SOMETHING รูมเมทที่แปลว่าโรคจิต

SOMETHING27:ตัวต้นเหตุ

SOMETHING 27

************************

สามวันต่อมา

ข่าวที่ว่าฉันจับปลาสองมือก็ยังคงเป็นที่รู้จักของใครต่อใคร เวลาที่ฉันมาเรียนฉันแทบจะเอากล่องมาปิดหน้าตัวเองอยู่แล้ว

เดินไปไหนมาไหนก็มีแต่สายตาอำมหิตมองมาตลอดเลย ส่วนผู้ชายก็มองเหมือนฉันเป็นผู้หญิงใจง่ายที่ยอมผู้ชายง่ายๆ นี่ก็เหนื่อยใจเหมือนกันนะที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้

ฉันไม่ได้ทำอย่างที่พวกนั้นกล่าวหาเลยนะ ไม่รู้ว่าเอาไปเขียนข่าวกันได้ยังไง ไม่คิดเลยว่าการที่ได้มาอยู่มหาลัยนี้มันจะทำให้ชีวิตฉันแย่ลงเรื่อยๆ

ตอนนี้โฟร์ไม่ได้อยู่ที่ห้อง เขาไม่ได้กลับเข้าห้องตั้งแต่วันที่ฉันปฏิเสธเขาไปแล้ว โทรหาเขาก็ไม่รับสาย โทรบ่อยเข้าหน่อยเขาก็กดปิดเครื่องเลย ฉันไปหาเขาที่คณะเพื่อนก็บอกว่าเขาไหม่อยู่ออกไปนานแล้ว เหมือนว่าเขาเลี่ยงที่จะเจอฉัน

ฉันไม่ได้อยากทำให้เขารู้สึกไม่ดีนะและรู้ด้วยว่าตัวเองเผลอพูดอะไรที่ทร้ายจิตใจเขาลงไปก็เลยตามหาเขาเพื่อที่จะพูดกับเขาเรื่องวันนั้น อยากจะขอโทษแต่ก็ไม่รู้ว่าเขาไปอยู่ที่ไหนเพราะเขาก็ไม่กลับเข้าห้องมาเลย

พี่อรุณเองก็ยังทำตัวเหมือนเดิม เคยทำยังไงก็ทำอย่างนั้น ฉันกับพี่อรุณไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยหรอก พอเกิดเรื่องนั้นขึ้นฉันก็ไม่ได้เจอเขาเลย

ได้ยินแค่ข่าวว่าเขายังคงทำหน้าที่ดูแลหอพักต่อ และยังเข้าเรียนเหมือนเดิม ไม่ได้ออกมาพูดแก้ข่าวแต่อย่างใด จะมาแก้ข่าวอะไรล่ะในเมื่อมันไม่ได้เป็นความจริงเลยสักนิด พูดไปก็เหมือนแก้ตัวให้ตัวเองเท่านั้น

โฟร์เองก็เงียบไปเหมือนกันไม่ได้ออกมาพูดอะไรที่จริงมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับเขาหรอกเพราะรูปนั้นมันมีแค่ฉันกับพี่อรุณแต่คือคนที่เขียนข่าวมันพาดพิงถึงเขาไง ถ้าจะให้ฉันออกไปพูดคนเดียวมันก็เหมือนเป็นการแก้ตัว และก็คงไม่มีใครเชื่อฉันหรอก

ดีหน่อยที่ฉันมีเพื่อนที่แสนดีอย่างเชียร์ แก้ว และน้อยหน่า พอเกิดเรื่องขึ้นทั้งสามคนก็รีบมาหาฉันทันที

น้อยหน่านี่ด่าคนที่ลงข่าวแบบหูดับตับไหม้กันเลยทีเดียวว่าเขียนยังไงทำไมไม่ดูความเป็นจริงบ้าง แต่ยังไงข่าวมันก็คือข่าวนั่นแหละอยู่ที่ว่าคนอ่านข่าวเลือกที่จะเสพข่าวในด้านไหนเท่านั้น

เรียนเสร็จฉันก็กลับเข้าห้องทันที ไม่กล้าออกไปเดินที่ไหนเพราะกลัวว่าคนอื่นจะมอง แค่เดินไปเรียนคนยังมองทั้งมหาลัยเลยอ่ะ ถ้าฉันเป็นคนความจำสั้นก็คงดีสินะ ฉันจะได้ไม่ต้องมาทุกข์ใจกับสิ่งที่มันไม่ใช่ความจริงเลยสักนิด

นี่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันแค่เป็นข่าวกับโฟร์แค่นี้มันทำให้ฉันกลายเป็นคนดังขึ้นมาเลยเหรอ แล้วโฟร์นี่เป็นใครทำไมเขาถึงได้ดังขนาดนี้มีแต่คนรู้จักเขาอยากเข้าหาเขา ถ้าเขาเป็นดาราจะไม่ว่าอะไรเลยนะเขาเป็นคนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นที่หน้าตาดีแต่ในมหาลัยนี้ก็มีคนหน้าตาดีกว่าเขาตั้งเยอะ

ไลน์!

