Chapter 3
2000 Words
"เปล่าครับ คุณหนูกินมื้อค่ำหรือยัง เดี๋ยวผม..."
"ทีโอ!! ละ..เลือดอะไร!!"
นานี่เอ่ยด้วยความตกใจ เมื่อเห็นมือทีโอที่กุมท้องไว้มีรอยเลือดติด จนเธอรีบถอดเสื้อคลุมเข้าออก เผยให้เห็นคราบเลือดที่ซึมบนเสื้อ
"ถอดเสื้อเดี๋ยวนี้ทีโอ!!"
เมื่อเสื้อถูกถอดออก ร่างแกร่งพร้อมมัดกร้ามเนื้อลอนสวยก็เผยขึ้น พร้อมผ้าพันแผลรอบเอวที่มีรอยเลือดซึมออกมา
"นายไปโดนอะไรมะ..มาทีโอ ทำไมเลือดออกแบบนี้ล่ะ" นนี่เอ่ย
'ผมไม่เป็นอะไรครับ"
"ไม่เป็นได้ยังไง ไปหาหมอเดี๋ยวนี้!!"
"ผม..ผมไปมาแล้วครับ แต่เมื่อกี้ขับรถมาเอง เกร็งมากไปแผลเลยฉีกนิดหน่อย" ทีโอเอ่ย
"แล้วไปโดนอะไรมา"
"ถูกยิง แต่มันแค่เฉียดครับ ไม่ได้ฝังลึกอะไร หมอทำแผลมาให้แล้ว"
"งานที่พ่อจักรให้ไปทำใช่มั้ย พวกนายไปทำอะไรกันแน่ทีโอ นั่งเฉยๆ เดี๋ยวทำแผลให้ใหม่"
นานี่เอ่ยก่อนรีบวิ่งไปเอากล่องปฐมพยาบาล อุปกรณ์ล้างแผล เธอเคยถูกแก้วบาดและทีโอก้เคยทำให้ เธอพอจะจำได้ว่าควรต้องทำยังไง เมื่อได้ของมา นานี่ค่อยๆแกะผ้าพันแผลที่พันรอบเอวของทีโอออก ตอนนี้ใบหน้าเธอเห่อร้อนแปลกๆ เมื่อผิวขาวๆ ซิกแพคแน่นๆของทีโอมันโชว์อยู่ตรงหน้าเธอ เขาเองก็นั่งนิ่งๆ เสมองทางอื่นเช่นกัน ราวกับว่าต่างคนต่างอายแบบนั้น
"เจ็บหรือเปล่า"
"ไม่ครับ ผมว่าเดี๋ยวผมทำเองก็ได้ นายท่านรู้เข้าว่าคุณหนูทำให้เดี๋ยวนายท่านจะโกรธเอาครับ" ทีโอเอ่ย
"นายอยู่เฉยๆเถอะ ถ้านายไม่พูด ฉันไม่พูด พ่อจักรจะรู้ได้ยังไง" นานี่เอ่ย
"ครับ"
เธอค่อยๆทำแผลให้ทีโออย่างเบามือ ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกว่าตัวเองมือสั่นเทาแปลกๆ ไม่รู้ทีโอจะเจ็บมั้ย
"คุณหนูไม่สบายเหรอครับ หน้าแดงเชียว" ทีโอเอ่ย
"เอ่อออ..เปล่า ร้อนน่ะ"
"อ่อ"
หลังจากทำแผลเสร็จ นานี่เก็บของเข้าที่ เธอเดินใจลอยเพราะมัวแต่นึกถึงหน้าท้องของทีโอไม่หยุด จนไม่รู้ตัวว่าทีโอเดินตามหลังมา จนหันมาชนเขา
"ว๊ายยย"
"ระวังคุณหนู!!"
ทีโอคว้านานี่มากอดไว้ก่อนที่เธอจะล้ม ใบหน้าของเธอซบลงกับอกแกร่ง กลิ่นกายหอมๆในแบบผู้ชาย ทำเอานานี่ทำตัวไม่ถูก
"ฉะ..ฉันเข้าห้องก่อนนะ นะ..นายก็ไปนอนซิ ฝันดี"
"ครับ???"
