สะใภ้ไม่ไร้ศักดินา

ตัดขาดพร้อมกับการเริ่มต้นใหม่

๕

"...พี่ขอโทษ" น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยขึ้นตามหลังในตอนที่กระต่ายกำลังก้าวขาหวังจะเดินออกมาจากตรงนั้น

ร่างบอบบางจำเป็นต้องหยุดชะงักในตอนที่เธอหันหลังให้เขาพอดี

"พี่เสียใจมากที่ทุกอย่างลงเอยแบบนี้"

"..."

"จำเอาไว้ว่าพี่ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายต่าย พี่ไม่เคยคิดจะทำให้ต่ายเสียใจ แต่พี่พลาด พี่ขอโทษจริงๆ"

กระต่ายแสยะยิ้มทั้งน้ำตา เธอไม่ได้คิดที่จะหันกลับไปหาเขา ไม่มีทางที่จะให้เขาเห็นน้ำตาของเธออีกแล้ว

หนึ่งเดือนที่แล้ว

'พี่กรณ์คะ ตอนนี้ต่ายมาถึงสถานที่ที่พี่กรณ์นัดต่ายมาแล้วนะคะ ว่าแต่ วันนี้ทำไมถึงนัดมาที่นี่ล่ะคะ' เสียงสดใสกรอกไปตามสาย ขณะเดียวกัน ดวงตากลมโตกวาดมองออกไปรอบๆ บริเวณอย่างตื่นเต้น

พี่กรณ์ของเธอ เขามีอะไรจะเซอร์ไพรส์เธอหรือเปล่าน๊า?

ความคิดที่ผุดเข้ามาในหัวทำให้กระต่ายอมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

[ ต่ายรอพี่ตรงนั้นนะ เดี๋ยวพี่จะเดินไปหาต่ายเอง ]

'อ๋อ ได้ค่ะ ต่ายยืนรอตรงหอพระแก้วใหญ่ๆ นี่ค่ะ' หลังจากที่บอกจุดหมายที่เธออยู่ กระต่ายละโทรศัพท์ออกจากหูพลางยัดมันใส่ไว้ในกระเป๋า มือเรียวยกขึ้นลูบแก้มตัวเองเบาๆ รู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ พี่หมอของเธอจะต้องทำอะไรให้เธอยิ้มอีกแน่ๆ

ที่ผ่านมาพี่หมอกรณ์ของเธอเขาก็มักจะทำตัวน่ารักเสมอๆ

สองปีที่คบกัน ภาพความสุขมันเต็มไปหมดเลย

'กระต่าย...' เสียงจากทางด้านหลังส่งผลให้คนที่ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มหันขวับ ทว่าสีหน้าของอีกฝ่ายทำให้เธอชะงักไป

'พี่กรณ์ ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะคะ มีอะไรหรือเปล่า?'

'ต่ายซื้อดอกไม้มาด้วยเหรอ'

'ค่ะ พี่กรณ์นัดต่ายมาที่วัด คุณหมอกรณ์ผู้ที่มีงานรัดตัวไม่ได้อยากทำบุญหรอกเหรอคะ?' คนตัวเล็กเอียงคอถาม แต่คนตัวโตก้มหน้าลง

'จริงๆ แล้วต่ายตั้งใจที่จะซื้อพวกสังฆทานด้วย แต่กลัวว่าจะมาช้าเกินไป ต่ายเข้าใจค่ะว่าพี่กรณ์งานยุ่งมาก เวลาว่างแทบจะไม่มี เวลามันเร่งรีบมากต่ายเลยได้แค่ดอกไม้มา' กระต่ายฉีกยิ้มอวดความมีเสน่ห์ให้เปื้อนบนใบหน้า หวังเช่นว่ารอยยิ้มของเธอมันจะทำให้คนที่อยู่ตรงกันข้ามยิ้มได้บ้าง

แต่เหมือนว่ามันจะไม่ใช่แบบนั้น

'ที่พี่นัดต่ายมาที่นี่ วันนี้ เพราะพี่มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย'

