*****ท่านอาได้รับบาดเจ็บ
“ฮึกๆๆ... ฮือ!”
เสียงร้องไห้โหยหวนส่งผลให้คนที่ผล็อยหลับไปขมวดคิ้วน้อยๆ ร่างกายของนางหนักอึ้งไปทั้งตัวราวกับถูกทับด้วยหินพันชั่ง ด้วยเหตุนี้เจ้าตัวผู้แสนขี้เกียจจึงเลือกที่จะนอนนิ่งอยู่เช่นนั้น
ทว่าครั้นจะเคลิ้มหลับต่อ เสียงโหยหวนดังกล่าวก็กวนใจขึ้นมาอีกระลอก
“ฮือๆๆ...”
บนเตียงใหญ่ในห้องนอนของพี่เลี้ยงผู้ดูแลมีร่างเล็กๆ สามร่างนั่งเรียงบนเก้าอี้ที่ลากมาไว้ข้างเตียง คนหนึ่งนั่งนิ่งอ่านตำรา คนหนึ่งนั่งชันเข่า ส่วนอีกคนเอาแต่นั่งร้องไห้ฟูมฟายจนหลายครั้งถึงกับหายใจไม่ทัน
“หยุดร้องไห้เสียที นางแค่บาดเจ็บเล็กน้อย ไม่ได้ตายเสียหน่อย” เด็กชายเจ้าของเรือนผมสีขาวกลอกตาพลางชักสีหน้ารำคาญใส่
“ก็ท่านอาหายไปทั้งวัน ข้า... ฮึก!” มู่หรงอู่ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาและน้ำมูกที่ไหลเยิ้มไปพร้อมๆ กัน “คิดว่าท่านตัดสินใจทิ้งพวกเราไปแล้ว ฮือๆ”
เสียงพ่นลมหายใจดังขึ้นจากทางฝั่งของผู้ที่ก
