Chapter 2
2000 Words
"คะ..คุณหนู"
ทีโอล้มลงแต่โชคดีที่เขาเกร็งแขนทัน ไม่งั้นล้มทับนานี่แน่ๆ แต่ก็ยังไม่ทันมากพอเมือใบหน้าหล่อเหลาประกบปากจูบกับหญิงสาวในความมืดโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
ดวงตาของชายหนุ่มเบิกกว้างก่อนตั้งสติได้จึงรีบเดินออกจากห้องไปด้วยหัวใจที่เต้นรัวแปลกๆ
"ฟู่ววววว"
นานี่ตื่นขึ้นก่อนจะนึกได้ว่าเมื่อคืนนี้ตัวเองน่าจะเผลอหลับไปจนทำให้รายงานที่ทำค้างไว้ไม่น่าเสร็จ หญิงสาวรีบดีดตัวลุกขึ้นก่อนอาบน้ำแต่งตัวแล้ววิ่งออกจากห้องนอน เจอเขากับทีโอที่กำลังยืนทำมื้อเช้าให้
"คุณหนูวิ่งทำไมครับ"
"รายงานไม่เสร็จไง แล้วนายอุ้มฉันไปนอนเหรอทีโอ" นานี่เอ่ย
"คุณหนูละเมอเดินกลับไปเองครับ"
"ตลก! เดี๋ยวนี้เล่นมุกเป็นนะนายน่ะ เอ้า!! รายงานเสร็จแล้วนิ???" นานี่เอ่ย
"ผมทำให้เมื่อคืน เห็นคุณหนูหลับ" ทีโอเอ่ย
"อ่อ ขอบใจนะ นายทำอะไร หิวมากเลยอ่ะ" นานี่เอ่ย
"ข้าวต้มปูครับ"
"ทีโอ!!! นายจะฆ่าฉันหรือไง!!"
"ผมล้อเล่น ข้าวต้มหมูครับ คุณหนูนั่งก่อน เดี๋ยวผมยกให้"
นานี่ผู้ซึ่งแพ้ปูอย่างหนักจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดในวัยเด็ก มาจนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่สามารถกินปูได้
หลังจากจบมื้อเช้า ทีโอไปส่งนานี่ที่มหาลัยเหมือนทุกวัน และเขาก็หายตัวไปทั้งวันตามคำสั่งของอาณาจักร และเป็นอาณาเขตน้องชายเป็นฝ่ายมารับพี่สาวเหมือนเมื่อวาน แต่นานี่กลับบอกว่าจะกลับเอง จนอาณาเขตที่ก็ขี้เกียจขับรถมาเพราะกำลังตามจีบสาวตอบตกลงทันทีที่บอกไม่ต้องมารับ
20:00น. ทีโอขับรถกลับไปที่คอนโดของนานี่เพราะรู้ว่าอาณาเขตไปรับเธอ แต่เมื่อกลับไปถึง กลับพบเพียงห้องว่างเปล่า ทำให้เขาตกใจไม่น้อยว่านานี่หายไปไหน ปกตินานี่หากจะไปไหน ต้องโทรมาหาเขาเพื่อให้พาไป วันนี้ทั้งวันไม่มีโทรมาบ่นสักสาย
โทรออก (นานี่)
(มีอะไร)
"คุณหนูอยู่ไหนครับ ผมกลับมาไม่เจอที่คอนโด"
(ทำไมฉันต้องรายงานนายตลอดด้วยจะไปไหน)
"ครับ ผมแค่เป็นห่วง"
(เป็นห่วง?? นายหายไปทั้งวัน ไม่โทรบอกฉันสักคำว่าไปไหน จะมาเป็นห่วงฉันทำไม)
"ผมขอโทษครับ"
(ไม่ต้องมาขอโทษ ฉันไม่อยากฟัง)
"ตกลงคุณหนูอยู่ไหนครับ เดี๋ยวผมไปรับ"
(ไม่ต้องมา!!!)