นานี่วิ่งกลับเข้าห้องทันที ก่อนจะล็อคประตูกระโดดขึ้นเตียงแล้วมุดหน้าลงกับผ้าอยู่แบบนั้น
"น่าอายชะมัด ยัยนานี่หล่อนทำอะไรเนี้ย โอ๊ยยย บ้าๆๆๆ บ้าที่สุดเลย" นานี่ดีดดิ้นโมโหตัวเองที่ไปหน้าแดงต่อหน้ากร้ามของทีโอแบบนั้นจนเขาเอ่ยทักขึ้น
ตกดึก นานี่รู้สึกว่าทีโอไม่ได้เดินมาดูเธอคงเพราะห้องล็อค ปกติเขามักจะเดินเข้ามาเสมอ บางวันเธอรู้สึกตัว บางวันไม่รู้แต่ก็รู้เสมอว่าทีโอคอยมาดู แต่วันนี้คงไม่ได้ นานี่เลยถือวิสาสะเดินเข้าห้องเขาอีกครั้ง ปรากฏว่าทีโอนอนปิดแอร์ในห้อง จนนานี่สงสัย เมื่อเดินไปถึงก็พบว่าเขาคงไข้ขึ้นแล้วหนาวเลยปิดแอร์ ตัวยังร้อนอยู่เลย
มือเรียวค่อยๆใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตามใบหน้าและลำคอให้บอดี้การ์ดหนุ่มเบาๆเพื่อลดไข้ คงเพราะแผลที่หน้าท้อง ทำเขาอักเสบจนไข้ขึ้นแน่ๆ
"อ๊ะ! ทีโอ"
จู่ๆชายหนุ่มก็รั้งเธอมากอด แต่ไม่ได้ลืมตาแต่อย่างใด เหมือนกับกำลังละเมอมากกว่า
"หนาว..."
"นายกอดฉันทำไมทีโอ อ๊ะ!"
ดูเหมือนการที่นานี่โวยวายจะไม่เป็นผล ทีโอยังคงกอดเธอแบบนั้น นานี่เลยอยู่นิ่งๆ ไม่นานทีโอก็ค่อยๆคลายกอด เธอจึงรีบเช็ดตัวให้เขาแล้วเอาผ้าไปเก็บ ก่อนจะกลับมาห่มผ้าให้
นานี่เดินเข้าออกห้องของทีโอทั้งคืนจนแทบไม่ได้นอน เพราะคอยมาดูว่าเขาไข้ขึ้นแค่ไหน จนกระทั่งเช้า
"ทีโอ!! นายรีบร้อนไปไหน"
"สายแล้วครับ เดี๋ยวนายท่านว่าเอา วันนี้ผมมีงาน"
ทีโอที่สภาพยังคงไม่สู้ดี ไข้ลดลงแต่เขายังคงไม่หายสนิท แผลก็ยังอักเสบ ใบหน้าซีดเซียว
"นายจะไปทั้งสภาพนี้หรือไง ไม่ต้องไปหรอก"
นานี่ที่แต่งตัวจนเสร็จกำลังจะออกไปเรียน แต่กลับพบว่าบอดี้การ์ดหนุ่มของตัวเองฝืนร่างกายจะไปทำงานให้ได้
"ไม่ได้ครับ ผมมีงาน"
"เฮ้อออ เดี๋ยวขับรถให้ นายนั่งแล้วกัน"
"แต่ผม..."
"จะขัดใจทำไม!!"
สุดท้ายเขาก็ขัดใจเธอไม่ได้ ยอมนั่งนิ่งๆจนกระทั่งถึงบ้านหลังใหญ่ นานี่ต้องขมวดคิ้ว เหมือนกับว่าทีโอพยายามกลั้นความเจ็บ แต่เดินลงจากรถด้วยท่าทางและสีหน้าปกติ ทั้งที่ตอนอยู่ในคอนโดเขาเดินแทบไม่ตรงเพราะพิษไข้และบาดแผล
"อีตาบ้า ฝืนเก่งจริงๆ"
สุดท้ายเป็นนานี่เองที่เดินตามหลังทีโอเข้าบ้าน เมื่อมาถึงทีโอก็ถูกอาณาจักรตำหนิอย่างหนักที่มาผิดเวลาที่เขาสั่งไว้
"ผมขอโทษครับคุณท่าน"
ทีโอเอ่ยขอโทษพรางก้มหัวให้อาณาจักรผู้เป็นนาย แต่ไม่ได้ปริปากบอกสักคำว่าที่มาช้าเพราะเป็นไข้จากบาดแผล เขาเลือกจะให้อาณาจักรต่อว่าอยู่แบบนั้น
"มึงไม่เคยเป็นแบบนี้ทีโอ ทำไมวันนี้!!...."
