ตอนที่ 2

1623 Words

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป… งานประจำปีได้เริ่มต้นขึ้นด้วยความสนุกสนาม มีทั้งเสียงดนตรีเพราะๆให้ฟัง แล้วการแสดงที่ทางโรงเรียนจัดขึ้น “ทำไมตอนกูเรียนอยู่ไม่มีอย่างนี้บ้างวะ” เขาอดจะสงสัยไม่ได้เลยว่านี่เป็นนโยบายของใคร “ก็เพราะมึงออกไงโรงเรียนถึงเจริญ!” ไอ้สัตว์พีปากมันแม่งน่าให้กินส้นตีนจริงๆ นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนสนิทนะได้มีเรื่องกันบ่อยๆแน่นอนเลย “มึงเหมือนกันแหละไอ้ขี้เรื้อน” ไอ้พีหรือเสี่ยพีมันเป็นเพื่อนสนิทที่สุดในรุ่นของเขาเอง “เด็กมันมุงดูอะไรกันวะ?” ตรงนั้นมันมีทั้งเด็กผู้หญิงและเด็กผู้ชายยืนต่อแถวเต็มไปหมดเลยสงสัยนิดหน่อย เขากำลังจะเดินเข้าไปดูกันอยู่แล้วเชียว แต่ไอ้ฟอร์มมาเรียกก่อนเลยต้องหยุดเพื่อรอมันก่อนว่าจะพูดคุยอะไร “พวกมึงมองอะไรกัน?” “มึงมาก็ดีแล้ว นักเรียนมึงแม่งรออะไรกันเป็นแถวเลยวะ?” มีคนมาต่อแถวเรื่อยๆเขาก็ยิ่งอยากรู้มากขึ้น “อ้อ นั่นคงรอน้องหลินออกมามั้ง นั่นน่ะเป็นแก็งนางฟ้าประจำโรงเรียนกูเลยนะเว้ย” งงกว่าเดิมอีก! กับอีแค่คนเดียวทำไมต้องรอด้วย “เวอร์ไปมั้ง แม่งต่อแถวเกือบร้อยคนแล้ว” พีพูดพร้อมมองหน้าไอ้เสี่ยไทม์เพราะมันก็คงไม่เชื่อเหมือนกันแหละ “กูไม่ได้เวอร์! น้องหลินเป็นสมบัติประจำเซ็นส์รอแยลเว้ย น้องเก่งมากแถมไม่มีแฟนอีกเลยฮอตมากเป็นธรรมดา” เขานี่ถึงกับบางอ้อเลยว่าทำไม แต่ว่าอยากเห็นหน้าวะว่าจะสวยแค่ไหนเชียว เผื่อถูกใจจะได้เอามาเลี้ยงไว้ดูเล่นแก้เบื่อ ผ่านไปราวสิบนาทีก็มีนักเรียนแต่งชุดไทยออกมาขายของชำรวย แต่ว่าแม่งสวยมากแบบโคตรสวยอะ ทำไมกูไม่เคยเห็นวะ พอเห็นแล้วชอบเลยเด็กเหี้ยไรวะสวยได้ขนาดนี้! “เช็คน้ำลายหน่อยไอ้สัตว์ นั้นลูกศิษย์กู!”ฟอร์มรีบขัดจังหวะทันที เขาไม่ไว้ใจในแววตาเพื่อนที่มองตอนนี้เลย “เป็นไปได้ไงวะไม่มีแฟน?” เขาไม่เชื่อข้อนี้หรอก เด็กหน้าตาสวยขนาดนี้ต่อให้มีแฟนก็ต้องมีคนจ้องจะแย่งอยู่ดี ดีไม่ดีอาจพรุนหมดแล้วก็ได้! “กูเห็นเขาพูดกันมาว่าน้องหลินกลัวความรักวะเลยไม่กล้ามีแฟน แล้วก็ไม่ใจอ่อนให้ใครด้วย” “แสดงว่ามีคนจีบเยอะ?” ให้ตายเถอะยิ่งรู้แบบนี้ เขาละยิ่งอยากได้มาครอบครองเป็นเจ้าของฉิบหาย “ก็เกือบทั้งโรงเรียนมั้ง ทำไมมึงสนใจเหรอ?” ฟอร์มถามแบบที่แม่งโคตรไม่ไว้ใจในแววตาที่มันมอง ตอนนี้ไอ้ฟอร์มและไอ้พีมันหันมาจ้องเขาแบบแปลกๆ นี่เขาไม่เนียนพอเหรอ “เออ กูชอบ” ไม่ใช่แค่ชอบเว้ย แต่อยากได้ด้วย “จีบน้องหลินศัตรูมึงเป็นร้อยแน่ไอ้ไทม์” ทำไงละที่นี้ก็เขาชอบนี่ เขาอยากได้มาก ถ้าเป็นคนอื่นคงง่ายๆซื้อไม่ได้ก็ดักฉุดเอาก็ได้ แต่นี่ไม่ใช่ผู้หญิงทั่วไปเพราะเป็นลูกศิษย์เพื่อน แถมเป็นสมบัติของโรงเรียนอีกแม่งโคตรยาก “มึงไปเล่นเกมจ้องตาดิ ถ้าชนะมึงขึ้นมาเขาจะป้อนขนมมึงฟรีๆ แต่ถ้าแพ้มึงก็ซื้อขนมมาแดกเอง” ฟอร์มแนะนำ แหม่…ไอ้นี้มันขายของเก่งจริงจังวะ เงินที่ได้ก็เข้าโรงเรียนหมด ไม่เห็นจะต้องขยันอะไรนักหนาเลย “กู…” เขาจะไม่เล่นแต่ไอ้ระยำพีมันขัด “มึงป๊อดเหรอ?” พียักคิ้วกวนก่อนจะหัวเราะเบาเยาะเย้ย ดูแววตามันก็รู้ว่ากระสันขนาดไหน แล้วตัวแค่นี้อายุน่าจะไม่ถึงสิบแปดปีด้วยซ้ำ นี่เขาต้องเตรียมเงินไปประกันเพื่อนข้อหาพรากผู้เยาว์ไหมวะ หรือเขาต้องเตรียมเหมาเหล้าทั้งโรงงานมาปลอบใจถ้าเกิดมันรู้สึกมากกว่าอยากเอาเล่นๆ เด็กนี่เกิดมาเพื่อสยบเพื่อนกูรึไงเนี่ย! “เอาดิ! แต่คิวยาวขนาดนี้กูคงรอถึงชาติหน้า” ยืนมองจะสิบห้านาทีแล้วคนที่มาต่อแถวยังไม่ลดลงเลยท่าจะฮอตจริง “กูเป็นลูกเจ้าของโรงเรียนนะเว้ย กูจัดการให้ได้” “…!” เออวะกูลืมคิดข้อนี้! งั้นคงต้องเล่นเกมปัญญาอ่อนงี่เง่าของเด็กพวกนี้เพื่อลบคำสบประมาทของไอเวรพีด้วย ไอ้ฟอร์มมันเดินไปจัดการแค่แป๊ปเดียวนักเรียนที่ต่อแถวมันก็มองแรงใส่เขาเลย นี่คงคิดว่าเขาจะกลัวงั้นเหรอ…เปล่าเลย เขาก็หน้าด้านเดินไปที่โต๊ะขายขนมทันที “เรามาพิสูจน์กันเถอะนักเรียนว่าเขาจะรอดไหม?” ฟอร์มยิ้มร้ายกาจแล้วมองเพื่อนกับนักเรียนที่พากันแอบหัวเราะ “…” หื้ม!! มันหยามกันขนาดนั้นเลยเหรอ “ถ้าเขาแพ้ละครับครู?” ไอ้เด็กหัวเกรียนมันช่างดูถูกเขาจริงๆ “ถ้าเพื่อนอาจารย์แพ้คืนนี้ทุกคนจะได้ดูการแสดงร่วมกับแขก ว่าไงสนใจไหม?” “ยังไงก็ไม่รอดหรอกครับ” แม่งหัวเราะกันอีก ทำไมพวกมันดูถูกกูจังเลยวะ “หลินสู้ๆนะ” เสียงเชียร์ดังกระหึ่มขึ้นเรื่อยๆจากทั้งเด็กผู้ชายและก็เด็กผู้หญิง จนไอ้ฟอร์มมันต้องสั่งให้หยุดแล้วเริ่มเกมได้ “คุณน้ายิ้มหน่อยสิคะ?” “หนูหลินพร้อมยัง?” “พร้อมค่ะ” น้าคนนี้น่ารักนะถึงจะดูเกร็งไปบ้างแต่ก็ไม่เป็นไร เธอทำเพื่อน้องๆที่จะได้รับเงินบริจาค กติกาในเกมนี้ง่ายๆเลยคือภายในหนึ่งเพลงใครยิ้มก่อนคนนั้นแพ้! โด่! แค่นี้ทำอะไรเขาไม่ได้หรอกถึงตอนนี้จะใจสั่นมากๆก็เถอะ ถ้าแพ้คงเสียชื่อเสือผู้หญิงแน่ๆ แต่ว่าเด็กคนนี้ตาใสเป็นประกายจังเลย จูบได้ไหมวะ? ไม่ได้เดี๋ยวเพื่อนกระทืบ! เพลงสนุกแนววัยรุ่นคุ้นหูมากๆแต่นั้นไม่ใช่ประเด็นหลัก ประเด็นคือตอนนี้จะรอดจากสายตาหวานเชื่อมนี้ได้ไง แม่งเอ้ยฉิบหายแล้วหัวใจกู!! “หึๆแม่ง!” เขาหลุดหัวเราะออกมาแล้วหลบตาเด็กน่ารักนนนี้ แบบว่าหน้ามันร้อนผาวมากเหมือนเขินเด็กเลย “อาจารย์แพ้ คืนนี้ใครจะมาให้กำลังใจหลินเตรียมตัวให้พร้อม” ฟอร์มขำเพื่อนเพราะหน้ามันแดงมาก แถมเหงื่อแตกอีก “ไหนมึงว่าไหวไง?” สรุปแล้วคือไอ้ไทม์ไม่ไหวเว้ย แต่น่ารักขนาดนั้นเป็นกูก็ไม่ไหวเหมือนกันแหละ “มึงเอากูมาทำเหี้ยไรวะเนี่ยหัวใจกูจะวายตายแล้ว!” เขารีบเดินหนีออกมาเลยทั้งเขินทั้งอาย ไม่คิดเลยคิดเลยว่าอยู่มาจนอายุสามสิบปีจะมาเสียอาการให้เด็กมัธยมแบบสุดๆแบบนี้ “คืนนี้อย่าลืมมาดูการแสดงด้วยนะ” “เออ!” “เด็กโรงเรียนมึงคัดหน้าตาเข้ารึเปล่าวะ?” พีถามเพื่อนไปเพราะมีแต่คนน่ารักเต็มไปหมดเลย “อ้าวไอ้เวร! อย่ามายุ่งกับลูกศิษย์กู ปล่อยให้ลูกศิษย์กูมีอนาคตที่ดีเถอะนะ” นี่เป็นลูกน้องพวกมันเลยนะ ถึงจะมีอายุห่างกันได้หนึ่งรอบเลยมั้ง “หนูหลินไม่มีแฟนจริงเหรอวะ?” ไทม์ถามกลับพร้อมยิ้ม “เออดิ ทำไมวะ?” งานกลางวันจบไปได้ด้วยดี หลินรีบกลับไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะขึ้นแสดงตอนหนึ่งทุ่มเปิดเวที แล้วตามด้วยโชว์อื่นๆที่แต่ละห้องซ้อมมาเพื่องานนี้โดยเฉพาะ “หลินกินข้าวรึยัง?” ป่านถือขนมมาวางไว้ให้เพื่อน แต่ดูเหมือนจะยุ่งมากเลยไม่ได้ฟังจนต้องถามซ้ำ “ยังไม่กินข้าวเลยใช่ไหมเนี่ยหลิน?” “ยังเลยหิวเหมือนกัน แต่รอแสดงเสร็จก่อนก็ได้” เธอไม่ได้กินตั้งแต่เที่ยงแล้วเพราะมัวแต่ช่วยคุณครูจัดของจนลืมความหิวไป พอมาถึงตอนนี้ก็หิวหน่อยๆแต่รอได้ “ไหวจริงนะตัวยิ่งเล็กๆอยู่” หลินก็ตัวเล็กนิดเดียวน่าเป็นห่วง “อีกครึ่งชั่วโมงจะขึ้นแสดงแล้วเค้าต้องไหวสิ” เธอสูดหายใจเข้าลึกๆมายืนรอเตรียมแสดงกลางแจ้งไม่ใช่บนเวทีเพราะเปลี่ยนสถานที่กะทันหัน “หลินลูกมานี้ยายใส่หัวอัปสราให้” “ค่ะย่า” ดีอย่างที่ย่าจัดการชุดและเครื่องประดับทุกอย่างให้หมดอแม้กระทั่งนางรำอีกสี่คนยายก็ช่วยหามาให้ เธอนั่งนิ่งให้ย่าใส่หัวอัปสรา ใส่ต่างหู กำไลข้อมือให้จนมาถึงสังวาลและเข็มขัดก็เป็นอันว่าเสร็จ รู้สึกได้เลยว่าหนักทั้งตัวและทั้งหัวมากแต่เอาเถอะแค่แป๊บเดียวเอง พอแสดงแล้วเธอจะลืมเรื่องความหนักนี้ไปแล้วสนุกกับสิ่งที่เกิดขึ้นและกดดันในเวลาเดียกัน “ว้าว!! หลินสวยมาก” ทุกคนในที่นี้ดูเหมือนจะตะลึงกันหมดเลยแม้แต่เธอที่เป็นเพื่อนนะ นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นชัดๆว่าเพื่อนสวยขนาดไหนเมื่อแต่งตัวจัดเต็ม “ก็แต่งตัวเต็มขนาดนี้ถ้าไม่สวยก็เสียชื่อย่าเค้าหมด” เธอหันไปยิ้มให้คุณย่าที่มองตลอดด้วยแววตาภาคภูมิใจ “สู้ๆนะลูก” “ค่ะคุณย่า”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more