SOMETHING26:ปฏิเสธ
1390 Words
SOMETHING 26
*********************************
ผมขับรถมาที่หอพักก่อนจะตรงไปที่ห้องทันที ไม่รู้ว่ารันจะอยู่ที่ห้องหรือเปล่า ถ้าเป็นข่าวแบบนี้ผมคิดว่าเธอน่าจะอยู่ที่ห้องคงไม่กล้าออกไปไหนหรอก
ผมไขกุญแจเข้าห้องและเห็นว่ารันอยู่ที่ห้องจริงๆ ด้วย เธอกำลังนั่งอ่านหนังสือหันหลังให้ผมอยู่ ตอนนี้เธออยู่คนเดียวไม่รู้ว่าพี่อรุณหายไปไหน
รันหันมามองผมก่อนจะหันหลังหลับไปไม่สนใจผม ทันทีที่ผมเห็นใบหน้าเธอเท่านั้นล่ะผมก็ถลาเข้าไปหาเธอทันที ตอนนี้เธอกำลังนั่งร้องไห้ ที่เธอร้องไห้แบบนี้อาจจะเป็นเพราะข่าวในเพจมหาลัยก็ได้
ผมเองก็พอรู้ว่าเธอไม่ชอบเป็นข่าวเพราะมันจะทำให้เธออยู่ลำบาก ผมแม่งก็ไม่คิดไงว่ามันจะเป็นเรื่องขึ้นมาแบบนี้ได้
“รัน” ผมนั่งยองๆ ตรงหน้าคนตัวเล็กอย่างเป็นห่วงพร้อมกุมมือเธอเอาไว้แน่น
เธอรีบปาดน้ำตาตัวเองทิ้งไปเหมือนไม่อยากให้ผมรู้ว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่ และต้นเหตุมันอาจจะมาจากผมก็ได้ เชื่อป่ะว่าตั้งแต่อยู่ด้วยกันมานี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ผมเห็นน้ำตาของเธอ
ก่อนหน้านี้เธอก็ร้องไห้เหมือนกันตอนที่ผมพาผู้หญิงมานอนด้วยแต่เธอก็รีบเดินหนีไปก่อนไง
“เพราะเรื่องข่าวใช่มั้ย?”
“ก็นิดหน่อยอ่ะ” เธอบอกออกมาตรงๆ เพราะอย่างนี้ไงผมถึงรีบกลับมาหาเธอ เพราะรู้ว่าเธอคงต้องการใครสักคนให้ระบายเรื่องพวกนี้ออกไปบ้าง “ฉันไม่เคยทำอย่างที่ข่าวพูดเลยนะโฟร์ ฉันดูเหมือนเป็นผู้หญิงสองใจขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วทำไมเรื่องมันต้องมาเกิดกับฉันด้วยอ่ะ”
“...”
