น้ำเสียงขุ่นมัวจากผู้ที่มักจะกวนโทสะผู้อื่นด้วยรอยยิ้มยียวน หลิวฟางซวงไม่เคยเห็นหงหยางจูเป็นเช่นนี้มาก่อน ยอมรับตามตรงว่าค่อนข้างรับมือยากทีเดียว
ขณะที่ตัดสินใจว่าควรจะทำเช่นไรอยู่นั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นภาพสีแดงเพลิงบริเวณหน้าถ้ำ เมื่อจ้องมองให้แน่ใจดูอีกนิด จึงมั่นใจว่าเป็นใครบางคนที่ก่อนหน้านี้นางเฝ้ารอการมาถึงของเขาอยู่หลายวันเลยทีเดียว
“ศิษย์พี่รอง” เสียงหวานพึมพำ ในที่สุดเขาก็มาเสียที
หลิวฟางซวงมองประตูหน้าห้องนอนของหงหยางจูเป็นครั้งสุดท้าย ในเมื่อนางไม่มีวิธีดีๆ ที่จะรับมือกับเรื่องตรงหน้าได้ ก็ควรให้เป็นหน้าที่ของบุรุษที่น่าจะเข้าอกเข้าใจความรู้สึกของกันและกันมากกว่า
หลังจากแยกจากอาจารย์ที่ทะเลสาบจันทราจม หลี่ลู่ก็มุ่งหน้าตรงมายังสุดแดนพงไพร ยามมาถึงหน้าถ้ำก็แปลกใจอยู่ไม่น้อยที่เห็นหนึ่งเด็กน้อยในอุปการะของหลิวฟางซวงฝึกดีดพิณกับมนุษย์ชราแปลกหน้าตรงเพิงเล็กตรงข้ามกับถ้ำ หากยังมิ
