บทที่ 5 ผู้หญิงคนแรก
1330 Words
รถซูเปอร์คาร์คันหรูขับเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์หลังงามในเวลาหกโมงเย็นกับอีกสิบนาที ร่างเล็กกะทัดรัดก้าวลงจากรถด้วยสีหน้าบึ้งตึง ทว่าต้องตกใจมากกว่าเมื่อหลังจากที่ก้าวลงจากรถแล้วเธอต้องพบเจอกับผู้ชายและผู้หญิงที่แต่งตัวในแบบฟอร์มเดียวกันยืนเรียงรายอยู่ถึงสี่คน
"เอากุญแจรถประธานวอนมาคืน กลับแล้วนะ" มีอาเดินเข้าไปและยื่นกุญแจรถให้ชรินทร์ ชายหนุ่มที่เธอจำได้ดีว่าเป็นคนขับรถของวอนนั่นเอง
"คุณวอนสั่งให้คุณมีอาเอากุญแจไปคืนท่านในบ้านด้วยตัวเองครับ" ชรินทร์พูดพลางอมยิ้มเล็กน้อย
"ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉันที่ต้องเข้าไป เอาวางไว้ตรงนี้ก็แล้วกัน" มีอาวางกุญแจรถลงบนโต๊ะซึ่งตั้งอยู่ข้างๆ ชรินทร์ ร่างบางหมุนตัวกำลังจะเดินออกไป
"ฉันยังไม่อนุญาตให้เธอกลับ!" เสียงดุดันของวอนดังขึ้น คนตัวเล็กหันขวับกลับมาหาต้นเสียงนั้น
"เรื่องมาก" มีอาตะโกนมาว่าให้เจ้าของบ้านเสียงดัง สร้างความตกตะลึงให้กับพ่อบ้านแม่บ้านที่ยืนอยู่บริเวณนั้น พวกเธอก้มหน้าก้มตาด้วยความหวาดกลัวเพราะรู้ดีว่าพายุความโกรธกำลังจะพัดกระหน่ำเข้ามา
"ใครกันแน่ที่เรื่องมาก ฉันก็แค่บอกให้เธอเข้าบ้าน"
"ถ้ามีธุระอะไรก็พูดตรงนี้ แต่ถ้าเรื่องงานค่อยพูดกันพรุ่งนี้ เพราะตอนนี้มันไม่ใช่เวลางาน"
"ใครบอก ฉันกำลังทดลองงานเธออยู่ ฉันกำลังทดลองความตรงต่อเวลาของเธอซึ่งไม่มีเลย ฉันให้เธอขับรถมาส่งให้ก่อนหกโมงเย็น แต่ตอนนี้เธอมาหกโมงอีกสิบนาที" เขาต่อปากต่อคำแน่นิ่ง
"ใครขับมาถึงก็บ้าละ ไกลก็ไกลแถมรถก็ติด คุณชรินทร์เคยขับรถออกจากบริษัทตอนห้าโมงเย็นแล้วถึงที่นี่ก่อนหกโมงเย็นไหมคะ?" มีอาหันไปถามคนขับรถหนุ่ม
"ไม่ทันแน่นอนครับ" ชรินทร์ตอบอย่างมั่นใจ
"ไอ้ชรินทร์!" เสียงดุดันของเจ้านายทำให้ชรินทร์รู้ตัวว่าตนเองนั้นตอบพลาดไปเสียแล้ว
"เห็นมะ! คุณจงใจแกล้งฉันชัดๆ" ใบหน้าจิ้มลิ้มบูดบึ้ง วอนสืบเท้ายาวเดินเข้ามาประชิดลำตัวคนตัวเล็ก
"มานี่!" เขาถือวิสาสะดึงข้อมือเล็กพาเดินเข้าบ้านไป
"ปล่อยนะ!" ชายหนุ่มไม่สนใจอาการต่อต้านและเอาแต่ดิ้นรนของคนตัวเล็ก เขาพาเธอเข้ามาในห้องนั่งเล่นและผลักร่างบางให้ล้มตัวลงบนโซฟา
"โอ๊ย!"
