4 ธรรมดาที่ไม่ธรรมดา
1092 Words
ตึก!
ตึก!
เสียงสองเท้าของร่างบางหุ่นดีเดินตรงเข้าไปยังด้านในห้างชื่อดังด้วยสีหน้ายังคงรู้สึกหงุดหงิดไม่หายไปกับสิ่งที่พี่ชายเพื่อนสนิททำไว้กับเธอ
"ให้ตายเถอะ! โมโหชะมัด" ปากเล็กยังคงเอ่ยออกมา ซึ่งเธอก็คือเดียร์น่า สาวฮอตประจำคณะบริหารปีสี่ของมหา’ลัยคิงตัน มหา’ลัยชื่อดังที่เหมือนเป็นศูนย์รวมของนักศึกษาทายาทนักธุรกิจ โดยที่บ้านของเดียร์น่าก็ทำธุรกิจเกี่ยวกับการขนส่งสินค้าระหว่างประเทศ เป็นธุรกิจของพ่อเลี้ยงของเธอ แม่ของเดียร์น่าแต่งงานใหม่กับพ่อเลี้ยงของเธอตั้งแต่เธอยังเด็กทำให้พ่อเลี้ยงที่เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เด็กนั้นเอ็นดูเธอเหมือนลูกแท้ ๆ คนหนึ่งเพราะเขาเองไม่สามารถที่จะมีลูกได้ เดียร์น่าจึงเป็นเหมือนลูกสาวคนหนึ่งที่เป็นดวงใจของบ้าน แม้ว่าคนตัวเล็กนั้นจะทั้งซนทั้งแสบแต่ก็ไม่เคยทำอะไรที่มากเกินไปจนพ่อเลี้ยงและแม่ของเธอต้องเสียใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว เดียร์น่าก็คือหญิงสาวที่อยู่ในวัยกำลังเรียนรู้การใช้ชีวิตในการเป็นผู้ใหญ่ ในวัยยี่สิบสองนี้ เธอพยายามที่จะใช้ชีวิตให้คุ้มค่ามากที่สุดกับชีวิตในรั้วมหา’ลัยปีสุดท้าย แน่นอนว่าสิ่งที่เธอทำก็คือการออกเดตกับหนุ่มฮอตคณะต่าง ๆ เพื่อเช็กเรตติงความฮอตของตัวเองตามประสาหญิงสาวที่มีความมั่นใจในตัวเองสูง
"เดียร์..." เสียงทุ้มของใครบางคนเอ่ยเรียกร่างบางสูงร้อยหกสิบเซนติเมตรขึ้นทำให้ใบหน้าสวยน่ารักที่ชอบแต่งตัวเซ็กซี่หันไปมองตามเสียง ก่อนจะเห็นว่าคนที่เอ่ยเรียกเธอ ก็คือ ไทเปหนุ่มที่เธอนัดมาเดตด้วยในวันนี้
"อืม หวัดดี" คนตัวเล็กก็พยายามปรับอารมณ์หันไปส่งยิ้มพูดคุยกับร่างสูงที่เดินเข้ามา
"..." ไทเปก็ยิ้มไม่พูดอะไรแต่ก็อดที่จะลอบมองไปยังหญิงสาวหุ่นดีตรงหน้าไม่ได้ เดียร์น่าเป็นผู้หญิงที่หน้าตาน่ารักดูออกแนวไปทางสดใส แต่ทว่านิสัยกับการแต่งตัวของเธอค่อนข้างขัดไปกับใบหน้าสวยหวานนั้น
"ไปกันเลยไหม" ริมฝีปากบางเอ่ยถามคนตรงหน้าขึ้น
"อืม ไปสิ" คนตัวเล็กก็พยักหน้ารับรู้ก่อนที่พวกเขาจะเดินไปกินข้าวออกเดตกันด้วยท่าทีปกติท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมายที่ต่างมองมายังทั้งสองด้วยความรู้สึกอิจฉาไปกับความสมบูรณ์แบบราวกับคู่รัก
อีกด้าน
"มันถึงไหนแล้ว" เสียงขุนพลเอ่ยถามเอเดนเพื่อนในกลุ่มของตัวเองขึ้น โดยในกลุ่มของเขานั้นมีกันทั้งหมดห้าคน ก็คือ ดิน คิน เตวินทร์ เอเดน แล้วก็ขุนพลเอง ทั้งห้าเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียน ม.