นานี่วางสายไป ทำเอาทีโอขมวดคิ้ว ฟังจากเสียงรอยข้าง นานี่คงอยู่ที่คลับ ทีโอตัดสินใจขับรถไปหาเธอและก็จริง เขาพบนานี่กำลังนั่งดื่มกับเลนนี่และมินนี่
"อ้าว ทีโอ มารับนานี่เหรอ" เลนนี่เอ่ย
"ครับคุณเลนนี่" ทีโอเอ่ย
"มารับทำไม กลับเองได้ โตแล้ว" นานี่เอ่ย
"เหรอย่ะ ปกติทีโอแทบจะอุ้มเดินแล้วบอกกลับได้" มินนี่เอ่ย
"ยัยมินนี่ เดี๋ยวจะโดน" นานี่เอ่ย
"ทีโอ ดื่มมั้ย นานี่บอกจะกลับเอง นายคงไม่ต้องขับรถให้นานี่นั่งนิ หรือจะไปกับฉันดี" เลนนี่เอ่ย
"คือผม..."
"เอาซิ เหล้าเนี้ย ปกติไม่เคยเห็นดื่ม แก้วเดียวเอาให้หมดเถอะ" นานี่เอ่ย
"ทีโอ อย่ากลัว มานั่งนี่ นานี่ท้าขนาดนี้ โชว์หน่อย" เลนนี่เอ่ย
"ก็ได้ครับ"
สิ่งที่นานี่ไม่รู้คือทีโอดื่มเข้าไปจนหมด ไม่ได้มีปฏิกิริยาใดๆ ผิดคาดของเธอไม่น้อย จนกระทั่งแก้วหลังๆ เลนนี่ที่นั่งข้างๆก็ขอตัวกลับก่อน เพราะมีสายเรียกเข้า
"ทีโอ เมาหรือเปล่า ขับรถไหวมั้ย" มินนี่เอ่ย
"ไม่เมาครับ ผมขับไหว"
"งั้นขับพานานี่กลับดีๆนะ มินนี่ไปล่ะ ไปก่อนนะนานี่"
ทั้งหมดพากันแยกย้ายในตอนดึก เหลือนานี่ที่นั่งอมทุกข์กลิ่นเหล้าคละคลุ้ง วันนี้เธอดื่มเข้าไปเยอะมากจนสติเริ่มเลือนลาง
“คุณหนูจะกลับเลยมั้ยครับ”
“กลับเลย หงุดหงิดมาก”
เสียงบ่นของนานี่ที่ดูจะไม่สบอารมณ์ ก่อนที่จะเดินปึงปังขึ้นรถไปโดยมีบอดี้การ์ดส่วนตัวเดินตามไปติดๆ เมื่อกลับมาถึงคอนโด นานี่ก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงโดยที่ไม่ได้ถอดแม้กระทั้งรองเท้า
“คุณหนูอาบน้ำก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวผมไปเตรียมนมอุ่นให้”
“ทีโอ ... นายทำอะไรอ่ะ”
นานี่เอ่ยทั้งที่ไม่ยอมลืมตาเมื่อรู้สึกว่าบอดี้การ์ดคู่ใจกำลังทำบางอย่าง
บอดี้การ์ดหนุ่มค่อยๆถอดรองเท้าส้นสูงออกจากขาเรียวก่อนจะเดินเอามันไปเก็บที่ชั้นเก็บรองเท้าสุดหรูของนานี่
“นายดูแลฉันดีกว่าเมียอีกเนอะ”
"ชีวิตผมมีแต่คุณหนูนี่ครับ" ประโยคเพียงไม่ยาวถูกเอ่ยขึ้นจากชายหนุ่ม ทำเอาหญิงสาวที่มึนเมาถึงกับสร่างและเบิกตากว้าง ประโยคที่บางคนฟังอาจคิดลึก แต่สำหรับภูมิหลังของทีโอแล้ว ประโยคนี้อาจจะไม่ได้มีอะไร เพราะเขาเป็นเด็กกำพร้า อยู่กับพ่อเธอและคอยดูแลเธอมาตลอดจนเหมือนพี่น้องกัน
"อาบน้ำมั้ยครับ"
"อืม นายไปชงชาร้อนดีกว่า มึนหัว" นานี่เอ่ย
"ได้ครับ เดี๋ยวผมยกมาให้"
"ทีโอ นายไม่เมาจริงๆเหรอ??"