"เธอรู้ไหมว่าฉันใจดีกับเธอแค่ไหน เธอหักหน้าฉันแต่อยู่ที่บริษัทแล้ว และไหนจะยังมาอวดดีที่บ้านของฉันอีก เสียการปกครองก็เพราะเธอนี่แหละ" วอนดุเธอก่อนจะเดินไปรินไวน์และกระดกเข้าปาก
"ลบคลิปบ้าๆ นั้นทิ้งซะ แล้วฉันจะเคารพคุณมากกว่านี้" มีอาต่อรอง
"ถึงฉันจะลบคลิปนั้นทิ้งมันก็ไม่ได้แปลว่าฉันไม่ได้เอากันกับเธอนะ"
"แต่ว่าคุณจะเอามันมาขู่ฉันเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ!"
"ฉันไปขู่อะไรเธอ"
"ก็อย่างตอนนี้ไง"
"ฉันไม่ได้ขู่ ฉันแค่บอกให้เธอเข้ามาในบ้าน แล้วก็กินข้าวเย็นเป็นเพื่อนฉัน มันเรียกว่าขู่ตรงไหน?" วอนเลิกคิ้วถาม
"กินคนเดียวไม่เป็นหรือยังไง?" ใบหน้าจิ้มลิ้มถามพลางกลอกตามองบนอย่างเหนื่อยหน่าย
"ฉันกินคนเดียวมาทั้งชีวิตแล้ว ก็แค่อยากลองกินข้าวกับ..." วอนกวาดสายตามองเจ้าของเรือนร่างแสนเย้ายวนด้วยแววตากะลิ้มกะเหลี่ย ร่างบางขยับออกไปนั่งโซฟาอีกตัวหนึ่งเมื่อวอนทิ้งตัวนั่งลง
"กินคนเดียวนั่นแหละดีแล้ว"
"ทำไมถึงได้ตั้งแง่รังเกียจฉันนัก?" วอนถามเสียงเรียบ เขารินไวน์และส่งแก้วแชมเปญมาให้เธอ
"ก็เพราะคุณเป็นคนเลวไง ถ้าคุณเป็นคนดีฉันจะไปตั้งแง่รังเกียจกับคุณทำไม"
"ฉันเลวขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"คุณข่มขืนฉันนะ! ฉันเสียตัวเสียความบริสุทธิ์กับคนที่ฉันไม่เต็มใจ คุณรู้ไหมว่าฉันร้องไห้เสียใจมากแค่ไหน ฉันต้องเข้มแข็งแค่ไหนที่ต้องบากหน้าไปทำงานเพื่อขอร้องให้คุณลบคลิปนั้นทิ้ง" ดวงตากลมโตเอ่อล้นด้วยน้ำใสๆ เมื่อพูดเรื่องนี้ หัวใจแกร่งกระตุกวูบเมื่อเห็นน้ำตาของมีอาไหลอาบแก้มลงมา ชายหนุ่มแปลกใจที่เขาเกิดความรู้สึกนี้ทั้งๆ ที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"เช็ดน้ำตาแล้วก็เดินออกมาที่โต๊ะอาหารด้วย" วอนพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนจะหยัดกายขึ้นยืนและเดินออกมายังโต๊ะอาหารซึ่งแม่บ้านจัดเตรียมไว้รอแล้ว
ไม่กี่นาทีต่อมามีอาก็เดินออกมายังโต๊ะอาหาร วอนซึ่งกำลังทานอาหารอยู่คนเดียวไม่ได้พูดอะไรเมื่อหญิงสาวนั่งลงฝั่งตรงข้าม
"ตกลงว่า...คุณจะลบคลิปหรือเปล่า" มีอาตัดสินใจถามขึ้นหลังจากที่วอนทานอาหารเสร็จ
"ลบสิ"
"จริงนะ?"