ปลายจนถึงปัจจุบัน ซึ่งตอนนี้ทุกคนก็ต่างมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ คินกับเตวินทร์เข้าไปช่วยครอบครัวดูแลธุรกิจของทางบ้าน ดินเองก็เช่นกันแต่ว่าของดินนั้นต้องไปอยู่ดูแลธุรกิจทางบ้านที่ต่างประเทศเนื่องจากปัญหาส่วนตัวที่เกิดจากตัวเขาเองจนแฟนสาวรุ่นน้องอย่างวีต้องหนีไปเริ่มต้นใหม่ทำให้ดินทิ้งทุกอย่างตามไปง้อแล้วเลือกทำงานที่โน่น ส่วนเอเดนก็ดำรงหน้าที่ศึกษางานการเป็นมาเฟียทรงอิทธิพลต่อจากพ่อของเขา โดยมีคนคอยช่วยเหลืออยู่เบื้องหลัง ก็คือ ขุนพลนั่นเอง ขุนพลคอยช่วยเอเดนดูแลเรื่องการลงทุนและอะไรหลายอย่าง เขามักจะให้ความช่วยเหลือเพื่อนอยู่เงียบ ๆ โดยใช้ภาพพจน์ภายนอกที่ดูสุขุมสุภาพไร้พิษสงใด ๆ ในการใช้ชีวิตไปวัน ๆ ของตัวเอง ครอบครัวของขุนพลเองภายนอกก็ดูเป็นแค่นักธุรกิจทั่ว ๆ ไปเท่านั้นไม่ได้ดูยิ่งใหญ่อะไรผิดกับอำนาจในมือที่เขามี...โดยที่ครอบครัวเขาไม่มีใครรู้เลย มีเพียงพ่อของเขาเท่านั้นที่รู้ว่าขุนพลเป็นคนยังไง
"น่าจะอยู่บนเครื่อง ติดต่อไม่ได้" คินตอบพร้อมกับนั่งก้มหน้ามองดูข้อความจากแฟนสาวตัวเล็กของตัวเองด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"เป็นเหี้ยไร ยิ้มสยองอยู่ได้" เอเดนอดที่จะหันไปมองหน้าถามเพื่อนไม่ได้
"มีเมียเด็กนี่มัน...ดีจริง ๆ" เจ้าของใบหน้าหล่อเอ่ยทำเอาขุนพล เตวินทร์ เอเดนที่นั่งอยู่ต่างทำหน้ารำคาญออกมากับความคลั่งรักของอีกคน
"ดีไหมไม่รู้ แต่วันนี้พี่ชายเมียมึงกลับมา" เอเดนบอก
"แล้วไง" คินก็เงยหน้ามองหน้าถามคนตรงหน้าด้วยสีหน้าไม่สนใจเพราะพี่ชายเมียที่เอเดนว่าก็คือดินเพื่อนเขานี่แหละ เมียเด็กที่คินหมายถึงก็คือเดลน้องสาวเพียงคนเดียวของดิน
"มึงอดเย็บเมียไง ไอ้เหี้ยดินมันมาเป็นก้างขวางคอมึงแน่" เตวินทร์เอ่ยแซว
"ถ้ากูจะเย็บ ไอ้ดินล้านคนก็ห้ามกูไม่ได้" คินตอบกลับไปด้วยสีหน้าไร้ความกังวลใด ๆ ปนติดกวนเล็กน้อย
"แล้วนี่น้องวีมาด้วยเปล่า" ขุนพลถามขึ้น
"มาดิ มันตั้งใจพาเมียมันกลับมาบ้าน" เอเดนตอบ
"อ่อ" ขุนพลก็พยักหน้ารับรู้
"ว่าแต่มึงเถอะ" อยู่ ๆ เตวินทร์ก็หันไปมองหน้าขุนพลนิ่ง
"..." ดวงตาคมก็หันมองหน้าคนเป็นเพื่อนกลับ
"ได้ข่าวคืนนั้น ผู้หญิงคนนั้นลากมึงไป?" ทันทีที่เตวินทร์ถามจบ คนตัวสูงก็ชะงักนิ่งไม่ตอบ
"หึ ดูซ่าเอาเรื่องเลยนะ เป็นไง..."
"...เดินได้ไหม" เอเดนแสยะยิ้มถาม
"ก็...ปกติ" ขุนพลตอบกลับเสียงนิ่งราวกับไม่ได้อะไร
"แปลว่ายังไม่ถึงใจ" เอเดนยิ้มเอ่ยออกมาอย่างรู้ทันในนิสัยที่แท้จริงของเพื่อนตัวเอง
"..." ขุนพลก็นิ่งไม่ตอบก่อนที่พวกเขาจะนั่งพูดคุยนั่นนี่กันไปเพื่อรอเวลาที่จะได้เจอกับเพื่อนอีกคนที่กำลังเดินทางมา
"กูว่ามันน่าจะใกล้ถึงแล้ว เจอกันที่ร้านเลยไหม" เตวินทร์ถามขึ้น
"อืม" ขุนพลก็พยักหน้ารับรู้
"เจอกัน" คินเอ่ยพร้อมกับทั้งสี่ที่เริ่มแยกย้ายกันไปยังร้านประจำที่พวกเขามักจะนัดเจอกันทุกครั้งที่ว่างตรงกันอยู่เสมอ
- Writer