"พ่อจักรค่ะ อย่าว่าทีโอเลยค่ะ หนูทำเขามาช้าเองค่ะ" นานี่เอ่ย
"อ้าว ทำไมหนูไม่ไปเรียนล่ะลูก" อาณาจักรเอ่ย
"พอดีบอดี้การ์ดหนูป่วย และก็ดื้อจะมาทำงาน หนูเลยตามมาด้วยค่ะ" นานี่เอ่ย
"คุณหนูครับ ผม..."
"เป็นอะไร??" อาณาจักรหันมามองทีโอด้วยสายตาสงสัย
นานี่รู้ทันทีว่าการที่ทีโอถูกยิงเมื่อวาน อาณาจักรคงไม่รู้แน่ๆ เขาถึงไม่ยอมให้พาไปหาหมอ เพราะหากไปที่โรงพยาบาลที่เธอพาไป ทุกคนจะรู้ว่าเขาถูกยิง
เธอรู้อยู่ว่าพ่อของเธอไม่ใช่คนใจร้าย เห็นลูกน้องปางตายแล้วยังใช้งานไม่หยุด แต่เป็นทีโอเองที่ไม่ยอมบอกอาณาจักรพ่อของเธอว่ากำลังเจ็บ
"ผม..."
"ทีโอถูกยิงมาค่ะพ่อ เมื่อวาน" นานี่เอ่ย
"ว่าไงนะ!!!" อาณาจักรตกใจเอามากๆเมื่อได้ยินแบบนั้น
"เอวแหกมาเลยเมื่อวาน พ่อจักรให้ทีโอหยุดงานจนกว่าจะหายได้มั้ยค่ะ เดี๋ยวตายขึ้นมา หนูไม่มีคนดูแลอีก" นานี่เอ่ย
"ทำไมถูกยิง?"
"ผมทำงานพลาดเองครับ" ทีโอเอ่ย
"พลาด?? เมื่อวานงานจบดีนิ ทำไมถึงมีเรื่องแบบนี้" อาณาจักรเอ่ย
"ผมเคลียจบแล้วครับ งานเลยจบดีครับ" ทีโอเอ่ย
"กูไม่เคยสอนให้มึงเข้าข้างคนผิด ใครทำงานผิด ใครทำงานพลาด ต้องถูกตักเตือนลงโทษ การที่มึงปิดความผิดแบบนี้ มึงรู้มั้ยว่าไม่ใช่เรื่องดี" อาณาจักรเอ่ย
'อะไรเหรอค่ะพ่อจักร"
"ทีโอไม่เคยทำงานพลาด ถึงพ่อไม่ได้ไป พ่อก็เชื่อว่าลูกน้องมันที่พาไปด้วยคงพลาดเข้า นิสัยขี้สงสารถ้ามึงยังตัดไม่ได้ งานใหญ่ต่อไปมึงทำไม่ได้แน่ทีโอ" อาณาจักรเอ่ย
"ผมขอโทษครับ ครั้งหน้าผมจะไม่ทำแบบนี้อีกครับ" ทีโอเอ่ย
"อืม แล้วมึงก็ไปพักซะ เอาให้หายดี ค่อยว่ากัน" อาณาจักรเอ่ย
"ครับ"
"หนูก็ดื้อให้มันน้อยๆนะลูก ทีโอมันตายขึ้นมาไม่มีใครรับมือหนูไหวแล้วนะ" อาณาจักรเอ่ย
'พ่อไม่ได้ว่าหนูใช่มั้ยคะ"
"พ่อก็ล้อเล่น มาๆ กินข้าวกับพ่อดีกว่า"
อาณาจักรเดินกอดคอนานี่เข้าห้องอาหาร โดยมีทีโอที่เจ็บแผลเดินตามนิ่งๆ วันนี้บ้านเงียบเพราะนินิวไม่อยู่ และอาณาเขตก็ไม่ได้เข้าบ้าน
"ทีโอ มึงนั่ง กินข้าวด้วยกันเลย กินกันสองคนเงียบๆไงไม่รู้" อาณาจักรเอ่ย
"คุณท่านกับคุณหนูทานเถอะครับ เดี๋ยวผมจะไปในครัวดีกว่าครับ" ทีโอเอ่ย
"มึงเป็นบอดี้การ์ด เหมือนเป็นลูกน้องก็จริง แต่ลึกๆมึงก็ลูกบุญธรรมกูนะทีโอ ทำไมแค่นี้ต้องวางตัวให้ต่ำกว่าด้วย" อาณาจักรเอ่ย
"ผมทราบครับ แค่คุรท่านเลี้ยงดูผมมา คุณท่านก็มีบุญคุณท่วมหัวแล้วครับ ผมอยู่ในที่ของผมดีกว่าครับ" ทีโอเอ่ยก่อนก้มหัวให้อาณาจักรอีกครั้ง