“แล้วคนอื่นจะมองฉันแบบไหน”
อีกครั้งที่น้ำตาของรันไหลลงมาอาบแก้ม ผมดึงตัวเธอเข้ามากอดเพื่อปลอบโยนเธอ เธอกอดตอบผมแน่นมากเหมือนต้องการที่พึ่งในตอนนี้ ผมเข้าใจเธอดีว่าเธอรู้สึกยังไง ถ้าใครมาอยู่ในจุดๆ นี้ก็เดินหน้าต่อไปลำบากหน่อย
“ทำไมต้องแคร์สายตาคนอื่น?” ผมลูบหลังเธอพร้อมพูดไปด้วย ผมอยากให้เธอคิดตามผมเพื่อให้ตัวเธอสบายใจขึ้น “คนอื่นไม่ได้มีผลอะไรกับชีวิตเธอเลยนะเว้ยรัน”
“...ฮึก”
“คนที่เธอต้องแคร์คือคนที่อยู่ข้างๆ เธอ คนอื่นแม่งจะคิดไงก็ช่างหัวมันดิมันไม่ได้มาหาข้าวให้เธอกินไม่ใช่ไง”
“แต่ถ้ามันต้องเกิดเรื่องแบบนี้อยู่เรื่อยๆ ฉันเองก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ”
นั่นไงผมว่าแล้วว่ายังไงรันก็คงจะทนไม่ไหว บางทีเธออาจจะตัดสินใจคบกับใครคนใดคนหนึ่งไปเลยก็ได้ และผมเชื่อว่ายังไงเธอก็ไม่มีทางเลือกผมอย่างแน่นอน
“แค่นี้ฉันก็อยู่ยากแล้ว”
“เราก็มาทำให้ข่าวนี้มันซาลงดิ”
ผมพอจะนึกอะไรบางอย่างออกแล้วล่ะ จะแก้ไขสถานการณ์แบบนี้มันต้องใช้วิธีของผม แต่ก็ไม่รู้ว่ารันจะเห็นด้วยหรือเปล่า มันอาจจะเป็นการเอาเปรียบเธอเกินไปแต่ผมคิดว่ามันคุ้มที่จะทำ
“ออกตัวไปเลยว่าเธอคบอยู่กับฉัน”
“อะ...อะไรนะ?”
รันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอผละออกจากผมทันทีเหมือนว่าเธอไม่เห็นด้วย บอกแล้วไงว่าเธอไม่ชอบอะไรแบบนี้แน่ๆ ผมก็แค่อยากวัดใจไปเลยว่าเธอจะเอายังไงกับผม ผมไม่เชื่อหรอกนะว่ารันจะไม่คิดอะไรกับผมเลย
แม่งยังไงก็ไม่เชื่อ
ถึงแม้ว่าเธอจะยังไม่ได้รักผมแต่ผมเชื่อว่าเธอก็คงต้องหวั่นไหวให้ผมบ้างไม่มากก็น้อย
“นี่คือทางเลือกสุดท้ายนะรัน” รันทำหน้าครุ่นคิด ดูเหมือนเธอจะคิดหนักอยู่เหมือนกัน เพราะว่าการที่เลือกมาคบคนอย่างผมมันก็จะมีแต่ข่าวฉาวๆ เท่านั้นแหละ
ผู้หญิงที่ผมคบด้วยจบไม่สวยทุกคน แต่สุดท้ายพวกเธอก็ผ่านเรื่องราวเหล่านั้นมาได้และใช้ชีวิตตามปกติอย่างทุกวันนี้
“คือ...ฉัน...”
“ได้แฟนหล่อ รวย แถมเป็นถึงว่าที่คุณหมออีกไม่คิดสนใจหน่อยเหรอครับ” ผมยื่นหน้าเข้าใกล้รัน และเห็นว่าใบหน้าของเธอขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ นี่เธอกำลังอายใช่มั้ย คนที่ไร้หัวใจอย่างเธอแม่งมีความรู้สึกอายด้วยว่ะ
การอ่อยของผมก็ได้ผลเหมือนกันแฮะ
“หรือกลัวว่าฉันจะทิ้งเธอ?”