ฉันเปิดอ่านข้อความไลน์ที่น้อยหน่าส่งมา เราเพิ่งแยกกันไม่ถึงสิบนาทีเลยนะคิดถึงฉันแล้วเหรอเนี่ย หรือว่าจะชวนฉันออกไปไหนอีกล่ะ พอเห็นข้อความที่น้อยหน่าส่งมาฉันนี่แทบทำมือถือตกเลย

น้อยหน่า น่ารัก : รันเข้าไปดูที่หน้าเพจมหาลัยเร็ว โฟร์กำลังไลฟ์ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด

น้อยหน่า น่ารัก : น้อยหน่า น่ารัก ได้ส่งลิงก์ถึงคุณ

ฉันกดเข้าไปดูด้วยหัวใจที่เต้นแรงจนเจ็บไปหมด ทำไมโฟร์ไม่บอกฉันว่าเขาจะแก้ข่าวเรื่องที่เกิดขึ้น ตอนนี้เหมือนตัวเองเป็นดารายังไงไม่รู้ เวลาเดินไปไหนมาไหนก็ถูกจับตามอง แถมยังเอามาเป็นข่าวให้คนอื่นพูดกันอย่างสนุกปาก

ฉันก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่อยากมีชีวิตธรรมดาทำไมต้องเอาฉันไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ด้วยก็ไม่รู้ หน้าจอของฉันขึ้นใบหน้าของโฟร์อย่างชัดเจน เขาน่าจะไลฟ์ที่ห้อง แต่ไม่รู้ว่าห้องไหน

[ผมไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับลัลลลิลล์นะครับ โปรดเข้าใจตรงนี้ด้วย ที่เห็นผมกับเธออยู่ด้วยกันเพราะเราพักอยู่ห้องเดียวกันเท่านั้น ส่วนไอ้คนที่ลงข่าวอย่าให้ผมรู้แล้วกันว่ามันเป็นใคร ผมกัดไม่ปล่อยแน่]

ใบหน้าของโฟร์เหมือนโกรธเคืองคนที่เอาข่าวไปลงมาก เขาไม่มีแม้แต่รอยยิ้มเลย เมื่อกี้ใจฉันกระตุกเล็กน้อยเมื่อได้ยินโฟร์เรียกชื่อจริงของฉัน มันฟังดูเหมือนเราไม่ได้รู้จักกัน เหมือนฉันกลายเป็นคนแปลกหน้าของเขาไปแล้ว

แล้วที่เขาไม่รับสายฉัน ไม่มาหาฉันเป็นเพราะเขาต้องการที่จะตัดความสัมพันธ์กับฉันแล้วใช่มั้ย แล้วทำไมถึงได้รู้สึกเสียใจแบบนี้ขึ้นมาได้นะ ทั้งที่ก็น่าจะดีใจว่าเขาไม่ได้มายุ่งเกี่ยวกับฉันแล้ว น้ำตาฉันไหลออกมาโดยที่ฉันเองก็ไม่รู้ตัวว่ากำลังร้องไห้อยู่

[เรื่องของพี่อรุณผมขอไม่พูดนะครับ เอาไว้ให้เจ้าตัวออกมาพูดเองดีกว่า เรื่องของผมถือว่าเข้าใจตรงกันแล้วนะ ทุกคนคงรู้ว่าหน้าอย่างคนชื่อโฟร์ไม่มีทางจีบผู้หญิงหน้าไหนทั้งนั้น ถ้าอยากเล่นกับผมจริงๆ ทักไลน์มาได้นะครับ ผมยินดีเล่นตอบ]

ฉันกดปิดทันที โอเคฉันเข้าใจแล้วว่าเขาไม่อยากสานสัมพันธ์กับฉันไม่ว่าจะฐานะไหน ฉันก็คงต้องทำเป็นไม่รู้จักเขาเหมือนกันสินะ ในเมื่อเขาให้ข่าวแบบนี้ได้ ฉันเองก็ให้ได้เหมือนกัน

ฉันเปิดหน้าจอมือถือขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะกดไปที่คอมเมนท์เพื่อเมนท์ให้ทุกคนได้รู้ว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงใจง่าย

ลัลลลิลล์ : จริงๆ แล้วเรื่องของรันกับโฟร์เป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งนั้นค่ะ รันไม่ได้รู้จักกับเขาเป็นการส่วนตัว แค่รู้ว่าเขาเป็นน้องรหัสของพี่อรุณเท่านั้นและเราก็แค่พักอยู่ห้องเดียวกัน รันยินดีย้ายห้องได้ค่ะเพื่อความบริสุทธิ์ใจของรัน

ฉันกดส่งไปเชื่อมั้ยไม่ถึงเสี้ยววินาทีเท่านั้นยอดคอมเมนท์ฉันขึ้นเป็นร้อย ไหนจะมีคนมาคอมเมนท์ต่อจากเมนท์ฉันอีกล่ะ มีแต่เมนท์ในทางลบทั้งนั้น

ส่วนน้อยนะที่จะมีคนเข้าใจฉัน ดาราพวกเขาอยู่กันได้ยังไงนะเวลาที่มีเรื่องแบบนี้เข้ามา เขาจะแก้ไขสถานการณ์แบบนี้ยังไง ขนาดฉันเป็นแค่คนธรรมดาไม่ได้โดดเด่นอะไรยังมีคนจ้องแต่จะจับผิดเลย

PIMMY : กินอิ่มแล้วค่อยโยนทิ้งเหรอคะน้อง?