'เรื่องสำคัญ? ทำไมไม่ไปหาต่ายที่คอนโดล่ะคะ หรือถ้าด่วนมาก พี่กรณ์โทรให้ต่ายไปหาที่โรงพยาบาลก็ได้ค่ะ'

'ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ต่ายทำเพื่อพี่นะ พี่ขอบคุณมากจริงๆ' ผู้ฟังเอียงคอมองพลางครุ่นคิด คุณหมอปกรณ์แฟนหนุ่มของเธอ วันนี้เขาแปลกไปจริงๆ

'สาเหตุที่ทำให้เราคบหากันได้นานจนถึงสองปี มันก็เป็นเพราะความประคับประคองและพยายามเข้าใจกันและกันไม่ใช่เหรอคะ ทำไมวันนี้พี่กรณ์ถึงอยากขอบคุณต่ายล่ะ'

'พี่อยากจะขอบคุณ และพี่อยากจะขอโทษ'

'ขอโทษ?' เสียงหวานเอ่ยทวนคำพูดนั้นออกมาเบาๆ แม้น้ำเสียงจะคงความปกติ ทว่าใจเธอกลับสั่นแปลกๆ

'ตลอดเวลาที่เราคบกัน พี่มีความสุขมากนะต่าย ต่ายเป็นแฟนที่น่ารัก เป็นผู้หญิงมีเสน่ห์ที่พี่อยากอยู่ใกล้ตลอดเวลา...'

'...พี่ขอโทษ พี่เสียใจมากที่วันนี้พี่ไม่สามารถรักษาต่ายเอาไว้ได้'

'พะ พี่กรณ์กำลังจะบอกอะไรต่าย?' ความผิดปกติที่เกิดขึ้นแม้หญิงสาวจะรับรู้ได้ ทว่าเธอก็ยังไม่ได้ตั้งรับอะไรทั้งนั้น นายแพทย์หนุ่มของโรงพยาบาลชื่อดังทิ้งเข่าลงกับพื้นที่อยู่ตรงหน้าของเธอ การกระทำของเขามันยิ่งทำให้จังหวะการเต้นของหัวใจติดขัดมากไปกว่าเดิม

'พี่อยากรอให้ต่ายเรียนจบ และไปสู่ขอต่ายให้ถูกต้องตามประเพณี แต่พี่โง่เอง พี่พลาดเอง ทุกอย่างมันเป็นความผิดของพี่ที่พี่ไม่สามารถทำในสิ่งที่ใจต้องการตั้งแต่ทีแรกได้ มันเป็นเพราะความเลวของพี่เอง'

'...'

'พะ พี่ ...พี่ทำผู้หญิงคนอื่นท้อง'

'ทะ ท้อง...' คล้ายมีสายฟ้าที่ฟาดลงมาที่กลางใจ คำว่าเซอร์ไพรส์ผุดขึ้นมาในหัว สิ่งที่เธอคาดหวังก่อนหน้านี้ คนรักของเธออาจจะอยากทำบุญกับเธอแม้ว่าเขาจะมีเวลาเพียงน้อยนิด

แต่เธอคิดผิด เขาเซอร์ไพรส์เธอก็จริง แต่เป็นการเซอร์ไพรส์ในรูปแบบที่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลย

'พี่กรณ์ ทำผู้หญิงคนอื่นท้องเหรอคะ...' ริมฝีปากอวบอิ่มขยับพูดเสียงแผ่ว น้ำตาจากดวงตากลมโตผลิตออกมาเองอัตโนมัติ ใจสั่น มือสั่น เรี่ยวแรงจะยืนมันหายไป

ในยามที่คนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมามองสบตากับเธอ

แววตาที่จริงจัง ความรู้สึกผิดที่หลุดออกมาจากดวงตาคู่นั้น เขาไม่ได้กำลังล้อเธอเล่น แต่สิ่งที่เขาพูดออกมามันคือเรื่องจริง

กระต่ายเบือนหน้าหนี มือเรียวยกขึ้นกุมขมับน้ำตาไหลพราก เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหน ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร เอาเวลาไหนไปพบและเจอกัน ท้ายที่สุดเขากล้าหักหลังเธอได้ยังไง

หมดรักกันใช่ไหม? หรือว่าเธอผิดอะไร?

