CHAPTER 22
คนที่แคร์ก็คือคนที่กอดอยู่
คนที่รักก็คือคนที่กอดอยู่เช่นกัน
“ขิม...”
“ขอโทษ ขอโทษที่ปฏิเสธวันนั้น” ฉันพูดขึ้นซ้ำๆ ทั้งที่ใบหน้าซุกลงแผ่นหลังมันมาพร้อมกับน้ำตาของตัวเอง น้ำตาที่น้อยครั้งจะเกิดขึ้นจากเรื่องความรัก “ขอโทษที่ทำร้ายจิตใจนาย”
“อีหนูขี้แง”
“ฮึก...”
เกมส์หันตัวเข้ามากอดฉันจากนั้นก็เอื้อมมือลูบศีรษะไปมาเพื่อปลอบในขณะที่ฉันยังซุกใบหน้าลงหน้าอกทั้งที่ก่อนหน้าซุกลงแผ่นหลัง อ้อมกอดอบอุ่นที่โหยหามาตลอดของเกมส์ทำให้รู้สึกถึงความปลอดภัยราวกับไม่มีใครเข้ามาทำร้ายตัวฉันได้อีกและก็ไม่มีอะไรอบอุ่นได้เท่านี้อีกแล้ว
“ฉันไม่เคยโกรธเธอได้เลยขิมและก็ไม่เคยเลิกรักเธอได้เช่นกัน”
อาจไม่หวาน
อาจไม่ซึ้งเหมือนใคร
อาจเป็นแค่ประโยคราบเรียบ
แต่เป็นประโยคที่ทำให้ฉันเชื่อ เชื่อมั่นมากกับคนๆ นี้
“เกมส์ อึก ขอโทษ”
ขอโทษจริงๆ
“รู้ รู้แล้ว เรามาเริ่มกันใหม่นะครับ”
“จริงนะ”
ถามอีกครั้ง