ดาวมหาลัย เด็กไทบ้าน : ทำเป็นไม่รู้จักเป็นการส่วนตัว แล้วไอ้ที่ขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายจักรยานหมายความว่าไง หน้าด้านมากผู้หญิงคนนี้

Harry Berry : สู้ๆ นะคะน้องรัน พี่รู้จักน้องดีน้องไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นแน่นอน

โสดสัส รัฐเซีย : หนักหน้ามั้ยคะน้อง โบกปูนเยอะขนาดนี้

น้องหญิง กิ่งก่องแก้ว : ใครจะว่ายังไงก็ช่าง หญิงเชื่อว่ารันไม่ได้ทำ หญิงไม่ได้รู้จักรันเป็นการส่วนตัว แต่เราเรียนคณะเดียวกันรันไม่เคยทำพฤติกรรมที่ส่อไปในทางนั้นเลย

ฉันอ่านข้อความของแต่ละคนแล้วก็สะอื้นร้องไห้อยู่คนเดียวในห้อง จะมีคนเชื่อฉันสักกี่คนกันล่ะ ใครๆ ก็หาว่าฉันหน้าด้านคบผู้ชายพร้อมกันถึงสองคน ไม่มีใครอยากรู้ความจริงจากปากฉันเลยเหรอ ทำไมฉันต้องมามีชีวิตที่มันน่าบัดซบแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้

ฉันกดปิดเครื่องไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว อีกแค่หนึ่งเดือนก็จะสอบกลางภาค ฉันไม่ควรเอาเรื่องพวกนี้มาเข้าหัว ผู้หญิงพวกนี้มันบ้าไปแล้วหรือไงที่มาเกลียดฉันทั้งที่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย

แค่จับมือพี่อรุณไปกินข้าวแค่นี้และมีคนเห็นฉันซ้อนจักยานโฟร์ก็เป็นเรื่องเลยเหรอ ถามจริงจะไม่ให้ฉันรู้จักกับเขาทั้งสองคนเลยหรือไง

ก็อก! ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ฉันปาดน้ำตาตัวเองออกอย่างลวกๆ ไม่รู้หรอกนะว่าใครมาและก็ไม่คิดด้วยว่าจะเป็นโฟร์ เพราะถ้าเป็นเขาเขาไม่จำเป็นต้องเคาะประตูก็ได้

ฉันเดินออกมาเปิดประตูและสิ่งที่ฉันได้รับหลังจากที่เปิดประตูแล้วคือ น้ำสกปรกที่มีไม้ถูพื้นรวมอยู่ด้วยสาดเข้าที่หน้าฉันเต็มๆ ไม่ได้สาดแค่น้ำนะแต่ยังแถมไม้ถูพื้นฟาดใส่หน้าฉันอีกด้วย

“มาล้างปูนที่หน้าเธอซะหน่อย” ถามว่ารู้จักผู้หญิงคนนี้มั้ย บอกเลยว่าไม่

และฉันก็ไม่อยากรู้จักด้วย นิสัยแบบนี้มีใครอยากคบบ้างล่ะ ฉันเงยหน้ามองคนที่ทำให้ฉันมีสภาพเหมือนหมาตกน้ำด้วยความโกรธ คิดว่าฉันจะเป็นนางเอกยอมให้ทำอะไรแบบนี้ได้เหรอ ขอโทษฉันเองก็สู้คนเหมือนกัน

เพียะ!

ฉันฟาดมือลงไปที่ใบหน้าของยัยนั่นอย่างแรง ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวนะแต่สองครั้งจนหน้าเธอหันไปตามแรงตบของฉัน ไม่รู้จักฉันแล้วมาทำแบบนี้มันเกินไปแล้ว

“ถ้าคิดจะฟังความข้างเดียว ฉันก็ขอให้เธอไปตายซะ”

ฉันตะโกนใส่หน้าเธอก่อนจะปิดประตูเสียงดังลั่น มันน่าโมโหชะมัดที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้

ไอ้คนที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้กลับไม่มายอมรับผิดอะไรเลย คอยดูนะถ้าฉันเห็นโฟร์ฉันจะทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนในสายตาของฉันเหมือนที่เขากำลังทำกับฉันอยู่

“ไอ้บ้าโฟร์”