'ต่าย พี่ขอโทษ พี่ขอโทษที่เป็นฝ่ายทำทุกอย่างให้พัง พี่ไม่ได้ตั้งใจที่จะให้มันเกิดเรื่องแบบนี้จริงๆ'

แทบไม่มีคำพูดไหนที่เธออยากรับฟัง เขาเซอร์ไพรส์ด้วยเรื่องที่หนัก มันหนักมากจนคนที่ไม่ทันได้ตั้งรับล้มทั้งยืน

เขานัดเธอไปหาครั้งสุดท้ายเพื่อสารภาพบาป และคำพูดที่ว่าเขาอยากดูแลเธอต่อในฐานะน้องสาว เป็นคำพูดที่ห่วยแตกสิ้นดี

จากแฟนลดสถานะมาเป็นน้อง คำพูดของเขาทำเธอร้องไห้จนน้ำตามันแห้งไปเอง

เขาพยายามปรับความเข้าใจ และหวังที่จะให้เธอเข้าใจเขา มันสร้างความอึดอัด

เธอพยายามหนี แต่เขาพยายามตาม

ตามมาบอกว่ายังรัก ยังห่วง ยังรู้สึกแบบเดิมไม่เคยเปลี่ยนไป

คนเคยรัก ลึกๆ แล้วยังรัก มันไม่ใช่แค่ความรู้สึกหวั่นไหว แต่มันเป็นการตอกย้ำสถานะที่พังซ้ำๆ กรีดหัวใจแดงๆ ของเธอย้ำๆ

เธอจึงพร้อมทำทุกวิถีทางเพื่อหนี

หนีให้หลุดพ้นจากความรู้สึกที่มีต่อผู้ชายคนนี้สักที

วิธีที่เธอเลือก คือการเปิดใจรับใครอีกคนเข้ามาในชีวิต ไม่อยากว่าง ไม่อยากนึกถึงอะไรทั้งนั้น ใครก็ได้ แค่คุณย่าเป็นคนเลือกให้ เธอก็แน่ใจแล้วว่าจะเจอคนที่ดี

@คอนโดมิเนียมหรูใจกลางเมือง

ครืด~ ครืด~

โทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าสะพายข้างส่งเสียงขึ้นมาฝ่าความมืดที่ปกคลุมไปทั่วห้องนอน แสงสว่างจากโลกภายนอกสาดส่องเข้ามาเพียงนิด ความเงียบส่งผลให้กระต่ายหลุดจากภวังค์

มือเรียวควานหาโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋า จำได้ว่าเธอยังไม่ได้โทรกลับไปบอกเพื่อนตามที่รับปากเอาไว้ว่าหากกลับถึงห้องจะรีบโทรกลับ จามจุรีคงห่วงเลยเป็นฝ่ายโทรตาม

ทว่าเบอร์โทรที่เห็นอยู่บนหน้าจอกลับไม่ใช่เบอร์โทรของเพื่อนเธอ

จะเป็นเขาหรือเปล่า ที่พยายามใช้เบอร์โทรแปลกๆ ใหม่ๆ โทรหาเธอซ้ำๆ หลังจากตอนที่บังเอิญพบกัน

กระต่ายปล่อยให้เสียงโทรศัพท์ดังอยู่แบบนั้นจนกระทั่งมันดับลงไปเอง

แต่สิ่งที่แทนที่สายเรียกเข้ากลับเป็นข้อความที่เด้งเข้ามาแทน

'...จะตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจรับสายผมก็แล้วแต่ ผมแค่จะบอกคุณว่า ถ้าคุณไม่ถอนตัว เราก็ควรทำความรู้จักกันให้มันลึกซึ้งมากกว่านี้สักหน่อย แบบนี้มันห่างเหินมากเกินไป!'