“นั่นเป็นเพราะว่า...” เขาเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง
“เพราะอันใด” นางรู้สึกว่าตนเองกำลังเข้าใกล้พวกเขามากขึ้น ดังนั้นความรู้สึกลึกๆ จึงร้องบอกว่านางไม่ควรปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปเฉยๆ
นัยน์ตาสีอำพันใสกระจ่างจับจ้องใบหน้าของคู่สนทนา ในที่สุดหงหยางจูก็ยอมเอ่ยปาก “เขาเองก็ไม่ต่างจากข้า”
“ไม่ต่างอย่างไร” หลิวฟางซวงถามย้ำ
“เขาเอง... ก็สูญเสียสิ่งที่รักไปเพราะมนุษย์” เสียงราบเรียบของเขาเย็นยะเยือกเกินกว่าจะเป็นคำพูดของเด็กอายุหกขวบ ทว่าเมื่อรูปลักษณ์ภายนอกมันใช่ ประกอบกับฟันหน้าที่หายไปนั่นแล้ว หลิวฟางซวงจึงรู้สึกสับสนกว่าเดิมเล็กน้อย
มนุษย์พรากสิ่งที่รักไปหรือ...
หญิงสาวทำได้เพียงส่ายหน้าอย่างปลงๆ “เจ้าอย่าลืมสิว่าเจ้าเองก็มีสายเลือดมนุษย์อยู่ในตัวเช่นเดียวกัน”
“แต่ว่าพวกมัน... พวกมันสังหารมารดาของข้า!”
ร่างของหงหยางจูสั่นเทาจนนางได้ยินเสียงฟันกระทบกัน ผิวสีขาวซีดปรากฏเกล็ดงูลามขึ้นมาตามตัว ใ
