังเลยนะคะ ให้ป้าจัดโต๊ะอาหารเย็นเลยหรือเปล่าคะ" วอนหันมามองป้ารินสีหน้าเรียบ ทว่าสำหรับป้ารินแล้วนางรู้ดีว่าสีหน้าเรียบเฉยแบบนี้คืออารมณ์ดีที่สุดแล้วสำหรับเจ้านายของตน
"เตรียมเพิ่มอีกหนึ่งที่ อีกสักหนึ่งชั่วโมงค่อยจัด"
"เอ่อ...ค่ะ" นางทำงานที่นี่มาเกือบยี่สิบปีแต่ไม่เคยเห็นวอนทานข้าวกับใครในบ้านเลยแม้แต่ครั้งเดียว สาเหตุเพราะเขาห่วงความเป็นส่วนตัวอย่างมาก ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกที่มีคนๆ หนึ่งที่จะได้ร่วมโต๊ะกับประธานวอน ป้ารินแปลกใจทว่าไม่กล้าถามออกไป นางเดินออกไปและทำตามคำสั่งของเจ้านายเท่านั้น
- Writer
