รอยยิ้มบนใบหน้าหวานจางหายไปทันทีเมื่อได้ยินคำถามจากบุรุษร่างสูงใหญ่
“ข้าตรวจสอบดูแล้ว กลิ่นอายรอบตัวเจ้ามีบางสิ่งผิดปกติจากมนุษย์ทั่วไป” หลี่ลู่ยกมือลูบคางสาก ครั้นเห็นว่าเด็กน้อยถอยหนีก็ย่างสามขุมเข้าหาพร้อมกับวิเคราะห์ไปด้วย “ขุมพลังอันบริสุทธิ์ ขุมพลังอันบิดเบี้ยว เจ้าล้วนมีมันอยู่ในตัว”
“ขะ...ข้า...” เด็กชายละล่ำละลัก ท่าทางมีพิรุธ ดูไม่น่าไว้ใจในความเห็นของหลี่ลู่
“ว่าอย่างไร” เจ้าของเรือนผมสีแสดยกมือเท้าสะเอว “เด็กที่ดีไม่ควรโกหก เจ้าเรียกซวงซวงว่า ‘ท่านอา’ นางเป็นญาติเจ้าหรืออย่างไรกัน”
“มะ...ไม่ใช่” มู่หรงอู่ปฏิเสธไปตามที่คิดก่อนจะรีบยกมือตะครุบปากของตนเอง
“หือ?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วพลางโน้มตัวลงมา “หากมิใช่ญาติแล้วเป็นอะไร”
ร่างเล็กสะดุดขาตนเองล้มตึงลงไปนอนที่พื้น ครั้นหลี่ลู่ยื่นมือหวังช่วยดึงให้ลุกขึ้น มู่หรงอู่กลับใช้ขาถีบพื้น ถอยกรูดไปจนศีรษะชนกับโคนต้นไม้ใหญ่
ตุ้บ!
แม้จะเ