"แต่คืนนี้เธอต้องค้างที่นี่กับฉัน" เขายกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม จากนั้นจึงจ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตาเรียบเฉย
"แปลว่าฉันก็ต้องเสียตัวให้คุณอีกสิ"
"ก็ตามใจเธอนะ" ชายหนุ่มหยัดกายขึ้นยืนและเดินออกไป มีอากำลังสับสนในความต้องการของเขา หญิงสาวเดินตามเขากลับไปยังห้องนั่งเล่น
"ตกลงก็ได้ ในเมื่อฉันก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่" วอนเหยียดยิ้มเมื่อตนเป็นฝ่ายชนะ เขาหยิบเสื้อของตนเองและเดินออกจากห้องนั่งเล่น มีอาจึงรีบวิ่งตามชายหนุ่มออกไป
"นี่! แต่คุณต้องลบก่อนนะ"
"อืม..."
"แล้วฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าคุณไม่ได้เก็บมันไว้ที่อื่นด้วย" คนตัวเล็กวิ่งเข้ามาขวางทางเขา วอนส่ายหน้าหงุดหงิด เขาหย่อนตัวลงเล็กน้อยและแบกคนตัวเล็กขึ้นบ่าอย่างง่ายดาย
"อ๊ะ!" ปล่อยนะ ไอ้บ้า"
"กล้าดียังไงเรียกฉันว่าไอ้บ้า!" มือหนาฟาดลงบนก้นงอนเพื่อเป็นการลงโทษ วอนพามีอาเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของตน
"ตาฝาดหรือเปล่าวะเนี่ย คุณวอนไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้าห้องนอนของตัวเองมาก่อนเลยนะ"
"ดูท่าทางคนนี้น่าจะตัวจริง เห็นต่อปากต่อคำกันแต่คุณวอนไม่โกรธไม่ว่าอะไรสักคำ ถ้าเป็นคุณเอมม่าป่านนี้โดนไล่ตะเพิดไปแล้ว" สาวใช้กระซิบกระซาบกันเสียงเบา
"โอ๊ย! เจ็บนะ" วอนทิ้งร่างบางลงบนเตียงนอน
"เจ็บกว่าโดนฉันกระแทกหรือยังไง?" เขาถามในขณะที่เดินไปหยิบของชิ้นเล็กบางอย่างออกมาจากลิ้นชักเเละโยนมันให้กับเธอ
"แน่ใจนะว่าไม่ได้เก็บไว้ที่อื่นอีก?"
"เธอคิดว่าคนอย่างฉันจะจนตรอกขนาดนั้นหรือยังไง?" วอนถามเสียงดุ
"ใครจะไปรู้" เธอกำมันไว้ในมือด้วยความดีใจ
"การที่เธอได้คลิปคืนไป ไม่ได้แปลว่าจะหนีฉันไปได้" วอนเตือนสติมีอา หญิงสาวแหงนหน้าคนมามองเจ้าของร่างสูงกำยำ
"แล้วคุณเป็นคนเบื่อง่ายหรือเปล่าล่ะ?"
"ไม่ง่าย เพราะฉันนอนกับผู้หญิงหลายคน ฉันเลือกได้ความต้องการของตัวเองในแต่ละวัน" มีอาอ้าปากค้างด้วยความตกใจ เธอคิดไม่ถึงว่าวอนจะเป็นผู้ชายมักมากขนาดนี้ แต่ที่น่าตกใจมากกว่านั้นคือหัวใจดวงน้อยของเธอในเวลานี้กลับรู้สึกราวกับมันจะหยุดเต้น
"คุณกำลังจะให้ฉันเป็นหนึ่งในผู้หญิงที่คุณเลือกจะนอนด้วยคืนไหนก็ได้อย่างนั้นเหรอ?" คิ้วเรียวขมวดด้วยความสงสัย
"ใช่!"
- Writer