"อ่ะๆตามใจ แล้วอย่าเสือกเดินเยอะล่ะ เดี๋ยวแผลจะอักเสบ"
ทีโอรับคำสั่งก่อนเดินเข้าครัวเพื่อกินมื้อเช้ากับแม่บ้านและลูกน้องคนอื่นๆของอาณาจักรในบ้านหลังนี้
"ทีโอ มานั่งมาลูกมา" ป้าแม่บ้านเอ่ยขึ้น
"ครับป้า"
"ไม่สบายเหรอ หน้าไม่ค่อยดีเลย" ป้าแม่บ้านเอ่ยถาม
"นิดหน่อยครับป้า"
ทั้งหมดนั่งกินมื้อเช้ากัน ทีโอที่กินได้เพียงไม่เยอะเพราะรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ก่อนที่สาวใช้คนนึงจะเอ่ยขึ้น
"พี่ทีโอ หมู่นี้ไม่ค่อยเข้ามานอนที่นี่เลยเนอะ คุณหนุอยู่แต่ที่คอนโดเหรอพี่"
"อืม คุณหนูมีสอบเช้าบ่อยๆเลยไม่ได้กลับมานี่น่ะ" ทีโอเอ่ย
"แล้วพี่อยู่แต่กับคุณหนูแบบนี้ เมื่อไหร่พี่จะมีแฟน หนูยังว่างนะพี่" สาวใช้เอ่ยเรียกรอยยิ้มจากทีโอได้ไม่น้อย
"เดี๋ยวเถอะ เห็นทีโอหล่อไม่ได้ แทะโลมอีกแล้วนะแกเนี้ย' ป้าแม่บ้านเอ่ย
"ก็จริงนี่ป้า พี่ทีโอหล่อขนาดนี้ ไม่มีเมียเสียดายของอ่ะ555"
ทีโอกับคนอื่นๆคุยกันสนุกสนาน ก่อนจะหมดเวลามื้อเช้าแล้วแยกย้ายกันทำงาน เขาขัดคำสั่งขับรถเองพานานี่กลับคอนโดจนนานี่หน้าบอกบุญไม่รับ
"ขอบคุณครับที่คุณหนูพูดให้วันนี้ ผมเลยไม่ต้องไปทำงาน" ทีโอเอ่ย
"ก็นายเจ็บนิ ตายขึ้นมา ใครจะมาดูแลฉันล่ะ"
"คุณหนูกลัวไม่มีคนดูแลเฉยๆเหรอครับ ไม่ได้เป็นห่วง..."
"อะไรของนาย มาทำหน้าเศร้า" นานี่เอ่ย
"เปล่าครับ งั้นผมไม่กวนคุณหนูดีกว่าครับ ผมขอตัวนะครับ"
ทีโอเดินกลับเข้าห้อง นานี่มองตามแผ่นหลังทีโออีกครั้ง ไอ้ประโยคเมื่อกี้มันน้อยใจหรือเปล่านะ ทำไมเขาพูดแปลกๆ นานี่เลยเลือกที่จะโทรหามินนี่แล้วเล่าให้มินนี่ฟังถึงเหตุการณ์โดยบอกเป็นเรื่องสมมติไม่ได้เอ่ยชื่อใคร
(น้อยใจย่ะ น้อยใจมากแหละ คงแบบเสียใจด้วย) มินนี่เอ่ยผ่านโทรศัพท์
"ขนาดนั้นเลย?? อะไรว่ะ งงอ่ะ"
(ไปเอาเรื่องใครมาถามเนี้ยนานี่)
"อ่อ ไม่มีอะไร เรื่องเพื่อนที่มหาลัยน่ะ แค่สงสัยเลยถามๆดู"
(อ่อ นึกว่าจะมีผัวซะแล้ว)
"จะบ้าเหรอ แค่นี้แหละ ไม่คุยล่ะ"
นานี่วางสายจากมินนี่ไป ก่อนนอนคิดไปคิดมา หรือทีโอจะน้อยใจจริงๆ เธอเป็นห่วงเขาแหละ ถึงปกป้องพูดแทนแบบนี้ เขาจะซื่อบื่อดูไม่ออกหรือไงว่าเป็นห่วง
"ซื่อบื่อจริงๆอีตาบ้า"
สุดท้าย นานี่ก็เดินมาหาเขาที่ห้องนอน เห็นทีโอกำลังนั่งกดโทรศัพท์นิ่งๆ เหมือนกับว่าเขาพิมบางอย่าง
- Writer