"ครับ"
"นายดื่มเหล้าเก่งตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันไม่เคยเห็นนายดื่มเหล้าเลย" นานี่เอ่ย
"มีอีกหลายเรื่องของผมที่คุณหนูไม่เคยรู้ครับ คุณหนูรีบอาบน้ำเถอะครับ ระวังลื่นด้วย เดี๋ยวผมไปชงชาให้"
ทีโอเอ่ยก่อนเดินออกจากห้องนอนของนานี่ไปแล้วชงชาร้อนๆให้เธอ นานี่เดินไปแอบมองบอดี้การ์ดหนุ่มของตัวเองที่กำลังยืนชงชา วันนี้ทำไมเขาแปลกๆนะ เธอมองเขาแล้วรู้สึกไม่เหมือนกับทุกๆวัน แถมใจสั่นอีกด้วย
หลังอาบน้ำเสร็จ นานี่มานั่งลงที่เตียงนอน เป็นเวลาเดียวกับที่ทีโอเดินเอาชาร้อนเข้ามาให้ เขาวางมันก่อนจะเดินออกไปเข้าห้องนอนของตัวเองเพื่ออาบน้ำ เพราะก็ไม่อยากกวนนานี่เพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว
นานี่ที่ถือวิสาสะเดินมาที่ห้องนอนเล็ก ทีโอไม่เคยล็อคประตูห้องนี่คือกฏที่อาณาจักรบอกมาตั้งแต่วันแรกที่ดุแลนานี่ เพราะไม่ว่าจะอยู่กับนานี่หรือคนเดียวก็ห้ามล้อคเด็ดขาด
ขาเรียวเดินก้าวเข้ามาเงียบๆไม่เห็นบอดี้การ์ดหนุ่ม ก่อนจะผ่านไปทีห้องน้ำแล้วต้องตกใจสุดขีด เพราะทีโอกำลังอาบน้ำ ด้วยร่างกายเปลือยเปล่า ร่างแกร่งมัดกล้ามเนื้อสวยหุ่นดีได้รูป ยืนหันหลังโดยมีน้ำที่ไหลจากด้านบนราดรดจากศรีษะลงมาที่พื้น
นานี่รีบวิ่งกลับห้องทันทีพร้อมกุมหัวใจตัวเองว่าเธอทำบ้าอะไรอยู่ แล้วภาพหุ่นทีโอเมื่อกี้อีก ติดตาไปหมด
"ทำไมร้อนแบบนี้ว่ะ ฟู่วววว"
นานี่โบกมือทำท่าพัดเข้าที่ใบหน้าที่กำลังร้อนแปลกๆ ปกติไม่เคยเห็นหุ่นของผู้ชายคนไหน ใกล้ๆแบบ ชัดแจ่มแจ้งขนาดนี้มาก่อน โดยเฉพาะบอดี้การ์ดหนุ่มของเธอที่อยู่ปกติไม่เคยสังเกตุว่าเขาหุ่นดีขนาดนี้
"อีตาบ้า อาบน้ำไม่ล็อคประตูห้องได้ไงเนี้ย"
นานี่เอ่ยก่อนรีบขึ้นเตียงนอนแล้วยกชาร้อนขึ้นดื่มเพื่อให้ตัวเองสร่างเมา หลังจากนั้นเธอค่อยๆหยิบโทรศัพท์ขึ้นเพื่อกดหาบางอย่าง ซึ่งก็ได้ข้อมูลจากพวกกูรูในเพจว่า เวลามองหน้าใครแล้วใจสั่นแปลกๆ แสดงว่าเรากำลังตกหลุมรักเขา
"บ้า!! ตกหลุมรักบ้าอะไรเนี้ย" นานี่เอ่ยเมื่ออ่านข้อความยาวยืดจนจบ
"คุณหนูรักอะไรเหรอครับ"
จู่ๆทีโอที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินเข้ามา ทำเอานานี่ตกใจจนโทรศัพท์หลุดออกจากมือทันทีที่ได้ยิน
"ว๊ายยย!! เข้ามาทำไมไม่เคาะประตูทีโอ!!"
"ก็คุณหนูไม่ได้ปิดประตูนี่ครับ ผมก็คิดว่ายังไม่นอน แค่จะเข้ามาเก็บแก้วชา คุณหนูตกใจอะไรครับ" ทีโอเอ่ย
"นะ..นี่ไงแก้วชา นายเอาไปดิ แล้วออกไปเลย จะนอนแล้ว"
นานี่เอ่ยพรางกระชับผ้าห่มทั้งที่ตัวเองยังนั่งพิงหัวเตียงอยู่แบบนั้น ไม่ได้นอนลงจนทีโอเอ่ยถาม
"คุณหนูจะนั่งหลับเหรอครับ??"