“ฉันแค่ไม่อยากมีปัญหากับแฟนของนาย” เธอยอมหันมาพูดกับผมตรงๆ ที่เธอเลือกที่จะไม่สนใจผมเป็นเพราะผมมีแฟนอยู่แล้วงั้นเหรอ
ใครบอกเธอว่าผมมีแฟนผมแม่งโคตรโสด จะมีใครโสดกว่าผมไม่มีอีกแล้ว ผู้หญิงพวกนั้นน่ะเหรอไม่ได้คิดที่จะจริงจังกับผมสักคนหรอก เข้ามาหาผมก็หวังเรื่องเงินเท่านั้น หรือไม่ก็หวังแค่หน้าตาของตัวเอง พอมีข่าวฉาวกับผมเข้าหน่อยก็พร้อมที่จะเลิกรากับผมได้ทุกเมื่อ
“ฉันบอกเธอไปแล้วนะว่าฉันโสด”
“แต่โสดไม่จริง” รันสวนกลับทันที อันนี้ไม่เถียงก็ได้
มันก็มีบ้างที่มีผู้หญิงทักไลน์มาแล้วผมก็ตอบกลับแบบส่งๆ ไม่ได้จริงจังอะไร จะมีก็แต่หวานที่ผมแวะเวียนไปหาที่ห้องบ่อยๆ เท่านั้น นอกนั้นก็แค่คุยไลน์ไม่ได้ร่วมเตียงกัน
“ขอบคุณในความหวังดีแต่ฉันรับไว้ไม่ได้”
“ทำไมไม่เลือกที่จะเสี่ยงล่ะ ลองเล่นกับไฟมันก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายนี่ถ้ารู้ว่ามันร้อนก็แค่เอาตัวเองออกมาเท่านั้นเอง” รันผลักอกผมทันทีที่ผมพูดจบ เหมือนว่าประโยคเมื่อกี้ผมพูดอะไรผิดไปและมันก็ทำให้เธอไม่ชอบในสิ่งที่ผมคิดอยู่
“ทั้งที่รู้ว่าร้อน ถ้าเราเอาเท้าไปเหยียบไฟแล้วก่อนจะชักเท้ากลับ สุดท้ายมันก็ยังเหลือรอยแผลเป็นเอาไว้ให้เราได้จดจำนะโฟร์ ฉันไม่อยากมีรอยแผลเป็นที่มันไม่มีวันหายแบบนั้น”
เพราะอย่างนี้สินะเธอถึงเลือกที่จะปฏิเสธผมมาโดยตลอด ประวัติผมแม่งไม่ดีขนาดนั้นเลยไง ทำไมถึงไม่มีคนดีๆ เข้าหาเลยสักคน แต่ก็สมน้ำหน้าตัวเองเหมือนกันนะ เพราะผมมันทำตัวเหี้ยเองการที่ไม่มีคนอยากยุ่งด้วยก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
“ขอโทษนะที่ต้องพูดตรงๆ แต่ฉันไม่อยากเดินลงนรกเอง”
“...”
“ในเมื่อเรามีทางให้เลือกหลายทางทำไมเราจะต้องเลือกที่จะลงนรกด้วย” เธอพูดเหมือนผมแม่งเลวบรมงั้นล่ะ
คนอย่างผมมันจะไม่มีดีสักอย่างเลยหรือไง ทำไมไม่มองที่ข้อดีของผมบ้าง
ช่างแม่งเหอะ! พูดไปก็เหมือนตัวเองดูน่าสมเพชเข้าไปทุกที
“ฉันคบกับนายไม่ได้หรอกโฟร์ เพราะที่เป็นอยู่ตอนนี้มันก็ทำให้ฉันวางตัวลำบากแล้ว”
“เข้าใจ”
ผมลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องทันที ไม่อยากเห็นใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของเธอ ไหนจะแววตาที่บ่งบอกว่ายังไงผมก็เป็นได้แค่เพื่อนเธอ ถ้าผมทำให้เธอมารักผมไม่ได้อย่ามาเรียกผมว่าโฟร์เลย เอาเป็นว่าผมจะกลับไปตั้งหลักก่อน แล้วค่อยเดินหน้าต่อ
ตอนนี้อะไรๆ ก็ดูจะไม่เป็นใจให้ผมเลยสักอย่าง
ส่วนเรื่องข่าวที่มันออกมาแบบนี้ผมจะเป็นคนแก้ข่าวให้เธอเอง ถึงแม้ว่ารูปนั้นจะไม่มีผมแต่แม่งก็เขียนพาดพิงถึงผมไงและผมก็ไม่อยากดูเป็นคนแพ้ด้วย เพราะงั้นเรื่องนี้ผมจะไม่ยอมจบแบบคนแพ้แน่ๆ
[FOUR : SAID END]
- Writer