"จะบ้าเหรอ แค่รอให้นายออกไปก่อนไง ค่อยนอน"
"วันนี้คุณหนูโกรธผมมากเลยเหรอครับ ที่ผมไปทำงานให้นายท่าน"
จู่ๆทีโอก็ยืนนิ่งแล้วเอ่ยถามนานี่ขึ้น เพราะวันนี้ดูเธอจะโกรธเขามากกว่าเมื่อวาน เพราะเธอไม่ยอมให้อาณาเขตไปรับ ไม่ยอมคุยกับเขาดีๆ แล้ววางสายใส่เขาทั้งที่ไม่เคยเป็น
"โกรธ แล้วทำไม"
"ผมขอโทษครับ ผมใช้โทรศัพท์ไม่ได้จริงๆ" ทีโอเอ่ย
"ถ้าใช้ไม่ได้ก็เลิกใช้ไปเลย!!"
"ผมขอโทษครับ" ทีโอก้มหัวลงเล็กน้อยให้นานี่ผู้เป็นดั่งเจ้านาย ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป
นานี่มองตามแผ่นหลังแล้วรู้สึกว่าตัวเองพูดแรงไปหรือเปล่า ทีโอไปทำงานให้พ่อของเธอ ซึ่งแน่นอนว่าทีโอไม่มีทางขัดคำสั่งพ่อของเธอแน่ แม้แต่ชีวิตเขาก็มอบให้พ่อเธอได้ เหมือนถูกปลูกฝังมาให้รักอาณาจักรผู้เป็นดั่งนายและพ่อบุญธรรม มันสั่งสอนให้ทีโอซื่อสัตย์กับอาณาจักรเสมอมา
เมื่อรู้สึกไม่ค่อยดี เธอจึงเลือกเดินไปหาทีโอที่ห้อง เมื่อไปถึง เจอเขานอนอยู่บนเตียง ที่ข้างหัวนอนยังคงมีปืนคู่กายวางไม่ห่าง กระทั่งเวลาพักผ่อน ทีโอยังคอยระแวดระวังตัวเสมอ เพราะเขามีหน้าที่ดูแลนานี่ด้วยชีวิตของตัวเอง
ชายหนุ่มไม่ทันรู้ตัวว่านายสาวเดินเข้ามา นานี่ยืนมองทีโอที่กดโทรศัพท์ก่อนยิ้มบางๆอย่างที่เขาไม่ค่อยทำมาก่อน ปกติทีโอจะนิ่งๆ พูดน้อย เอาแต่ก้มหน้าทำตามคำสั่งเท่านั้น
"นายดูอะไร ทีแบบนี้ใช้ได้แล้วเหรอโทรศัพท์" นานี่เอ่ย
"อะ..เอ่อ เปล่าครับ คุณหนูมีอะไรให้ผมทำหรือเปล่า" ทีโอเอ่ย
"มีดิ เลยเดินมาเรียกที่ไง"นานี่เอ่ย
"คุณหนูอยากให้ผมทำอะไรครับ"
"ไปนั่งเป็นเพื่อนหน่อย นอนไม่หลับ" นานี่เอ่ย
"อ่อ ได้ครับ"
ทีโอเดินมานั่งลงข้างเตียงของนานี่มองเธอนอนหลับนิ่งๆ เขามักจะทำแบบนี้บ่อยๆเวลาที่นานี่ฝันร้ายและนอนคนเดียวไม่ได้ วันเวลาผ่านล่วงเลยมาจนทั้งคู่โตแบบนี้ นานี่ก็ยังคงไม่ได้เปลี่ยนไป ยังเป็นเด็กในสายตาเขาที่โตกว่าเสมอ
ตลอดทั้งอาทิตย์ ทีโอไปทำงานให้อาณาจักรทุกวัน จะกลับมาอีกทีในช่วงค่ำแบบนี้เสมอ จนนานี่เริ่มรู้สึกไม่ค่อยดี
"ทีโอ นาย..."
"คุณหนู มีอะไรให้ผมทำหรือเปล่าคะ..ครับ"
"เป็นอะไรหรือเปล่า หน้าซีดๆนะ"
นานี่เอ่ยเมื่อเห็นทีโอที่ปกติก็เงียบอยู่แล้ว วันนี้เงียบหนักกว่าปกติ แถมสีหน้าไม่ค่อยดี
- Writer
